۱۶ آذر و رسالت امروز جنبش دانشجویی انقلابی

به گزارش گروه رسانه های خبرگزاری تسنیم، 16 آذر که روز دانشجو نام گرفته است، نماد استکبارستیزی، استعمارستیزی و بصیرت و بیداری دانشجویان است که در واقع وجه تسمیه آن به مناسبت 16آذر 1332 یعنی 110 روز پس از کودتای سنگین 28مرداد 1332 و در اعتراض به ورود «ریچارد نیکسون» جهت مشروعیت بخشیدن به حکومت کودتایی شاه، صورت گرفت. هرچند چنین روزی با شهادت سه دانشجوی استکبارستیز، به ظاهر پایان یافت و حکومت توتالیتر پهلوی 25 سال پس از این واقعه دردناک با حمایت مستقیم امریکا بر اریکه قدرت تکیه زد ولی هیچ‌گاه نباید فراموش کرد که آتش خشم دانشجویان در طول این سال‌ها همواره شعله‌ور بود و حکومت پهلوی را با چالش جدی مواجه می‌کرد. پس از پیروزی انقلاب اسلامی و بازگشت اعتماد و عزت نفس به دانشجویان، این قشر فرهیخته که از زخم کهنه وابستگی کشور در طول سال‌های اختناق پهلوی در رنج بود، فرصت را مغتنم شمرد و با شور و شعور خود، دانشگاه‌ها را به مکانی برای پیشرفت و مقصدی برای اهداف متعالی نظام اسلامی در عرصه‌های سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی کشور تبدیل کرد.

هرچند در این مسیر پرفراز و نشیب حرکت دانشجویی، اتفاقاتی افتاد که کشور نتوانست از این ظرفیت ارزشمند و پرانرژی به درستی بهره‌ گیرد ولی از انصاف به دور است اگر توفیق‌ها، جان‌نثاری‌ها و حرکت‌های هوشمند و تأثیرگذار این قشر عظیم و در رکاب انقلاب نادیده گرفته شود. در مقاطعی از سال‌های اولیه انقلاب، به دلیل نفوذ و حضور جریانات مارکسیستی، لیبرالیستی، التقاط و نفاق و پس از آن با رفتار عناصر دوم خرداد و روی کار آمدن جریان اصلاحات، شاهد رویکرد جدیدی در عرصه دانشگاه‌ها بودیم که به جای یادآوری 16آذر به عنوان نماد استکبار‌ستیزی و مخالفت با دخالت بیگانگان در سرنوشت کشور، دانشگاه‌ها محلی برای تاخت و تاز جریانی همسو و همراه با استکبار شده بود.

تجمعات و سر دادن شعارهای ساختارشکنانه که هیچ سنخیتی با فلسفه وجودی 16آذر1332 نداشت در محیط‌های دانشگاهی و ایجاد درگیری و بروز اغتشاش در طول سال‌های حاکمیت اصلاحات و اوج آن در حوادث کوی دانشگاه در سال 78 و فتنه 88، یادآور صحنه‌‌های تلخی است که حتماً روح بزرگ شهدای 16آذر 1332 را آزرده است و اگر نبود هوشیاری دانشجویان و تشکل‌های انقلابی در این محیط‌های پرنشاط سیاسی و علمی، امروز نشانی از آزادگی و رفتار انقلابی در این محیط‌های علمی روشنگرانه نبود. امروز جریانی در کشور درصدد است تا بار دیگر فضای دانشگاه‌ها را با التهابات کاذب و تنش‌های ساختگی از رسالتی که دانشجو و دانشگاه بر عهده خود احساس می‌کند، دور کند و با ایجاد صف‌بندی‌های کاذب و حواشی پرمخاطره، چهره دیگری از دانشجو و دانشگاه ترسیم کند که در این چهره نشانی از استکبارستیزی و مخالفت با فرهنگ غرب که ایمان و اراده جوانان را نشانه گرفته است، نمایان نباشد.

حوادث ناخوشایندی که در چند دانشگاه بزرگ کشور در اولین سال استقرار دولت تدبیر و امید در مراسم 16آذر1392 رخ داد، از همین جنس است که جریان خزنده و خفته سال‌های پس از دوران اصلاحات دوباره زنده شده و بنا را بر آن گذاشته تا بار دیگر از احساسات پاک جریان دانشجویی برای پیشبرد مطالع حزبی خود بهره گیرد تا شاید در این بستر جدید، به خواسته‌های نامشروع گذشته خود نائل آید. نباید از این نکته غافل شد که جریانی که شعارهای استکبارستیزی را نوعی واپسگرایی تلقی می‌کند امروز با فرض اینکه دولت مستقر در مسیر تفکر آنها قرار دارد پس از ورود عناصر سیاسی تند خود به محیط‌های دانشگاهی و برگزاری میزگرد و سخنرانی در آستانه 16آذر، درصدد مشروعیت‌بخشی و نفوذ به بدنه دانشگاه است تا مسیر نفوذ خود را تثبیت نموده و در نهایت با بسط و توسعه در ارکان مؤثر تصمیم‌ساز و تصمیم‌گیر کشور، مسیر حرکت خود را برای آینده در صورت واگذاری قدرت از دولت فعلی به دولت هم‌راستاتر، هموار کرده باشد. جریان اصلاحات و به تبع آن جریان دانشجویی همسو با آن در حال حاضر در مرحله سوم یعنی تثبیت نفوذ خود قرار دارد. هرچند در راهبرد اول خود (مشروعیت بخشی) نیز بخش دانشجویی این جریان با چالش‌های جدی مواجه است و هنوز نتوانسته‌ افکار عمومی به ویژه جریان دانشجویی نظام را نسبت به رفتار افراطی و ساختارشکنانه خود توجیه و اعتماد عمومی و حتی جریان حاکم در دولت روحانی را متقاعد کند و به نظر می‌رسد این جریان هنوز با بحران مشروعیت رو‌به‌رو است ولی نباید فراموش کنیم که جریان حاکم در دولت پایگاه چندانی در محیط‌های دانشگاهی ندارد و همیشه این نقش به اصلاح‌طلبانی واگذار می‌شده است که در سال‌های متمادی نفوذ در دانشگاه‌ها را در دستور کار خود قرار داده بودند. از همین منظر است که آقای روحانی در اولین انتخاب خود برای وزارت علوم به سراغ کسانی رفته بود که دست راست جریان اصلاحات در دوره هشت‌ساله اصلاحات بودند و به نوعی هدایت‌کننده حوادث کوی دانشگاه محسوب می‌شدند.

امروز جنبش دانشجویی انقلابی در قله‌‌ای ایستاده است که اگر با نگاه تیزبین خود جریان فکری و فرهنگی دانشگاه‌ها را به درستی رصد کرده و به موقع رسالت انقلابی خود را بازیافته و دنبال کند، می‌تواند چنان موجی را در عرصه‌‌های مختلف برای پیشبرد اهداف انقلاب اسلامی ایجاد کند که این موج هرگونه سدی را در مقابل انقلاب بشکند و نوید پیروزی را زودتر از آنکه تصور آن می‌رفت،‌ سر دهد چراکه در حال حاضر دانشگاه‌ها از ظرفیت‌هایی برخوردار هستند که در کمتر زمانی شاهد آن بوده‌ایم. از این جمله می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

1 ـ دانشگاه‌ها یکی از حوزه‌‌های اثرگذار بر روند تحولات سیاسی و اجتماعی کشور بوده و به دلیل ایفای نقش آموزش و تربیت نخبگان و مدیران آینده، این محیط علمی نقش اساسی در شکل‌گیری آینده کشور دارد.
2 ـ به دلیل ضعف تشکل‌های سیاسی در کشور و عدم نهادینه شدن آنها، ‌عرصه دانشگاه‌ها همواره به عنوان یکی از ظرفیت‌های اساسی برای تحرکات جریان‌های سیاسی کشور و یارگیری از میان دانشجویان مطرح بوده است، به گونه‌ای که هزینه اصلی فعالیت میدانی تشکل‌ها و جریان‌های سیاسی بر دوش دانشگاه‌ها افتاده است و در این رهگذر اگر جنبش دانشجویی انقلابی نتواند صحنه را مدیریت کرده و فضا را به دست گیرد، چه بسا عناصر سیاسی خارج از دانشگاه‌ها با نفوذ به بدنه دانشجویی، مسیر حرکت انقلابی در دانشگاه‌ها را با انحراف مواجه کرده و چتر سیاسی خود را بر این محیط علمی و فکری بگسترانند. هرچند باید گفت تاکنون با حرکت‌های هدفمندی که در سال‌های اخیر انجام داده‌اند، تا حدود زیادی در این عرصه گام برداشته و موفقیت‌هایی را نیز کسب کرده‌اند.
3 ـ در شرایط کنونی بالغ بر 4میلیون نفر در دانشگاه‌های کشور مشغول به تحصیل هستند که این تعداد دانشجو ظرفیت بزرگی برای همسویی با جبهه انقلاب و شعارهای اساسی آن و مقابله با تفکر ضداستکبارستیزی و همراهی با دشمن است که جذب این تعداد می‌تواند تحول بزرگی در همه عرصه‌ها از جمله مقابله با راهبردهای دشمن در جنگ نرم باشد.
16آذر فقط یک یادآوری است از اینکه دیگران با آن همه محدودیت شصت و اندی سال پیش چگونه در مقابل نظام استکبار ایستادند و امروز ما چه رسالتی در مقابل نظام سلطه که امنیت و آرامش جوامع اسلامی را به مخاطره انداخته است، داریم.

انتهای پیام/