یادداشت|داروی تمام دردها در کلام آیت‌الله بهجت

به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، حجت‌الاسلام والمسلمین سیدعباس موسوی مطلق استاد حوزه در یادداشتی برای تسنیم با اشاره به برخی ویژگی‌های مرحوم آیت‌الله العظمى بهجت نوشت: به نظر بنده مهم‌ترین شاخصه‌های برتر اخلاقی و رفتاری فقیه عارف مرحوم آیت‌الله بهجت که همان هم باعث رشد و ترقی معنوی ایشان شد عبارت بودند از:

1ـ ایشان به راستی اهل عمل بودند، در قرآن کریم هر جایی از سخن از ایمان مطرح شده، دعوت به عمل صالح نیز ذکر شده است، ایمان بدون عمل و عمل بدون ایمان انسان را به کمال نمی‌رساند لذا مرحوم آیت‌الله بهجت همان سفارشی را که به همه می‌فرمود، خودشان نیز عامل بودند. ایشان در این زمینه از این حدیث شریف نیز استفاده می‌کرد که آنچه را می‌دانید عمل کنید، با این کار خدا شما را به آنچه نمی‌دانید آگاه می‌کند. عمل به دانسته‌ها یعنی تقوا و انسانِ با تقوا هم شاگرد خداست «و اتّقوا اللَّه و یعلّمکم اللَّه» (282 بقره)

2ـ اهل بصیرت بود. یک قرن زندگی کرد و در طول این مدت هیچگونه لغزش علمی، اجتماعی، سیاسی و خانوادگی نداشت، دلیل این امر، تشخیص و بصیرت و تقوای ایشان بود. کسی را که تقوا ملاک و معیار او باشد، خداوند متعال به او قدرت تشخیص می‌دهد «یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنوا إِن تَتَّقُوا اللَّهَ یَجعَل لَکُم فُرقانًا» (29 انفال) فرقان یعنی قدرت فرق‌گذاری بین حق و باطل. شخصیت سیاسى و اندیشه‌هاى سیاسى ایشان بسیار مغفول مانده که با مراجعه به نظرات آن فقیه ژرف‌نگر این امر کاملاً معلوم است.

3ـ اهل تلاش و کوشش بود، در انجام درس و بحث چه آن زمان که شاگرد در مکتب نجف اشراف بود و چه آن زمان که در همان نجف بر کرسی تدریس تکیه زد تا یک روز قبل از ارتحال، درس را تعطیل نکرد و با تمام قدرت و شوق و رغبت به تحصیل علم و انتقال آن می‌پرداخت، در روایت داریم که «أَعِینُونِی بِوَرَعٍ وَ اجْتِهَادٍ»، این مرد بزرگ الهی اهل تلاش علمی بودن را یاری امام زمان (عج) می‌‏دانست.

4ـ خود را به فضائل آراسته کرده بود، فضائلی همچون سکوت، قناعت، دائم الذکر بودن و تفکر، او از این رهگذر رشد بسیار کرد و وجود او تبدیل به فرد روحانی واقعی تبدیل شده بود.

5ـ اهل توسل بود، بهره از ذکر شریف صلوات را داروی تمام دردها می‌‏دانست، لذا یکی از دستورات مهم این عارف عظیم الشأن ذکر شریف صلوات برای هر حاجتی بود. علاوه بر این، او بسیار مقیّد به زیارت بود، در عتبات عالیات سنّت تشرف به حرم‌های مطهر را پیوسته داشت، در قم هر روز به زیارت کریمه اهل‌بیت (علیهم‌السلام) حضرت معصومه (س) مشرّف می‌شد و در بین راه دعای صباح را می‌خواند. تابستان‌ها دو ماه به زیارت حضرت امام الرئوف علی بن موسی الرضا (ع) مشرف می‌شد و هر روز زیارت آن امام را ترک نمی‌کرد.

روزی بنده در مشهد مقدس خدمت یکی از بزرگان و عارفان مشرّف شدم، ایشان فرمودند که صبح امروز آیت‌الله بهجت به اینجا تشریف آورده بودند، می‌گفتند ما در حرم دیدیم که علی بن موسی الرضا (ع) کنار گنبد مطهر نشستند و فرشتگان از آسمان به زیارت ایشان می‌آیند، دیدیم که حضرت مسیح (ع) و حضرت مریم (س) بر ایشان وارد شدند و لیستی را محضر ایشان تقدیم کردند و گفتند آقاجان! این لیست حاجت‌مندان مسیحیت است، آقاجان اجازه می‌دهید که امام (ع) نیز اجازه دادند.

انتهای پیام/