شهادت مصطفی احمدی روشن

به گزارش خبرگزاری تسنیم ، به نقل از راسخون مناسبت های تقویم امروز به شرح ذیل است:

رحلت عالم مجاهد و متفکر بزرگ مسلمان آیت ‏اللَّه "شیخ محمد مهدی شمس‏ الدین" (1379 ش)
متفکر و اندیشمند بزرگ مسلمان، آیت‏اللَّه شیخ محمد مهدی شمس الدین، در نیمه شعبان سال 1353 ق برابر با 1312ش در نجف اشرف به دنیا آمد. وی پس از دوران کودکی، مقدمات علوم دینی را فراگرفت و پس از پشت سرگذاشتن سطوح عالیه، در درس خارج حضرات آیات: سید محسن حکیم و سید ابوالقاسم خویی به مقامات بالای علمی دست یافت. شیخ محمد مهدی شمس الدین همزمان با تحصیل به تدریس و تألیف نیز می‏پرداخت و با قلم شیوایش، در بسیاری از مجلات علمی و ادبی نجف مقالاتی نگاشت. او همچنین در تأسیس مؤسسه مُنتدی النّشر در راستای گسترش فرهنگ اسلامی شرکت داشت و در دانشکده فقهِ نجف نیز به تدریس مشغول بود. شیخ محمد مهدی شمس‏الدین در 36 سالگی برای یاری مردم لبنان راهی این کشور شد و با کمک امام موسی صدر، بنیادها و مؤسسات خیریه و علمی متعددی پایه‏گذاری کرد. ایشان بعدها به عنوان نایب رییس و سپس رییس مجلس اعلای شیعیان لبنان برگزیده شد و منشأ خدمات مفیدی برای مردم گردید. آیت‏اللَّه شیخ محمد مهدی شمس‏الدین، یکی از مردان نادری بود که علم و فقاهت را با جهاد و استقامت درهم آمیخته بود. وی ضمن آگاهی از علوم دینی، در عرصه پیکار با زورگویان و غاصبان صهیونیستی پیشگام بود و در عین حال از انقلاب اسلامی ایران به رهبری خمینی کبیر حمایت می‏کرد. از این متفکر مسلمان آثار متعددی بر جای مانده که ثورة الحسین، انصار الحسین، شرح عهد الاشتر و الغدیر و... از آن جمله‏اند. آن مرد بزرگ سرانجام در 21 دی ماه 1379 ش برابر با نیمه شوال 1421 ق در 67 سالگی بدرود حیات گفت و در مسجد امام صادق(ع) که توسط معظم له در بیروت تأسیس شده بود به خاک سپرده شد.

شهادت شهید على اسدالله‏ زاده هروى (1359ش)
شهید على اسدالله‏زاده هروى در چهاردهم مهرماه سال 1328ش در مشهد چشم به جهان هستی گشود. در روز جمعه - که مصادف با تولد حضرت فاطمه (س) بود - در بیمارستان امام رضا (ع) متولد شد. نامش را على گذاشتند. پدر به نقل از مادرش مى‏گوید: «من دوست داشتم رسول بگذارم، ولى پرستار‌ها اسم او را على گذاشتند.» در کودکى چالاک و پر از جنب و جوش بود. هفته‏اى دوبار در منزلشان دوره‏ قرآن بود. دوره‏ ابتدایى را در مدرسه‏ حوض امیر و دوره‏ متوسطه را در مدرسه‏ حاج‌آقاتقى بزرگ در رشته طبیعى ادامه داد ولى دپیلمش را نگرفت. اهل ورزش بود. به ورزش باستانى و شنا مى‏پرداخت. در کارهاى خانه به مادرش کمک مى‏کرد. هم‌چنین، کمک خرج زندگى بود. او با دوستش مغازه‏اى وقفى اجاره کرده بود و درآمدشان را براى امام حسین (ع) خرج مى‏کردند. شغلش بافندگى بود. چون رژیم پهلوى را رژیمى آمریکایى می‌دانست، به سربازى نرفت. به افراد زیادى کمک مى‏کرد. تعدادى از کارگرانش را داماد کرده بود. براى مستضعفان پارچه تهیه مى‏کرد. کتاب‏هاى آیت‌الله دستغیب، شهید مطهرى، دکتر شریعتى و... را مطالعه مى‏کرد. هم‌چنین کتاب‏هاى تفسیر امام خمینى (ره) و آیت‌الله آشتیانى را مى‏خواند و آن‏‌ها را در کارتنى در زیرزمین پنهان کرده بود تا دست سازمان امنیت - ساواک - نیفتد. در زمان انقلاب در خیابان‏‌ها شعار مى‏داد و مدتى در زندان ساواک بود. بر روى دیوار‌ها شعار مى‏نوشت. بمب دستى درست کرده بود. در جلسات آیت‌الله خامنه‏اى و شهید هاشمى‏نژاد شرکت مى‏کرد. تنها زمانى که تحت تقیب بود، براى رد گم کردن، ریشش را مى‏تراشید. به تکثیر و پخش اعلامیه مى‏پرداخت. کاریکاتور شاه تهیه مى‏کرد و به شهرستان‏‌ها مى‏فرستاد. او با شعارنویسى، به افشاى چهره‏ ننگین رژیم مى‏پرداخت و در به راه انداختن تظاهرات علیه رژیم هم به سهم خو، نقش مهمى داشت. در سال 1353ش در 24 سالگى با خانم فاطمه اصغرپور پیمان ازدواج بست. مدت زندگى مشترک آن‏‌ها 6 سال بود. ثمره‏ ازدواج آن‏‌ها دو پسر است، محمدصادق و ناصر. در زمان شهادتش، فرزند بزرگش 4 ساله و فرزند دیگرش 4 ماهه بود. زمانى که علی به خانه مى‏آمد در کارهاى خانه، مثل غذا پختن، شستن لباس‏‌ها و غیره به همسرش کمک مى‏کرد. به پدر و مادرش بسیار احترام مى‏گذاشت، مؤدب بود و پا‌هایش را جلوى آن‏‌ها دراز نمى‏کرد. دو زانو مى‏نشست و براى ورود به اتاق اجازه مى‏گرفت. زمانى که انقلاب پیروز شد، مى‏گفت: «حالا آزاد نفس مى‏کشم، انگار گلویم را گرفته بودند.» با تشکیل بسیج، وارد این نهاد شد و به آموزش نیروهاى بسیجى پرداخت. هم‌چنین با تشکیل کمیته انقلاب اسلامى، در این نهاد به خدمت مشغول شد و با تشکیل سپاه نیز عضو این نهاد مقدس گردید. به نماز شب بسیار اهمیت مى‏داد. از افراد دورو و منافق بیزار بود. تا جایى که مى‏توانست مشکلات مردم را حل مى‏کرد. محرم راز همه بود. براى عروس و داماد‌ها جهیزیه تهیه مى‏کرد. مى‏گفت: «پیرو خط امام باشید. من به نداى هل من ناصر امام خمینى - که‌‌ همان نداى امام حسین (ع) است - لبیک گفتم.» امام خمینى (ره) را دوست داشت. زمانى که امام خمینى (ره) در تلویزیون صحبت مى‏کردند، با احترام و دوزانو گوش مى‏داد. مى‏گفت: «هرچه امام بگوید، باید عمل شود.» او به دیدار امام (ره) نیز رفته بود و از ایشان خواسته بود که برایش دعا کنند تا به شهادت برسد. امام (ره) نیز گفته بودند: «خداوند اجر شهادت را به شما بدهد.» على بسیار ساده زندگى مى‏کرد و دیگران را هم به ساده زیستن دعوت مى‏کرد. او مقلد حضرت امام (ره) بود. با شروع جنگ تحمیلى، به انگیزه‏ دفاع از اسلام و انقلاب به نداى امام عزیزش لبیک گفت و به جبهه‏هاى حق علیه باطل شتافت. در جنگ‏هاى کردستان، گنبد و طبس حضور داشت. براى رضاى خدا به جبهه رفت. مى‏گفت: «من طاقت ندارم که دشمن در خانه باشد و هر کارى خواست انجام دهد. اگر در خاک ما باشد، دین ما را از بین مى‏برد.‌‌ همان‌گونه که امام حسین (ع) و امام خمینى فرموده‏اند: اگر دین دارید، سرور خودتان هستید. مملکت متعلق به شماست وگرنه زندگى بر شما ننگ است.» در جبهه سیم‏کشى کرده بود و نوار قرآن را به طرف عراقى‏‌ها روشن مى‏کرد. در پشت جبهه، نیرو‌ها را آموزش مى‏داد و نیرو‌ها را به جبهه مى‏برد. او سریع اسلحه را باز و بست مى‏کرد. افسران ارتش مى‏گفتند: «على اسدالله‌زاده حیف است. او را به خط مقدم نفرستید، باید نیرو‌ها را آموزش و تعلیمات جنگى بدهد.» همسر شهید مى‏گوید: «زمانى که ایشان به جبهه مى‏رفتند، من بسیار گریه مى‏کردم. گفت: من نمى‏روم، ولى در روز قیامت به حضرت زهرا (س) مى‏گویم که شما نگذاشتید به جبهه بروم. با من بسیار صحبت کرد تا من راضى شدم.» آرزو داشت که در راه حق و در راه خدا کشته شود. و خدا خواست که در راهش شهید شد. بسیار شوخ‌طبع بود و در جبهه، رزمندگان را مى‏خنداند. به حق و حقیقت احترام مى‏گذاشت. مى‏گفت: «دین اسلام را نباید فقط در رفتار و گفتار بدانیم. اسلام دینى روشن است. باید با تمام وجود لمسش کنیم. باید دنبال حق و حقیقت باشیم و به عدالت قضاوت کنیم. باید حق مظلوم را بگیریم.» خواهر شهید به نقل از شهید باهنر مى‏گوید: «شب قبل از شهادتش براى یادگارى سر دوستانش را تراشید و دوستش هم سر او را اصلاح کرد. گفت: این آخرین دیدار ماست. من در راهى مى‏روم که سالم برنمى‏گردم. او آمادگى کامل براى شهادت داشت.» فاطمه اصغر‌پور به نقل از دوستان شهید، مى‏گوید: «در بلندى‏هاى الله‏اکبر، در حال دیده‌بانى بوده است که از طرف دشمن خمپاره‏اى مى‏آید و به سرش اصابت مى‏کند و به لقاءالله مى‏پیوندد. همیشه مى‏گفت: من لیاقت ندارم که شهید شوم، دعا کنید که به شهادت برسم.» آری! على سرانجام در تاریخ بیست و یکم دی‌ماه سال 1359 هجری شمسی در سن سی و یک سالگی به آرزوی دیرینه‌اش رسید و در شب وفات حضرت امام رضا (ع) در ارتفاعات الله‏اکبر بر اثر اصابت ترکش به درجه رفیع شهادت نائل گردید. پیکر مطهر شهید على اسدالله‏زاده هروى پس از حمل به زادگاهش، در صحن مطهر حرم امام هشتم (ع) در مشهد مقدس به خاک سپرده شد.

درگذشت درگذشت استاد ابوالقاسم سحاب (1335ش)
ابوالقاسم سحاب در 19 فروردین‌ماه 1266ش در یک خانواده دهقانی در قریه فم تفرش به‌دنیا آمد. در سه سالگی به مکتب‌خانه آخوند ملاحسین شاهمیری رفت و با استعداد شگرفی که داشت، در مدت کوتاهی دروس مقدماتی را فراگرفت. سپس در محضر دیگر علمای تفرش، شادروانان امامی و سیدعلی‌اکبر سجادی، به فراگرفتن فقه و اصول و زبان‌های عربی و فرانسه اهتمام کرد. او خطی خوش و طبعی روان داشت. ابوالقاسم در 20 سالگی با دخترخاله‌اش ازدواج کرد. تلاش شبانه‌روزی این همسر وفادار موجب آسایش و آرامش بیش‌تر وی در پیشرفت‌های علمی و فرهنگی شد. سحاب با کمک رجال تفرش، دبیرلشکر و سناءالدوله، در صد سال پیش مدرسه‌ای دخترانه در تفرش تأسیس کرد. وی در سال 1290ش، با انتقال به تهران و ادامه تحصیل، موفق به تدریس در مدرسه آلیانس گردید. استاد ابوالقاسم سحاب که شغل معلمی را برگزیده بود، به کار تدریس و پژوهش ادامه داد و به استخدام وزارت معارف درآمد. در 1299ش به تقاضای شیخ جلال نهاوندی به ریاست معارف ثلاث (ملایر و نهاوند و تویسرکان) برگزیده شد و در این مأموریت، خدمات ارزنده‌ای به فرهنگ آن منطقه کرد. پس از بازگشت از نهاوند، در دانشسرای عالی و مدارس بزرگ تهران مشغول به‌کار شد. این دوره از زندگانی استاد سحاب، بیش‌تر صرف مطالعه و تألیف آثار ارزشمند وی شد. معاشرت با فرهیحتگان آن زمان از جمله محمدتقی فخر داعی گیلانی، علامه علی‌اکبر دهخدا، امیر رضوانی، پروفسور محمود حسابی، استاد محیط طباطبایی و... موجب شکوفائی بیش‌تر او شد و ضمن آغاز فعالیت‌های مطبوعاتی، با نگارش مقالات و اشعار برای نشریات داخل و خارج کشور آثار ارزشمندی از خود به‌جای گذاشت. استاد سحاب به زبان‌های عربی، فرانسه، انگلیسی و آلمانی آشنائی داشت و در اواخر عمر به یادگیری زبان روسی نزد دکتر فاطمه سیاح پرداخت. ترجمه‌های مقالات و کتب از زبان‌های مختلف به فارسی، نشان از تسلط وی به زبان‌های بیگانه دارد. از وی بیش از 72 عنوان کتاب که برخی از آن‌ها در چند مجلد تألیف شده، باقی مانده ‌است. از جمله این آثار، زندگانی ائمه: حضرت سیدالشهداء اباعبدالله الحسین (ع)، امام جعفر صادق (ع)، امام جواد (ع)، عسکریین (ع) و دیگر امامان و معصومین (ع) را می‌توان نام برد. از دیگر آثار وی، ترجمه کتاب‌های «تاریخ قرآن»، «فلسفه و اسرار حج»، «تاریخ نقاشی در ایران»، «تاریخ هنر اسلامی» (از زبان عربی)، ترجمه «جغرافیای کارپنتر» در 6 جلد (از انگلیسی)، تألیف کتاب‌های ارزشمند «فرهنگ خاور‌شناسان»، «زندگانی شاه عباس کبیر»، «تاریخ مدرسه عالی سپهسالار» را می‌توان نام برد. نگارش و ترجمه مقالات بسیار در روزنامه‌ها و مجلات آن زمان از جمله شفق سرخ، گل‌های رنگارنگ و نور دانش نیز از دیگر فعالیت‌های علمی او بود. استاد سحاب، طبع شعر داشت و اشعاری به‌صورت قصیده در موضوعات مختلف از جمله سفر مازندران و یا در مدح ائمه اطهار (ع) سروده‌ است. استاد ابوالقاسم سحاب، سرانجام در تاریخ بیست و یکم دی‌ماه سال 1335 هجری شمسی در سن شصت و نُه سالگی در تهران بدورد حیات گفت و پیکرش را در صحن حرم مطهر حضرت معصومه (س) در قم به خاک سپردند. از جمله کارهای بزرگ استاد، تأسیس مؤسسه جغرافیایی و کارتوگرافی سحاب در سال 1315ش با همکاری فرزندش عباس سحاب بود که فعالیت گسترده‌ای در زمینه تهیه نقشه‌ها و انتشارات تاریخ و جغرافیا بر عهده دارد.

شهادت مصطفی احمدی روشن (1390 ش)
مصطفی احمدی روشن در 17 شهریور 1358 چشم به جهان گشود. در سال 1377 در رشته مهندسی شیمی وارد دانشگاه صنعتی شریف می شود. وی از بسیجیان فعال بود و در دوران دانشجویی به عنوان معاون فرهنگی بسیج دانشجویی دانشگاه شریف فعالیت می نمود. شهید احمدی شخصی ولایتمدار و از شاگردان آیت الله خوشوقت استاد اخلاق تهران بوده است. در سال 1381 در رشته مهندسی شیمی موفق به دریافت مدرک کارشناسی گردید. وی دانشجوی دکترای دانشگاه صنعتی شریف و از نخبگان این دانشگاه به شمار می رفته است. این شهید که به عنوان استاد دانشگاه نیز فعالیت می کرد دارای چندین مقاله ISI به زبان های انگلیسی و فارسی بوده است. شهید احمدی روشن عضو هیئت مدیره یکی از شرکت های تامین کالای نیروگاه هسته ای نطنز اصفهان بود که در زمینه تهیه و خرید تجهیزات هسته ای فعالیت داشت. این شهید بزرگوار در هنگام شهادت معاون بازرگانی سایت نطنز بوده است. معاون بازرگانی سایت نطنز شخصی شوخ و باصفا و در عین حال در مدیریت جدی و قاطع بوده است. به گفته دوستان وی، شهید احمدی روشن فردی ولایتمدار، اخلاق مدار و شوخ طبع بود، شهادت آرزوی شهید احمدی روشن بود، او از شهادت نمی ترسید و امروز به آرزویش رسید. شهید احمدی همیشه می گفت دعا کنید تا من شهید شوم و اگر شهید شدید دست من را هم بگیرید. شهید احمدی دارای روحیه بسیجی و جهادی بود. او فردی خاص بود و دشمنان خوب فهمیدند که چه کسی را ترور کنند. وی اهل نماز اول وقت بود. ایشان دارای پشتکار بالا، پرتوان، پرتلاش، پرانرژی و توانمند در عرصه اجرایی و علمی بود. او در خط ولایت و سرسپرده بود، همیشه می گفت دعا کنید مثل ابراهیم مالک اشتر نشوم و مختار را تنها نگذارم. شهید احمدی در راهپیمایی عظیم 9 دی حضور داشت و یک ولایتمدار به معنای واقعی بود، او شیفته رهبر معظم انقلاب اسلامی بود. شهید احمدی روشن صبح چهار شنبه 21 دی ماه 90 بر اثر انفجار یک بمب مغناطیسی در خودروی خود در میدان کتابی ابتدای خیابان گل نبی تهران بدست عوامل استکبار به شهادت رسید. از شهید احمدی روشن یک فرزند به نام "علی" به یادگار مانده است.

رحلت فقیه اصولی "ابوالمعالی کلباسی اصفهانی" (1315 ق)
محمد بن حاج محمد ابراهیم کلباسی، از بزرگان علمای امامیه‏ی اوایل قرن چهاردهم هجری است. وی از نظر علمی، مراتب بلندی داشته و دارای تألیفات بسیاری است. از جمله آثار او می‏توان به کتب: شرح کفایه‏ی سبزواری، شرح خطبه‏ی الدمشقیه و الجبر و التَفویض اشاره کرد. وی همچنین درباره‏ی محدثان بزرگ و طبقات دیگر، کتب مستقلی تألیف کرده است.

درگذشت "صلاح الدین ایوبی" سردار شجاع مسلمان در جنگ‏های صلیبی (589 ق)
الملک الناصر صلاح‌الدین یوسف بن أیوب بن شادی بن مروان (به کردی: سه‌لاحه‌دین ئه‌یوبی، Selah'edînê Eyubî) فرمانروای ایوبی و فرمانده مسلمان در جنگ‌های صلیبی بود.ایوبیان دودمانی کردتباربودند که از 1171 تا 1260/1250م در مصر و سوریه و عراق فرمانروایی کردند. پایتخت‌های ایشان دمشق و قاهره بود. او در دوران حکومتش سه هدف عمده را دنبال می‌کرد: استوار ساختن قدرت حکومت برای خود و خاندان ایوبی، سرکوب شیعیان و جنگ با صلیبیون؛ که به هر سه، تا حدود زیادی دست یافت. صلاح‌الدین در سال 1136 میلادی در تکریت عراق از پدر و مادری کرد به دنیا آمد. خانواده او از پیشینه و تبار کردی و اجدادش از شهر دوین بودند، که در ارمنستان قرون وسطی قرار داشت. پدرش، نجم‌الدین ایوب، در سال 1139 میلادی از تکریت تبعید شد و به این خاطر او و برادرش اسدالدین شیرکوه، به موصل نقل مکان کردند. نجم‌الدین بعدها به اردوی عمادالدین زنگی پیوست که او را فرمانده قلعه خود در بعلبک نمود. پس از مرگ زنگی در 1146 میلادی، پسر او، نورالدین، نایب‌السلطنه شهر حلب و رهبر زنگی‌ها شد. برخی تاریخ‌نگاران نقل می‌کنند صلاح‌الدین، که در آن زمان کودک بود و در دمشق زندگی می‌کرد، علاقه خاصی به این شهر داشت. اما اطلاعات دقیقی از کودکیش در دسترس نیست. صلاح‌الدین خود نوشته ‌است: «بچه‌ها آنطور تربیت می‌شوند که پدرانشان شدند». به گفته یکی از زندگینامه‌نویسانش، الورهانی، او قادر به پاسخگویی به پرسش‌های علمی در خصوص اقلیدس، الکتاب المجسطی، حساب، و قانون بود. صلاح‌الدین همچنین در قرآن و علوم دینی نیز سررشته داشت تا حدی که منابع متعددی ادعا می‌کنند او بیشتر علاقه‌مند به مطالعه درباره دین بود تا پیوستن به ارتش. شاید پیوستن او به ارتش به این دلیل بود که در زمان جنگهای صلیبی مسیحیان در حمله‌ایی غافلگیرانه اورشلیم را از دست مسلمانان بیرون آوردند. صلاح‌الدین کار خود را در دربار اتابک زنگی از دست نشاندگان سلجوقیان در شامات شروع کرد و بعدها در مصر جانشین وی گردید. فرزند اتابک زنگی یعنی نورالدین پس از مدتی صلاح‌الدین را به همراهی عمویش شیرکوه عازم مصر کرد تا متحدش شاهوار فرمانروای مصر را، که به وسیله یکی از رقبای خویش در مصر طرد شده بود، در مقام خود حفاظت نماید. مصر در این زمان تحت فرمانروایی یکی از خلفای فاطمی به نام ابو محمود عبدالله بود. شیرکوه و صلاح‌الدین مجبور بودند که با او حسن سلوک داشته باشند. از طرفی صلیبیون فهمیده بودند که اتحاد مصر و شامات برای آنها خطرناک خواهد بود به همین خاطر به شام حمله بردند ولی صلاح‌الدین انها را سخت شکست داد و به عقب راند. بعد از مرگ نورالدین زنگی، صلاح‌الدین حاکم آنجا شد و آغاز به بسط قدرت خود نمود. او حکومت خود را تا ایران گسترش داد و حجاز و یمن و نوبه و الجزیره را نیز به تصرف درآورد و در حرکت بعدی اورشلیم را از دست قوای صلیبی بیرون آورد. صلاح‌الدین شجاعانه در نبردی با ریچارد شیردل و صلیبیون آنها را مجبور به ترک قسمت‌های زیادی از خاک فلسطین نمود. صلاح‌الدین بعد از سال‌ها مبارزه و مقاوت در برابر تمامی دشمنان در سال 1193 در دمشق درگذشت. بعد از مرگ او امپراتوری‌اش میان فرزندانش تقسیم گردید. افضل به حکومت دمشق رسید. عزیز در قاهره و ظهیر در حلب حکومت کردند بعدها حکومت آنها به روسای محلی منتقل شد. تنها حلب تا سال 1390 در اختیار خاندان ایوبی قرار داشت. صلاح‌الدین ایوبی در جنگ با صلیبیان آنان را شکست داد و از بیت‌المقدس بیرون راند.

مأموریت "اسامة بن ‏زید" از سوی پیامبر برای تجهیز سپاه جهت نبرد با رومیان (11 ق)
پیامبر اکرم(ص) پس از بازگشت از حجةالوداع، در آخرین روزهای عمر شریف خود جهت نبرد با رومیان که از شمال غربی شبه جزیره‏ی عربستان در صدد لشکرکشی به سرزمین‏های مسلمانان بودند، سپاهی منظم از مهاجران و انصار مدینه ترتیب داد وبه همگان فرمان داد تا در آن شرکت جسته و با رومیان متجاوز به جهاد برخیزند. پیامبر(ص)، فرماندهی این سپاه بزرگ و پرمخاطره را به جوانی نورس به نام اُسامه فرزند زیدبن حارثه که پدرش پیش از این در جنگ تبوک به‏دست رومیان کشته شده بود، سپرد. اسامه در آن زمان بیش از هفده یا هجده سال نداشت. مسلمانان واجد شرایط رزم از انصار و مهاجر، به فرماندهی اسامه در خارج از شهر مدینه اردو زدند. برخی از آنان که از ماجرای غدیر خم و نصب امیرمؤمنان(ع) به امامت و رهبری مسلمانان از سوی رسول خدا(ص) دل خوشی نداشته و خروج این سپاه بزرگ از مدینه را مطابق با اهداف و امیال خود نمی‏دیدند، بر آن حضرت خورده گرفته که چرا وی، جوانی کم سن و سال و کم تجربه را بر آ نان مقام امیری داده است. در صورتی که بزرگان و متنفذان فراوانی در میان یاران و صحابه‏ی وی وجود دارند که پیشینه‏ی رزم و جهاد آنان در راه خدا بر همگان روشن است و در این راه دارای تجربیاتی فراوان هستند. سرانجام در حالی که توطئه‏های بسیاری در مسیر حرکت سپاه اسلام روی داد، این سپاه به سوی روم به حرکت درآمد. ولی هنوز از مدینه چندان فا صله نگرفته بود که از رحلت رسول خدا(ص) باخبر گردید. همین امر موجب اندوه سپاهیان اسلام و دست‏مایه‏ی برخی از فرصت‏طلبان و بازگشت آنان به مدینه گردید. به همین جهت این سپاه بزرگ برای مدّتی موقّت از هم پاشید و شیرازه‏ی آن با پراکنده شدن مسلمانان سوگوار در هم ریخت. تا این‏که با خلافت ابوبکر بن أبی قحافه، سپاه اسلام به رهبری اسامه به سوی مرزهای روم عازم شد.

تولد "ابن‏ ماجه" محدث ایرانی و مؤلف کتاب السُّنَنَ (209 ق)
ابن ماجه محدث و عالم بزرگ مسلمان در قزوین به دنیا آمد. او پس از گذراندن دروس مقدماتی دینی در زادگاه خویش به نقاط مختلف سرزمین پهناور اسلامی آن روز سفر کرد و از علمای بزرگی حدیث شنید. او مجموعه‏ی این احادیث را در کتابی که سنن ابن ماجه خوانده می‏شود، گردآوری کرد. این اثر، یکی از کتب معتبر حدیث اهل سنت تلقی می‏شود. از این دانشمند اسلامی، تفسیری بر قرآن کریم و کتاب دیگری تحت عنوان التاریخ به جای مانده است. ابن ماجه در 273 ق در 64 سالگی درگذشت.

رحلت فقیه بزرگوار آیت‏اللّه العظمی "سید عبدالاعلی موسوی سبزواری" (1414 ق)
آیت‏اللَّه حاج سیدعبدالاعلی فرزند سیدعلی رضا موسوی سبزواری از علمای نجف اشرف در صفر سال 1328 ق در سبزوار تولد یافت و پس از تحصیل مقدمات و سطوح در سبزوار و خراسان به نجف اشرف مهاجرت نمود. وی در نجف از محضر درس آیات عظام: میرزای نائینی، آقا ضیاء الدین عراقی، سید ابوالحسن اصفهانی و شیخ محمدحسین غروی اصفهانی، فقه و اصول را آموخت و به درجه‏ی اجتهاد نایل گردید. آیت اللَّه سبزواری فلسفه و حکمت را نزد آیت‏اللَّه بادکوبه‏ای و تفسیر و اخلاق را نزد مرحوم بلاغی آموخت و سپس به تدریس خارج فقه و اصول و تفسیر پرداخت و بسیاری از فضلای نجف از درس او استفاده نمودند. از جمله آثار این عالم بزرگ عبارتند از: لُبابُ المعارف، حاشیه بر بحارالانوار، حاشیه بر تفسیر صافی، عدالت، حاشیه بر جواهر، حاشیه بر عروةالوثقی و حاشیه بر وسیله. آیت اللَّه سبزواری پس از ارتحال آیت اللَّه العظمی خویی زعامت حوزه‏ی علمیه‏ی نجف را به عهده گرفت. سرانجام آن عالم فرزانه در 25 مرداد 1372 ش در 86 سالگی جان به جان آفرین تسلیم کرد و در نجف اشرف مدفون گردید.

تولد "فرانْسْوا رابْلِه" ادیب و نویسنده معروف فرانسوی (1494م)
فرانسوا رابله ادیب و نویسنده برجسته فرانسوی در چنین روزی از سال 1494 میلادی متولد شد. فرانسوا رابله رمان‏نویس، ادیب و پزشک فرانسوی در تاریخ دهم ژانویه سال 1494 میلادی در این کشور به‌دنیا آمد. وی تحصیلات خود را در صومعه‏ای نزدیک زادگاهش سپری کرد و پس از آموختن الهیات و حکمت و فلسفه، به سلک روحانیون مذهبی درآمد. این امر بیش‌تر به سبب شوق او در فراگرفتن علوم ادبی یونان و روم بود تا به‌سبب تمایلش به علوم مذهبی و الهی. رابله از آن پس مدتی به سیر و سفر و مطالعه و ثبت خاطرات خود پرداخت و با بسیاری از فاضلان و ادیبان بزرگ زمان آشنایى یافت. او هم‏چنین پس از طی دروس دانشگاهی در رشته پزشکی، به طبابت پرداخت و چندین متن پزشکی را به زبان یونانی با تفسیرهای شخصی منتشر کرد. رابله هم‏چنین کتاب گارگانتوا و سپس رمان بزرگ پانتاگروئل را انتشار داد که از جانب برخی مقامات علمی و مذهبی به اتهام منافی اخلاق بودن محکوم گردید و باعث شد که وی مقام و جایگاه روحانیت خود را از دست دهد. با این حال، انتشار جلدهای دوم تا پنجم این اثر، باعث شهرت زیادی برای رابله شد و با ارائه تغییراتی در جلدهای بعد، سعی کرد تا رضایت مقامات مذهبی را نیز جلب نماید. رابله از نظر مورخان، مرد تحول بود و در دوره تحول می‌‏زیست. وی از آسایش می‌‏گریخت و تشنه تجسس و تبحر بود. همه وقت خود را با شوق و شیفتگی فراوان به آموزش می‌‏گذراند. او نمونه کامل عهد رنسانس به‌شمار می‌‏آمد که می‌‏کوشید تا فلسفه و معنویات زمان را در پرتو اندیشه‏های باستانی، نو گرداند. رابله بیش از هر چیز، در شیوه انشاء و به‌کار بردن قواعد زبان و برجا نشاندن درست کلمه و تناسب در ترکیب کلام، هنرمندی و استادی دارد و در نوشته‏‌ها، روح مضحکه‏آمیز و هزل و مطایبه فصیح و شیوا را با قدرت نویسندگی می‌‏آمیزد. وی با خطوط وسیع، چهره‏های مختلف انسان را به‌طور مسخره‏آمیز ترسیم می‌‏کند و نهاد آدمی را آن‌چنان که هست، به خواننده القا می‌‏نماید. شگفتی سبک نگارش رابله در آن است که میان خنده و دانش، رابطه نزدیک برقرار می‌‏دارد. درباره او گفته‏اند که: «رابله وجود بشر را به مسخره می‌‏گیرد، وجود خدایان را نیز به مسخره می‌‏گیرد، اما این کار را با چنان لطفی انجام می‌‏دهد که نه به بشر لطمه وارد می‌‏آورد نه به خدایان.»

انتشار نخستین روزنامه چاپی جهان در ایتالیا (1653م)
اولین روزنامه خبری جهان به نام گازتا در دهم ژانویه سال 1653م در شهر ونیز ایتالیا چاپ و منتشر شد. از آن جا که بهای هر نسخه از این روزنامه برابر با یک "گازتا" یعنی واحد پول ونیز بود، این روزنامه نیز به همین اسم موسوم شد. این نام بعدها در سایر کشورهایی که روزنامه در آنها منتشر شد، متداول گردید و لغت گازتا، با واژه روزنامه مترادف شد.

تولد "سزار داکورنت" نقاش برجسته فرانسوی (1806م)
سزار داکورنْتْ، نقاش مشهور فرانسوی در دهم ژانویه 1806م در این کشور به دنیا آمد. وی به هنگام تولد، دست نداشت و در پای راستش نیز فقط چهار انگشت نامتجانس به چشم می‏خورد. این طفل گرچه در جسم ظاهری خود دچار کمبود و نقص بود، اما در فکر و تخیل به مراتب کامل بود؛ چرا که از همان کودکی با کمک پا و با یک تکه زغال بر دیوارها نقاشی می‏کشید. هرچند این نقاشی‏ها به صورت خطهای پراکنده بود، اما نمایانگر استعداد ویژه او بود. براین اساس، وی را به پاریس فرستادند و پس از طی دوران اولیه تحصیل، وارد مدرسه هندسه گردید. داکورنت در این راه به سرعت پیش‏رفت و توانایى و سرعتش در نقاشی حیرت‏انگیز بود. قلم مو در پای او آنچنان می‏چرخید که گویا با دستانش به حرکت در می‏آید. این چنین بود که داکورنت به یکی از برجسته‏ترین نقاشان تاریخ فرانسه مبدل گشت. از جمله شاه‏کارهای هنری وی، تصویری با عنوان حضرت مریم(س) بعد از رستاخیز به طول 3/30 متر می‏باشد که توسط دولت فرانسه خریداری و به نمایش گذاشته شد. دیگر اثرمعروف وی، توبه نام داشت که آن نیز دارای شهرت فراوانی می‏باشد. سزار داکورنت سرانجام در سال 1906م در 100 سالگی درگذشت.

اختراع سیمان در انگلیس (1824م)
درچنین روزی در سال1824میلادی ، جوزف آسپرین شیمیدان انگلیسی ، سیمان را اختراع کرد .

درگذشت "اوژن لابیش" نویسنده و نمایش‏نامه نویس فرانسوی (1888م)
اوژن مارن لابیش مصنّف و نمایش‏نامه نویس معروف فرانسوی در اول سپتامبر 1815م در پاریس به دنیا آمد. وی در حین تحصیل در رشته حقوق، به ادبیات شوق فراوان یافت و به نگارش داستان‏های کوتاه، پراحساس و خیال‏انگیز برای روزنامه‏های پاریس پرداخت. لابیش پس از آن با سرعتی باورنکردنی، کمدی و نمایش‏نامه‏های آهنگین خود را که تعدادشان به صد می‏رسید به طور پیاپی عرضه کرد. غالب این کمدی‏ها، با همکاری چند تن از دوستانش نوشته شده بود. در میان آنها شاه‏کارهایى وجود داشت و در بیشتر تئاترهای مهم پاریس به نمایش گذاره می‏شد که کلاه حصیری ایتالیایى و مردم گریز از آن جمله‏اند. او در نوشتن کمدی‏های انتقادی مهارت بسیار فراوانی داشت و در کنار آن، تراژدی‏های موفقی می‏نوشت. لابیش نویسنده‏ای است که بی هیچ گونه بلند پروازی توانسته است در نمایش‏نامه‏های عامه پسند و نشاطانگیز، آداب زندگی و اخلاق مردم، به ویژه طبقه کاسب و نوکیسه را به صورتی کاملاً دقیق و صادقانه بدون تحقیر و نیشخند پیش چشم گذارد و با وسعت تخیل خود، آثاری بیافریند که مردم را به خنده وادارد، بی آن که به عمق موضوع لطمه وارد آید. درباره او گفته‏اند: لابیش نه تنها نمایش‏نامه‏نویسی بود که با مزاح و نوشته‏های مسخره‏آمیزش می‏توانست مردم را بخنداند و سرگرم کند، بلکه دارای جهان‏بینی عمیقی بود که می‏دانست هدف از بذله‏گویی چیست. آثار نمایشی کامل لابیش در دو جلد به چاپ رسیده و آثار فراوانی از او در تئاترهای بزرگ دنیا به معرض نمایش گذاشته شده است. اوژن مارن لابیش سرانجام در دهم ژانویه 1888م در 73 سالگی درگذشت.

تشکیل "جامعه ملل" در ژنو پس از جنگ جهانی اول (1920م)
جامعه ملل نخستین سازمان بین‏المللی است که بعد از جنگ جهانی اول به موجب پیمانی 14 ماده‏ای که بخشی از پیمان صلح "ورسای" بود، با عضویت اولیه 18 و سپس 45 کشور در دهم ژانویه 1920م تشکیل شد. در آغاز فعالیت جامعه ملل، کشورهای افریقایى و امریکا و شوروی به آن ملحق نشدند و دولت‏های انگلیس و فرانسه نیز تنها از آن پشتیبانی می‏کردند. منشور جامعه ملل، اعضا را متعهد می‏ساخت که روابط خود را بر اساس احترام متقابل به یک‏دیگر استوار سازند و علیه تجاوز به استقلال و تمامیت ارضی شان، اقدام کنند. هم‏چنین برای ناقضان منشور، مجازات‏هایى در نظر گرفته شده بود. ولی فقدان ضمانت اجرایى برای تصمیمات جامعه ملل بزرگ‏ترین مشکل این جامعه و عامل اصلی انحلال آن بود. پس از روی کار آمدن هیتلر، آلمان، در سال 1933م جامعه ملل را ترک گفت و این نخستین گام او در شانه خالی کردن از انجام تعهدات پیمان صلح ورسای بود. جامعه ملل با ناتوانی در دفع تجاوز ایتالیا به حبشه و تجاوز آلمان به اتریش و چکسلواکی، و نیز تجاوز ژاپن به چین و هجوم شوروی به فنلاند، به تدریج اعتبار خود را از دست داد و کشورهای متجاوز برای این‏که تعهدی در قبال جامعه ملل نداشته باشند به تدریج آن را ترک گفتند. در جریان جنگ جهانی دوم، جامعه ملل عملاً به حال تعلیق درآمد تا اینکه پس از جنگ جهانی دوم، در 19 آوریل 1946م منحل شد و سازمان ملل متحد جای‏گزین جامعه ملل گردید. هرچند هنوز هم برخی از مشکلات ساختاری جامعه ملل همچنان دامنگیر سازمان ملل متحد نیز هست.

تأسیس آکادمی هنرهای علوم سینمایی اسکار (1927م)
آکادمی هنرها و علوم سینمایى اسکار، مؤسسه‏ای غیرانتفاعی است که توسعه و پیشبرد هنر و علوم مربوط به این حرفه را از طریق مبادله افکار و هم‏چنین توسط اهدای جایزه‏ها برای دست‏آوردهای ارزش‏مند در رسته‏های گوناگون تشویق می‏کند. این آکادمی که به اسکار نیز معروف است، همه ساله از بین هنرمندان عرصه فیلم‏سازی، برترین افراد را انتخاب می‏کند. نحوه انتخاب در آکادمی به این نحو است که هر یک از اعضای آکادمی که بیش از چهارهزار نفر می‏باشند، مجاز است که پنج نامزد برای بهترین فیلم سال و پنج نامزد در رسته خود انتخاب کند. بازیگران، بازیگران را انتخاب می‏کنند، کارگردانان، کارگردانان را و فیلم‏برداران، فیلم برداران را و... . نامزدهای هر رسته ملزم به این نیستند که عضو آکادمی باشند. بخش تلویزیونی اسکار نیز از سال 1953م آغاز به کار کرد و برگزیدگان این عرصه را نیز معرفی می‏کند. نماد اسکار، تندیسی است با نگاهی جدی که شمشیری به دست دارد و روی یک حلقه فیلم ایستاده است. هرچند این تندیس قیمت مادی چندانی ندارد، ولی برای برندگان آن، شهرت و اعتباری جهانی به ارمغان می‏آورد. امروز اسکار، یکی از معتبرترین جوایز سینمایی جهان محسوب می‏شود.

تشکیل اولین مجمع عمومی ملل متحد در لندن (1946م)
پس از جنگ جهانی اول، جامعه ملل به منظور حفظ صلح، داوری در مورد اختلاف بین کشورها و ترویج همکاری‏های بین‏المللی به وجود آمد. اما علی‏رغم وجود این جامعه، جنگ جهانی دوم، خونین‏تر و وحشتناک‏تر از جنگ جهانی اول روی داد. بنابراین طی کنفرانس‏هایى در اواخر جنگ، تصمیم گرفته شد تا سازمانی جهانی و قوی برای حل معضلات و اختلافات بین کشورها ایجاد شود. از این رو منشور سازمان ملل متحد به امضا رسید و اولین جلسه مجمع عمومی در دهم ژانویه سال 1946 در لندن تشکیل شد ضمن اینکه شورای امنیت نیز، دو روز بعد از آن، تشکیل جلسه داد. پس از پیشنهاد امریکا مبنی بر انتقال مقرّ سازمان ملل به این کشور، در جلسه مجمع عمومی، تصمیم بر این قرار گرفت که مقرّ دائمی سازمان ملل متحد در کشورهای متحد امریکا باشد. از این جهت، در دسامبر 1946، مجمع عمومی مبلغ اهدایى هشت و نیم میلیون دلاری جان را کفلِر سرمایه‏دار امریکایى را برای خرید یک قطعه زمین در شهر نیویورک برای ساختن مرکز سازمان ملل قبول کرد تا اینکه پس از اتمام کار ساختِ بنا، اولین جلسه مجمع عمومی در بیست و چهارم اکتبر سال 1952م در نیویورک تشکیل جلسه داد و تاکنون نیز در همان محل واقع می‏باشد. کمک‏های مالی امریکا به سازمان ملل باعث شد تا طی سال‏های بعد نفوذ بیشتری در سازمان ملل داشته باشد و خواسته‏های زورگویانه خود را بر سازمان ملل متحد تحمیل نماید.

اختراع ساعت الکترونیکی در سوئیس (1963م)
اولین ساعت الکترونیکی توسط دو صنعت‏گر سوئیسی با نام‏های "سولْویل" و "تیتوس" پس از 12 سال تلاش، با وصل کردن صدها قطعه و ابزار دقیق در 10 ژانویه 1963م اختراع شد. در ساعت الکترونیکی، حرکت الکترون‏ها موجب حرکت عقربه‏های ساعت به جلو می‏شوند. این نوع ساعت نیازی به کوک کردن ندارد و بسیار منظم و دقیق کار می‏کند و میزان خطای آن، بسیار ناچیز است.

امضای قرارداد "تاشکند" در مورد کشمیر بین هند و پاکستان (1966م)
پس از استقلال هند و پاکستان و تصویب قانون استقلال هندوستان، مشکلات زیادی در نحوه اداره شبه قاره هند به وجودآمد. زیرا اولاً جمعیت مسلمانان هندوستان در سراسر شبه قاره پراکنده بودند و بین اقلیت مسلمان و اکثریت هندو در قلمرو هند و بین اقلیت هندو و اکثریت مسلمان در قلمرو پاکستان برخوردهای خونین روی داد و یک جوخصومت و اختلاف بین دو کشور به وجود آورد. مهم‏ترین اختلافی که به جنگ میان دو کشور انجامید، بر سر حاکمیت بر ایالت سرسبز و وسیع شمال غربی شبه قاره هند، یعنی کشمیر بروز کرد. بیش از 75 درصد جمعیت این ایالت، مسلمان بودند و کشمیر بالطبع می‏بایست در قلمرو حکومت پاکستان قرار بگیرد. ولی مهاراجه هندی کشمیر بدون توجه به خواست اکثریت مردم، این ایالت را به هند ضمیمه کرد و با اعلام این تصمیم در ماه اکتبر 1947م، مسلمانان کشمیر سر به شورش برداشتند. اختلاف هند و پاکستان بر سر کشمیر سرانجام به سازمان ملل متحد ارجاع شد و سازمان ملل کشمیر را موقتاً بین هند و پاکستان تقسیم کرد. البته قسمت اعظم کشمیر در قلمرو هند بود و فقط بخش کوچکی از این ایالت وسیع در قلمرو پاکستان قرار گرفت. این امر زمینه‏های اختلاف دو کشور در سال‏های بعد را بیشتر از قبل فراهم کرد تا این که در 25 اوت 1965م آتش جنگ دو طرف بر سر این منطقه، افروخته شد. این جنگ در نهایت پس از سه هفته با شکست پاکستان به پایان رسید و با دخالت سازمان ملل، آتش‏بس برقرار گردید. پس از چندی رهبران دو کشور در ژانویه 1966م به دعوت نخست‏وزیر وقت شوروی در تاشکند گرد آمدند و در دهم ژانویه با انتشار اعلامیه تاشکند تعهد نمودند که نیروهای خود را به خطوط قبل از جنگ منتقل نمایند و وضعیت موجود در کشمیر را بپذیرند. با این حال، اختلافات هند و پاکستان، در سال‏های پس از آن نیز همچنان ادامه دارد.

انتهای پیام/
خبرگزاری تسنیم : انتشار مطالب خبری و تحلیلی رسانه‌های داخلی و خارجی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه‌ای بازنشر می‌شود.