از شاعران اشرافی تا سرزمین بی‌حاصل مدرنیته؛ نگاهی به شعر معاصر آمریکا
«درآمدی بر شعر معاصر آمریکا» بدون تکلف و جانبداری به بررسی انواع جریان‌های ادبی در حوزه شعر معاصر آمریکا می‌پردازد. کتابی کم‌حجم اما کامل که می‌تواند برای علاقه‌مندان به آشنایی با ادبیات امروز آمریکا خواندنی باشد.
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، «درآمدی بر شعر معاصر آمریکا» نوشته کریستوفر بیچ، نویسنده و استاد دانشگاه، و با ترجمه کامران احمدگلی و بهادر باقری از سوی نشر خاموش روانه بازار کتاب شد.
در مقدمه به گفته مترجمان ذکر شده است که این کتاب، نخستین اثر ترجمه شده در نوع خود به زبان فارسی است که از چند جهت قابل اهمیت است؛ از جمله آنکه این اثر از جمله منابع معتبر برای معرفی دوره‌ها و آثار برتر ادبیات در محیط‌های دانشگاهی است. از سوی دیگر، کتاب گستره نسبتاً کامل و قابل قبولی از جنبش‌ها، مکاتب و گروه‌های شعری آمریکای آغاز سده بیستم تا پایان آن و چند سال اول سده 21 را دربرمی‌گیرد. همچنین مؤلف تلاش کرده است تا بدون جانبداری و یکسونگری انتقادی و با زبانی عاری از تکلف به معرفی جریان‌های شعری و بررسی اشعار بپردازد؛ از این جهت هم به درک و آشنایی مخاطب نسبت به اشعار معاصر آمریکایی کمک می‌کند و از سوی دیگر می‌تواند مثال و نمونه‌ای از کارگاه نقد عملی برای تحلیل دیگر اشعار بهره برد.
«درآمدی بر شعر معاصر آمریکا» در دو بخش اصلی و 10 فصل به بیان مهمترین شاخصه‌های شاعران و جریانات ادبی شعر معاصر آمریکا می‌پردازد. بخش اول شامل فصل‌های یک تا پنج، به معرفی شعر پیش از مدرنیسم و سپس در چهار فصل به انواع «مدرنیسم» آمریکایی اختصاص دارد. فصل اول کتاب، «عصری جدید: از شاعران اشرافی تا رابینسون و فراست»، پس از بیان پیشینه‌ای کوتاه، «شعر اشرافی» سالهای پایانی سده نوزدهم و سالهای نخست سدۀ بیستم را که لزوماً شعری دانشگاهی با تمایلات آشنای نشأت گرفته از تفکر متعارف ویکتوریایی دوران بود، معرفی می‌کند. شاعران اشرافی در عمل چهره‌هایی منفعل معرفی می‌شوند که نه با هیچ‌یک از شاعران بزرگ و تحول‌خواه سدۀ نوزدهم چون رالف والدو امرسون، والت ویتمن و هنری دیوید ثورو و یا شاعر نوپرداز معاصر خود امیلی دیکنسون قرابتی دارند، نه از جریان‌های پیشرو شعری در اروپا و بریتانیا تأثیر درخور پذیرفته‌اند. نویسنده سپس به معرفی شعر دو شاعر مهم سالهای نخست سدۀ بیستم یعنی ادوین آرلینگتون رابینسون و رابرت فراست روی می‌آورد.
فصل دوم بر شعر مدرنیست سدۀ بیستم متمرکز می‌شود و پس از فراهم آوردن درآمدی کوتاه با بیانی موجز اما مفید و با ذکر مثال‌هایی گویا، شعر دو شاعر مدرنیست بسیار تأثیرگذار سدۀ بیستم تی.اس.الیوت و ارزا پاوند را بررسی می‌کند؛ که هر دو در سالهای نخست سدۀ بیستم، از آمریکا به انگلستان و اروپا مهاجرت کردند.
فصل سوم با تلفیق «مدرنیسم» و «تغزل» و بررسی آن در آثار استیونز و کرین، به طرح مفهومی می‌پردازد که ذاتاً دارای تناقض است: مدرنیسم شعری، تغزل را از اصل نفی می‌کرد و شعری را می‌پسندید که غیرشخصی باشد و با احساسات شاعر دست‌کم به معنای متعارف آن، سروکاری نداشته باشد. نویسنده با طرح مفاهیم مهمی چون «تخیل متعالی» استیونز و «منطق استعاره» در شعر کرین، سعی در معرفی این بازنگری از مفاهیم اولیۀ مدرنیستی در شعر آنها دارد و با آوردن مثال‌هایی از شعر دو شاعر به تبیین پیچیدگی‌ها و ظرایف شعری آنان می‌پردازد.
فصل چهارم بر شعر شاعران زن مدرنیست تمرکز دارد که کار آنان عمدتاً به شکلی آگاهانه یا غیرآگاهانه، تحت‌الشعاع منتقدان و شاعران مدرنیست مرد قرار می‌گرفت و به حاشیه رانده می‌شد. برخی از این شاعران زن مانند ایمی لوول واچ.دی، خود از بنیان‌گذاران مکتب مدرنیسم در شعر به حساب می‌آیند و برخی دیگر مانند مریان مور با الهام گرفتن از مفاهیم مدرنیستی، در پی تثبیت صدای زنانۀ خود در فضای غالباً مردگرانانۀ مدرنیسم بودند و شاعران بسیار بانفوذ معاصر قلمداد می‌شدند. فصل پایانی بخش اول کتاب، بر طیف وسیع شعر مدرنیستی نیمۀ اول سدۀ بیستم به معرفی شعر ویلیام کارلوس ویلیامز، ای.ای. کامینگز و رابینسون جفرز و به اختصار بر شعر «اوبژکتیویست» دهۀ 1930 آمریکا نظر دارد: ویلیامز در مقطعی، هوادار شعر مدرنیستی به مفهوم بین‌المللی شدۀ الیوتی و پاوندی آن بود؛ و سپس به بازتعریف مفاهیم مدرنیستی در چارچوب لزوماً بومی شدۀ آمریکایی، به‌ویژه در شعر الن گینزبرگ، رابرت کریلی، امیری باراکا و رابرت لوول و شاعران بسیار دیگری در نیمۀ دوم سدۀ بیستم شد. نویسنده در این فصل، به شعر اوبژکتیویستی دهۀ 1930 میلادی گریزی کوتاه می‌زند که خواستار بسط مفهوم ایماژیسم، به عنوان یکی از مهمترین رگه‌های شعر مدرنیستی در شعر بود و در عین حال، برخلاف نظر مدرنیست‌هایی چون پاوند و الیوت، بر موضوعات اجتماعی مبتلا به مردم نیز تمرکز داشت و تحت عنوان «صداقت» به مفهوم دغدغۀ اجتماعی شاعر، بر آن تأکید می‌کرد.
بخش دوم کتاب، از فصل 6 تا 10 با خروج از مبحث کلی مدرنیسم و جریانات شعری وابسته به آن، به معرفی نحله‌ها و گرایش‌های مهم شعر معاصر آمریکا از رنسانس هارلم و شعر سیاهان تا «شعر زبان» به عنوان جدیدترین گرایش شعری معاصر در چارچوب ادبی، فرهنگی و تاریخ اجتماعی سدۀ معاصر اختصاص دارد. فصل 6، از «رنسانس هارلم» تا «نهضت هنرهای سیاه» به جنبه‌های مختلف شعر سیاه‌پوستان آمریکایی از دهۀ 1920 میلادی تا اواسط دهۀ 1930، شعر پسا رنسانس دهۀ 1940 و 1950 و «نهضت هنرهای سیاه» دهۀ 1960 و 1970 می‌پردازد.
نقد نو و فرمالیسم شعری، عصر شعر اعتراف‌گرا، شهر به عنوان مکاشفه و «شعر نو آمریکایی» و پیشگامان پسامدرن از دیگر عناوینی است که در فصل‌های بعدی این کتاب به آن پرداخته شده است.
نشر خاموش کتاب حاضر را در 300 نسخه و 512 صفحه روانه بازار کتاب کرده است.
انتهای پیام/
