«رویای ناتمام» رمضان ۸۲ که به فراموشی سپرده شد

خبرگزاری تسنیم: مجتبی اردشیری

پس از اینکه 4 شبکه تلویزیون برای دو سال متوالی، اقدام به پخش سریال‌های ماه رمضان کردند و توفیقات بسیاری را نیز در این راه به دست آوردند، حال دیگر توجهات بسیاری از مردم، مسئولان سیما و اصحاب تلویزیون به سریال‌های این ماه بود.

در رمضان سال 82، شبکه اول سیما، سریال «یکی مثل من» را به روی آنتن فرستاد. سریالی که «محسن شاه‌ محمدی» کارگردان آن بود و صالح آقامیرزایی، رونا قیصرنژاد، هما خاکپاش، زهره فکور صبور، بهروز سلطانی‌فر و بهناز توکلی بازیگرانش.

این سریال از معدود سریال‌های سیما در ماه رمضان است که توانست تلفیق موجهی از آلام زندگی با انگاره‌های دینی داشته باشد. فیلم با این ذهنیت آغاز می‌شود که دختری که در پرورشگاه بزرگ شده است، حال با ازدواج می‌بایست در رفاهی نسبی، زندگی کند اما عطف‌های متعدد داستانی به اندازه‌ای خوب در دل درام پنهان می‌شوند که در هر برهه زمانی از داستان، انگار آرامش نمی‌خواهد روی خوشی به زن نشان دهد. در چنین اوضاعی است که سریال، دستاویزهای دینی خود را رو می‌کند و می‌تواند از این دست آویز‌ها، بهره‌های دراماتیک بدون اغراقی به عمل آورد. بازی‌های خوب سریال در کنار فیلمنامه قابل قبول «مهدی سجاده چی» سبب می‌شود که «یکی مثل من» یکی از بهترین و جذاب‌ترین سریال‌های تاریخ ماه رمضان تلویزیون به سبب فراخور دینی این ماه باشد.

شبکه دوم سیما برای رمضان 82، سریال «رویای ناتمام» به کارگردانی «جواد اردکانی» را به روی آنتن فرستاد. بازیگران این سریال نیز رضا بابک، عاطفه رضوی، رضا فیض نوروزی، غلامحسین لطفی، پوراندخت مهیمن، محمود بهرامی، هایده حائری و غلامرضا بنفشه خواه بودند.

یک کمدی موقعیت سر و سنگین و دوست داشتنی که یکی از بهترین ساخته‌های «جواد اردکانی» تا به امروز است. سریال، چند اتفاق ویژه دارد: نخست آنکه، موضوع تخیلی موقعیت سازی دارد که مخاطب را تشویق به پیگیری حوادث بعدی می‌کند. دوم آنکه سریال، شخصیت‌های کلیدی بسیاری دارد که برای هر یک از آن‌ها تقسیم نقش شده و بنابراین، مخاطب با سریالی مواجه است که 5 جریان متفاوت با یکدیگر را به موازات هم پیش می‌برد. جالب آنکه، هر یک از این شخصیت‌ها از لحاظ نقشی که برای آن‌ها در نظر گرفته شده، ضدیت جالبی با یکدیگر دارند بنابراین سریال، همواره در حال نشان دادن «جمع نقیضین» است یعنی احتمالات داستانی برای هر یک از این شخصیت‌های کلیدی به فراخور یک موقعیت مشابه برای تمامشان، 16 است؛ همین، قدرت گمانه زنی مخاطب را زیاد می‌کند و سوم آنکه، از اواسط پخش سریال، ناگهان با مرگ مرد مخترع، ورق داستانی بر می‌گردد و شوک بزرگی به مخاطب وارد شده و حس و حال فیلم، ضمن پیگیری حوادث قبلی، تغییر می‌کند که همین، جذابیت سریال را دوچندان می‌کند. «رویای ناتمام» یکی از آن سریال‌های بی‌ادعایی بود که بسیار خوش درخشید اما متاسفانه آن طور که باید و شاید دیده نشد تا امروز، که به دست فراموشی سپرده شده است.

شبکه سوم سیما برای این سال خود، سریال «فقط به خاطر تو» را پخش کرد. کارگردانی این سریال را «اکبر منصور فلاح» به عهده داشت و بازیگرانی چون رامتین خداپناهی، خاطره حاتمی، مجید حاجی‌زاده، لاله صبوری، شهرزاد عبدالمجید، شراره رخام و عزت الله مهرآوران در آن به ایفای نقش پرداختند.

شبکه سوم سیما که پخش سریال‌های کمدی دو سال اخیرش، با موفقیت و جذب تماشاگران بسیار همراه شده بود، برای ماه رمضان سال 82 خود نیز سریالی با درونمایه کمدی را تولید کرد. «فقط به خاطر تو» یک کمدی صرف نیست چون پتانسیل آن را ندارد که هم به لحاظ نوشتاری و هم به لحاظ بازی‌ها، در قد و قواره یک کمدی صرف جای بگیرد. شاید اگر قالب درام برای این سریال در نظر گرفته می‌شد و موقعیت‌ها با توجه به اصول دراماتیک نوشته می‌شدند، نتیجه قابل قبول تری از دل آن بیرون می‌آمد اما سریال، اصرار عجیبی دارد که مثلا از مواجهه زنی که شوهرش در زندان است با زنان سرپرست خانوار‌ها، باز هم موقعیت‌های کمیکی خلق کند که چندان با آن فضا‌ها متناسب نیست؛ حال تناسب فضا با جنس کمدی به کنار، غلظت شوخی‌ها به اندازه‌ای نیست که بخواهیم با دیدن آن، سر وجد بیائیم یا آن را به عنوان اثری کمیک بپذیریم. جدا از این مقوله مهم، بازی‌ها در این سریال خوب نیست و فاقد هرگونه ابتکاراتی در جهت فضای کمدی است. در آن سال بیشتر از آنکه خود سریال مورد توجه قرار بگیرد، ترانه تیتراژ پایانی آن با صدای «قاسم افشار» مورد توجه مخاطبان قرار گرفت و گل کرد.

شبکه تهران نیز برای رمضان 82، سریال «رانت خوار کوچک» به کارگردانی «حسین سهیلی‌زاده» را روی آنتن فرستاد. سیروس گرجستانی، رضا فیاضی، داریوش اسدزاده، آتیلا پسیانی، سیما تیرانداز، جعفر بزرگی و سحر ولدبیگی هم بازیگران این سریال کمدی هستند.

«رانت خوار کوچک» در قالبی از کمدی روایت می‌شود که تا سال‌های بعد، دستمایه کارگردانان و نویسندگان قرار گرفت. فردی که یک کارمند معمولی است و برای به دست آوردن زمینی، تمام تلاش خود را به کار می‌بندد و در این می‌ان، شیرینی ماجرا، بدبیاری‌های متوالی آن کارمند است در کنار حجم بداهه‌های قابل قبولی که از بازیگران توانمند این سریال به چشم می‌آید. سریالی که سکوی پرتاب بازیگرانش در میان سریال‌های کمدی سال‌های بعدیشان شد. فیلم، روایت یکدستی دارد و حجم کمدی‌های سریال، کلاسه بندی شده بالا می‌رود. امتیاز بزرگ سریال در نوع داستان نویسی‌اش است که در دل موقعیت‌های ساده، به صورت ناگهانی، خرده پیرنگ‌های کمیکی به وجود می‌آورد که آن خرده پیرنگ‌ها، با بازی کنترل نشده بازیگرانش، صحنه‌های دوست داشتنی بسیاری را در طول سریال فراهم می‌آورند.

انتهای‌پیام/