برای تئاتر مقاومت و پارسایی در روزهای تغییر
جشنواره تئاتر مقاومت در دوره پانزدهم خود به دور از همه ضعف‌های قابل دفاع و البته برخی ضعف‌های غیرقابل دفاع، جشنواره‌ای الگو ساز و متفاوت بود که باید امید داشت در دوره‌های بعدی آن با تصمیمات به موقع انتظار معجزه در زمانی کوتاه را نداشته باشیم.
1. پانزدهمین جشنواره سراسری تئاتر مقاومت امروز به پایان می‌رسد و اختتامیه آن در تالار اندیشه حوزه هنری فردا در حالی برگزار می‌شود که باید اذعان کرد پس از سال‌ها جشنواره‌ای در قد و قواره‌ای حرفه‌ای هرچند با نقصان‌های فراوان در تئاتر ایران برگزار شد. جشنواره‌ای که رویکرد آن به واسطه تفکرات شواری سیاست‌گذاری‌اش و تلاش دبیری که خیلی دیر انتخاب شد در نوع خود آغازگر رویکردی متفاوت بود.
نگاه‌های متفاوتی به تئاتر مقاومت وجود دارد و اگر بخواهیم خیلی از مشکلات دوره پانزدهم تئاتر مقاومت پیش از انتخاب دبیر تا اکنون که روز پایانی آن است را لیست کنیم باید در یک کلام گفت که تئاتر مقاومت الگو و شکلی تازه از برگزاری جشنواره تئاتر را ابتدا برای خودش آزمود و البته به جامعه تئاتری و تمام متولیانی که علاقه‌مند به برگزاری جشنواره‌های رنگارنگ دارند ارائه داد.
تئاتر انقلاب و دفاع مقدس یا تئاتر مقاومت، عرصه مهمی است که هرگاه از فعالان امروز تئاتر در مورد آن پرسیده‌ایم آن را عرصه‌ای جریان ساز نامیده‌اند و طی سال‌های گذشته تاثیر خاص تئاتر انقلاب و دفاع مقدس را در تمامی زمینه‌های تئاتر به ویژه معرفی هنرمندان برجسته امروز انکار ناپذیر خوانده‌اند. البته این جریان فراز و نشیب‌های خاص خودش را هم داشته است و حالا در دور جدید هم با مسائلی دست و پنجه نرم می‌کند.
2. حسین پارسایی دبیر این دوره از جشنواره تئاتر مقاومت تمام تلاش خود را کرد تا هم از آبروی حرفه‌ای خود دفاع کند و هم جشنواره‌ای در خور توجه برگزار کند، حالا اینکه چقدر پارسایی در این مسیر یارانی همراه و دلسوز داشته است و چه دلایلی پشت پرده مشکلات ریز و درشت جشنواره است را شاید روزی خودش بازگو کند، اما آن‌هایی که در روزهای جشنواره و یا پیش از آن در دل جشنواره بوده‌اند شاهد تلاش‌های شخص پارسایی برای برگزاری جشنواره‌ای آبرومند بوده و هستند، البته این یکی از خصلت‌های شخصی پارسایی در همه امور است.
پارسایی، با تمام حواشی‌ای که برای جشنواره تئاتر مقاومت وجود داشت در فاصله سه ماه مانده برگزاری جشنواره به دبیری آن منصوب شد. در همان روزهای ابتدایی آمدن پارسایی با او به گفت‌وگو نشستیم، او از دغدغه‌های تئاتری و به ویژه تئاتر مقاومتش گفت و اینکه :«ما باید به فکر معرفی چهره‌های جدید باشیم، برای اینکه نه توسط بنده، بلکه از کنار دیگر بزرگان افرادی تربیت شوند که در‌آینده سکان‌دار این عرصه باشند. بنابراین دبیرخانه و فعالیت‌های دائمی آن می‌تواند به ما کمک کند، من شخصاً نگاهم این است که نباید نگاهمان را به دو سال آینده محدود کنیم. اگر ما بخواهیم در چهار سال آینده در تئاتر مقاومت خروجی داشته باشیم باید الان دست به کار شویم.»
3. برگزارکنندگان جشنواره خودشان بهتر می‌دانند که مشکلات اصلی این دوره کجاست، اما امیدمان به این است که حداقل این مشکلات برای دوره بعدی و که به گفته مدیر عامل بنیاد روایت و مدیر عامل انجمن تئاتر انقلاب و دفاع مقدس آغازش از پایان جشنواره پانزدهم است، شکلی تازه بیابد. به هر حال رویکرد اجرای عموم آثار اگر قرار باشد با این روند دوسالانه طی شود، زمان‌بر است و نیازمند برنامه‌ای منسجم دارد، هرچند برخی معتقدند اگر قرار است تئاتر مقاومت در طول سال جریان داشته باشد، جشنواره آن نیز باید سالانه برگزار شود.
4. پارسایی پیش از این در مقاطع مختلف تاکید کرده بود که مردم اصلی ترین بخش جشنواره هستند و اصلا جشنواره برای آنان است، اما اگر واقع بینانه بنگریم، آمار دقیقی از حضور مردم در جشنواره امسال وجود ندارد و شاید بخشی از آن به دلیل فشردگی برنامه‌های انبوه جشنواره در زمانی کوتاه بود، اما از حسین پارسایی و البته انجمن تئاتر انقلاب و دفاع مقدس تقدیر کرد که برخلاف دوره قبل آغوشی بازتر برای هنرمندان داشتند و نام‌هایی در این دوره از جشنواره اثر ارائه دادند که یادشان همیشه بود اما حضورشان نه.
5. پانزدهمین جشنواره سراسری تئاتر مقاومت امروز به پایان می‌رسد، اما نباید فراموش کرد که این جشنواره با تمام ضعف‌های قابل دفاع و برخی ضعف‌های غیر قابل دفاع نه تنها الگو سازی و آزمون و خطایی تازه بود، دو ظرفیت سخت افزاری را به تئاتر ایران افزود و یک ظرفیت سخت افزاری دیگر(تالار اسوه) را که مدت ها بود خاموش بود را روشن کرد. اتفاقی دیگر که این دوره از جشنواره به مدد افرادی هم چون ایوب آقاخانی این روزها ثابت کرد، تولید نمایش‌نامه‌هایی به ویژه در بخش رادیویی براساس مستندات دفاع مقدس بود، اقدامی که برخی نهادهای مدعی هر سال آن را در بخشی از جشنواره‌های مختلف خود با هزار آب و تاب می‌گنجانند و خروجی ندارند، اما تئاتر مقاومت در کمال فروتنی هنرمندانی چون ایوب آقاخانی، میلاد اکبرنژاد، امیرحسین شفیعی و... سنگ تمام گذاشت.
بخشی دیگر از جشنواره نیز امسال قابل توجه بود که حاصل نگاه به‌روز دبیر جشنواره است که پس از فاجعه دلخراش منا آن را افزود و هرچند رساندن برخی آثار و تلاش‌های بسیاری همراه بود، اما می‌توان به آینده این بخش امیدوار بود.
6. تئاتر مقاومت، عرصه‌ای مهم و دغدغه‌مند هم برای هنرمندان و هم برای مسئولان و به طور خاص و ویژه برای مردم است. امید به اینکه همواره جشنواره ای به دور از قبیله‌گرایی و جناح‌بندی که حاصل سلیقه‌های فردی است نباشیم و این جشنواره این روند تغییر پذیری که داشته است در دوره شانزدهم‌اش پویاتر و بی‌نقص تر باشد. مردم باید اصلی ترین هدف باشند و امید به روزی که آن‌ها نیز بر جریان سیال تئاتر مقاومت همان طور که در دوره اجراهایی عموم آثار سوار بودند، تاثیرگذار در حضور آثار باشند.
انتهای پیام/
