پاداش سرودن شعر دربارۀ امام حسین (ع)

به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، همزمان با فرا رسیدن ماه محرم بسیاری از شاعران کشور سعی می‌کنند با سرودن اشعاری در مدح و منقبت حضرت سیدالشهداء (ع) ارادتشان را به محضر آن حضرت ابراز کنند. این رفتار زیبایی است که در گذشته نیز میان محبان و شیعیان اهل‌بیت (علیهم‌‌السلام) رواج داشته و مورد توجه اهل‌بیت (علیهم‌‌السلام) نیز بوده است. به عنوان مثال، «دعبل خزایی» فردی که یکی از بهترین منظومه‌‌ها و زیباترین مدایح را به عنوان قصیده تائیه در ستایش اهل‌‌بیت (ع) سرود و وقتی چند بیت از آن را خواند، امام رضا (ع) برایش دعا کرده و فرمود: «امنک اللهُ یومَ الفَزَعِ الاکبر»، خداوند تو را در روز فزع اکبر و قیامت از عذاب در امان بدارد.

در همین راستا به روایتی از امام صادق (ع) درباره ثواب سرودن شعر در مدح امام حسین (ع) اشاره می‌‌کنیم:

از زید شحام نقل شده است: ما و گروهى از کوفى‏‌ها در حضور امام جعفر صادق علیه‌السّلام نشسته بودیم که جعفر بن عفان به حضور امام صادق مشرف شد. حضرت صادق وى را نزدیک خود جاى داد و به او فرمود: اى جعفر! گفت: لبیک! خدا مرا فداى شما کند. فرمود: به من این طور رسیده که تو خیلى خوب درباره امام حسین علیه‌السّلام شعر میگویی؟ گفت: آرى فداى شما شوم.

فرمود: پس شعر بگو! وقتى وى شعر گفت: امام صادق علیه‌السّلام به قدرى گریه کرد که اشک‏‌هاى آن حضرت به گونه‏‌هاى صورت و ریش مبارکش فرو ریخت و افرادى هم که حضور داشتند گریان شدند. سپس حضرت صادق علیه‌السّلام فرمود: اى جعفر! به خدا قسم ملائکه مقرب خدا شعر تو را که در اینجا براى امام حسین گفتى شنیدند و بیشتر از ما گریه کردند. اى جعفر! خدا اکنون بهشت را بر تو واجب کرد و تو را آمرزید.

آنگاه فرمود: اى جعفر! آیا زیادتر از این براى تو بگویم؟ گفت: آرى اى مولاى من. فرمود: احدى نیست که درباره مصیبت امام‏ حسین (ع) شعر بگوید و گریه کند و دیگران را گریان کند مگر اینکه خدا بهشت را بر او واجب می‌کند و او را مى‌‏آمرزد.

متن حدیث:

... عَنْ زَیْدٍ الشَّحَّامِ قَال:‏ کُنَّا عِنْدَ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ وَ نَحْنُ جَمَاعَةٌ مِنَ الْکُوفِیِّینَ فَدَخَلَ جَعْفَرُ بْنُ عَفَّانَ‏ عَلَى أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع فَقَرَّبَهُ وَ أَدْنَاهُ ثُمَّ قَالَ یَا جَعْفَرُ قَالَ لَبَّیْکَ جَعَلَنِیَ اللَّهُ فِدَاکَ قَالَ بَلَغَنِی أَنَّکَ تَقُولُ الشِّعْرَ فِی الْحُسَیْنِ وَ تُجِیدُ فَقَالَ لَهُ نَعَمْ جَعَلَنِیَ اللَّهُ فِدَاکَ قَالَ قُلْ فَأَنْشَدَهُ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ فَبَکَى وَ مَنْ حَوْلَهُ حَتَّى صَارَتِ الدُّمُوعُ عَلَى وَجْهِهِ وَ لِحْیَتِهِ ثُمَّ قَالَ یَا جَعْفَرُ وَ اللَّهِ لَقَدْ شَهِدَتْ مَلَائِکَةُ اللَّهِ الْمُقَرَّبُونَ هَاهُنَا یَسْمَعُونَ قَوْلَکَ فِی الْحُسَیْنِ ع وَ لَقَدْ بَکَوْا کَمَا بَکَیْنَا وَ أَکْثَرَ وَ لَقَدْ أَوْجَبَ اللَّهُ تَعَالَى لَکَ یَا جَعْفَرُ فِی سَاعَتِهِ‏ الْجَنَّةَ بِأَسْرِهَا وَ غَفَرَ اللَّهُ لَکَ فَقَالَ یَا جَعْفَرُ أَ لَا أَزِیدُکَ قَالَ نَعَمْ یَا سَیِّدِی قَالَ مَا مِنْ أَحَدٍ قَالَ فِی الْحُسَیْنِ شِعْراًفَبَکَى‏وَأَبْکَى‏بِهِ‏إِلَّاأَوْجَبَ‏اللَّهُ‏ لَهُ الْجَنَّةَ وَ غَفَرَ لَهُ‏.

منبع: بحار الأنوار (ط - بیروت)، ج‏44، ص 283

انتهای پیام/