الگوگیری از تربیت فرزندان در کلاس زینب(س)
زینب(س) به عنوان برترین شیعیانی که بهترین بهرهها را از نور امامان معصوم(ع) کسب کرد، با آگاهی از پیشامد ماجرای کربلا طوری فرزندانش را تربیت کرده بود تا به محض اعلام قیام امام معصوم، به یاری او برخیزند و ایشان را نصرت کنند.
به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران تسنیم «پویا» میتوان گفت ماجرای عاشورا چشمه ارزشهایی است که از آن معارف ناب الهی و بهترین تربیتهای جاری شده بر بشریت از ابتدای خلقت تاکنون میجوشد و تا آینده نیز ادامه دارد، بنابراین بهترین الگویی است که میتوان در آن انسانهای تراز قرآن را یافت.
زینب(س) فرزند پاک و مطهر خاندان عترت(ع) از جمله افرادی هستند که حضور 6 معصوم(ع) و 6 معلم عالم و آدم را درک کردند و در کلاس درس این بزرگواران درسهای فراوانی را دریافت کردند. ایشان آموخت که باید تمام وجود خود و زندگی خود را وقف امام زمان خود کند و مورد تعلیم و تربیت او قرار بگیرد، بنابراین در هر دورانی بیشترین عزم را نسبت به درک و معرفت امام عصر خویش داشت، پس آن هنگام که امام حسین (علیه‌السلام) عزم قیام کردند، او با کسب اجازه از همسرش عبدالله بن جعفر فرزندانش را با خود همراه کرد تا ایشان در مسیر همراهی با امام و معلم خلایق مورد تربیت قرار بگیرند. در واقع حضرت زینب(س) آموخته بود فرزندان خود را طوری تربیت کند که همیشه در رکاب امام عصر خود باشند و در مسیر او جانفشانی کنند.
در واقع زینب(س) نیز به عنوان برترین شیعیانی که بهترین بهرهها را از نور امامان معصوم(ع) کسب کرد، با آگاهی از پیشامد ماجرای کربلا طوری فرزندانش را تربیت کرده بود تا به محض اعلام قیام امام معصوم، به یاری او برخیزند و ایشان را نصرت کنند، بنابراین میتوان گفت نقش حضرت در تربیت چنین فرزندان شریفی دارای پیشینه بالایی بود. زینب(س) به ما آموخت که فرزندان خود را اینچنین تربیت کنید تا همیشه پا به رکاب امام عصر خود باشند.
بروز صفات و ایمانیات فرزندان زینب(س) را میتوان در مسیر حرکت کاروان امام حسین(ع) به سوی کربلا و در روز عاشورا مشاهده کرد. اما در روز عاشورا نقل است محمد بن عبد الله بن جعفر بن أبی طالب پس از آنکه از امام حسین(ع) اذن میدان گرفت، اینطور رجز خواند:
أَشْکُو إِلَى اللَّهِ مِنَ الْعُدْوَان
فَعَالَ قَوْمٍ فِی الرَّدَى عُمْیَان
قَدْ بَدَّلُوا مَعَالِمَ الْقُرْآن
وَ مُحْکَمَ التَّنْزِیلِ وَ التِّبْیَانِ
وَ أَظْهَرُوا الْکُفْرَ مَعَ الطُّغْیَان
یعنى ما از دست دشمنان به خدا شکایت مىکنیم. با گروهى کارزار مىکنیم که کورکورانه در راه پست مىروند. آنان دستورات قرآن و بیان آن را ترک کردهاند و آیات محکمه قرآن و بیان آن را از دست دادهاند. کفر را با طغیان و سرکشى ظاهر کردهاند. سپس جنگید تا تعداد ده نفر از لشکر دشمن را کشت و عامر بن نهشل تمیمى ایشان را به فیض شهادت رساند.
همان طور که مشخص است، این جملات را نوجوانی میگوید که سن چندانی ندارد، اما جملاتش لبریز از معرفت و شعور است، «از کوزه همان تراود که در اوست». سخن گفتن درباره این فرازهای مبتنی بر آیات قرآن توسط فرزند زینب(س) از عهده قلم و فهم قاصر ما بر نمیآید، بنابراین هرکس به میزان فهم خود میتواند از آن درس لازم را بگیرد. چه خوب الگویی را خداوند متعال در ماجرای امام حسین(ع) برای انسانها و به خصوص جوانان و نوجوانان قرار داد که متأسفانه همگان نسبت به آن غافل هستیم.
بعد از محمّد بن عبداللَّه، عون بن عبد اللَّه بن جعفر علیه‌السلام براى جهاد در راه خدا خروج کرد و این رجز را خواند:
إنْ تُنکِرونی فأنـا آبنُ جعفرِ
شهیدِ صِدقٍ فی الجِنانِ أزهَرِ
یَطیرُ فیها بجـنـاحٍ أخضرِ
کفى بهذا شرفاً فـی المَحشرِ
یعنى اگر مرا نمىشناسید، من از نسل جعفر هستم که شهید صداقت و راستى شد و در بهشت با دو بال سبز پرواز مىکند و یک چنین افتخار در محشر براى ما کافى خواهد بود. وى همچنان کارزار کرد تا تعداد سه سوار و 18 نفر پیاده را از لشکر کفر به دوزخ روانه کرد. سپس عبد اللَّه بن بطه طائى ایشان را شهید کرد. (تسلیة المجالس و زینة المجالس (مقتل الحسین ع، ج2، ص 303). علی و عباس هم از دیگر فرزندان حضرت زینب(س) بودند که با اسرای کربلا راهی کوفه شدند. (الخصائصة الزینبیة، سید نورالدین جزائری، ص52و53).
انتهایپیام/
