پرونده ویژه|نگاهی به ۶ هزار روز جنگ آمریکا در افغانستان
جنگ افغانستان در حالی ۶۰۰۰ روزه شده است که با اعلام استراتژی ترامپ جنگ این کشور شدت یافته و طالبان نیز از هر زمانی دیگری قوی‌تر شده‌اند حتی پایانی را نیز برای این مناقشات نمی‌توان تصور کرد.
به گزارش دفتر منطقه‌ای خبرگزاری تسنیم، جنگ افغانستان به عنوان طولانی‌ترین جنگ تاریخ آمریکا در حالی وارد شش هزارمین روز خود شده است که با حضور ترامپ در کاخ سفید شمار نظامیان آمریکایی در افغانستان بار دیگر افزایش یافته، حملات هوایی تشدید شده، طالبان نسبت به هر وقت دیگری از آغاز جنگ در سال 2001 قوی‌تر است و دولت افغانستان را به رسمیت نمی‌شناسد همچنین حاضر به مذاکره نیست، اعضای این گروه حملات خود را تشدید کرده‌اند و پس از گذشت بیش از 16 سال هنوز نمی‌توان هیچ پایانی را برای این جنگ متصور بود.
این در حالی است که در سال‌های اخیر بسیاری از مقامات آمریکایی از جمله «دونالد رامسفلد» وزیر دفاع سابق و «مایک پنس» گفته بودند: «جنگ پایان یافته است»، «باور دارم که پیروزی از همیشه نزدیکتر است».
«استیو کال» خبرنگار ارشد آمریکایی در کتاب «سیا و جنگ‌های مخفی آمریکا در افغانستان و پاکستان» می‌نویسد: وقتی ژنرال «استنلی مک‌کریستال» در ماه می سال 2002 به افغانستان رفت یک افسر ارشد نظامی در واشنگتن به وی هشدار داد که این کشور باید از حضور بلند مدت در افغانستان پرهیز کند، پایگاه نظامی دائمی را در این منطقه ایجاد نکند، زیرا افغانستان نشان داده که آمریکا برای مدت طولانی حضور نخواهد داشت.
بیشتر بخوانید:
این نویسنده آمریکایی در این کتاب با اشاره به اهداف اعلام شده سیاستمداران این کشور اشاره می‌کند؛ واشنگتن قصد «ملت سازی» دارد در حالی که شناختی از افغانستان ندارد.
در این کتاب کال به نقل از ژنرال مک‌کریستال می‌نویسد: این ژنرال چهار ستاره آمریکایی درباره حس خود از تلاش‌هایش برای افزایش اطلاعات و درک از افغانستان می‌گوید در این هنگام «حس بچه‌های دبیرستانی را داشتم که در مشروب فروشی مافیا سرگردان هستند».
استیو کال در ادامه کتاب خود می‌نویسد نیروهای خارجی در هنگام حضور خود در افغانستان با تونل‌هایی روبرو می‌شوند که بزرگی برخی از آنها به اندازه زمین فوتبال بود و نظامیان با گمان اینکه تونل‌ها مورد استفاده تروریست‌ها هستند آنها را منفجر می‌کنند اما پس از مدتی «مقامات آمریکایی متوجه شدند که تونل‌ها در واقع یک سیستم آبیاری قدیمی بوده است».
سریال اشتباهات آمریکا در افغانستان به این موضوع خلاصه نمی‌شود و اخیرا نیز با انتشار مکاتبات دونالد رامسفلد عدم آگاهی آمریکا نسبت به جزئی‌ترین مسائل افغانستان بیشتر آشکار شد.
بیشتر بخوانید:
در اسناد 900 صفحه‌ای نامه‌های غیررسمی وزیر دفاع وقت آمریکا که چندی پیش توسط آرشیو امنیت ملی آمریکا در اختیار عموم گذاشته شد آمده است که رامسفلد دو ماه پس از آغاز حمله به افغانستان در نامه‌ای با عنوان «زبان‌ها»، از دستیار خود می‌خواهد تا تحقیق کند چه زبان‌هایی در افغانستان تکلم می‌شوند و درصد جمعیتی مردمی که از این زبان‌ها استفاده می‌کنند چقدر است.
«رابرت گیتس» وزیر دفاع سابق آمریکا در هفت سالگی حضور نظامی این کشور در افغانستان گفته بود هدف واشنگتن تشکیل یک دولت مرکزی قوی در افغانستان است، وی در پاسخ به این پرسش که آیا افغانستان تاکنون دولت مرکزی قوی داشته نیز بدون تعلل تصریح کرده بود: «خیر».
با این حال اکنون پس از گذشت 16 سال و 7 ماه و 5 روز از آغاز حمله آمریکا به افغانستان می‌توان پاسخ مشابهی به این پرسش داد.
دونالد ترامپ رئیس جمهور آمریکا پس از چند ماه حضور در کاخ سفید و جلسات متعدد با اعضای تیم امنیت ملی‌اش و گذشت چند ماه استراتژی را برای «پیروزی» در افغانستان تهیه و اعلام کرد.
در این استراتژی که به گفته بسیاری از کارشناسان چیز جدیدی در آن وجود ندارد، ترامپ شمار نظامیان خود را در افغانستان از حدود 9 هزار نظامی به بیش از 15 هزار نظامی افزایش داده است. دیگر اعضای ناتو را برای افزایش نیرو تحت فشار قرار داده، اختیارات و آزادی عمل بیشتری به فرماندهان نظامی خود اعطا کرده، حملات هوایی و بمباران در افغانستان افزایش یافته اما زمانی را برای خروج نظامیان آمریکایی از افغانستان تعیین نکرده است.
«فرید زکریا» کارشناس مسائل سیاسی از آمریکا پس از اعلام استراتژی ترامپ گفت این استراتژی تکرار رویکردهای ناموفق و امتحان‌شده دولت‌های سابق آمریکا است.
وی تنها تفاوت سیاست ترامپ نسبت رؤسای سابق آمریکا را افزایش نظامی دانست، با این حال پرسش همچنان باقی است که ترامپ چگونه می‌خواهد با 15 هزار نظامی کاری را انجام دهد که پیش از این 100 هزار نظامی آمریکایی قادر به انجام آن نبودند؟
اوباما نیز در اوایل ریاست جمهوری خود در سال 2011 با اشاره به ده‌ها هزار نظامی اعزام شده به افغانستان تصریح کرد از ملت‌سازی در افغانستان اجتناب می‌کند و به ملت‌سازی در آمریکا خواهد پرداخت، به فساد در افغانستان پایان می‌دهد و به خاطر حمایت پاکستان از مخالفان مسلح دولت افغانستان رویکرد سختی را در قبال اسلام‌آباد اتخاذ خواهد کرد.
با این حال این اقدامات نه تنها سبب شکست طالبان نشد بلکه براساس گزارش‌های رسمی آمریکا، مناطق تحت کنترل این گروه در مقایسه با سال 2016 افزایش دو برابری داشته است.
بیشتر بخوانید:
چندی پیش نیز مایک پنس معاون رئیس جمهور آمریکا در سفر غیرمنتظره و شبانه به افغانستان و دیدار با نظامیان آمریکایی مستقر در این کشور گفت: «باور دارم که پیروزی از همیشه نزدیکتر است».
وی همچنین اظهار داشت شعارهایی مانند «تلاش‌های بی‌وقفه برای پیروزی، ما را در ادامه مسیر پیروزی راهنمایی می‌کند»، نظامیان آمریکایی به خاطر «جنگ برای آزادی» در افغانستان حضور دارند. پایگاه هوایی بگرام «فانوس آزادی» است نشان می‌دهد که ترامپ در پی اعلام استراتژی جدیدش قدرت نظامی بی‌سابقه‌ای را در افغانستان آزاد کرده است.
برای آشنایی بیشتر با این به اصطلاح "فانوس آزادی" به لینک‌های زیر مراجعه کنید:
- همه چیز درباره زندان «سیاه» آمریکا در افغانستان؛ از هتک حرمت تا شکنجه روانی
- وجود 150 کودک و نوجوان افغانستانی در زندان آمریکایی «بگرام»
زندان‌های سازمان «سیا» در افغانستان؛ در سلول‌های تاریک و اتاق‌های شکنجه چه می‌گذرد؟
شش هزار روز زمان بسیاری طولانی است و کودکان آمریکایی که در زمان حملات 11 سپتامبر نوپایی بیش نبودند ممکن است در سال‌های آینده به عنوان سرباز به افغانستان اعزام شوند.
«استفن بیدل» استاد علوم سیاسی و روابط بین‌الملل در دانشگاه جرج واشنگتن نیز اخیرا اذعان کرد که طولانی شدن جنگ در افغانستان و فراموش شدن آن توسط مردم آمریکا اکنون این اجازه را به ترامپ می‌دهد تا جنگ را آن طور که مایل است در افغانستان پیش برد.
می‌توان به جرات گفت؛ تقریبا همه کارشناسان اتفاق‌نظر دارند که جنگ افغانستان راه‌حل نظامی ندارد و صلح با طالبان راهکار خروج این کشور از بحران است.
اخیرا اشرف غنی رئیس جمهور افغانستان در نشست دوم «روند کابل» پیشنهادی را برای صلح به طالبان پیشنهاد داد تا بدون هیچ پیش‌شرطی به صلح بپیوندند.
در این پیشنهاد آمده است که دولت در صورت آتش‌بس طالبان، حاضر است این گروه را به عنوان یک حزب سیاسی به رسمیت بشناسد، دفتر سیاسی برای آنها در افغانستان بگشاید، زندانیان این گروه را آزاد کند و نام رهبران طالبان را نیز از فهرست سیاه بین‌المللی خارج کند، اما این پیشنهاد با مخالفت طالبان روبرو شده است.
طالبان همچنان بر موضع خود یعنی خروج تمام «اشغالگران خارجی» و مذاکرات مستقیم با آمریکا تاکید دارد، زیرا دولت افغانستان را «دست‌نشانده» و «نا مشروع» می‌داند.
«کای آیده» نماینده سابق سازمان ملل در افغانستان اخیرا نشریه «پرایو» نوشت: طالبان حضور آمریکا و ناتو را اشغال خارجی می‌داند و هدف آنها نیز همواره پایان دادن به حضور نیروهای خارجی بوده، بنابراین چنانچه آمریکا حاضر به گفت‌وگو درباره خروج نظامیان خود از افغانستان نباشد هرگونه بحث درباره مسائل کم‌اهمیت‌تر نیز بی‌معنی خواهد بود.
وی با منطقی دانستن موضع طالبان نیز تصریح کرد: استراتژی نظامی در درجه اول در واشنگتن به‌وجود آمده، حضور نظامی آمریکا در افغانستان بسیار گسترده بوده و حتی دولت کنونی افغانستان نیز در نتیجه مداخله آمریکا تشکیل شده است.
بیشتر بخوانید:
با این حال و در 6 هزارمین روز از حضور آمریکا در افغانستان می‌توان گفت که استراتژی ترامپ برای پیروزی در این کشور نیست بلکه در نظر دارد تا از شکست در افغانستان جلوگیری کند؛ به عبارت دیگر واشنگتن خواستار پیروزی در جنگ نیست زیرا در اینصورت آمریکا مانند عراق مجبور به خروج از افغانستان خواهد شد و پایگاه‌های نظامی خود در منطقه استراتژیک افغانستان را از دست می‌دهد، از اینرو کاخ سفید بهترین راهبرد را حفظ بحران افغانستان برای حفظ پایگاه‌های نظامی‌اش می‌داند.
انتهای پیام/.
