ترجیح می دهند ربات درجه ۳ آمریکایی بخرند، در حالی که ما بهترش را ساخته‌ایم
پای درددل عضو تیم رباتیک دانشگاه آزاد اسلامی واحد قزوین که در مسابقات جهانی کانادا عنوان قهرمانی کسب کرده‌اند.
به گزارش گروه رسانه های خبرگزاری تسنیم، انگیزه دارد، افتخار می‌کند که پرچم کشورش را در میان 400 تیم مطرح رباتیک جهان بالا نگه داشته است، حرف از افتخارات‌شان می‌زند و از ابراز شگفتی تیم‌های خارجی نسبت به ربات‌های «ایرانی» ساخته‌شده می‌گوید؛ اما در کنار این همه ذوق و شوق برای حرف زدن، بغضی در گلو دارد و می‌گوید هرچقدر شرکت‌های بزرگ صنعتی خارجی از ما دعوت می‌کنند که برای آنها ربات بسازیم، در داخل انگار هنوز علاقه‌ای به محصولات و دستاوردهای ما ندارند. می‌گوید، هرچه تیم‌های خارجی برای ربات‌شان پول خرج می‌کنند، اینجا ما برای هزار تومانی خرج‌شده حواس‌مان هست که بیهوده هزینه نکرده باشیم. از مشکلات خودشان می‌گوید و عنوان می‌کند که دم دانشگاه آزاد اسلامی گرم که حداقل تخفیف شهریه می‌دهد و حداکثر کاری را که از دست‌شان برمی‌آید، برای ما انجام می‌دهد.
گفت‌وگوی ما با حامد باقری، دانشجوی کارشناسی‌ارشد رشته الکترونیک و سرپرست آزمایشگاه ربات‌های پایه متحرک پیشرفته رباتیک دانشگاه آزاد اسلامی واحد قزوین که اخیرا در مسابقات جهانی کانادا صاحب مقام برتر شده است، نکات دیگری نیز دارد که در ادامه می‌خوانید.
او ابتدا در پاسخ به اینکه چرا دانشگاه آزاد اسلامی به این مقام رسیده است، می‌گوید: «دانشگاه آزاد اسلامی قزوین از سال 2003 در مسابقات جهانی شرکت کرده است. البته در همان سال‌های اولیه موفق نبود و این موفقیت‌ها قدم به قدم شکل گرفت. جالب آنجا است که طی سال‌های 2003 تا 2005 دانشگاه‌های مطرح دولتی در ایران مقام‌دار مسابقات رباتیک بودند. اما باور و اعتقاد دکتر موسی‌خانی بود که با اعتماد به دانشجویان باعث پیشرفت رباتیک دانشگاه آزاد اسلامی قزوین شد.»
او ادامه می‌دهد: «از یک جایی به بعد نه اینکه دانشگاه‌های مطرح کشور در مسابقات حاضر نشدند. آنها حتی الان هم در مسابقات شرکت می‌کنند و مقام هم می‌آورند، اما سرمایه‌گذاری و اهمیتی که دانشگاه آزاد اسلامی به رباتیک می‌دهد، دانشگاه‌های دیگر نمی‌دهند. البته دلیل این موضوع هم برای بنده روشن نیست، چون مهم‌ترین بخش هوش مصنوعی در صنعت رباتیک قرار دارد. به صورت شبانه‌روزی زحمت می‌کشیدیم و جواب زحمات و حمایت مسئولان دانشگاه را دادیم.»
از او درباره نگاه تیم‌های دیگر کشورها به تیم ایران سوال کردیم، او گفت: «اتفاقا امسال به قدری تیم‌های خارجی برایشان مهم بود که حتی هنگام اسنبل ربات‌مان اکثر تیم‌ها حاضر شدند و از نحوه بستن ربات عکس و فیلم گرفتند. حتی از ما سوالات مکانیکی و الکترونیکی می‌کردند.»
این عضو تیم رباتیک دانشگاه آزاد اسلامی واحد قزوین همچنین درباره تسهیلات در نظر گرفته‌شده به آنها می‌گوید: «تا جایی که دست دانشگاه آزاد اسلامی بوده است، تسهیلات در اختیار ما قرار داده‌اند، اما انتظاری که وجود دارد این است که دستگاه‌ها اعم از صنعتی و غیرصنعتی باید به سمت ما بیایند. یا مثلا در مساله سربازی که یکی از بزرگ‌ترین مشکلات ما است، چرا باید بازیکنان فوتبال که هیچ مقام جهانی هم ندارند به راحتی معاف شوند، اما برای ما هیچ تسهیلاتی در نظر نمی‌گیرند. البته بنیاد نخبگان قول‌هایی را به ما داده‌اند.»
او همچنین درباره نقطه مزیت تیم ما نسبت به دیگر تیم‌ها گفت: «اینکه می‌گویند هوش‌مان نسبت به دیگر کشورها بیشتر است قبول ندارم، بلکه رمز موفقیت ما تلاش بیش از اندازه است. این موضوع کجا خودش را نشان می‌دهد؛ آنجایی که قطعه‌ای را به ما ندادند و ما خودمان با تلاش زیاد آن را ساختیم. یعنی بارها شب تا صبح آزمایشگاه مانده‌ایم تا به نتیجه نهایی برسیم.»
اعتماد صنعت به خروجی فعالیت این تیم، دیگر سوال ما بود. او می‌گوید: «ربات ما در مسابقاتی شرکت می‌کند که موسسات استاندارد آمریکایی آن را برگزار می‌کنند و وقتی ما مقام می‌آوریم و به ما می‌گویند که بهترین ربات جهان را ارائه دادید، همه دنیا این موضوع را باور می‌کنند، اما در ایران مساله جور دیگری است. ما در سال 2015 کاری کردیم که جایزه نوآوری سال دنیا را برنده شدیم. جایزه نوآوری، جایزه‌ای است که چندین نقشه از ربات‌های مختلف را ترکیب می‌کنند و یک ایده جدید به دست می‌آید، اما با وجود این باز هم آنچه در ایران دیده می‌شود، بی‌علاقگی به این دستاوردها است. شاید این مسائل برای ارگان‌ها اهمیتی نداشته باشد. نگرانی ما این است که کار به جایی برسد که دیگر دیر شده باشد و به خودمان بگوییم باید روی چنین پروژه‌هایی سرمایه‌گذاری می‌کردیم.»
او ادامه می‌دهد: «یک نمایشگاه از سوی یکی از ارگان‌ها برگزار شده بود و دانشگاه آزاد اسلامی نیز شرکت کرد و ربات‌مان را هم بردیم. یکسری ربات هم بود که به صورت دسته دو یا سه از آمریکا خریداری شده بود و سال ساخت ربات‌ها مربوط به اواخر 1990 بود. بعد از یکی دو روز یکی از مسئولان صنعتی از نمایشگاه بازدید کرد و زمانی که ربات ما را دید، عنوان کرد که آیا با این تیم همکاری صورت می‌گیرد که یکی از اطرافیانش پاسخ مثبت داد، در حالی که این‌طور نبود و یکی از دردهای ما این است که از ارگان‌های مختلف آمده‌اند و از ربات بازدید کرده‌اند، اما برای آن سرمایه‌گذاری صورت نگرفته است. حتی چندی پیش نیز یکی از ارگان‌ها عنوان کرد که یکسری ربات مین‌یاب به قیمت 60 تا 70 هزار یورو برای چک و خنثی‌سازی خریداری کرده‌اند که الان هم خراب شده است. اینجاست که باید اشک ریخت، چراکه ما این ربات‌ها را داریم، اما از خارج خریداری می‌شود. درست است که ربات ما ممکن است مشکل داشته باشد، اما با سرمایه‌گذاری می‌توان مشکلاتش را حل کرد.»
منبع:فرهیختگان
انتهای پیام/
