ادبیات داستانی شکلی از روایت است که در همه یا بخشی از آن به رویدادهایی اشاره می‌شود که واقعی نیستند، یعنی خیالی هستند و ساختهٔ ذهن نویسندهٔ اثرند. در مقابل آن ادبیات غیر داستانی قرار دارد که عمدتاً به رویدادهای واقعی می‌پردازد
داستان ایرانی بر سر دو راهی سنت و تجدد/ نویسندگان را زیر هجمه ادبیات ترجمه له کردیم
حاجی‌علیان با بیان اینکه ما دچار نوعی خودکوچک‌پنداری شده‌ایم، گفت: ما همه نویسندگانی را که این سالها تلاش کردند، به دلیل ایرانی بودن، اصلاً ندیدیم.
جدال کهنه و نو در فاصله دو انقلاب/ ادبیات چه نقشی بر جریان‌های سیاسی ۱۰۰ سال اخیر ایران گذاشت؟
پیوند میان ادبیات و جامعه، شاید کلیدی‌ترین ویژگی ادبیات مدرن ایران باشد. هرچه ادبیات کلاسیک در اختیار جامعه خواص بود، ادبیات مدرن کوشید با زدودن پیرایه‌های اضافی، پلی بزند میان جامعه.
«نشان حُسن» تلاش ادبیات برای شکست سکوت تاریخ/ فرزندان امام حسن(ع) چه نقشی در کربلا داشتند؟
«نشان حُسن» از تازه‌ترین رمان‌های آیینی است که با زاویه دید بکر و تازه خود به واقعه عاشورا پرداخته است. نویسنده قلم اولی این کتاب از نقش فرزندان امام حسن(ع) که تاریخ درباره آن‌ها سکوت کرده در کربلا سخن گفته است.
یادداشت|خیابان انقلاب سهم ماست
سعید تشکری در یادداشتی نوشت: بورژواها همچنان از خیابان انقلاب می‌گریزند. مبادا با بورژواها فرار کنیم.خیابان انقلاب سهم ماست... می‌دانم میدانی!
راه خطای ادبیات اجتماعی در دهه ۸۰ و ۹۰/ نویسندگانی در پستو با دغدغه شخصی و تحت تأثیر "گلشیری"
در دهه‌های ۸۰ و ۹۰ نویسندگان بزرگ ما در «رئالیسم اجتماعی» راه را بسیار به خطا رفته‌اند، رسانه‌های ما خاموشی گزیده و نویسندگان واقعی خود را نشناخته‌اند؛ نویسندگانی که اجتماعی و متعهدانه نوشته‌اند.
مروری بر سابقه ادبیات رئالیستی در ایران؛ از کافکانویسی تا حواریون جلال آل احمد
در سال ۱۳۳۱ ما با پیدایش سنت پاورقی‌نویسی و پافشاری بر کافکانویسی مواجه هستیم؛ داستان‌هایی که در رقابت با «دارالمجنانین» پیش از خود و «چشم‌هایش» پس از خود شکست می‌خورند.
ادبیات داستانی و رئالیسم اجتماعی/ ادبیات اجتماعی در ایران تحت تاثیر ادبیات عرب
ما در ادبیات اجتماعی به غلط به ادبیات ناتورالیستی وابسته هستیم و آن را ادبیاتِ اجتماعی می‌دانیم. باید بدانیم ادبیات اجتماعی ما بیشتر تحت تأثیرِ ادبیات عرب و جنبش رمان‌نویسی آنان بوده است.
ادبیات در دهه ۹۰؛ خالی از شادی و گرفتار مرض کهنه بورژوازی
مرض کهنه بورژوازی بیش از هر دهه‌ای گریبان ادبیات داستانی را در این سالها گرفته و راه تنفسش را بسته است. باید هرچه زودتر برای تن رنجور ادبیات داستانی کاری کرد.
«بی‌پایان» روایتی است از نبرد انسان با خود/ من از یک دکمه به کت رسیدم
نویسنده رمان «بی‌پایان» گفت: داعش انسانیت را هدف قرار داده بود، من نیز از زاویه انسان، شک و درد‌هایش به این مسئله نگریستم. این اثر روایتی است از نبرد انسان با خود.
نوروز در ادبیات داستانی / از «دید و بازدید» جلال تا قصه‌های مجید مرادی کرمانی
جشن‌ها و عیدها گم‌شده‌های شاد و روح‌افزا در ادبیات داستانی ما هستند. با این حال در نمونه‌هایی از داستان‌های معاصر مشاهده می‌شوند.
سهم شادی در جهان داستان چقدر است؟/ ادبیات داستانی بیشتر شادی در بساط دارد یا حزن و اندوه؟
سهم خوانندگانِ ما از شادی در جهان داستان چقدر است؟ ما به عنوان نویسنده چقدر از این حق را برای مخاطب به رسمیت شناخته‌ایم و آن را یک هدف مستقل و اساسی می‌دانیم؟
پرفروش‌ترین رمان‌های دهه ۹۰ کدامند؟
دهه نود بر ما و جهان رمان و ادبیات داستانی ایران چه گذشت؟
برگزیدگان دهمین جشنواره ادبیات داستانی بسیج معرفی شدند/ ارسال ۴۰۰۰ اثر به جشنواره
اختتامیه دهمین جشنواره ادبیات داستانی بسیج با معرفی برگزیدگان و داوران این دوره جشنواره امروز، ۱۸ اسفندماه، به کار خود پایان داد.
ویراست تازه‌ای از رمان انقلابی وجیهه سامانی در بازار کتاب
انتشارات کتابستان معرفت ویراست تازه‌ای از رمان «آن مرد با باران می‌آید» نوشته وجیهه سامانی را منتشر و روانه بازار نشر کرد.
وقتی یک نویسنده مادر می‌شود/ یادداشت‌های کوتاه و بلند درباره ادبیات و مادری
کتاب «کوچک و سخت» نوشته «ریوکا گالچن»، نویسنده آمریکایی، با ترجمه رؤیا پورآذر از سوی انتشارات اطراف منتشر و روانه بازار نشر شد.
چرا نویسندگان اقلیم خراسان دین خود را به امام رضا (ع) ادا نمی‌کنند؟
تشکری درباره ادبیات داستانی اقلیمی نوشت: چرا نویسندگان اقلیم خراسان دین خود را به شهرشان ادا نمی‌کنند؟ نوعی ترس از قضاوت در این غیبت، دیده می‌شود.
نیم قرن نظریه‌پردازی و ترک اقلیم در داستان ایرانی
اقلیم گستره‌ای از جامعه است در یک منطقه جغرافیایی مشخص و معین که نادیده گرفتنش در ادبیات داستانی نوعی خودزنی و بی‌هویتی است.
فقدان اقلیم، بی‌هویتی و سرگردانی ادبیات داستانی
ادبیات اقلیمی یک نقطه شروع دارد، دوره‌هایی از فراموشی را تجربه کرده است و هربار یک احیاگر پیدا شده و این گونه ادبیات داستانی هویتمند را احیا کرده است.
