ابراهیم(ع) چگونه ملکوت آسمان و زمین را دید؟/پاسخ از امام باقر(ع)

به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، امام محمد باقر(ع) پنجمین اختر تابناک امامت و ولایت در اول رجب سال 57 هجری در شهر مدینه دیده به جهان گشود و در سال 114 هجری بعد از 18 سال امامت به شهادت رسید. ایشان در عمر پر برکت خود علاوه بر احیای دین جدشان پیامبر اکرم(ص)، پرده از بسیاری علوم برداشتکه پس از آن، فضا بیش از پیش برای فرزندشان امام جعفر صادق(ع) فراهم شد.

حال به مناسبت سالروز ولادت با سعادت امام باقر(ع) به یکی از معجزات زیبای آن حضرت اشاره می‌کنیم، این در حالی است که برخی دربارۀ وجود و امکان معجزه تردید دارند که در چنین فضایی شایسته است برای فهم بهتر و صحیح‌تر به بیانات اهل‌بیت(ع) مراجعه کنیم. امام صادق(ع) در اهمیت این امر می‌‌فرماید: «المعجزه علامهٌ لله لا یعطیها إلا انبیاءهُ و رُسُلَهُ و حججه لیعرف به صدق الصادق من کذب الکاذب؛ «معجزه» نشانه‌ای از خداوند است که آن را جز به پیامبران و فرستادگان و حجت‌های خود نمی‌‌دهد تا به وسیله‌ آن، راستگویی (مدّعیان ارتباط با خدا) از دروغگویی (مدّعیان دروغین) شناخته شود».

* جابر بن یزید جعفی می‌گوید: از امام باقر(ع) پرسیدم: مراد از ملکوت آسمان و زمین که به حضرت ابراهیم(ع) ارائه کردند، چیست؟ همان واقعه‌ای که خداوند متعال در قرآن آن را یادآور شده و می‌فرماید: «وَ کَذلِکَ نُرِی إِبْرَاهِیمَ مَلَکُوتَ ‌‌السَّماوَاتِ وَ الْأَرْضِ»؛ و این چنین ملکوت آسمان‌ها و زمین را به ابراهیم نشان دادیم، پس دیدم که دست مبارک خود را به سوی آسمان بلند کرد و به من فرمود: نگاه کن؛ چه می‌بینی؟ من نوری دیدم که از دست آن حضرت(ع) به آسمان متصل شده بود، چنان که چشم‌ها خیره می‌شد، آنگاه به من فرمود: ابراهیم(ع) ملکوت آسمان و زمین را چنین دید.

امام باقر(ع) در این لحظه دست مرا گرفت و به درون خانه برد، لباس خود را عوض کرد و فرمود: چشم برهم بگذار! بعد از لحظاتی گفت: می‌دانی در کجا هستیم؟ گفتم: خیر. فرمود: در آن ظلماتی هستیم که ذوالقرنین(ع) به آنجا گذر کرده بود، گفتم: اجازه می‌دهید که چشم‌هایم را باز کنم. فرمود: باز کن، اما هیچ نخواهی دید. چون چشم گشودم در چنان تاریکی بودم که زیر پایم را نمی‌دیدم.

اندکی رفتیم؛ باز هم فرمود: جابر! می‌دانی در کجایی؟ گفتم: خیر، امام(ع) فرمود: بر سر چشمه‌ای که خضر(ع) از آن آب حیات خورده بود، قرار داری.

آن حضرت همچنان مرا از عالمی به عالم دیگر برد تا به پنج عالم رسیدیم، فرمود: ابراهیم(ع) ملکوت آسمان‌ها را این چنین که تو ملکوت زمین را دیدی مشاهده کرد، او ملکوت آسمان‌ها را دید که 12 عالم است و هر امامی از ما که از دنیا برود، در یکی از این عوالم ساکن می‌شود تا آنکه وقت ظهور قائم آل محمد(ص) فرا رسد. امام باقر(ع) دوباره فرمود: چشم بر هم بگذار و بعد از لحظه‌ای فرمود: چشم بگشا! چون چشم گشودم، خود را در خانه آن حضرت دیدم، آن بزرگوار لباس قبلی خود را پوشید و به مجلس قبلی برگشتیم، عرض کردم: فدایت شوم چقدر از روز گذشته است؟ فرمود: سه ساعت.

(مناقب ابن شهرآشوب: 194/4، بحارالأنوار: 268/46 ذیل ح 65)

انتهای پیام/