زندگی با محرومیت و راهی که نیست؛ انتظار ۱۰ساله مردم روستای مرادآباد برای ۳ کیلومتر راه+ فیلم

به گزارش خبرگزاری تسنیم از شیراز، آخرین نقطه جنوب غربی این کلان‌شهر روستایی است که در نقشه و تقسیمات استانی مرادآباد نام گرفته که البته آبادی‌اش بیش از اینکه به‌دلیل امکانات موجود باشد از دل‌های صاف و ساده اهالی‌اش گرفته شده است،
مردمانی که با روی باز به استقبال مهمان می‌آیند، طنازی خاصی در گفتار دارند و با لهجه شیرین مخصوص به خود به بیان مشکلاتشان می‌پردازند و نزدیک 10 سال است که منتظر احداث یک مسیر 3کیلومتری هستند.

جاده روستا خاکی و صعب‌العبور است، به‌گفته اهالی 3 کیلومتر از جاده اصلی تا روستا فاصله است و از سال 90 پیگیری شده است تا جاده احداث شود اما هنوز خبری از جاده نیست هرچند پروژه آن تعریف و بخشی از کار نیز انجام شده است.

رزمجویی، یکی از اهالی روستای مرادآباد است که در گفت‌وگو با تسنیم در این باره می‌گوید: دسترسی ما به آسفالت حدوداً 3 کیلومتر است. از سال 90 پیگیری‌هایی انجام شده است و از همان سال این 3 کیلومتر به 2 پیمانکار تحویل داده شده است.

به‌گفته وی برای تکمیل این جاده ردیف بودجه از محل توازن، دو درصد نفت و گاز و غیره تعیین شده است اما به‌دلیل سوءمدیریت چندین سال است که پروژه نصف‌ونیمه مانده است و مردم برای رفت‌وآمد دچار مشکل هستند.

ساکن روستای مرادآباد در ادامه از تعریف 2 پل در این پروژه راه روستایی سخن می‌گوید که هر 2 پل ناتمام است اما اصل کار یک پل در ورودی روستا است که نه‌تنها تعریف نشده بلکه هیچ اقدامی هم برای آن نشده است.

وی با بیان اینکه پل سوم کلید ورود به روستا است، اعتقاد دارد حتی اگر همه پروژه نیز کامل شود اما چون پل سوم پیش‌بینی نشده است کار ناقص و ابتر خواهد بود.

فرد دیگری که مقابل دوربین تسنیم به بیان مشکلات روستا می‌پردازد، پیرمردی خوش‌قریحه و طنزپرداز است که از آمدن و بازدید چندین مدیرکل از این راه روستایی سخن می‌گوید اما هیچ‌یک تأثیری در ساخت و تکمیل پل نداشته است.

وی گفت: اهالی روستا حاضر هستند که در تکمیل پل کمک کنند، من حاضرم 50 کارگر به اینها بدهم تا هرچه سریعتر پل را احداث کنند اما با وجود اینکه مسئولان چندین بار به روستا آمدند اما از تکمیل پل خبری نیست.

این پیرمرد مرادآبادی از آمدن و رفتن‌های بی‌ثمر مسئولان گلایه دارد و می‌گوید: شما خبرنگارید، اگر این پل را برای ما بزنند برای ما کافی است، هر سال آمدند اما کاری از پیش نبردند، دو روز کار می‌کنند یک روز کار نمی‌کنند ما هم انسانیم، اگر نمی‌خواهند کار کنند اصلاً نیایند.

مشکل دیگر این روستا عدم آنتن‌دهی تلفن است که سبب شده است عده‌ای جان خود را از دست بدهند و همین مسئله اهالی را ناراحت کرده است. یکی از اهالی در این باره از فوت جوانی سخن می‌گوید که به‌واسطه نبود آنتن تلفن و جاده مناسب جان خود را از دست داده است.

دیگری از اینکه به‌دلیل بارندگی جاده خاکی قطع شده بود و جنازه یکی از بستگانش 3 روز در روستا مانده بود، ابراز ناراحتی می‌کند و می‌گوید: «عمویم اینجا به رحمت خدا رفت، جنازه‌اش سه روز اینجا ماند چون جاده قطع بود، در نهایت با تراکتور جنازه را چهار کیلومتر آن‌طرف‌تر بردیم و از آنجا با ماشین منتقل کردیم».

یکی از حوادث دیگری که به‌دلیل عدم آنتن‌دهی تلفن در این روستا رخ داده، فوت بیماران است که نمی‌توانند به دستگاه‌های امدادی و درمانی خبر دهند. «یکی دیگر از اهالی روستا اینجا مرد و فردا صبح کسی متوجه نشد، ابتدا هم زنده بود و می‌توانست صحبت کند ولی به‌خاطر عدم آنتن‌دهی تلفن نتوانست خبر دهد و فوت شد».

دیگری بازنشسته نظام است که پس از بازنشستگی به روستا برگشته اما از اینکه مسئولان هر روز می‌آیند قولی می‌دهند و می‌روند گلایه‌مند است.

دیگری مادری است که نگران آینده فرزندانش است، وی درباره عدم وجود امکانات تفریحی در مرادآباد می‌گوید: در این روستا امکانات تفریحی رفاهی برای جوانان و نوجوانان نداریم. نوجوانان اینجا سرگرمی ندارند، اینترنت ندارند، جایی برای بازی ندارند.

یکی دیگر از اهالی روستا که روزگاری معلم بوده است درباره عدم وجود بهداشت و امکانات درمانی در روستا سخن می‌گوید. وی گفت: در گذشته هفته‌ای یک یا دو بار مأمورین بهداشت از دشت‌ارژن و خان‌زنیان به اینجا می‌آمدند، مردم را معاینه می‌کردند و به آنها دارو می‌دادند و می‌رفتند اما الآن آن هم نیست.

وی از نبود مسجد، مدرسه، قطعی برق در زمان بارندگی و از اینکه منابع طبیعی اجازه ایجاد قبرستان را به اهالی روستا نمی‌دهد، گلایه‌مند و خواهان حل این مشکلات است، این ساکن روستای مرادآباد معتقد است که مشکلات روستا آن اندازه نیست که نتوان حل کرد.

جوان دیگری از اهالی مرادآباد از مشکلات حمل محصولات کشاورزی سخن می‌گوید. وی گفت: به‌خاطر اینکه جاده اصلی آسفالت نیست ما برای حمل محصولات کشاورزی مشکل داریم علاوه بر آن مدرسه نداریم، خانه بهداشت نداریم و مشکلات زیاد است.

رزمجویی از اهالی آگاه روستای مرادآباد است که از مشکل اصلی‌تری خبر می‌دهد و آن هم اختلاف پلاک ثبتی بین شهرستان ممسنی و شیراز که سبب شده است منابع طبیعی مالکیت زمین‌های این روستا را به اهالی ندهد در نتیجه اهالی مرادآباد در روستای پدری‌شان قادر به انجام هیچ کاری از جمله ساخت مسکن نیستند.

این فرد ساکن روستا می‌گوید: برای توسعه یک جامعه انسانی مسکن و شغل لازم است. شغل ما کشاورزی است اما منابع طبیعی مالکیت زمین‌ها را به ما نمی‌دهد و دلیل آن اختلاف بین پلاک ممسنی و پلاک شیراز است.

ما روی زمین‌های منابع ملی کار می‌کنیم در نتیجه اجازه هیچ کاری حتی گرفتن پروانه چاه را به ما نمی‌دهند و همین سبب شده است که روستا توسعه پیدا نکند چون همین موضوع در ساخت مسکن روستایی نیز مصداق دارد.

به‌گفته وی 15 هکتار در طرح هادی روستا قرار داشته که مجوز منابع طبیعی را نیز گرفته است، از این 15 هکتار 5 هکتارش در حریم رودخانه است اما از 10 هکتار باقی‌مانده یک هکتار هم به اهالی نرسیده است.

رزمجویی از مسئولان تقاضا دارد که حداقل در این 10 هکتار که مجوز منابع طبیعی دارد، با اهالی روستا برای ساخت‌وساز همکاری کنند. وی همچنین از ورود افراد غیربومی در روستا و ساخت‌وساز بدون ضابطه آنها گلایه دارد و خواهان این است که رفع تبعیض از سوی مسئولان صورت گیرد تا جوانان به روستا بازگردند.

و پایان سخن اینکه اهالی روستا طی سال‌ها نه از آمدن و رفتن‌های مسئولان مرادی حاصل کردند و نه روستایشان آباد شد اما امیدوارند که دوربین تسنیم بتواند صدای اهالی مرادآباد و دیگر روستاهای استان باشد.

انتهای پیام/424/ت+