کدام دولت بر سر کار است؟

وقتی در یک روز در شهری مانند بوشهر همایش مخالفان دولت به راحتی برگزار می‌شود و هواداران دولتی که بر سر کار است، نه در آن شهر و نه در شهرهای دیگری چون یاسوج، اصفهان، شیراز و مشهد، امکان برگزاری همایشی مشابه را ندارند، سؤالات بسیاری به ذهن متبادر می‌شود.

نخست اینکه کدام دولت بر سر کار است؟ آیا وضعیت مانند چهار ساله دوم دولت احمدی نژاد است که فقط گروه‌های زیر مجموع جناح حامی دولت در هم فضاهای عمومی همایش و جلسه و سخنرانی برگزار می‌کردند. درحالی‌که گروه‌های جناح مقابلِ دولت، به خصوص اصلاح‌طلبان، حتی در برگزاری جلسات در داخل منازل خود نیز با ممانعت های عجیب و غریب روبرو می‌شدند. این وضعیت هر انسان ناآگاهی را به این اشتباه می‌اندازد که نکند در 24 خرداد 92 یکی از نامزدهای مدافع وضع دولت احمدی نژاد به ریاست جمهوری رسیده است.دیگر این که آیا دولت روحانی‌ آن قدر آزادمنشی به خرج می‌دهد که شعار «زنده‌باد مخالف من» را سر می‌دهد، بی‌آنکه گوش چشمی به موافقان و همراهان خود داشته باشد؟

این گمانه زنی به این خاطر تقویت می‌شود که گاه به بهای آزادی مخالفان در ابراز عقیده، قانون لگدکوب قدم های آن‌ها می‌شود؛ در این میان برخی از مسئولان دولتی نه به هواداران دولت می‌اندیشند و نه به قانونی که میثاق مردم و حکومت بوده است؛ و در این قانون گریزی آنچه دستخوش خدشه می‌شود، اعتبار حکومت است. این مسئولان اگر جواب‌گوی ملت نیستند، حداقل باید پاسخ‌گوی حکومت باشند که چرا چنین در برابر حراج قانون به ثمن بخس ساکت و ناظر نشسته‌اند.سوال بعدی که خود را نشان می‌دهد، این است که آیا دولتِ متکی به رأی مردم توان برخورد با قانون ستیزی ها را ندارد؟ این سؤال نیز از مقایسة شعارها و نظرات رئیس‌جمهور و عملکرد مسئولان زیردست او به ذهن متبادر می شود. دکتر حسن روحانی هم در شعارهای انتخاباتی و هم در سخنرانی خود در یک سال گذشته بر اجرای امور در مجرای قانون تأکید بسیار کرده است، درحالی‌که به نظر می‌رسد برخی از مسئولان منتخب وی و دولتش در تهران و استان‌ها و شهرهای دیگر، عملکردی متناقض با این شعارها و تاکیدات دارند. در اینکه هنوز بسیاری از مسئولان دولتی در شهرستان‌ها تغییر چندانی نکرده‌اند، شکی نیست و البته اعتراضی نیز نیست؛ چرا که خود می‌تواند نشانی ازبلوغ فکری دولتمردان جدید باشد. اما اینکه این مسئولان هنوز روش دولتمردان پیشین را در عمل پیاده می‌کنند، خطری است که دولت مستقر را- حتی – بیشتر از حمله خارجی تهدید می‌کند.

مردمی که در روز 24 خرداد 90 پای صندوق‌های رأی آمدند و از میان چند نامزد مطرح و مشهور، دکتر حسن روحانی را برگزیدند، خوب می‌دانند که به چه خاطر به او رأی دادند و از پس یک سال طبیعی است که هنوز آن عهد را به یاد داشته باشند و تحولات امور را رصد کنند، تا نشانی از اجرای خواسته‌های خود را مشاهده کنند. از سوی دیگر دکتر حسن روحانی نیز به کرات گفته است که هم وعده هایش را فراموش نکرده و هم بر اجرای آن‌ها اصرار دارد. اما آنچه در این میان، بین انتظارات مردم و عملکرد دولت فاصله ایجاد کرده است، رفتار برخی از مسئولان منتخب دولت در سراسر کشور است که یا فراموش کرده اند مامور اجرای منویات کدام رئیس‌جمهور اند و یا خود را به ندانستن، نفهمیدن و فراموشی زده‌اند.این مسئولان در امتحان اعتمادِ مردم نمره ای کسب می‌کنند که در مقیاسی کلی در کارنامه دولت یازدهم و دکتر حسن روحانی نوشته می‌شود. بر رئیس‌جمهور است که مواظب نمره خود در این آزمون مهم و دشوار باشد.

انتهای پیام/