همه خانم‌ها غریزه مادری دارند / ورزش هرگز مانع ازدواج نیست
در بسکتبال بانوان ایران لقب های زیادی به او داده اند. «بانوی آهنین»، « مادر بسکتبال»، « توپ انرژی». اما خودش این القاب را قبول ندارد ، به خصوص لقب مادر بسکتبال را.
به گزارش گروه رسانه های خبرگزاری تسنیم، صحبت از فرانک طیاری است، کسی که یکی از برترین های بسکتبال بانوان در سال های اخیر به شمار می رود البته در حیطه مربی گری. طیاری به صراحت درباره همه چیز صحبت می کند. از آرزوهایش و از فعالیت هایش و حتی از شکست در زندگی مشترک.
فرانک طیاری چه تعریفی از خودش دارد.
من یک ورزشی تمام عیار هستم. من علاوه بر مربی گری در بسکتبال کار تدریس را هم انجام می دهم و الان نزدیک به 32 سال است که مربی هم به شمار می روم.
چطور شد که تا این اندازه زندگی شما با ورزش گره خورد؟
من وقتی اول راهنمایی بودم با تشویق معاون مدرسه به سمت بسکتبال کشیده شدم. البته بر اساس قد و توانایی هایم من را برای تیم مدرسه هم انتخاب کرد. من قبل از آن هم سوارکاری و تنیس انجام می دادم اما معاون مدرسه باعث شد من بسکتبالیست شوم.
شما را مادر بسکتبال بانوان می دانند. این لقب را به فاطمه کرم زاده و چند چهره سرشناس دیگر بسکتبال بانوان هم می دهند. بالاخره ما نفهمیدیم مادر بسکتبال بانوان ایران چه کسی است؟
مادر بسکتبال بانوان ایران من نیستم. اگر انصاف را رعایت کنیم مرحومه ثریا بختیار بودند. البته نباید برای بسکتبال مادر و مادربزرگ درست کنیم!
یک ارزیابی جالب نشان داد که بسکتبالی ها نسبت به ورزشکاران رشته های دیگر بیشتر تحصیل کرده تر هستند.بازیکنان در مدارج بالای تحصیلی قرار دارند در صورتی که ما در رشته ای مثل فوتبال بازیکن بی سواد هم داریم. دلیل خاصی وجود دارد که بسکتبالی ها اینقدر درس خوان هستند؟
از قدیم همین طور بود. بسکتبال یک ورزش دانشگاهی به شمار می رود. بسکتبال یک حالت شطرنجی دارد. سریع باید تصیم گیری کنید و سریع واکنش نشان بدهید. این در ذات بسکتبال است که افراد با دانش را می طلبد. قبلا در بسکتبال وضعیت به گونه ای بود که بیشتر بازیکنان در رشته های پزشکی و مهندسی مشغول به تحصیل بودند. الان اکثر بچه های جدیدتر به سمت رشته تربیت بدنی سوق پیدا کرده اند. من خودم الان دانشگاه تدریس می کنم و می بینم که خیلی از دانشجویان بسکتبالیست هستند. اکنون بسکتبالیست های زیادی هستند که در مقطع دکترا تحصیل می کنند.
شما فرزند دارید؟
نخیر. فرزندان من شاگردانم در تیم های بسکتبال هستند.
این حس مادرانه را چگونه به بازیکنان خودتان منتقل می کنید؟
من نمی خواهم حس مادرانه را منتقل کنم، من بسکتبال را منتقل می کنم. میدانید چرا؟ چون نیازی نیست سعی کنم مثل مادر باشم چون بالاخره حس مادری در وجود همه خانم ها هست. مسائلی غریزی مثل مادری اصلا نیاز به آموزش ندارد و سعی کردن هم نمی خواهد. اینها خود به خود به وجود می آید.
شما به عنوان یک بانوی ورزشکار، تحصیل کرده،مربی و مدرس چه سرگرمی هایی در زندگی تان دارید؟
من نقاشی میکشم. ورزش هایی مثل تنیس ، اسکی و کوهنوردی انجام می دهم. مجسمه سازی دیگر هنر من است. به موسیقی هم علاقه بسیار زیادی دارم. مطالعه هم که جای خود.
پس همه کاره هستید؟
(می خندد). البته نقاشی را بیشتر انجام می دهم. بعد از بسکتبال علاقه بعدی من نقاشی است.
برخی فکر می کنند ورزش حرفه ای با ازدواج و تشکیل خانواده در تضاد است، نظر شما چیست؟
ورزش هرگز مانع ازدواج نیست. الان اکثر شاگردهای من در تیم بسکتبال ازدواج کرده اند. حتی برخی از آنها فرزند دارند. باید به شما بگویم ورزش کردن به افراد کمک می کند تا در حوزه های مختلف عملکرد بهتری داشته باشند. مثلا حتی در مادر بودن هم تاثیر مثبت دارد. اصلا باید بگویم ورزشکاران در هر حوزه ای باشند نسبت به دیگران عملکرد بهتری دارند.
فیبا (فدراسیون جهانی بسکتبال) هم که موافقت خودش را با حجاب داشتن بازیکنان مسلمان اعلام کرد. این موضوع چقدر باعث شد تا فضای ناامیدی از بسکتبال بانوان از بین برود؟
بله این ناامیدی در حال از بین رفتن است. ما بسیار خوشحال شدیم. به هر حال قدم های خوبی در این زمینه برداشته شد و در نهایت پاسخ مثبت گرفتیم. از طرف وزیر ورزش هم واقعا حمایت بسیار خوبی از بسکتبال بانوان شد.
اگر بسکتبال را از شما بگیرند چه چیزی از فرانک طیاری باقی می ماند؟
فرانک طیاری بدون بسکتبال!
یعنی برای شما که 32 سال است فقط مربی گری می کنید فاجعه ای محسوب نمی شود؟
نه. به هر حال هر چیزی شروع دارد و پایانی. برای ما که عشق خودمان را به بسکتبال دادیم حتی اگر آن را از ما بگیرند تبدیل به یک نظاره گر حرفه ای می شویم. به عنوان تماشاگر به سالن ها می رویم و بازی ها را پیگیری می کنیم. آنهایی که به جنگ رفته اند و دست و پایشان را از دست داده اند اکنون بدون مشکل زندگی می کنند حالا ما که کاری نکرده ایم. اشکالی ندارد. بسکتبال را از ما بگیرند. اتفاقی نمی افتد.
آخر بسکتبال برای فرانک طیاری چه خواهد بود، یعنی چه چیزی باقی مانده که می خواهید به آن برسید؟
من دنبال آخر نیستم. دنبال این هستم که اگر وظیفه ای در مربی گری بر عهده من می گذارند به بهترین شکل ممکن انجام بدهم.
سخن پایانی شما را هم می شنویم؟
آرزوی می کنم بسکتبال بانوان در مجامع بین المللی حضور داشته باشند و به جایی برسند که بتوانیم در جام جهانی هم حضور داشته باشیم.
منبع:جام جم
انتهای پیام/
