روایت تسنیم از زندگی زبیر؛ چوپان نوجوانی که دوست داشت به مدرسه برود
زبیر نوجوان خراسان جنوبی، چوپانی که با یک ویدئو جهانی شد. کودکی بی‌نام‌ونشان در کوه‌های درمیان، که با صدایی لرزان گفت: «هیچ‌وقت درس نخواندم...»
به گزارش خبرگزاری تسنیم از بیرجند، مدتی است ویدئوی کوتاهی در فضای مجازی دست به دست می‌شود. ویدیویی که در روستایی از شهرستان درمیان گرفته شده است. پسربچه‌ای لاغراندام، با چهره‌ای آفتاب‌سوخته با نام "زبیر" در دل کوه و بیابان از چوپانی روزانه‌اش می‌گوید و با صدایی لرزان اعتراف می‌کند که تا حالا مدرسه نرفته است.
نامش "زبیر" است و حدود 11 یا 12 سال سن دارد و تاکنون به مدرسه نرفته است اما آرزویش حضور در کلاس درس و با سواد شدن است. بعد از پخش این ویدئو در فضای مجازی ، هادی حمیدی، رئیس اداره آموزش و پرورش شهرستان درمیان با همراهی تیمی از شهرستان مرزی درمیان تصمیم می‌گیرند تا این پسر نوجوان را پیدا کرده و شرایط رفتن او به مدرسه را فراهم کنند. تلاش برای یافتن "زبیر" شروع می‌شود. اما هیچ نشانی از زبیر در دست نیست؛ فقط یک اسم از او در دست است و نه فامیلی، نه شماره تماسی و نه نام روستایی. تنها می‌دانیم که پسربچه‌ای به نام زبیر، جایی در دل یکی از روستاهای دورافتاده درمیان میان فقر، بی‌هویتی، و بی‌کسی گم شده است. سه هفته پیگیری و جستجو طول می‌کشد تا اینکه بالاخره زبیر پیدا می‌شود.
رئیس اداره آموزش و پرورش درمیان در گفتگو با خبرنگار تسنیم گفت: زبیر را در حالی دیدیم که در دل صحرا و در گرمای نفس‌گیر شهرستان درمیان با چهره سوخته مشغول چوپانی بود.
حمیدی بیان کرد: زبیر تنها نبود برادر بزرگ‌تری هم داشت به نام محمدصادق. هر دو از استان سیستان و بلوچستان به این روستا آمده بودند و خانواده‌ای درگیر اعتیاد و والدینی در زندان و خواهر و برادرانی بی‌سرپرست و رها شده داشتند. آنها نه شناسنامه دارند، نه سندی که ثابت کند چند ساله هستند و اهل کجایند.
رئیس اداره آموزش و پرورش درمیان اظهار کرد: با همکاری اداره ثبت‌احوال درمیان، استعلام هویت این دو کودک آغاز شده و پیگیری‌ها در سطح استانی در حال انجام است. می‌خواهیم زبیر و محمدصادق، همان‌طور که باید، پشت نیمکت بنشینند، کتاب در دست بگیرند و رویاهایشان را از کوه و گله، به تخته‌سیاه و دفتر نقاشی بیاورند.
حمیدی ادامه داد: با پیگیری آموزش و پرورش شهرستان درمیان، سرپناهی برای این دو برادر آماده شده و تا چند روز آینده به آن منتقل خواهند شد. اما فقط سقف خانه کافی نیست. این کودکان باید نان هم داشته باشند. لباس، دفتر، کیف و دلگرمی هم داشته باشند. برای همین از همه خیرین و مؤسسات نیکوکاری می‌خواهیم اگر قصد کمک به این کودکان را دارید فقط از طریق آموزش و پرورش شهرستان درمیان اقدام کنید چراکه تجربه تلخ ما نشان داده کمک‌هایی که مستقیماً به خانواده‌های بدسرپرست داده می‌شود، گاه به دست کودکان نمی‌رسد و به انحراف می‌رود و گاهی خرج مواد والدین می‌شود.
رئیس اداره آموزش و پرورش درمیان گفت: در میانه جست‌وجوی زبیر، به کودکی دیگر رسیدیم به نام آرزو. این دختر پایه اول ابتدایی را در اسدیه گذرانده بود، اما پدر و مادر سالمندش نمی‌توانند هر روز او را به مدرسه برسانند و او هم در معرض ترک تحصیل است.
حمیدی گفت: مدرسه‌ای در روستای محل زندگی آرزو تأسیس خواهد شد و 7 دانش‌آموز دیگر نیز از روستاهای اطراف در آنجا مشغول تحصیل خواهند شد.
وی افزود: زبیر و محمدصادق و آرزو، نمادهای خاموش هزاران کودکی هستند که اگر دست‌شان را نگیریم، آینده‌ای جز تکرار رنج پدران و مادران‌شان در انتظارشان نیست. این صدا، صدای ماست. صدای آموزش و پرورش شهرستان درمیان. صدای دل‌هایی که برای آموزش، عدالت و برای کودکی‌هایی می‌تپد که باید بازی کنند و درس بخوانند نه اینکه در دنیای زمخت بزرگترها مشغول کار شوند.
انتهای پیام/ 258
