گزارشی از جوانانی که از سر «بیکاری» تروریست می‌شوند

بر پایه این تحقیق، مهم ترنی عنصر مشترک بین نیروهای انتحاری «بیکاری» بوده است.

بر پایه این تحقیق، پس از بحران اقتصادی سال 2008 میزان خودکشی در غرب بالا رفته است؛ اما در مقایسه با بحران های قرن بیستم، میزان افزایش خودکشی مطابق انتظار نبوده است! اما از سوی دیگر شاهد گرایش گسترده ای برای پیوستن به گروه های تروریستی و انجام عملیات های انتحاری و شبه انتحاری تروریستی بوده ایم که در مجموع حجم این افراد را در مقایسه با حجم خودکشی ها بالا می برد.

 تصویری از تروریست های خارجی حاضر در سوریه

دومین عامل بعد از بیکاری، «فقر و تنگدستی» است که افراد را برای پیوستن به گروه های تروریستی ترغیب می کند. در این زمینه، یک نمونه روشن وجود دارد. تحولات شتابان سال های 89 و 90 و انقلاب های منطقه از یک خودسوزی در تونس آغاز شد که از قضا، علت این خودسوزی صرفاً مسائل اقتصادی بوده است. «محمد البوعزیزی» که در سیدی ابوزید، خود را به آتش کشید، همزمان مشمول هر دو مشکل (بیکاری و تنگدستی شدید) بود و اتفاقا هیچ پیام یا فعالیت سیاسی از طرف وی ثبت نشده بود.

سومین عامل برشمرده در این تحقیق، «فقر فرهنگی» است. بیش تر نیروهای فعال در گروه های تروریستی و عوامل انتحاری در آسیای مرکزی و جنوبی را کسانی تشکیل می دهند که سواد ندارند یا حداکثر سال های ابتدایی مدرسه را تجربه کرده اند. این موضوع در پاکستان، هندوستان و افغانستان به صورت دیگری است. در این سه کشور، عمده کسانی که دست به عملیات انتحاری زده اند، در خانواده ای به دنیا آمده اند که بخش مهمی از اعضای آن مدرسه نرفته اند.

در این گزارش، هم چنین مهم ترین مناطقی که استعداد تربیت نیروهای انتحاری را دارد برشمرده است و میزان متغیرهای فوق الذکر را در آن اندازه گرفته است.

به زعم گزارشگران، اهالی باریکه غزه بیش از هر منطقه ای برای عملیات های انتحاری آمادگی دارند. از طرف دیگر بالاترین میزان بیکاری در کشورهای منطقه را می توان در همین منطقه مشاهده کرد. ضمن این که فقر شدید ناشی از محاصره، جنگ و ناامنی نیز تأثیر محسوسی در گرایش جوانان برای انجام عملیات انتحاری دارد.