پرسپولیس دقیقا عربی‌ترین تیم ایران در تعویض مربی است و طاقت ندارد یک برنامه و پروسه را جلو ببرد و در طول مسیر عیب یابی کند و نهایتا مشکل را برطرف کند، آنجا در باشگاه مربی آزار پرسپولیس معمولا مربی قربانی می شود و تمام.
این ساده‌ترین راه است و البته پرهزینه‌ترین هم هست، دنیزلی، مانوئل، دایی، درخشان، استیلی، گل‌محمدی و همه اعضای کادرشان طی چند سال اخیر بیش از پنجاه مربی را به پرسپولیس آورده‌اند و میلیاردها تومان پول و هزینه روی دست پرسپولیس گذاشته‌اند و هشت سال هم هست که از قهرمانی خبری نیست.
در واقع ناگفته پیداست و بدون بررسی مشخص است، آمار هم نشان می‌دهد که با تعویض مربی هیچ اتفاق خاصی در پرسپولیس رخ نمی‌دهد این را آمار تغییرات از مانوئل به گل‌محمدی از گل محمدی به دایی، دایی به درخشان و از درخشان به برانکو نشان می‌دهد چرا که المان‌های موفقیت به مربی معطوف نمی‌شود.
به طور کلی المان‌ها اینگونه تعریف می‌شوند: 30 درصد مربی، 30 درصد بازیکنان، 30 درصد امکانات و سرمایه و 10 درصد هواداران و حمایتهای آنها. در نتیجه وقتی یک تیم نتیجه نمی‌گیرد باید به دنبال دلایل گشت و آنها را پیدا و برطرف کرد.
تصمیم‌هایی سیاستمدارانه و نه ورزشی
امروز به گواه هواداران و کارشناسان فوتبال پرسپولیس زیبا بازی می‌کند، تاکتیک‌های متنوع و خوبی دارد اما چرا نتیجه‌ای در خور شان این تاکتیک‌های زیبا نمی‌گیرد؟ با توجه به تنوع تاکتیکی پرسپولیس باید گفت برانکو خوب کار کرده و خوب تمرین داده است. تاکتیک‌ها و نظم او عالی است، پس ماجرا چیست؟
اگر عیب‌یابی را به مدیران اتوبوسی پرسپولیس و تصمیم سازان وزارت ورزش بگذاریم، تجربه ثابت کرده که آنها صورت مساله را پاک می‌کنند، در واقع آنها تصمیم‌هایی سیاست مدارانه می‌گیرند، نه تصمیم‌هایی ورزشی. البته حق هم دارند چون اصالتا ورزشی نبوده‌اند وگرنه در طول مسیر عیب‌یابی می‌کردند و در این هشت سال حداقل دوبار قهرمان می‌شدند.
مربی را قربانی می‌کنند، هزینه مالی‌اش را قبول می‌کنند و بعد از آن هم هواداران تا مدتی سرگرم تغییرات می‌شوند و کمی آرام می‌گیرند و باز هم اگر صدایی بلند شد دوباره همین کار را انجام می‌دهند تا فصل تمام شود و خلاص!
سال گذشته دایی قربانی شد، درخشان نیز ایضا و برانکو نهایتا فصل را به پایان رساند تا پرسپولیس در سه بخش تاریخ سال قبل را بسازد بدون آنکه قدمی رو به جلو برداشته باشد. پس کار را به مدیران پرسپولیس نمی‌سپاریم، قدمی برمی داریم و پرسپولیس را عیب یابی می‌کنیم:
اول: عقاب آسیا ندارند
برای قهرمان شدن می‌گویند باید حتما دروازه بان فوق‌العاده‌ای داشته باشید که این مهمترین پست است اما پرسپولیس دروازه بان شش دانگ که مثل صخره عمل کند و رهبر دفاع باشد و فرمانده عملیات و البته کم اشتباه، ندارد که ندارد و در عجبیم که چرا پرسپولیس در این پست اینقدر سهل انگارانه لیگ را شروع کرد چون آمار گل خوردن های سوشا بسیار بالا بود.
او در 30 بازی سی و پنج گل دریافت کرده بود و اصولا نباید می ماند اما ماند. بله پرسپولیس عابدزاده، سلطانی و قلیچ را می‌خواهد نه سوشا که از یک موقعیت ذوب آهن دو گل دریافت می کند!
دوم: دفاع مثل پنیر سوئیسی
در خط دفاعی پرسپولیس گل به خودی داشته، دو سوتی فردی و یک اخراج و البته دو پنالتی هم داده‌اند که همه آنها را باید در ضعف‌های فردی طبقه بندی کرد، البته در مورد پنالتی بنگر به نظر می‌رسد داور هم اشتباهاتی داشت. گل به خودی، سایه توپ را زدن و پنالتی دادن را نمی‌توان در سیستم دفاعی و نقص سیستماتیک آن جا داد و بررسی کرد زیرا اشتباهات فردی است.
پس به این ترتیب یا تیم تمرکز ندارد یا مهره‌های خوب دفاعی ندارد. به هر حال کسی نمی‌تواند کتمان کند که یکی مانند محمد پنجعلی یا یک مثل افشین پیروانی چقدر با بنگر و اومانیا فاصله دارند که امروز دفاعی ساخته اند مثل پنیر سوئیسی. پس تیم مدافع هم لازم دارد.
سوم: الگویی مثل آقای گل جهان
پرسپولیس در خط هافبک و فاز تهاجمی عالی است، آنها بیشترین خلق موقعیت را دارند و سرعت‌شان به ویژه در یک سوم تهاجمی فوق‌العاده است اما با وجود خلق موقعیت‌های زیاد اما کم گل می‌زنند.
در نتیجه باید گفت آنها یک فوروارد خوب هم در کنار مهدی طارمی و امید عالیشاه نیاز دارند. فراموش نکنید که آقای گل جهان از این تیم رشد کرده و مهاجمان امروز نباید اینهمه سهل انگار و کم آزار باشند.
نتیجه گیری:
پرسپولیس نیاز به تغییر در همه پست ها دارد به جز تغییر برانکو. البته این به آن معنی نیست که برانکو بی تقصیر است چرا که او در انتخاب این بازیکنان نقش داشته و باید بتواند به آنها تمرکز بدهد اما به هر حال آنچه امروز وجود دارد اشکال در تاکتیک ها نیست، بلکه مدیران پرسپولیس تنها باید به فکر راه علاج برای ترمیم این پست ها باشند و بس و هر فکر دیگری خطاست.
