ایران، قربانی سودای تریاک اروپاییان

به گزارش گروه رسانه های خبرگزاری تسنیم، درهفته‌های گذشته اخبار فراوانی درباره تأثیر اعدام قاچاقچیان مواد مخدر در رسانه‌ها منتشر شد و برخی افراد اعلام کردند که این مجازات نتوانسته بازدارندگی مناسب خود را داشته باشد. مطابق قانون فعلی مبارزه با مواد مخدر،در موارد مختلفی مانند واردکردن 5 کیلوگرم تریاک یا ساخت و خرید و فروش هروئین، مرفین وکوکائین مجازات اعدام برای متخلفان قرار داده شده است. موضوع حذف اعدام قاچاقچیان مواد مخدر و ایرادهای حقوق بشری به ایران تا آن جا پیش رفت که برخی دوباره پیشنهاد آزاد شدن ترانزیت مواد مخدر از مرز ایران را مطرح کرده و خواستار آن شدند که برای کم‌تر شدن مصرف مواد مخدر در ایران مقامات کشورمان اجازه دهند مواد مخدر از ایران عبور کنند.

در همین زمینه طرح حذف مجازات اعدام برای اکثر قاچاقچیان، قاضی عصمت الله جابری به مهر گفته بود: این طرح بسیار خوب است و من استقبال می‌کنم. وقتی فقر و بیکاری گریبان جامعه را گرفته و قاچاقچیان مواد مخدر خیلی راحت در حال فروش موادند چرا ما باید خودمان را قربانی کنیم و کلی هزینه برای تعاملات خود با دنیا بپردازیم. بهترین راه این است که ترانزیت روانه شده به سمت ایران را به خودشان بازگردانیم.قاضی عزیزمحمدی که بیش از 40 سال سابقه قضایی در شعبه 71 دادگاه کیفری استان تهران و سابقه رسیدگی به بیش از 4 هزار پرونده قتل در محاکم قضایی دارد نیز گفته بود:«مگر این همه سال کشت و کشتار راه انداختیم موضوع حل شد! ما فقط در موضوع قصاص چون آیات و احکام الهی داریم باید حکم اعدام را اجرا کنیم اما در مواد مخدر الزامی ندارد. به اعتقاد من باید جلوی ورود و ترانزیت مواد مخدر به کشور را گرفت. خودتان ببینید این همه سال اعدام کردیم اما مواد مخدر کم نشد.» آقای پرویز افشار، سخنگوی ستاد مبارزه با موادمخدر نیز گفته بود: «هیچ شخصی در جمهوری اسلامی موافق اعدام خرده‌ پاهای مواد مخدر نیست.متاسفانه قانون در این باره یک قانون کمی است؛ البته در این زمینه مراحل رأی بدوی و غیره درنظر گرفته شده و در دیوان عالی کشور شعب تجدید نظر وجود دارند و تلاش می‌شود حقوق افراد رعایت شود. علاوه بر این در کمیسیون عفو نیز درباره افرادی که مقادیری مواد مخدر همراه داشته‌اند اما دانه درشت نبوده‌اند تصمیم گیری یا تجدیدنظر می‌شود.به عنوان مثال، افرادی را داشته‌ایم که به علت استیصال، مواد مخدر حمل کرده‌اند و دستگیر شدند اما مجازات آنها تبدیل شده است. در واقع مجازات‌ها در موارد بسیاری بر اساس میزان حمل مواد مخدر به سمت مجازات کیفی رفته است.برای جرائم خشن مواد مخدری و همراه با درگیری‌های مسلحانه و خونین در همه جای دنیا تکلیف مشخص است.ما هم معتقدیم باید مجازات سنگین برای خرده‌ پاها کاهش یابد و عمدتاً ممکن است فردی مصرف‌کننده مواد باشد و چندگرمی هم مواد بفروشدو نباید برای چنین افرادی مجازات اعدام درنظر گرفته شود.البته پرداختن به خرده پاهای مواد مخدر نباید ما را از دانه درشت‌ها غافل کند. به شدت به دنبال کیفی سازی مجازات اعدام برای قاچاقچیان مواد مخدر هستیم. معتقدیم باید مجازات اعدام وجود داشته باشد اما بیشتر متوجه دانه درشت‌های مواد مخدر باشد.»

با این حال طرح مذکور مخالفانی داشته و برخی نیز واکنش‌های تندی به آن نشان دادند. از جمله سرتیپ دوم پاسدارعلی مویدی به مهر گفته بود: «بنده شخصاً با این طرح مخالف هستم و موضع پلیس هم همین است. مگر می‌شود با جرمی که با امنیت جامعه درگیر است و سلامت جامعه را به خطر می‌اندازد بازی کرد؟ آقایانی که حس دموکراسی‌شان گل کرده نگاهی به اطرافشان بیندازند و ببینند چقدر شهید در این راه داده‌ایم. اروپا را ببینید که برای یک قاچاق ساده چه تدابیری انجام می‌دهد و چه مجازاتی دارند.مواد مخدر و قاچاقچیان مواد مخدر سرمایه‌های زیادی از کشور را در خط مقدم این مبارزه و در داخل شهرها از بین برده‌اند. ما مسائل اساسی زیادی در کشور داریم که بلاتکلیف مانده و مساله الان این موضوع نیست. برخی افراد به دنبال منافع شخصی و اهداف مالی خودشان هستند و پلیس آمادگی دارد به صورت کارشناسی با این افراد مباحثه کند.» این مساله در حالی است که مشکلات ایران در زمینه مواد مخدر عمدتاً به همسایگی با افغانستان بزرگترین تولیدکننده تریاک در جهان برمی گردد.

همان طورکه از نمودار شماره یک مشخص است افغانستان با اختلاف بسیار فراوان رتبه اول تولید تریاک را در جهان داراست و پس از آن نیز میانمار و لائوس قرار دارند. با این حال تولید تریاک در افغانستان پس از حمله آمریکا به این کشور و اشغال آن، افزایش پیدا کرده و بیش از سه برابر شده است. این مساله به خوبی در نمودار شماره دو قابل مشاهده است. فقط در سال 2001 کشور افغانستان با کاهش تولید شدید مواجه بوده است. یکی از کارشناسان شبکه بی بی سی چندی پیش در این باره گفته بود: ایران در واقع در حال حاضر وظیفه اروپا را انجام می‌دهد که از نظر حقوق بین الملل هیچ وظیفه‌ای در این زمینه ندارد و می توانند کانتینرهای ورودی به ایران را بدون آن که بدانند درون آن چیست، پلمب کنند و از مرز خروجی اجازه خروج بدهند و مواد مخدر هم در بارها قاچاق می‌شود و ایران هم لزومی به بررسی آن ندارد. اصل موضوع این است که سود این کار را قاچاقچیان می برند و ایران در حال دادن هزینه آن است و اروپا نیز خود را کنار کشیده است.

سابقه جنگ‌های مواد مخدر به سال‌های پیش بر می‌گردد و حداقل دو جنگ شناخته شده و مهم در این رابطه میان بریتانیا و چین رخ داده است که به جنگ‌های اول و دوم تریاک معروف هستند. جنگ اول بریتانیا و چین که به جنگ تریاک نخست معروف است، بین سال‌های 1840 تا 1842 میلادی روی داد. این جنگ و همچنین جنگ تریاک دوم، نخستین مرحله نفوذ مؤثرکشورهای اروپای غربی به چین به‌شمار می‌رود.
پیش از وقوع جنگ، خرید چای از چین توسط بریتانیا که مردم بریتانیا علاقه زیادی به آن داشتند، بسیار افزایش یافته بود و در مقابل بریتانیا، کمتر کالایی داشت که مورد نیاز چین بوده و آن‌را معاوضه کند. در نتیجه بریتانیا با کاهش ذخیره نقره خود که آن‌را با چای چین مبادله می‌کرد رو به رو شد و بریتانیایی‌های حاکم در هند (که آن زمان مستعمره بریتانیا بود) صدور نقره را متوقف کردند. تاجران بریتانیایی هند که صادرات این کشور در دست آنان بود نوع جدیدی از تجارت را گسترش دادند.

بریتانیا کشت خشخاش را در هند گسترش داده بود و از این‌رو تاجران بریتانیایی تصمیم گرفتند تا در مقابل دریافت چای، تریاک و کتان صادراتی هند را در اختیار چین بگذارند. پس از مدتی، افزایش شدید اعتیاد به تریاک در چین و در نتیجه افزایش واردات آن و کاهش ذخیره نقره آن کشور، مقامات چینی، واردات تریاک را ممنوع اعلام کردند.
این تصمیم در ابتدا مانعی بزرگ برای تاجران بریتانیایی که به قاچاق تریاک به چین می‌پرداختند، محسوب نمی‌شد، ولی در اواخر دهه 1830 این قانون به‌طور جدی اجرا شد و صندوق‌ها و انبارهای حاوی تریاک توقیف شدند.
دولت چین"لین ز شو"را مأمور ضبط و به آتش کشیدن همه محموله‌های تریاک در بندر کانتون کرد و او این کار را انجام داد.در ماه ژوئن 1840، نیروی دریایی بریتانیا با لشکرکشی به دهانه رود کانتون، نخستین جنگ تریاک را آغاز کرد. با رسیدن ناوگان بریتانیایی به یانگ‌تسه کیانگ، سقوط شانگهای و سپس رسیدن به نانجینگ، چین تسلیم و مجبور به امضای پیمان نانجینگ با بریتانیا شد.

روز بیست و نهم آگوست 1842 جنگ چین و بریتانیا معروف به "جنگ نخست تریاک" با امضای قرارداد نانجینگ پایان یافت. این جنگ به پیروزی بریتانیا و از دست رفتن هنگ کنگ چین و بازشدن درهای چین به روی بازرگانان بریتانیایی انجامید. براساس این قرارداد، دولت چین پذیرفت که بنادر چین -از کانتون تا شانگهای - به روی کشتی‌های قدرت‌های بزرگ باز باشد و تعرفه‌های گمرکی تجار بریتانیایی ثابت بماند، بریتانیایی‌ها از حق محاکمه کنسولی برخوردار باشند و دولت چین بابت غرامت جنگ 21 میلیون اونس نقره به دولت بریتانیا بدهد. این قرارداد در عرشه ناو بریتانیایی "کورن والیس" در آب‌های نانجینگ امضا شد. (CRI)

در گزارشی از جام جم آنلاین آمده است که چند دهه پیش از آغاز این جنگ، در سال 1798 میلادی ویلیام پیت، نخست وزیر بریتانیا یک گروه را به ریاست مک کارتنی به پکن اعزام کرد. هدف از سفر این گروه به چین کسب امتیازات و تسهیلات تجاری بود اما امپراتور چین از روی احتیاط ترجیح می‌داد مرزهای کشورش را به روی بازرگانان و مسیونرهای مذهبی اروپایی ببندد.

بریتانیایی‌ها که در مستعمره خود، هند کشت خشخاش را گسترش داده بودند و چینی‌ها را به کشیدن تریاک تشویق می‌کردند، از این تصمیم امپراتور چین بسیار ناخرسند شدند.آن‌ها به خرید چای از چین ادامه داده و به زودی موازنه تجاری با چین به سود چین و به زیان آن‌ها شد.کمپانی هندشرقی بریتانیا تمام توان خود را برای فروش غیرقانونی تریاک در چین و رواج اعتیاد در این کشور به خرج داده بود. فروش غیرقانونی تریاک در چین که در سال 1800 میلادی فقط 100 تن بود در سال 1838 میلادی به میزان 2600 تن رسیده بود.

منبع: صبح نو

انتهای پیام/

بازگشت به سایر رسانه‎ها