فیلم «عصبانی نیستم» با کارگردانی درمیشیان آلوده به فتنه ۸۸ است

به گزارش گروه سایر رسانه های خبرگزاری تسنیم، فیلم عصبانی نیستم، ساخته و پرداخته رضا درمیشیان، واکنش اعتراضی مردم و رسانه های انقلابی و ارزشی از یکسو و حمایت جشنواره برلین و سایت صهیونیستی ویکی پدیا را ازسوی دیگر برانگیخت.کارگردان فیلم هم به اذعان خودش برای جلوگیری از ایجاد ناآرامی، آن را از ارزیابی جشنواره فیلم فجر پس گرفت. برخی از واکنش ها به این فیلم را در ذیل می خوانید:

سلام سینما

معرفی «عصبانی نیستم!»

«عصبانی نیستم!»، دومین فیلم بلند سینمایی رضا درمیشیان در سی و دومین جشنواره فیلم فجر حضور دارد و شاهد بازگشت باران کوثری پس از دوسال ممنوع کاری به سینما را با این فیلم هستیم.
سلام سینما- «عصبانی نیستم!»، دومین فیلم بلند سینمایی رضا درمیشیان در سی و دومین جشنواره فیلم فجر حضور دارد. فیلم اول رضا درمشیان به نام «بغض»، در دوره سی ام جشنواره بین المللی فیلم فجر شرکت کرد و فقط توانست کاندید نقش اول زن شود ولی فیلم «بغض» در بیش از پانزده فستیوال جهانی به نمایش درآمد.
نظام الدین کیایی، صدابردار فیلم«عصبانی نیستم» درباره این فیلم گفت: این فیلم یک فیلم اجتماعی درباره جوان و کمبودهایش در جامعه است. این فیلم درباره فریاد فروخفته جوانانی است که از بابت کمبودها عصبانی هستند. «عصبانی نیستم» امید جشنواه امسال و هدیه‌ای برای مخاطبان فهیم سینماست. به جرأت می‌گویم بهترین فیلم امسال و شاید چند سال گذشته خواهدشد.

خلاصه فیلم «عصبانی نیستم!»:
نوید جوان شهرستانی ساکن تهران تمام سعی و تلاش خود را به کار می‌گیرد تا شرایط مساعدی را برای ازدواج با ستاره پیدا کند.

عوامل فیلم «عصبانی نیستم!»:
کارگردان، تهیه کننده، فیلمنامه: رضا درمیشیان/ فیلمبردار:‌ علی اظهری/ طراح صحنه و لباس: باران کوثری/ تدوین: هایده صفی یاری/ صدابردار: نظام الدین کیایی/ مجری گریم: نوید میرکیانی/ طراح چهره‌پردازی: مهرداد میرکیانی/ دستیار اول کارگردان و برنامه ریز: پدرام علیزاده/ منشی صحنه : سیما مبارک شاهی/ دستیار اول فیلمبردار: منصورظهوری/ عکاس: محمد بدرلو
بازیگران: باران کوثری، نوید محمدزاده،رضا بهبودی، میثاق زارع، میلاد رحیمی، بهرام افشاری، امیررضا میرآقا، تینو صالحی، رضا کولغانی، وحید قاضی‌زاهدی، عباس جمالی، امین میری، مرجان قمری، سجاد تابش، احمد یاوری، پژمان کاشفی، محمد کارت، مینا‌ کریمی‌جبلی، حامد شیخی، مهران میرزایی، اکبر لطیفی، سام رجبی، شیما بختیاری، کیارش خداشناس، مهدی رودافشانی، امید محمدزاده، جواد جوینده‌میرزا

حاشیه های فیلم «عصبانی نیستم»:
فیلم «عصبانی نیستم» تنها فیلم ایرانی در شصت و چهارمین جشنواره برلین در بخش پانوراما حضور یافته است.باران کوثری بعد از دوسال ممنوع کاری با فیلم «عصبانی نیستم» به سینما بازگشته است.همکاری مجدد باران کوثری با رضا درمشیان بعد از فیلم «بغض» را در فیلم «عصبانی نیستم» شاهد هستیم.تمامی بازیگران فیلم «عصبانی نیستم» به غیر از باران کوثری از میان بازیگران تئاتر هستند.یادداشت نـــظام الدین کیایـــی پــدر صــدای ایــران درباره فیلم «عصبانی نیستم!» در صفحه رسمی این فیلم در شبکه اجتماعی فیسبوک با نامasabani.nistam.official  گفت: بعد از دیدن عکس بسیار جالب و پر مفهوم فیلم استثنائی و صد در صد مستقل و غیر وابسته به احدی چه دولتی چه غیر دولتی «عصبانی نیستم!» از کارگردان جسور و فرهیخته رضا درمیشیان و دیدن عکس باران کوثری عزیز که دوسال فرعونیان او را ممنوع الکار کرده بودند و نوید محمد زاده چهره مطرح آینده سینما و بازیگر پر قدرت تاتر با ارزش ایران در کنار عکس پیشوای بزرگ آزادی به سینمای مستقل امیدوارشده و به اطلاع میرسانم : من دیگه از این به بعد عصبانی نیستم.نظام‌الدین کیایی، صدابردار «عصبانی نیستم» گفت: کسانی که از شرایطشان عصبانی هستند با فیلم ارتباط برقرار می‌کنند. حدودا یک گروه 40 نفری به سرگروهی جواد شمقدری هستند که چون عصبانی نیستند و تنها ما سینماگران را عصبانی کرده‌اند با فیلم ارتباط برقرار نخواهند کرد.
فیلم «عصبانی نیستم» از تولیدات سینمای مستقل ایران است.
 

سینما پرس

«عصبانی نیستم» تلاش یک فیلمساز عصبانی با تکیه بر فیلمنامه‌ای که هرگز اصلاح نشد!

سینماپرس-رضا درمیشیان میهمانان کاخ سی و دومین جشنواره فیلم فجر در روز پایانی این رویداد فرهنگی با یک جابجایی مصلحتی! در سانس اول شاهد فیلمی از رضا درمیشیان با عنوان «عصبانی نیستم» بودند. فیلمی که از بدو ورود به بخش سودای سیمرغ جشنواره و دریافت مجوز نمایش از سازمان سینمایی، موجی از اعتراضات سینماگران ارزشی و دلسوز نظام جمهوری اسلامی و نمایندگان کمیسیون فرهنگی مجلس را به همراه داشت.

 این فیلم که فیلمنامه آن در زمان مدیریت قبلی به شورای پروانه ساخت ارائه شده بود، از همان ابتدا در چارچوب ضوابط و مقررات موجود، دستخوش تغییرات و اصلاحات بسیار گردید، به گونه ای که فیلم با رعایت آن اصلاحات می توانست با حفظ تم اصلی داستان و البته اشارات و انتقاداتی به وضعیت اجتماعی وسیاسی کشور به خصوص وضعیت جوانانی که با مشکل کمبود شغل روبرو هستند برای عموم اقشار مختلف مردم قابل نمایش باشد.

براساس اطلاعات بدست آمده ، رضا درمیشیان پس از انجام اصلاحات مدنظر شورای پروانه ساخت، فیلمنامه "عصبانی نیستم" را مجددآ اصلاح و پس از بازنویسی به شورا ارائه داد که مجوز لازم برای تولید نیز براساس فیلمنامه اصلاح شده صادر گردید.

اما دراین میان نتیجه انتخابات و روی کار آمدن حسن روحانی به عنوان رییس جمهور و سپس انتخاب علی جنتی در جایگاه وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی و حجت الله ایوبی به عنوان رییس سازمان سینمایی، فرصت بسیار خوبی را برای درمیشیان فراهم آورد تا همزمان با جابجایی مدیران مربوطه و در عین حال تغییر نگاه ها در بخش محتوایی تولیدات هنری و سینمایی به بهانه اعطای آزادی عمل به هنرمندان و رفع محدودیت های قبلی!؟ فیلمنامه اصلاح شده و مصوب را نادیده گرفته و به ساخت فیلم خود با همان فیلمنامه اولیه مبادرت نماید. اقدامی که کاملا غیرقانونی بوده و مستندات آن در اداره کل نظارت و ارزشیابی وزارت ارشاد موجود است.

درمیشیان در حالی "عصبانی نیستم" را ساخت که در آن همه مشکلات جوان عاشق ایرانی تا حدودی بیمار جویای کار، به اتفاقات انتخاباتی سال 88 گره می خورد و فیلمساز در اوج بی انصافی و عصبانیت شخصی از فضای 4 سال گذشته، به مخاطب اینگونه القا می کند که جریان فتنه و اعتراضات خیابانی و غیر قانونی امری به حق بوده و در صورت روی کار آمدن جریان سیاسی مدنظر وی، همه مسایل و معضلات کشور در بخش های مختلف حل می شد!

حتی گفته می شود درمیشیان پا را فراتر گذاشته و علاوه بر استفاده از فیلمنامه غیرقانونی خود، هنگام فیلمبردای برخی از سکانس ها را مطابق سلیقه سیاسی خود تغییر داده و حتی در پایان فیلم اتفاقی تلخ ، جدا از آن چه که همه دیده اند برای جوان دانشجوی فیلم رقم می خورد که این تصاویراضافه شده، حداقل برای نمایش در سینماها به جهت تذکرات و اعتراضات متعدد به این فیلم، تا حدود 15 دقیقه کاسته شده است، حال در نظر بگیرید که اگر این موارد نیز به فیلم فعلی اضافه می شود چه ملغمه ای در برابر چشم مخاطب قرار می گرفت!

سوال اینجا است درمیشیان در ساخت و نمایش این فیلم با این شرایط و در فرایندی کاملا غیر قانونی  برخلاف فیلمنامه اصلاح شده مصوب، چه هدفی را دنبال می کند؟ و کسانی که در جایگاه ناظرین دولتی برای نمایش این فیلم سینه چاک می کنند و برخی آن را در بخش های مختلف نامزد دریافت سیمرغ می نمایند با چه نگاهی به سینمای ایران ادعای حفظ دغدغه های نظام جمهوری اسلامی را دارند؟

سینما پرس

«عصبانی نیستم» رضا درمیشیان و سعی برای آه کشیدن مخاطب!

عصبانی نیستم«عصبانی نیستم» رضا درمیشیان مانند «قصه ها» از بنی اعتماد سعی در گزارش و همدلی دارد به جای اینکه داستان بگوید و یا روایت جدیدی مطرح کند و یا فرمی سینمایی ارائه دهد. او با جمع کردن تمام مشکلات در یک شخصیت ،بی پولی،بی کاری،اخراج از دانشگاه،از دست دادن عشق، نهایت سعی خود را می کند تا ما را به آه کشیدن وادارد.

سینماپرس- «عصبانی نیستم» پس از «بغض» دومین فیلم رضا درمیشیان در مقام کارگردان است. رضا درمیشیان با ریتم سریع، پر از تنش و استرس، مغشوش و سردرگم تمام مشکلات سیاسی، اجتماعی و روحی شخصیت هایش را نه به صورت داستان که گزارش وار برای مخاطبانش بازگو می کند. «عصبانی نیستم» راوی قسمتی بحرانی از زندگی جوانی به نام نوید است که در رودرویی با مشکلات زندگی و برای تسلط بر اوضاع قرص اعصاب مصرف می کند اما جالب آن که قرص ها به جای اینکه باعث آرامشش شوند، توهمات شخصیت نوید با بازی نوید محمدزاده را به همراه دارند و جالب تر آنکه در بین این تصاویر، تصویر خود نوید را هم می بینیم و این سوال پیش می آید که این تصاویر را از چشم چه کسی می بینیم؟

نوید جوان دانشجو  شهرستانی در در خانه ای به همراه دو دوستش  زندگی می کنند و به دلیل اعتراضات سیاسی، از دانشگاه اخراج شده است. او که از طرف  پدر نامزدش در فشار قرار گرفته است نمی تواند کار و خانه ای برای زندگی فراهم کند و این باعث به هم ریختگی بیشتر روحی او می شود و در پایان فیلم بدون اینکه به نتیجه ای برسد و یا شخصیت هایش را به جایی برساند آنها را معلق نگه می دارد.

«عصبانی نیستم» و تصاویری که به صورت تند شده در فیلم به نمای در می آید مثل فیلم های توهم زایی مثل «ایزی رایدر» به کارگردانی دنیس هوپر است. ولی چون این تصاویر نقطه دید کسی نیست می توان این تصاویر را توهمات دوربین یا کارگردان دانست.

برشی از زندگی جوانی که با عبور از مرحله ایده آلیستی و رویاهای جوانی قرار است به برزخ زندگی واقعی پای بگذارد، جوان و مشکلات قابل لمس و واقعی‌ مرحله ای از زندگی که  برای همه آدم ها پیش می آید و انتخاب هایی که همه برای عبور از این مرحله انجام می دهند، در «عصبانی نیستم» درمیشیان کارکتر اول هیچ انتخابی انجام نمی دهد. نوید که با عشقش می‌خواهد برود زیر یک سقف، اما پول پذیرایی از او در یک کافی شاپ را هم ندارد و این وضعیت همه آدم های بی کار است.

در «عصبانی نیستم» فیلمبرداری روی دست و استفاده از حرکت های نرم دوربین نوعی از مستندگونگی را به فبلم می بخشد و درمیشیان از این طریق می خواهد به مخاطب نزدیک شود، اما فیلم داستانی ندارد و بیشتر گزارش از اتفاقات و برشی از زندگی است. تصاویر کلیپ وار درمیشیان جدابیت بصری دارد اما در یک فرم سینمایی روایت نمی شوند و کارگردان با کنایه ها و عقاید سیاسی سعی می کند خود را جسور نشان دهد،اما موضوع و مضمون او به خوبی پرداخته نمی شود.

«عصبانی نیستم» رضا درمیشیان مانند «قصه ها» از بنی اعتماد  سعی در گزارش و همدلی دارد به جای اینکه داستان بگوید و یا روایت جدیدی مطرح کند و یا فرمی سینمایی ارائه دهد. او با جمع کردن تمام مشکلات در یک شخصیت ،بی پولی،بی کاری،اخراج از دانشگاه،از دست دادن عشق، نهایت سعی خود را می کند تا ما را به آه کشیدن وادارد.

شبکه دولتی ایران

 شمقدری هم به تماشای «عصبانی نیستم» 

شبکه دولتی ایران نوشت: اولین اکران «عصبانی نیستم» در ایران در حالی صورت گرفت که به غیر از تعدادی از سینماگران برجسته کشور جواد شمقدری و همسرش هم در مراسم حضور داشتند.

«عصبانی نیستم» که با لحن صریح و البته همذات پندارانه خود همان قدر که توانست مخاطبان عام در جشنواره را به وجد آورد که در جلوی سینماهای نمایش دهنده اش صف ببندند و تقاضای سانس فوق العاده را داشته باشند این ویژگی را هم داشته که برخی از افراطیون را باز هم به واسطه همین صراحت لحن عصبانی کند! این فیلم اولین بار در روز چهارم جشنواره در سینما آزادی اکران شد.

به گزارش شبکه ایران این اکران در شرایطی صورت گرفت که نه فقط جمعی از سینماگران و از جمله رخشان بنی اعتماد، جهانگیر کوثری و آزاده صمدی در آن حضور داشتند بلکه یک مهمان کاملا ویژه هم در این مراسم حضور داشت. این مهمان ویژه جواد شمقدری بود که با همسر خود به سینما آزادی آمده بود و در جایگاه ویژه سالن نمایش به تماشای این اثر پرداخت.

 صراط

شناسنامه فیلم حامی فتنه در جشنواره برلین
علی‌رغم اینکه عنوان شده فیلم سینمایی «عصبانی نیستم» یک فیلم اجتماعی است، با نگاهی به شناسنامه این فیلم در جشنواره برلین کذب بودن این ادعا ثابت می‌شود.
صراط:  علی رغم اینکه عنوان شده فیلم سینمایی «عصبانی نیستم» یک فیلم اجتماعی است با نگاهی به شناسنامه این فیلم در جشنواره برلین کذب این ادعا ثابت میشود و نشان میدهد که این فیلم به جهت پرداختن به حوادث فتنه 88 مورد توجه این جشنواره قرار گرفته است.

نوید ایرانی کردتبار و ستاره در جریان اعتراض های انتخابات (سال 88) 2009 در تهران با هم آشنا می‌شوند و در دانشگاه فعالیت‌های سیاسی خود را پیگیری می‌کنند تا اینکه نوید اخراج می‌شود. از این پس پدر ستاره از نوید می‌خواهد اگر واقعا دخترش را دوست دارد، از وی دوری کند و بحث ها در این مورد ادامه پیدا می‌کند. نوید نمی خواهد در شرایطی که بی‌پول است، ستاره را از پدرش خواستگاری کند. به همین دلیل از (پدر ستاره) می‌خواهد که به وی فرصت دهد تا کار و سرپناهی برای خودشان بیابد.

با نوید ما در تهران ناآرام و شلوغ همراه می‌شویم و تصویری از بحران‌های اجتماعی و شیوه زندگی در شهر می‌بینیم. هر چه که می‌گذرد ناامیدی نوید به پرخاشگری تبدیل می‌شود. حس زندگی جوانی که آینده‌ای ندارد، موضوعی است که «رضا دورمیشیانی» در دومین فیلم خود به آن می‌پردازد. خشم این نسل در ریتم و ناآرامی‌اش با ( حرکات) دوربین نشان داده می شوند.

این به ما امکان می‌دهد که دید نزدیکی به نسلی داشته باشیم که نمی داند چه باید بکند.( این نسل) گمان می‌کند که شانس‌هایش را گرفته‌اند و اعتراض‌های آنان نیز نتیجه‌ای ندارد.

فارس
سیاه نمایی مفرط از شرایط اقتصادی کشور و نسبت دادن عنوان طالبان به فردی مذهبی

در حالیکه اکران فیلم «عصبانی نیستم» برای اهالی رسانه در جشنواره فجر به روز آخر در برج میلاد موکول شده است، اکران این فیلم در سینماهای مردمی خبر از حضور یک فیلم حامی فتنه در جشنواره فیلم فجر دارد.
 در حالیکه اکران فیلم «عصبانی نیستم» برای اهالی رسانه در جشنواره فجر به روز آخر در برج میلاد موکول شده است، اکران این فیلم در سینماهای مردمی خبر از حضور یک فیلم حامی فتنه در جشنواره فیلم فجر دارد. فیلمی که در قامت یک بیانیه سیاسی تند برای زیر سوال بردن نظام، به تطهیر فتنه گران و همدردی با آنها می پردازد.

این مسئله در حالی رخ می دهد که از مدتها پیش نمایندگان مردم در کمیسیون فرهنگی مجلس درباره حضور فیلمهای حامی فتنه در جشنواره فجر انقلاب هشدار داده و ابراز نگرانی کرده بودند. در راس این ابراز نگرانی ها نامه حجت الاسلام سالک رئیس کمیسیون فرهنگی به حجت الله ایوبی رئیس سازمان سینمایی بود. ایوبی هم در پاسخ گفته بود: « هیچ‌کس نگران نباشد، قصد نداریم سینما را قربانی مسائل سیاسی کنیم» اما ارجاعات صریح این فیلم به فتنه 88 و توهین به مردم مذهبی در آن نشان می دهد این نگرانی ها درباره پذیرفته شدن این فیلم در بخش مسابقه جشنواره بی مورد نبوده است.

سیاه نمایی مفرط از شرایط اقتصادی کشور و نسبت دادن عنوان طالبان به فردی با ظاهر مذهبی، بن بست نشان دادن شرایط کشور به همراه سکانس صف طولانی برای فروش کلیه از جمله نکات این فیلم است که آن را از فیلمهای نامناسب متعددی که در جشنواره امسال حضور دارند متمایز کرده است.

ایسنا

وزیر ارشاد: خودشان احساس کردند تحت فشار قرار می گیرند/داوران آزاد بودند
وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی درباره داوری‌های جشنواره‌ی فیلم فجر و فیلم‌های «عصبانی نیستم» و «رستاخیز» توضیح داد.

به گزارش ایسنا، علی جنتی در پاسخ به ایسنا، درباره وجود برخی اظهارنظرها مبنی بر این‌که فیلم من «عصبانی نیستم» تحت فشار اصولگرایان و رسانه‌های آن‌ها در نهایت از داوری جشنواره فیلم فجر حذف شده است، گفت: شاید خود تهیه‌کننده و کارگردان فیلم با توجه به ماهیتی که فیلم داشته است، احساس کردند اگر در میدان رقابت بیاید، از سوی برخی مسؤولین تحت فشار قرار بگیرند، بنابراین خودشان درخواست کردند که این کار انجام شود و در واقع هجمه‌ای از سوی اصولگرایان در این راستا وجود نداشته است.

 تابناک

«عصبانی نیستم» برای آرامش کنار کشید

تهیه کننده فیلم عصبانی نیستم در نامه ای خطاب به دبیر سی و دومین جشنواره بین المللی فیلم فجر از وی خواست تا از ارزیابی این فیلم در مرحله نهایی این جشنواره خود داری کند.

به گزارش «تابناک» ، رضا درمیشیان در این نامه خطاب به علیرضا رضاداد نوشته است: به منظور حفظ آرامش سینما و دوری از حاشیه ها جلوی ارزیابی این فیلم در مرحله نهایی گرفته شود.

وی توضیح بیشتری در این خصوص ارایه نکرد.

ایسنا

ایوبی : سئوال های سخت (عصبانی نیستم) را از احسانی بپرسید
رئیس سازمان سینمایی ضمن موفقیت‌آمیز دانستن عملکرد دبیر سی‌و‌دومین دوره جشنواره فیلم فجر بیان کرد: تدبیر و اعتدال اقتضا می‌کند که در خیلی جاها مصلحت سینما را بر مصلحت یک فرد یا یک فیلم ترجیح دهیم.
ایسنا: حجت‌الله ایوبی پس از پایان سی‌و‌دومین جشنواره بین‌المللی فیلم فجر درباره انتخاب مجدد علیرضا رضاداد به عنوان دبیر جشنواره سال آینده،تقسیم جوایز در اختتامیه و قدرت سازمان سینمایی برای جلوگیری از فشارهای بیرونی‌ توضیحاتی را ارائه کرد.

او در پاسخ به سوالی مبنی براینکه در جشنواره امسال شاهد بودیم در روز آخر به دلیل جلوگیری از بروز حاشیه‌هایی، ساعت نمایش یک فیلم در کاخ جشنواره تغییر کرد و نیز در شهرستان‌ها اکران آن متوقف شد(عصبانی نیستم)،‌ سازمان سینمایی چقدر قدرت دارد که جلوی فشارهای بیرونی را بگیرد تا در آینده شاهد چنین اتفاق‌هایی نباشیم؟ گفت: معتدل بودن کار سختی است اما در جواب، خیلی خلاصه می‌توانم بگویم که تدبیر و اعتدال اقتضا می‌کند که ما در خیلی از جاها مصلحت سینما را بر مصلحت یک فرد یا یک فیلم ترجیح دهیم.

ایوبی هم‌چنین درباره اینکه آیا در جشنواره امسال فیلمی بود که مجوز اکران عمومی نگیرد ؟مثل «عصبانی نیستم» که مشکلاتی هم برای آن به وجود آمد. بیان کرد: این سوال‌های سخت را باید از آقای احسانی بپرسید، فعلا جشنواره تازه تمام شده است.

خبرگزاری دولتی ایرنا

تهیه کننده فیلم عصبانی نیستم از جشنواره فیلم فجر کنار کشید
تهران - ایرنا - تهیه کننده فیلم عصبانی نیستم در نامه ای خطاب به دبیر سی و دومین جشنواره بین المللی فیلم فجر از وی خواست تا از ارزیابی این فیلم در مرحله نهایی این جشنواره خود داری کند.
تهیه کننده فیلم عصبانی نیستم از جشنواره فیلم فجر کنار کشید
به گزارش خبرنگار فرهنگی ایرنا ، رضا درمیشیان در این نامه خطاب به علیرضا رضاداد نوشته است: به منظور حفظ آرامش سینما و دوری از حاشیه ها جلوی ارزیابی این فیلم در مرحله نهایی گرفته شود.وی توضیح بیشتری در این خصوص ارایه نکرد.

خبرگزاری آنا(دانشگاه آزاد)

اکران «عصبانی نیستم» میزان خوش قولی دکتر روحانی را معلوم می کند
خبرگزاری آنا: یکی از فیلم سازان سینمای ایران با تحسین فیلم «عصبانی نیستم» ساخته رضا درمیشیان، اکران عمومی این فیلم را بزرگ ترین آزمون دولت دکتر روحانی برای نمایش پاینبدی وی به قول هایی که به اهالی فرهنگ داده دانست.

به گزارش خبرنگار فرهنگی آنا، مهرداد فرید روزنامه نگار سینمایی پیشین و فیلم ساز، در صفحه شخصی خود در فضای مجازی نوشت: «عصبانی نیستم دومین ساخته رضا درمیشیان که در پس زمینه اش نیم نگاهی به تبعات حوادث سال 88 دارد، فیلم برتر و ستاره ی درخشان جشنواره فیلم فجر بود. فقط نمی دانم نمایش این فیلم چرا عده ای (حتی تعدادی از نمایندگان مجلس) را عصبانی کرده است».

وی در ادامه مطلب خود می نویسد: «شخصیت اصلی فیلم به توصیه روانشناسش هر وقت عصبانی می شد، زیر لب زمزمه می کرد «عصبانی نیستم، عصبانی نیستم». به نظرم این بهترین توصیه برای دوستانی است که با دیدن این فیلم عصبانی می شوند».

فرید در پایان یادآور شد: «اکران عمومی این فیلم بزرگترین آزمون دولت دکتر روحانی خواهد بود تا معلوم شود ایشان تا چه حد پایبند قول هایی است که به اهل فرهنگ داده است».

به گزارش آنا،  این فیلم بدون برگزاری نشست خبری در جشنواره فیلم فجر نمایش داده شد و مسوولان جشنواره برنامه نمایش این فیلم در سالن های شهرستان های جشنواره فجر را نیز بی هیچ دلیل مشخصی حذف کرده اند. 

رسالات

مسعود زارعیان ؛ فیلم "عصبانی نیستم"عقده گشایی است
فیلم "عصبانی نیستم" ساخته رضا درمیشیان سینما نیست و نهایتا شاید بتوان گفت یک فیلم مقاله است.
فیلم درباره جوانی 26 ساله است به نام نوید که شاگرد اول دانشگاهش بوده و می خواهد با دوست دخترش ستاره ازدواج کند، اما از محل کارش (کارگاه خیاطی) اخراج شده و به رغم تمام تلاش ها نمی تواند پول جور کند تا پدر ستاره را راضی کند.

همین قصه یک خطی محملی شده برای عقده گشایی و انتقادات شدید و یک طرفه به شیوه مدیریتی دولت قبل. پر از متلک و تیکه پرانی به شیوه ی حاشیه نویسی ها و سر مقاله های روزنامه هایی که می دانیم.

نوید در جریان فتنه 88 به دلیل مبارزه یا شاید اغتشاش از دانشگاه اخراج می شود و حالا کارش جنگ با روزگار نامرد است، حس آویزونی به دنیا دارد و انگار 260 سالش است. پول ندارد اما دلش به حال مردم میسوزد و روی جنازه کنار خیابان پول می اندازد. اما نمی دانم این قهرمان دلسوز چرا می خواهد با همه دعوا کند و همه را بزند و دستش برسد خرخره طرف را بجود!

فقط خودش و نگاه سیاسی خودش را قبول دارد و نگرش کسی نگاه مخالف او را داشته باشد آرزو می کند لال شود. حتی به دکترش می گوید: تحمل شاد بودن دیگران را ندارد.

همچون هم خانه اش وحید تارانتینو، از هشت سال گذشته به شدت ضربه خورده و خفه بوده است و کسی نیست جواب این همه خسران را بدهد. از نگاه او و حنجره دوستش رضا بندری با وجود این هه غم دیگر حسی برای عاشقی نمانده و شعرهای عاشقانه نجس هستند و غربت سراسر وجودشان را فرا گرفته است. غربتی غلیظ و پررنگ.

او بیزار از افرادی همچون احمد ترسو است که بعد از مرگ برادرش در حوادث سال 88 ترس وجودش را فرا گرفته است.

او عاشق ستاره ای است که دانشگاه به او داده است. دوست دخترش که الان نامزد اوست و نمی داند چرا برخی پشت اسم ها قائم می شوند و حرفشان را صریح بیان نمی کنند. با این حال ستاره مبارزه با زورگویان را برنمی تابد و با کار نوید مخالف است که ماشین استاد دانشگاه را رنگی می کند!

نوید در جایی از فیلم می گوید: اگر عده ای دکتر مصدق و فاطمی را زندانی کردند در واقع خودشان را زندانی کرده اند نه آنها را.
فرهنگ نیوز

نامزدی فیلم‌های حامی فتنه در 8 بخش علیرغم مخالفت نمایندگان مجلس
با وجود اعتراض‌های نمایندگان مجلس و اعضای کمیسیون فرهنگی مجلس، فیلم‌های حامی فتنه در سی و دومین جشنواره فیلم فجر، نه تنها به اکران معمول خود ادامه دادند که حتی نامزد دریافت 8 سیمرغ بلورین نیز شدند.
به گزارش فرهنگ نیوز ، با وجود اعتراضات گسترده نمایندگان محترم مجلس و اعضای کمیسیون فرهنگی و جمعی از هنرمندان متعهد به نمایش فیلم‌های حامی فتنه در سی و دومین جشنواره فیلم فجر، این فیلم‌ها نه تنها به اکران معمول خود ادامه دادند که حتی نامزد دریافت 8 سیمرغ بلورین نیز شدند.

بنابراین گزارش فیلم «عصبانی نیستم» به کارگردانی رضا درمیشیان با نامزدی در پنج بخش در دسته رکوردداران قرار گرفت.

امیر سحرخیز و کامران سحرخیز برای بهترین جلوه‌های ویژه بصری فیلم، نظام‌الدین کیایی به عنوان بهترین صدای فیلم، محمدرضا دلپاک نامزد بهترین صداگذاری، هایده صفی‌یاری نامزد بهترین تدوین، نوید محمدزاده نامزد دریافت سیمرغ بهترین بازیگر نقش اول مرد و نامزدی بهترین بازیگر نقش اول زن برای  باران کوثری از جمله این بخش‌هاست که  فیلم حامی فتنه « عصبانی نیستم» در آنها نامزد دریافت سیمرغ بلورین جشنواره انقلاب شده است.

فیلم قصه ها به کارگردانی رخشان بنی اعتماد نیز در 3 بخش نامزد دریافت جایزه شده است. مهرداد میرکیانی برای چهره‌پردازی این فیلم، فرهاد اصلانی به عنوان بهترین بازیگر نقش مکمل مرد و نیز نامزدی دریافت بهترین فیلم برای «قصه‌ها».
 

روزنامه جوان-ویژه نامه سیمرغ جوان

فحشنامه ای رکیک و  مستقیم علیه هر آنچه که کارگردان در این سال ها نپسندید

در حالی که گفته شده بود فتنه88 خط قرمز خدشه‌ناپذیر نظام در جشنواره فیلم فجر امسال است و حتی کمیسیون فرهنگی به سازمان سینمایی هشدار داده بود، نمایش فیلم رکیک «عصبانی نیستم» دهن کجی سازمان سینمایی و دبیر جشنواره به اراده نظام و هشدار نمایندگان مردم در مجلس است.
به گزارش روزنامه جوان، مهدی آذر پندارنوشت : مثل هر سال که اهالی رسانه از مدت ها قبل از جشنواره پیرامون فیلم ها شناخت دارند و فیلم های جنجال برانگیز را از قبل شناسایی کرده اند، امسال هم از آغاز جشنواره، این حدس و گمان ها پیرامون چند فیلم بیش از سایر فیلم ها بود. به خصوص که شنیده ها حاکی از پرداختن یکی دو فیلم به فتنه 88 حکایت داشت.
اما ماجرا وقتی رنگ و بوی دیگری به خود گرفت که با اعلام برنامه نمایش فیلم ها در برج میلاد، نام سه فیلم حساسیت برانگیز جشنواره در روز آخر دیده می شد که این خود حکایت از واهمه مدیران جشنواره از مواجهه رسانه ها با این فیلم ها داشت. چرا که خبرها و نقدهای مربوط به فیلم های اکران شده در روز آخر معمولا در میانه اخبار اختتامیه و اعلام جوایز گم می شود و نمی تواند چندان حاشیه ای ایجاد کند.

"عصبانی نیستم" یکی از همین سه فیلم است که موضوع سیاسی آن از مدتی پیش از جشنواره خبرساز شد و به نظر می رسد به همین دلیل در اکران برج میلاد در روز آخر قرار گرفت. دست بر قضا، دیروز فرصتی دست داد تا فیلم را در سینما فلسطین با مردم ببینیم. فیلم همان چیزی بود که انتظارش می رفت. ممیزی و اصلاحیه و امثال اینها هم ظاهرا صرفا کارکرد رسانه ای داشته است.

در شرایطی که از مدت ها قبل گفته شده بود که فتنه 88 خط قرمز خدشه ناپذیر نظام در جشنواره فیلم فجر امسال است و حتی کمیسیون فرهنگی نیز با ارسال نامه ای به سازمان سینمایی نسبت به تحریف وقایع سال 88 هشدار داده بود، نمایش فیلم رکیک "عصبانی نیستم" را می توان دهن کجی سازمان سینمایی و دبیر جشنواره به اراده نظام و هشدار نمایندگان مردم در مجلس دانست. فیلمی که حضور آن در بخش مسابقه جشنواره فجر با این سطح از توهین ها و خط شکنی ها بی سابقه به نظر می رسد.

البته راجع به "عصبانی نیستم" نمی شود سینمایی صحبت کرد. چون سینما نیست. فحشنامه ای است رکیک و البته مستقیم گو  علیه هر آنچه که کارگردان در این سال ها نپسندیده است. کارگردان از مذهبی ها متنفر است، پس در یک سکانس بی ربط و ضعیف، یک ریشوی مذهبی تسبیح به دست را ناگهان طالبان می خواند. از احمدی نژاد متنفر است، پس بی ربط و با ربط سخنرانی های او را به صورت کاملا گل درشت میان سکانس های فیلمش جاساز می کند تا شاید این گونه ارضا شود. از سال 78 با تیتر گل درشت دانشگاه به خاک و خون کشیده شد فکت می آورد و پوستر خاتمی را مدام توی چشم مخاطب فرو می کند. از بسیجی ها کینه به دل دارد، پس بعد از کتک زدن مفصل یک بسیجی توسط یکی از کاراکترها می گوید ما اهل زدن نیستیم، اینها هستند که مردم را کتک میزنند!، از نظام دل پری دارد، مدام از دستاویز دانشجوی ستاره دار استفاده می کند و به کشته های 88 نقبی می زند، به نامگذازی امسالتوسط مقام معظم رهبری متلک می اندازد و ...

با جرات می توان گفت که "عصبانی نیستم" به کنفرانس برلین بیشتر شبیه است تا فیلم سینمایی و کارگردان هیچ ابایی ندارد که حتی در قالب یک ارائه دانشگاهی، جمهوری اسلامی را از منظر امام علی (ع) نقد کند.

جالب تر آنکه دومین فیلم درمیشیان، تلاشی است مذبوحانه برای آنکه با آسمان و ریسمان بافتن های معمول شبه روشنفکران، به دروغ اثبات کند فتنه سال 88 محصول اعتراض طبقات محروم و  مستضعف به نظام بوده است. یعنی یک عدول کامل از آرمان های قشر مرفه بی درد برج نشین در سال 88 به نفع طبقه مستضعفی که در جریان فتنه آنها را شهروند درجه دو محسوب می کردند. همان ها که به زعم آقایان با یک گونی سیب زمینی رای شان عوض می شد. در واقع، جنبش اشرافیت علیه جمهوریت در اینجا به جنبش شهرستانی های فقیر ساکن تهران علیه نظام تبدیل شده است. و چه ادعایی خنده دار تر از این که فتنه 88 را مستضعفان پایین شهر به راه انداختند؟ اصلا انگار که جنبش سبز در سال 88 یک جنبش کارگری از نوع چپ بوده است!

البته ایراد و گله از درمیشان نیست. خوب پولی گیر او آمده -حتما از بخش خصوصی و بدون یک ریال کمک احیانا خارجی- و او فیلمش را ساخته است. اما حضور و اکران چنین فیلم رکیکی در بخش مسابقه جشنواره فیلم فجر به شدت شک برانگیز و حتی به نوعی موجب ایجاد شایبه رضایت و حمایت دولت تدبیر و امید از ساخت چنین فیلم هایی است. حالا باید صبر کرد و دید این دهن کجی سازمان سینمایی به خط قرمز نظام به ضرر چه کسی تمام می شود. اما نقدا می توان گفت چند روز آینده، روزهای سختی برای ایوبی و احسانی و رضاداد خواهد بود....

خبرگزاری مهر

هوشنگ گلمکانی:هیچ فشاری بر داوران وارد نبود/ کارگردان «عصبانی نیستم» به حکم عقل کنار کشید

هوشنگ گلمکانی یکی از داوران بخش سودای سیمرغ با اشاره به اینکه رضا درمیشیان شخصا از داوری فیلم «عصبانی نیستم» در جشنواره انصراف داده است عنوان کرد به دلیل اینکه دو فیلم «رستاخیز» و «آذر، شهدخت، پرویز و دیگران» آرا بالایی به دست نیاورده بودند تصمیم گرفته شد در بخش بهترین فیلم دو سیمرغ اهدا شود.
کارگردان «عصبانی نیستم» به حکم عقل کنار کشید
به گزارش افکارنیوز، هوشنگ گلمکانی داور بخش سودای سیمرغ جشنواره بین المللی فیلم فجر درباره حواشی پیش آمده در مورد اهدای جوایز و کنار گذاشته شدن فیلم «عصبانی نیستم» ساخته رضا درمیشیان از داوری گفت: در داوری بخش سودای سیمرغ سی و دومین جشنواره فیلم فجر به جز حذف فیلم «عصبانی نیستم!» (رضا درمیشیان) توسط تهیه‌کننده و کارگردانش، هیچ جابجایی یا دخالتی صورت نگرفته است.

وی افزود: فیلم «عصبانی نیستم» در 5 رشته نامزد دریافت جایزه بود و قرار بود سیمرغ بهترین بازیگر مرد را دریافت کند اما فشارهای بیرونی که به مدیران جشنواره برای کنار گذاشتن این فیلم وارد شده بود به داوران هم منتقل شد ولی داوران اعلام کردند که تغییری در آرایشان نخواهند داد و طبق مقررات اگر قرار است این فیلم از داوری ها کنار گذاشته شود یا باید از طرف خود جشنواره این اتفاق بیفتد یا تهیه‌کننده فیلم درخواست حذف اثرش از بخش مسابقه را اعلام کند.

گلمکانی درباره شایعاتی مبنی بر اینکه رضا درمیشیان حاضر نشده فیلمش را از جشنواره خارج کند و علیرضا رضاداد دبیر جشنواره شخصا به داوران اعلام کرده که فیلم را از داوری کنار بگذارند؟ توضیح داد: این شایعات صحت ندارد و در نهایت خود رضا درمیشیان انصراف فیلمش را از داوری ها اعلام کرده است. گاهی اوقات احساسات ما یک چیز می‌گوید و عقل‌مان چیز دیگر. در این مورد احساس می‌گوید که به دنبال یک موفقیت مقطعی باشیم اما عقل تذکر می دهد که باید به فکر عواقب سوء این جریان هم بود. درمیشیان نیز به حکم عقلش فیلمش را از داوری ها کنار کشید.

خبرگزاری تسنیم

واکنش یک فعال دانشجویی به فیلم درمیشیان
سینما قربانی همه عصبیت‌های «عصبانی نیستم»
خبرگزاری تسنیم: بخش عمده ای از بار تنه اصلی حرف «عصبانی نیستم» روی وضعیت دانشگاه ها در سال های اخیر بود. رضا روستایی، یک دانشجوی سابق حاشیه ای روی این فیلم نگاشته است.
رضا رئیسی: من می‌خواهم در شهر شورش کنم. قانون به من اجازه نمی‌دهد. من می‌خواهم دانشگاه را به نفع مواضع سیاسی‌ام مصادره کنم. دانشگاه به من اجازه نمی‌دهد. من می‌خواهم تشکل دانشجویی من فقط برای خاتمی باشد. استقلال آن‌ها به من این اجازه را نمی‌دهد. می‌خواهم عکس‌های خاتمی را بر دیوار اتاقم که می‌زنم هیچ، بر دیوار شهر هم بزنم. جامعه به من اجازه نمی‌دهد. می‌گویند دیوارهای شهر دیوار اتاقم نیست. انگاره‌های شخصی‌ من باید، باورهای همه جامعه‌ باشد.
روزگاری دانشگاه قربانی سیاست شد.در دولت سازندگی اول «توجیه‌گرایی» بلای جان تشکل‌های دانشجویی شد.آقای هاشمی استوانه انقلاب بود و نباید نقدی به دولت بعد از جنگ می‌شد. روزگاری «ساختار شکنی» مشی تحکیم طیف علامه شد. کابینه خاتمی با همه اشتراکاتش با کابینه آقای هاشمی سرکار آمده بود. خاتمی هم پابه‌پای ما نیامد. باید از قطار اصلاحات پیاده می‌شد. هاشمی از سال‌ها قبل دیگر برای من «عالیجناب سرخپوش» بود.
تشکل دانشجویی، محفل سوخته من شده. دیگر حاضر نیست در خدمت تعلقات سیاسی حزب من باشد. تشکل دانشجویی حرف از استقلال می‌زند. فکر می‌کنم امروز سینما جایی است که می‌تواند مواضع حزب من را دنبال کند. سینما لیاقت قربانی شدن برای مواضع جناح سیاسی من را دارد. دیگر نمی‌گویم سینما نباید سیاسی باشد. سینمای سیاسی‌ای را می‌خواهم که فیلم سیاسی حزب من را نمایش دهد.
دانشجو هزینه بازی سیاسی من را داد اما هنرمند هنوزخودش را قربانی من نکرده. دانشگاه قربانی بازی جناح ‌های سیاسی شد اما سینما و هنرمند هنوز نفس می کشد. اتفاقاً هنرمندان از دانشجوها احساسی‌ترند. لوح وجود آن لطیف‌تر است. من چیز زیادی از آن‌ها نمی‌خواهم فقط کافی است با من در هیجاناتم همراه شوند. کافی‌ است مثل من قدری احساسی قضاوت کنند. کافی است دوربین آن ها مواضع سیاسی حزب متبوع من را روایت کند. از آن ها می‌خواهم در حمایت از مواضع من از مخالفانم انتقام بگیرند.
من هم از ناملایمات اجتماع دلخور می‌شوم و می‌خواهم اعتراض کنم اما به شیوه خودم. من یک معترض سیاسی هستم در حالی‌که شما فکر می‌کنید من بیمار روانی هستم. مسیر من تنها مسیری است که به نتیجه می‌رسد. همه شما مقصرید جز من. روزی که به قدرت برسم هیچ کسی جرأت ...
من «عصبانی نیستم!» جامعه مرا عصبانی می‌کند.

هنرآنلاین
عصبانی نیستم!˝ با مخاطب بین المللی ارتباط برقرار می کند/ اولین اکران جهانی در فجر و برلین

محمد اطبایی نماینده بخش جهانی فیلم رضا درمیشیان معتقد است که؛ ˝عصبانی نیستم!˝ واجد ارزش های خاصی بوده است که توانسته با مخاطب بین المللی ارتباط برقرار کند.
محمد اطبایی نماینده بخش جهانی فیلم "عصبانی نیستم!" در گفت‌وگو با خبرنگار سینمایی هنرآنلاین درباره آخرین وضعیت این فیلم برای اکران در جشنواره برلین و فیلم فجر گفت: تا به امروز به غیر از مسئولین هیئت انتخاب برلین و جشنواره فیلم فجر کسی فیلم را ندیده است. نخستین اکران این فیلم در جشنواره فیلم فجر و برلین خواهد بود.

اطبایی ادامه داد: مسئله ای که مشخص است هنوز بازتاب عمومی نسبت به این فیلم نداشته ایم که به عنوان سند قابل استناد بتوان از آن حرف زد اما "عصبانی نیستم" رضا درمیشیان از میان سیل انبوه فیلم هایی که متقاضی حضور در جشنواره فیلم برلین بوده اند انتخاب شده است.

نماینده پخش جهانی تازه‌ترین ساخته رضا درمیشیان اضافه کرد: روال کار جشنواره برلین به گونه ای است که از میان فیلم هایی که متقاضی حضور در جشنواره هستند، فیلم ها را انتخاب می کند. کارگردانان ایرانی خارج از کشور، خواهان حضور در این جشنواره بوده اند که در نهایت هیئت انتخاب جشنواره برلین این فیلم را به عنوان نماینده سینمای ایران در این جشنواره برگزید. "عصبانی نیستم "واجد ارزش های خاصی بوده که توانسته با مخاطب بین المللی ارتباط برقرار کند.

اطبایی یاد آور شد: امیدواریم که این فیلم بتواند در داخل و خارج از کشور مورد استقبال مخاطبان قرار بگیرد و باز خوردهای مثبتی داشته باشد.

"عصبانی نیستم" دومین فیلم رضا درمیشیان در مقام کارگردان است. درمیشیان که کارگردانی فیلم "بغض" را در کارنامه خود دارد، این فیلم را در سکوت خبری کامل جلوی دوربین برد.

باران کوثری، نوید محمدزاده، رضا بهبودی، میثاق زارع، میلاد رحیمی، بهرام افشاری، امیررضا میرآقا، تینو صالحی، رضا کولغانی، وحیدقاضی زاهدی، عباس جمالی، امین میری، مرجان قمری، سجاد تابش، احمد یاوری، پژمان کاشفی، محمد کارت، میناکریمی جبلی، حامد شیخی، مهران میرزایی، اکبر لطیفی، سام رجبی، شیما بختیاری، کیارش خداشناس، مهدی رودافشانی، جواد جوینده میرزا و...

در خلاصه داستان فیلم آمده است: خـرداد1392: نوید و ستاره در تهران زندگی می‌کنند . . .

سینما پرس

یادداشت محمد تقی فهیم؛ درمیشیان با عصبانیت نوشته و ساخته است

عصبانی نیستم«عصبانی نیستم» تعدد موضوع و داستانک دارد به همین دلیل من فکر می کنم که درمیشیان نتوانسته این موضوعات را جمع و آنرا تبدیل به درام کند.

باید اجازه د اد تا درسینما نگاه های تازه جاری شود . جوانان نیزباید با سینمای تازه و فرم های جذاب وارد شوند. باید جایی برای نفس کشیدن آنها در نظر گرفت تا بتوانیم از بین آنها سینماگران خوب را رصد کنیم و به سینماگرانی برسیم که صاحب سلیقه و گرافیک خاص خودشان باشند اما همه اینها در صورتی محقق می شود که سینماگران تازه وارد هم حرف جدید باشند وبا نگاه متفاوتی اثری ارایه کنند .

فیلم «عصبانی نیستم» به کارگردانی رضا درمیشیان با عصبانیت نوشته و ساخته شده است و بیشتر به یک گزارش شبیه است تا یک فیلم. فیلمساز سعی کرده تا همه حرف و حدیث های معمولی که در سطح جامعه رایج است را در قالب شعاری بازگو کند، فیلم اساسا به لحاظ ماندگاری مشکل دارد.

«عصبانی نیستم» از "علی بی غم فیلم  فارسی تا مصدق، گاندی، دکتر شریعتی" که مشخص نیست چه ارتباطی به هم دارند را پررنگ می کند که این ها نشان دهنده عجله رضا درمیشیان در نوشتن و اجرا است. تأملی جدی روی آن نکرده است. درمیشیان قبل از اینکه به فکر سینما باشد قصد دارد با استفاده از شرایط و جو بوجود آمده فیلمش را آماده کند. ساختار اثر نشان دهنده این است درمیشیان سینماگر خوبی شده است اما در فیلم «عصبانی نیستم» خلاقیت لازم را نمی بینیم و بیشتر با فیلمسازی طرف هستیم که به دنبال عقده گشایی بوده و به همه چیز چنگ می اندازد و فحش می دهد.

«عصبانی نیستم» را نمی توان جزو فیلم های حامی فتنه قرار داد چرا که اساسا فیلم درباره فتنه نیست و درباره برهه ای از شرایط اجتماعی ما است که در آن سخنرانی رییس جمهور سابق و تحرکات آن مطرح می شود و می خواهد از این موضوعات عبور کند تا به قصه خودش برسد. قصه پر مایه ای در کار نیست، استفاده از داستانک های تکراری که از سینمای کوتاه آمده که بیشتر مباحث کلی است و ما پیش از این در فیلم های دیگر دیده بودیم. مثل دانشجوی ستاره دار فیلم خیلی تعدد موضوع و داستانک دارد به همین دلیل من فکر می کنم که درمیشیان نتوانسته این موضوعات را جمع و آنرا تبدیل به درام  کند، آن چیزی که الان دیدیم بیشتر فیلم فریاد است. درواقع یک جور می خواهد اعتراض کند و به نظرم فیلم اصلا معترضانه هم نشده است.

نبود رضا درمیشیان در فیلم آخر مهرجویی باعث شد تا «اشباح» افت کند و این نشان دهنده آن است که خلاقیت درمیشیان در فیلم های مهرجویی کارکرد داشته است اما درمیشیان با فیلم «عصبانی نیستم» از سینما فاصله گرفته و به جای اینکه به دنبال این باشد تا سینمای خودش را نشان دهد و فیلمی را به سینمای ایران ارائه دهد که ماندگار شود این اتفاق نمی افتد چون برای ماندگاری نباید شعار دهیم، سینما فی نفسه باید دارای عوامل سینمایی باشد و مخاطب خودش را به هیجان درآورد و قهرمانش کند. از درمیشیان توقع می رود که در این راستا حرکت کند اما اگر تحت تاثیر موج پیش برود نتیجه اش می شود فیلم «عصبانی نیستم» و سینماگر در عین اینکه شرایط  بر او تاثیر می گذارد باید بتواند دربرابر موج ایستادگی کند.

در دنیا سینماگرانی که فیلمهایشان ماندگار شدند، سیاست را در لایه های زیرین ترسیم کرده اند، چرا ما می گوییم فیلمفارسی بد است، چون بر مبنای اتفاقات بی ربط و بی منطق ساخته شده اما سینمایی ماندگار است که از این عوامل به دور باشد. در سینما باید با المان و نشانه به موضوعات پرداخت.

برای مثال فیلم «راننده تاکسی» که به شدت سیاسی است اما هیچ جا صحبت سیاسی در آن نمی بینیم وقتی که راننده تاکسی طغیان می کند ما با آن همراه می شویم، رضا درمیشیان سعی کرده است که شخصیت فیلمش را تحت فشار قرار دهد اما مهم مبارزه شخصیت اصلی با مسائلی است که برایش اتفاق می افتد و این مسائل باید به شکل سینما باشد تا شعار دادن، درمیشیان «عصبانی نیستم» را آکنده از موضوعات مختلف کرده که نمی تواند در مخاطبش رسوب کند وعلی رغم همه این مسائل رضا درمیشیان مستعد سینما است و کسی است که در صورت مراقبت از خودش آینده خوبیخواهد داشت کما اینکه در همین فیلم با تکنیک خوبی رو به رو هستیم و از رنگ استفاده خوبی شده است دوربین فعال است و ... اینها امتیازاتی است که کارگردان توانسته از آنها خوب بهره ببرد اما سینما به مفهوم ماندگاری یا حداقل در حد کار قبلیش «بغض» نشده است.

درمیشیان  به روابط عاشقانه فراتر از نیاز درامش پرداخته است  چون دستش خالی بوده وقصه نداشته است، ضمن اینکه فیلم پایان ندارد با مسئله ای روبروی نمی شویم که ما را به فکر وادار کند . اختتامیه ای دم دستی دارد از درمیشیان بعید است که به این پایان بندی رسیده باشد.

 مشرق

مسئولان جشنواره برای جلوگیری از اعتراضات منتقدان نشست رسانه ای را لغو کردند

نشست "عصبانی نیستم" برگزار نشد
نشست فیلم حامی فتنه «عصبانی نیستم» که بدون اطلاع قبلی در ساعت 10 صبح آخرین روز جشنواره به نمایش درآمد، برگزار نشد.
گروه فرهنگی مشرق - مسولان برگزار کننده سی و دومین جشنواره فیلم فجر در حالیکه صبح امروز 21 بهمن ماه و در آخرین روز از نمایش فیلم های جشنواره در سینمای رسانه ها بدون اطلاع قبلی زمان نمایش «عصبانی نیستم» را تغییر داند و آنرا در ساعت 10 صبح نمایش دادند، نشست آنرا نیز برگزار نکردند.براساس این گزارش، فیلم سینمایی «عصبانی نیستم» ساخته رضا درمیشیان که طبق جدول زمان بندی شده قرار بود ساعت 16 امروز در کاخ جشنواره برای اهالی رسانه و منتقدان به نمایش در بیاید بدون اطلاع قبلی در سانس صبح برج میلاد گنجانده شد تا مسولان جشنواره با این اقدام مانع از اعتراضات احتمالی به این فیلم حامی فتنه 88 شوند و در اقدام بعدی نشست رسانه ای آنرا نیز لغو کردند تا عوامل این فیلم که باید چندی دیگر در جشنواره برلین حاضر شوند بدون جواب گویی به سوالات اهالی رسانه در حاشیه امنی قرار گیرند.
 

صراط

واکنش عضو کمیسیون فرهنگی به سخنان وزیر ارشاد
اگر وزیر هم فیلم را دیده بود اعتراض می‌کرد
پژمانفر در واکنش به سخنان وزیر ارشاد که عنوان کرده بود نمایندگان فیلم اصلاح شده را ندیدند گفت که هم فیلم را دیده و هم از اصلاحات آن باخبر بوده ولی اتفاقا اعتراضات او و نمایندگان به همین فیلم اصلاح شده است.
صراط: نصرالله پژمانفر رییس کارگروه هنر و رسانه کمیسیون فرهنگی در واکنش به سخنان وزیر ارشاد مبنی بر اینکه نمایندگان فیلم های اصلاح شده را ندیدند گفت: قبلا هم آقای جنتی از این اظهار نظرها داشته اند که درست نیست. بنده بعنوان عضو کمیسیون که به فیلم عصبانی نیستم اعتراض دارم فیلم اصلاح شده را دیده ام و از اصلاحات آن خبر دارم و حتی می دانم چه دقیقا سکانسی حذف شده است.

وی افزود: علیرغم اینکه گفته می شود این فیلم اجتماعی است ولی باید بگویم فیلم عصبانی نیستم یک فیلم سیاسی سیاه است که در آن واقعیات تحریف شده است.

عضو کمیسیون فرهنگی با بیان اینکه مجلس با نقد مخالف نیست ولی با تحریف واقعیات مخالف است گفت: قرائتی که درباره حوادث فتنه در این فیلم عنوان می شود تحریف شده و ناقص است و متاسفانه این موارد با لحن صریح و گزنده بیان شده است.

وی گفت: نشان دادن اعتراضات در دانشگاه، کتک زدن یک فرد مذهبی که تداعی کننده یک بسیجی است، نشان دادن علامت پیروزی با ربان سبز، پاشیدن رنگ سبز روی ماشین یکی از اساتید به نشانه اعتراض، نشان دادن شمع های روشن که تداعی کننده گرامیداشت ندا آقا سلطان است، طالبان خواندن یک فرد مذهبی،بن بست نشان دادن شرایط کشور و نشان دادن صف مردم برای فروختن کلیه و مواردی از این دست هنوز در فیلم وجود دارد که اصلاح نشده است. وی با بیان اینکه آقایان در قبال مردم مسئول هستند و باید در این موارد وقت بیشتری بگذارند گفت: به نظر می رسد وزیر ارشاد فیلم را ندیده است وگرنه خود او هم به این موارد اعتراض می کرد.
 

جهان نیوز

 پرداخت نخ‌نما به همۀ ادعاهای تکراری و متزلزل مخالفان انتخابات
فیلم «عصبانی نیستم» ضمن پرداخت نخ‌نما به همۀ ادعاهای تکراری و متزلزل مخالفان انتخابات، با لحنی معترض از خود می‌پرسد چه کسی باید جواب این هشت سال را بدهد و ادعا می‌کند که مشکل اصلی به سال 84 بازمی‌گردد و نه انتخابات سال 88.
به گزارش سایت جهان نیوز نوشت: درباره متن و حواشی اختتامیه، نکات فراوانی را می‌توان برشمرد اما یکی از حواشی مهم، بی‌گمان انصراف تهیه‌کننده فیلم «عصبانی نیستم» از بخش مسابقه و مظلوم‌نمایی ویژه این فیلم و واکنش‌های حاضران در سالن به این تصمیم بود. اما دلیل این همه جار و جنجال بر سر این فیلم چیست؟ حرف اصلی این فیلم را چه می‌توان دانست؟ به نظر می‌رسد قبل از هر تفسیر خارج از متنی برای روشن شدن موضوع باید به سراغ خود فیلم رفت.

واقعیت آن است که فیلم «عصبانی نیستم» دومین اثر سینمایی دُرمیشیان، اعتراف تلخ و تأسف‌انگیزی است از تفکری که این روزها در حال احتضار است. این فیلم به روزگار سخت جوانی می‌‌پردازد که در حوادث پس از انتخابات 88 به دلیل فعالیت‌های سیاسی خود از دانشگاه اخراج شده است و اکنون در جدال با مشکلاتی که پیش رو دارد، توانایی یافتن کار مناسب را ندارد. از سوی دیگر پدر دختری که در دانشگاه به او دل باخته، پس از چهارسال صبر، اکنون از او توقع کسب آمادگی لازم برای شروع یک زندگی را دارد.

فیلم در ادامۀ سریالی سیاه‌نمایی‌ها و یأس‌پراکنی‌های دیگر آثار به نمایش درآمده در سی و دومین جشنوارۀ فیلم فجر، با تلخی آزاردهنده‌ای قصۀ تکراری خود را برای مخاطب خسته و دلزده از این سینما روایت می‌کند.

اما نکتۀ مهم فیلم درمیشیان در قیاس با آثار مشابه دیگر، اعترافات کم‌نظیر و تأمل‌برانگیز این فیلم است. فیلم «عصبانی نیستم» در اتفاقی نادر و البته ناخواسته حال و روز جریان فکری محتضری را روایت می‌کند که خود نیز به شرایط وخیمش آگاه است. اگر شاخ و برگ‌های انبوه و زائد حرف‌های شعاری و ادعاهای سیاسی فیلم را کنار بزنیم و از پس فرافکنی‌ها و بیانیه‌خوانی‌های فیلم، به صدای اصلی آن گوش بسپاریم، نالۀ دردآوری را خواهیم شنید که البته از مدت‌ها پیش کوس رسوایی آن به صدا درآمده است، اما این بار از زبان یک فیلمساز مدعی نجوا می‌شود.

فیلم «عصبانی نیستم» فارغ از ادعاهای گزافش تصویر روشن و واضحی را ارائه می‌کند از جریان بیماری که ناتوان از برقراری ارتباط سالم با جامعۀ خویش است. قهرمان داستان در طی یکی از مراجعات خود به روانپزشک و توضیحات اعتراف‌گونه‌اش در محضر کاردینال، اعلام می‌کند که به شدت عصبانی است. او توضیح می‌دهد که ساده‌ترین رفتارهای مردم در خیابان او را عصبانی می‌کند و ناگزیر از اعمال خشونت و برخورد شدید با دیگران است. او با حالتی عصبی می‌گوید وقتی دربارۀ سیاست با کسی صحبت می‌کنم که نظری متفاوت دارد، عصبانی می‌شوم و می‌خواهم سر او را به دیوار بکوبم. حتی تلخ‌تر توضیح می‌دهد که وقتی می‌بینم مردم خوشحال‌اند عصبانی می‌شوم! این فیلم بی‌آنکه خود متوجه باشد پرده‌برداری از ماهیت تفکری است که در سال 88 کشور را به دلیل تمامیت‌خواهی و استبداد شگفت‌انگیز خود متحمل هزینه‌های گزاف بین‌المللی کرد.

فیلم «عصبانی نیستم» ضمن پرداخت نخ‌نما به همۀ ادعاهای تکراری و متزلزل مخالفان انتخابات، با لحنی معترض از خود می‌پرسد چه کسی باید جواب این هشت سال را بدهد و ادعا می کند که مشکل اصلی به سال 84 بازمی‌گردد و نه انتخابات سال 88. گویی مردمی که او از آن‌ها عصبانی است اکنون باید در محضر این معترض عصبی، پاسخگوی انتخاب خویش باشند و از گناهشان بابت حق تعیین سرنوشت خود عذرخواهی کنند. چنانکه در هشت سال پیش از این احتمالاً به خاطر انتخابشان باید مورد تفقد این فرد عصبانی قرار گیرند و در خصوص انتخاب‌های بعدی خود جهت کسب رضایت آقای عصبانی با دقت نظر بیشتری عمل کنند. و این روایت یک جریان فکری مدعی آزاداندیشی از دموکراسی و حق انتخاب است! 

فارس

«عصبانی نیستم»  فیلمی که غیرقانونی تولید شد و غیرقانونی به نمایش درآمد
عدم اصلاحات قانونی در فیلمنامه و عدم اصلاحات قانونی در فیلم نمایش داده‌شده در برلین نشان می‌دهد فیلمی که مسئولان فجر به معترضان آن درس قانون می‌دهند اساسا غیرقانونی تولید شده و غیرقانونی به نمایش درآمده است.
خبرگزاری فارس: توصیه به قانون برای فیلمی که غیرقانونی تولید شد و غیرقانونی به نمایش درآمد
به گزارش خبرنگار سینمایی خبرگزاری فارس، پس از حضور فیلم عصبانی نیستم در جشنواره فجر و اعتراض برخی رسانه ها به محتوای سیاسی و غیرواقعی آن، مطالب گوناگونی از سوی برخی مسئولان جشنواره و عده ای از سینماگران و رسانه ها درباره احترام به قانون در مواجهه با فیلم ها عنوان شد.

در این مطالب آمده که باید به مراجع قانونی احترام گذاشت و اگر اثری مجوز قانونی را از مراجع ذیصلاح کسب کرد باید به این رای تمکین کرد.

این موارد البته درباره فیلمی مطرح می شود که موارد نقض قانون توسط آن به کرات اتفاق افتاده و صحبت از احترام به قانون درباره آن بدون توجه به این موارد، چیزهای دیگری را به ذهن متبادر می کند.

پیگیری های خبرنگار فارس نشان می دهد که تهیه کننده فیلم، فیلمنامه «عصبانی نیستم» را برای دریافت مجوز به مسئولان پروانه ساخت در دولت قبل ارائه داده بود که این فیلمنامه پس از چند اصلاحیه و اعمال آن از سوی تهیه کننده موفق به دریافت پروانه ساخت شد.

با این حال تهیه کننده فیلم که کارگردانی آن را هم برعهده دارد علیرغم اصلاح فیلمنامه مصوب، هیچ یک از موارد اصلاحی را در فیلم اعمال نکرد و علاوه بر آن موارد دیگری را نیز به آن اضافه نمود و این بدان معنی است که اساسا این فیلم غیرقانونی تولید شده است.

نکته قابل توجه اینکه متاسفانه مسئولان ارشاد از این ماجرا باخبر بودند ولی بدون توجه به این عمل غیرقانونی تهیه کننده، با اصلاحاتی به آن پروانه نمایش دادند و به این شکل عصبانی نیستم در جشنواره فجر به نمایش درآمد.

علاوه بر این، تهیه کننده فیلم یک عمل غیرقانونی دیگری نیز مرتکب شده است و آن پخش فیلم در جشنواره برلین بدون اعمال ممیزی های قانونی بوده است. این درحالی است که مطابق قانون فیلم باید با اعمال این اصلاحات در جشنواره برلین حضور پیدا می کرد.

عدم اصلاحات اعمال شده در فیلمنامه که با انجام آن پروانه ساخت به این فیلم تعلق گرفت و عدم اصلاحات در فیلمِ نمایش داده شده در برلین که با شرط انجام آن پروانه نمایش فیلم صادر شد نشان می دهد که فیلمی که مسئولان فجر به معترضان آن درس قانون می دهند اساسا غیر قانونی است ولی همین مسئولین حاضر نیستند درباره این موارد صحبت کنند و این نشان از دوگانگی های آزار دهنده ای است که قانون را تنها وسیله ای برای اعمال سلیقه شخصی می‌پندارند.

فارس

وحید جلیلی: "عصبانی نیستم"  هم همان قدر راست است که " تقلب شده است " !

اگر چه گوینده؛ یکی را امسال و دیگری را چهار سال پیش سر داده باشد .

یادمان باشد:هیچ دروغی از کسی که سابقه ی" تقلب  تقلب ابطال انتخابات  "! را در کارنامه دارد بعید نیست .

فیلم ساختن برای غرق شدن در آن توهم شیرین و آن نفرت نمکین  آسان ترین درمان و بهترین قرص  است ؛خصوصا که پیشاپیش جشنواره های بلوند اروپایی خاطرخواهی شان را ابراز کرده باشند.

"عصبانی ..."هم یکی دیگر از میخ هایی است که توسط خود مغزپسته ای ها بر تابوت جنبش سبز کوبیده می شود. ماهیت جنبش سبز  آن چنان اشمئزاز آور است که امروز حتی  هوادارانش هم تاب یادآوری آن را ندارند و تلاش می کنند با ادوکلن تحریف ؛جنازه "ادعای اصلی خود: تقلب "؛  را  گند زدایی کنند.

ادوکلن هایی که به زودی برند های آلمانی و فرانسوی مشهورشان خواهد کرد.

بزرگترین دروغ تاریخ ایران را سر دادند ، واقعیت24 میلیون هم وطن را منکر شدند و دم از واقعیت  زدند !

از چنان رکاکت و وقاحتی البته عجیب نیست که چهار سال بعد با روایتی این چنین وارونه از شورش اشراف به میدان بیاید و جنبش مغز پسته ای را آن چنان که در "عصبانی..." می بینیم  برآمده از طبقه فرودست ( که البته در شعار های  آن روز جنبش سبز جوات موات بودند و بیسوات و... ) و منادی آرمان عدالت ! بنمایاند !

در این میان نمی دانم گناه  شریعتی و مصدق چیست که باید اینچنین به اسارت جریانی در بیایند که سرسپردگی و وفاداریش را به فرنگی ها جار زده است.

مصدق خوب است به شرط آن که کودتای آمریکایی –انگلیسی  و شعبان بی مخ ها و پری بلنده هایش را به یادها نیاورد و شریعتی خوب است به شرط آن که  از دکتر و مهندس ها و فیلمساز های  فرنگ رفته  وطن فروش حرفی نزند.

حتی امیرالمومنین را هم قبول داریم به شرط آن که هزاران فتنه گر جامعه مسلمانان  را  در جمل و صفین و نهروان از دم تیغ نگذرانده باشد.

چه می کند عشق "برلین بلنده" با فیلمساز خوش استعداد ما. بر چهره  وطن اسید بپاش و به شهری نو و مدرن  بگریز.ماه عسل با برلین بلنده خوش بگذرد.

اما خیال غرب جمع باشد این بار با برلین بلنده ها و کن قشنگه ها و ونیز سفیده ها و هواداران شهرنو و مدرن اش  در ایران نخواهد توانست کودتا کند. این گوی و این میدان.

سیاست روز و فارس

محسن یزدی: عصبانی نیستم یک بیانیه سیاسی، یک فحش‌نامه و برداشت ماهواره‌ای از اتفاقات 88

رخشان بنی‌اعتماد که با فیلم قصه‌ها در جشنواره حضور دارد در نشست خبری فیلمش عنوان کرد که «از مادر زاده نشده کسی که بخواهد جلوی فیلم‌سازی مرا بگیرد». گویا حرف او حداقل در وزارت ارشاد درست از آب درآمد چرا که توانست فیلمی که سراسر دروغ‌پردازی دارد بدون ثانیه‌ای اصلاح به جشنواره بفرستد و اتفاقا خلاف فیلم‌های حساسیت برانگیز دیگری که در روز آخر برج میلاد برای رسانه‌ها نمایش داده می‌شود تا مسئولان جشنواره از اعتراض رسانه‌ها در امان بمانند، این فیلم در روزهای اول به نمایش درآمد.
اما گمان نگارنده این بود که در ارشاد فقط برای کارهای بنی‌اعتماد کسی از مادر زاده نشده تا مقابل برداشت شخصی، ناقص و خلاف منافع مردمِ بانوی سینمای ایران بایستد در صورتیکه با اکران فیلم "عصبانی نیستم" متوجه شدیم که برخی کارگردانان دیگر هم می‌توانند امروز سرشان را بالا بگیرند و بگویند که از مادر زاده نشده که ما هر چه خواستیم (ولو تحریف واقعیت) بسازیم و کسی جلوی پخش آن را بگیرد.
عصبانی نیستم یک بیانیه سیاسی تمام عیار و یک فحش‌نامه است. یک برداشت ماهواره‌ای از اتفاقات 88 و فضای دانشگاهی است. کارگردانی که مدعی است فیلم اجتماعی می‌سازد، اقلیتی را جای همه مردم گذاشته و مرتب فحاشی کرده است. اقلیت سبزی که تا دیروز مطالبه‌شان را باید در سایت‌های روشنفکری جستجو می‌کردید امروز مدعی شده‌اند که مطالباتشان اقتصادی بوده است و برای طبقه محروم قیام کرده‌اند؛ طبقه‌ای که تا دیروز آدم حساب نمی‌شدند و در معادلات آقایان تحصیل کرده و مدرن! جایی نداشتند بعد از اینکه کفگیر جنبش فراگیرشان به ته دیگ خورد حالا وارد فاز دیگری شدند و معترضین را مردم طبقه ضعیف جامعه جا می‌زنند. قصه‌ها و عصبانی نیستم هر دو اینگونه‌اند و چه دروغی از این بالاتر. در جشنواره‌ای که با فیلمی که به لحاظ هنری و مضمونی تماشاگر برج میلاد را چند دقیقه وادار به تشویق می‌کند برخورد نامناسب می‌شود در همین جشنواره همه گویی از جلوگیری از یک فیلم سراسر توهین و دروغ واهمه دارند چه اینکه این یکی به فلانی نزدیک‌تر است و آن یکی جزو سفارش شده فلان کس نیست و قص عل‌هذا.
گمان نگارنده این است که نام برخی را رستم گذاشته‌ایم و خودمان از صدا کردنشان می‌ترسیم. در جایی که یک فرد با آموختن تکنیک فیلم‌سازی یک شبه جایگاه مصلح اجتماعی و آینده نگر پیدا می کند و فیلمش در قامت یک اثر اجتماعی تیزبینانه و در برگیرنده لایه‌های پنهان اجتماعی می‌شود و همه اینها گویی با آموختن فن فیلم‌سازی یک مرتبه در فرد حلول می‌کند.
کارگردانش (ولو اینکه سه دهه هم از عمرش نگذشته باشد) هم جوگیر می‌شود که هیچ‌کس نباید به اثر فاخر من دست‌درازی کند تا من هر چه خواستم بگویم و هر که را خواستم متهم و مذهبی‌ها را مسخره کنم.
مسئولان جشنواره فجر البته به سخنان و فیلم بنی‌اعتماد واکنش نشان ندادند و او هم خوب از خجالتشان درآمد اما گویی این داستان ادامه دارد. اقلیت همه چیزدانِ همه چیزخواه و سیری‌ناپذیر و نق زن، همیشه نق زده و پول گرفته، فحاشی کرده و امتیاز گرفته و اعتراض کرده و حمایت شده است و این گویا به یک سنت بدل شده است. جماعتی که امروز تیغشان از رییس جمهور هم بیشتر می‌بُرد بطوریکه روحانی مانیفست سینمایی اش را ارائه می‌کند و آنها درست عکس آن عمل می کنند و به مقام اول اجرایی کشور متلک هم می اندازند.
جای کارگردان عصبانی نیستم، بودم مثل بنی‌اعتماد می‌گفتم: از مادر زاده نشده کسی در جشنواره جلوی فیلم مرا بگیرد.

حمایت ویکی پدیای صهیونیستی از عصبانی نیستم

ویکی پدیای متعلق به صهیونیست ها بلافاصله برای حمایت از عصبانی نیست، باکس ویژه ای دایر کرد
نوید جوان کردستانی ساکن تهران تمام سعی و تلاش خود را به کار می‌گیرد تا شرایط مساعدی را برای ازدواج با ستاره پیدا کند.

بازیگران

باران کوثری، نوید محمدزاده، رضا بهبودی، میثاق زارع، میلاد رحیمی، بهرام افشاری، رضا کولقانی ، وحید قاضی‌زاهدی، امیررضامیرآقا ، تینو صالحی،عباس جمالی، امین میری ،مرجان قمری، سجاد تابش، احمد یاوری، پژمان کاشفی ، محمد کارت، میناکریمی جبلی، حامد شیخی، مهران میرزایی، اکبر لطیفی، سام رجبی، شیما بختیاری، کیارش خداشناس ، مهدی رودافشانی ، جواد جوینده میرزا و..

جشنواره برلین

وب سایت جشنواره فیلم برلین شنبه 28 دی ماه از حضور "عصبانی نیستم! در شصت و چهارمین دوره خود خبر داد. جشنواره فیلم برلین از 17 تا 27 بهمن ماه در کشور آلمان برگزار می‌شود و پذیرای این فیلم جدید ایرانی در بخش پانوراما خواهد بود.
جشنواره سی و دوم فیلم فجر

حضور فیلم عصبانی نیستم در جشنواره فیلم فجر حمله ی چهره‌ها، نهادها و خبرگزاری‌های نزدیک به اصولگرایان را در پی داشت که نهایتا به کنار گذاشته شدن این فیلم از بخش مسابقه منجر شد.بعضی از منابع خبری دخالت مستقیم دبیر جشنواره را خبر دادند و برخی از انصراف خودخواسته کارگردان فیلم گفتند. در روز اختتامیه با آنکه این فیلم در چند بخش نامزد بود، مجری برنامه گفت: "تهیه‌کننده فیلم سینمایی عصبانی نیستم برای حفظ آرامش سینما خواستار داوری نشدن فیلمش شده است." درنهایت این فیلم در رای گیری مردمی سی و دومین دوره جشنواره فیلم فجر، در رده سوم قرار گرفت.

هوشنگ گلمکانی از داوران بخش مسابقه جشنواره فجر نقل میکند: "در داوری بخش سودای سیمرغ سی و دومین جشنواره فیلم فجر به جز حذف فیلم عصبانی نیستم! (رضا درمیشیان) توسط تهیه‌کننده و کارگردانش، هیچ جابجایی یا دخالتی صورت نگرفته است." "فیلم عصبانی نیستم در 5 رشته نامزد دریافت جایزه بود و قرار بود سیمرغ بهترین بازیگر مرد را دریافت کند. فشارهای بیرونی که به مدیران جشنواره برای کنار گذاشتن این فیلم وارد شده بود به داوران هم منتقل شد، ولی داوران اعلام کردند که تغییری در آرایشان نخواهند داد و طبق مقررات اگر قرار است این فیلم از داوری ها کنار گذاشته شود یا باید از طرف خود جشنواره این اتفاق بیفتد یا تهیه‌کننده فیلم درخواست حذف اثرش از بخش مسابقه را اعلام کند.
از اتفاقات جشنواره ی سی و دوم فجر تا رسوایی سینما در دولت تدبیر و امید

تنها چند روز بعد از اتمام جشنواره فجر و حرف و حدیث های فراوان در مورد کنار کشیدن عجیب!! فیلم عصبانی نیستم ، شایعات بسیار زیادی در مورد این فیلم به گوش می رسید ، تا یک مصاحبه و چند سخن از حقایق تلخ سینمای ایران در دولت تدبیر و امید رونمایی کرد. ابتدا فرامرز قریبیان بازیگر و کارگردان سرشناس سینمای ایران، که یکی از اعضای مستقل هیئت داوران جشنواره سی و دوم فیلم فجر بوده است در مصاحبه ای که بیشتر شبیه به افشاگری بود مسائل تلخی را اعلام کرد، اینکه "نوید محمد زاده به اتفاق آرا بهترین بازیگر نقش اول مرد شده بود/ ماجرای آخرین جلسه‌ای‌که بدون حضور من برگزار شد/ به‌ نامه درمیشیان و اتفاقات اختتامیه مشکوکم..!" همچنین رضا عطاران برنده ی سیمرغ بهترین بازیگر نقش اول مرد در جشنواره سی و دوم فیلم فجر هم در مصاحبه ای کوتاه گفت: "این سیمرغ متعلق به من نیست. زیرا رای هیئت داوران جشنواره فجر انتخاب نوید محمد زاده به عنوان بهترین بازیگر مرد جشنواره بوده به همین خاطر این جایزه را متعلق به ایشان می دانم نه خودم. همین."

ایلنا

"عصبانی نیستم" قربانی شد تا اصل سینما بماند

مخالفان دولت قصد دارند با فشار بر سازمان سینمایی و دبیر جشنواره فیلم فجر اینگونه القا کنند که دولت جدید نیز تصمیم جدیدی برای سینما ندارد و در همچنان روی‌‌ همان پاشنه می‌چرخد تا سینماگران را رودرروی دولت جدید قرار دهند.
ایلنا: از آغاز سی و دومین دوره جشنواره فیلم فجر؛ ستاد برگزاری و شخص دبیر جشنواره ازسوی نیروهای تندرو برای حضور نیافتن چند فیلم خاص تحت فشار بودند.

به گزارش خبرنگار ایلنا، سی و دومین دوره جشنواره فیلم فجر به عنوان اولین دوره‌ی جشنواره فیلم فجر در دولت تدبیر و امید برگزار شد هرچند فیلم‌هایی که در این دوره از جشنواره حضور داشتند، در سالهای آخر دولت احمدی‌نژاد تولید شده بودند.
مسولان برگزاری جشنواره از ابتدا تلاش کردند تا با نگاهی باز فیلم‌ها را در بخش‌های مختلف شرکت دهند اما سرانجام چند فیلم موفق به حضور در جشنواره نشدند.

از ابتدای جشنواره بحث نمایش فیلم‌های "آشغال‌های دوست داشتنی" به کارگردانی "محسن امیریوسفی"، "عصبانی نیستم" به کارگردانی رضا درمیشیان و "نقش و نگار" به کارگردانی علی عطشانی با شک و تردید همراه بود.

گروه‌های تندرو و بعضی از سایت‌های حامی آن‌ها در این مدت تلاش داشتند با فشار به دبیر جشنواره از نمایش این سه فیلم جلوگیری کنند هر چند دبیر جشنواره و ستاد برگزاری نیز با تدبیر قصد داشتند ضمن تعامل با آن گروه‌ها؛ فرصتی را نیز برای نمایش این سه فیلم فراهم کنند.

فیلم سینمایی نقش و نگار به کارگردانی علی عطشانی هرچند در جشنواره شرکت کرد و مشخصات آن در کتاب جشنواره نیز درج شد اما هرگز به نمایش درنیامد و اولین فیلمی نام گرفت که داوری و قضاوت شد اما به نمایش درنیامد.

فیلم آشغال‌های دوست داشتنی نیز به نمایش درنیامد و علارغم علاقمندی رسانه‌ها حتی در برج میلاد نیز دیده نشد.

در این میان سرنوشت فیلم سینمایی عصبانی نیستم متفاوت از بقیه بود. فیلم با اصلاحاتی که مدنظر وزارت ارشاد و سازمان سینمایی بود به نمایش درآمد و حتی پایان بندی آن تغییر کرد. عصبانی نیستم در زمان نمایش خود در طول جشنواره فیلم فجر با استقبال خوب مخاطبان و تماشاگران مردمی مواجه شد اما در زمان نمایش فیلم در برج میلاد آن هم در روز آخر جشنواره با حواشی همراه شد.

قرار بود فیلم عصبانی نیستم ساعت 16 دوشنبه 21 بهمن ماه در برج میلاد به نمایش دربیایید اما ناگهان زمان نمایش فیلم تغییر کرد و فیلم ساعت 10 صبح و بجای فیلم طبقه حساس به نمایش درآمد.

براساس آنچه شنیده شد قرار بود در زمان نمایش فیلم؛ نیروهای تندرو و گروه‌های فشار با حضور در برج میلاد به نمایش این فیلم اعتراض کنند که مدیران جشنواره با تدبیر خود این مسئله را ختم به خیر کردند.

عصبانی نیستم در بخش‌های مختلف جشنواره نیز نامزد شده بود اما در روز مراسم اختتامیه؛ کارگردان و تهیه‌کننده فیلم تقاضا کردند فیلم داوری نشود درحالیکه به گفته‌ی فرامرز قریبیان؛ یکی از داوران جشنواره فیلم فجر؛ این فیلم می‌توانست جوایزی را در بخش‌های مختلف کسب کند. اما به دلیل آنچه مصلحت گفته می‌شود فیلم داوری نشد. گویا گروه‌های فشار وزیر ارشاد را تهدید کرده بودند اگر فیلم عصبانی نیستم؛ جایزه بگیرد وی را استیضاح می‌کنند.

وضعیت برگزاری جشنواره فیلم فجر و رفتاری که بعضی سیاسیون و گروه‌های مختلف با جشنواره داشتند؛ نشان داد سینمای ایران همچنان زیر فشار‌های مختلف است و همچنان راه زیادی در حاکمیت قانون باید طی شود. اینکه همچنان گروهی قصد دارند با خط و نشان کشیدن و با ایجاد فضای رعب و وحشت اهداف خود را پیاده کنند؛ کاملا در این جشنواره مشهود بود.

مخالفان دولت قصد دارند با فشار بر سازمان سینمایی و دبیر جشنواره فیلم فجر اینگونه القا کنند که دولت جدید نیز تصمیم جدیدی برای سینما ندارد و در همچنان روی‌‌ همان پاشنه می‌چرخد تا سینماگران را رودرروی دولت جدید قرار دهند. درپایان مهم آن است که فیلم‌هایی همچون عصبانی نیستم قربانی شدند تا اصل سینما باقی بماند.

امید

پشت پرده حذف ناجوانمردانه فیلم "عصبانی نیستم" از گردونه داوری سیمرغ

در حالی که در بخشی از مراسم اختتامیه جشنواره فیلم فجر از سوی محمدرضا شهیدی‌فر مجری برنامه اعلام شد تهیه‌کننده فیلم سینمایی «عصبانی نیستم» با ارسال نامه‌ای به دبیر جشنواره از حضور در داوری بخش سودای سیمرغ کناره‌گیری کرد خبرها حاکی از اعمال فشار به تهیه کننده فیلم برای انجام این کار است.
به گزارش امید،مدیران جشنواره فیلم فجر از رضا درمیشیان خواسته بودند  تا نامه‌ای به دبیر جشنواره بنویسد و در این نامه رقابت در جشنواره امسال انصراف دهد.
درمیشیان تا لحظات آغازین مراسم اختتامیه جشنواره فیلم فجر زیربار این خواسته نرفته و به همین خاطر رضاداد شخصا وارد عمل شده و خواستار حذف جوایز این فیلم شده است.

رجانیوز

عصبانی نیستم (رضا درمیشیان): من عصبانی نیستم، اما از مردم انتقام می‌گیرم!
روز سینمای سفارتی؛ از «عصبانی نیستم» تا «شیفتگی»/ «طبقه حساس» گسترش یک ایده در عرض با شوخی‏های گوارشی
مهدی آذرپندار-گروه فرهنگی رجانیوز: فیلم‌های روز پایانی برج میلاد، بر خلاف روز نهم جشنواره، چنگی به دل نزد و نتوانست رضایت اهالی رسانه را به خود جلب کند. هر چند که عده‌ای برای مضمون سیاسی و نه ساختار فیلم «عصبانی نیستم» دارند گریبان چاک می‌دهند و قصد دارند این فیلم سفارتی را فیلم خوش‌ساختی جلوه دهند.

به گزارش رجانیوز، البته حواشی سیاسی پیرامونی این فیلم و ترس سازندگان آن از مواجهه با سوالات و واکنش‌های برخی حاضران، باعث شد تا با بهانه‌ی ساختگی نرسیدن فیلم «طبقه حساس»، فیلم «درمیشیان» به جای ساعت 16، در ساعت 10 صبح اکران شود. همین تغییر برنامه هم منجر به عدم برگزاری نشست این فیلم و در واقع گریز سازندگان آن از پاسخ‌گویی به سوالات اهالی رسانه شد.

عصبانی نیستم (رضا درمیشیان): من عصبانی نیستم، اما از مردم انتقام می‌گیرم!

در این فیلم حامی فتنه، دیالوگ تاریخی مهمی وجود دارد که از سوی قهرمان فیلم که یک دانشجوی ستاره‌دار اخراجی است، خطاب به دکتر روانشناس بیان می‌شود با این مضمون که «وقتی من مردم را می‌بینم که می‌خندند و شاد هستند، عصبانی می‌شوم». حکایت فیلم «عصبانی نیستم» هم مثل فیلم‌های دیگر امسال جریان شبه روشنفکری در تطهیر فتنه‌ی 88، حکایت همین دیالوگ است. فیلمسازی که از دست مردم مملکتش عصبانی است و به خاطر عدم حمایت از جریان فتنه، قصد انتقام‌گیری از آن‌ها را دارد، اصرار دارد تا بگوید «عصبانی نیستم». در حالی که عصبانی است و کینه‌ی مردم را به دل گرفته است. تا جایی که در جایی از فیلم، یکی از کاراکترها خطاب به قهرمان فیلم می‌گوید: «این مردم که به خاطرشون ستاره‌دار شدی، یک بار اومدن ازت بپرسن الان چیکار می‌کنی؟» و قهرمان فیلم هم سکوت می‌کند. کمی بعد هم، قهرمان فیلم به دعوت نامزدش به سراغ پولدارها و سرمایه‌دارهای شهر و هر کس دیگری که با او مخالف است، می‌رود و آنها را زیر بار کتک می‌گیرد.

جالب است که منتقدانی که سال‌هاست سینمای ارزشی وطنی را به شعاری بودن محکوم می‌کنند و هر سکانس نماز خواندن و دعا کردن و امثالهم را کلیشه‌ای می‌خوانند، در برابر شعارهای گل‌درشت فیلم «عصبانی نیستم» -آن‌جا که بی‌ربط و باربط از حرف‌های احمدی‌نژاد استفاده می‌کند یا تیپ‌های کاریکاتوری از مذهبی‌ها را در قاب قرار می‌دهد و آنها را طالبان می‌خواند تا انتقام خود را بگیرد- سکوت می‌کنند. سکوت می‌کنند و نمی‌گویند که مردم می‌آیند در سینما که فیلم ببینند و تصویر را رصد کنند، نه اینکه سخنرانی بشوند و فقط حرف و دیالوگ تحویل بگیرند. «عصبانی نیستم» عبارت است از حرف، حرف و حرف.

ضعف فیلم به حدی است که مهم‌ترین گره‌ی داستانی آن، اصولاً از لحاظ منطقی و شخصیت‌پردازی مشکل دارد. نوید –قهرمان فیلم- می‌خواهد با ستاره ازدواج کند، ستاره‌ای که یک دختر کاملاً مدرن شهری است که با پسران به راحتی دوست می‌شود و معاشرت می‌کند، اما از آنجا که طبق قاعده‌ی فیلم‌های سفارتی، همیشه باید پای یک پدر ریشوی سخت‌گیر در میان باشد، بر خلاف شخصیتی که از ستاره دیده‌ایم، متوجه می‌شویم او درست مثل یک دختر سنتی کاملاً تحت امر پدر است و اگر پدر اجازه‌ی ازدواج ندهد، او حتی اعتراض هم نمی‌کند. ستاره به قدری مطیع پدر است که حتی وقتی پدرش برای او خواستگار جور می‌کند و می‌خواهد او را به زور به عقد پسری که دوستش ندارد درآورد، باز هم سکوت می‌کند. و این همان دختر مدرنی است که در دانشگاه تهران تحصیل می‌کند و بیشتر اوقات روزش را با دوست‌پسرش به خیابان‌گردی می‌گذارند. جالب است که این شخصیت‌پردازی مضحک با سکوت منتقدان فرمالیست روبرو می‌شود. چرا که ظاهراً محتوای سیاسی فیلم در حمایت از فتنه‌گران، دین و دنیای دوستان فرمالیست را برده است!

اندیشه‌ی پشت فیلم به قدری میان تهی است که وقتی فیلمساز می‌خواهد از خشونت بسیجی‌ها انتقاد کند، یک بسیجی در حال کتک خوردن با صورت خونی را نشان می‌دهد که سبزها با او وحشیانه رفتار می‌کنند! و بعد چند دیالوگ مضحک هم قرار می‌دهد که «ما اهل زدن نیستیم...» و ما باید باور کنیم که این بسیجی با صورت خونین و در حال کتک خوردن، یک موجود خبیث وحشی است!

«عصبانی نیستم» همان‌‌طور که امروز در بخش جنبی جشنواره برلین حضور دارد، فردا و فرداهای دیگر هم در جشنواره‌های دیگر حضور خواهد داشت و کارگردتن فیلم، دور دنیا را با این فیلم خواهد گشت. چون مو به مو فرمول‌های سفارت‌های خارجی در این فیلم به کار گرفته شده است. قهرمان فیلم باید یک کرد مظلوم باشد، باید به 18 تیر در فیلم اشاره شود، پدر ریشوی زورگو در فیلم باشد، مردم ایران بدبخت باشند و برای ادامه‌ی زندگی حتی وادار به فروش هر دو کلیه‌ی خود شوند، مذهبی‌ها چاق بدترکیب و خبیث باشند، گاه و بی گاه به وقایع سال 88 اشاره شود و ...

مهرخانه

«عصبانی نیستم»؛ مبارزی سیاسی که نمی‌تواند مشکلات فردی‌اش را سامان دهد
پسر عصبی و روان‌پریش داستان، اصرار دارد با شیوه روایت زندگیش مشکلاتش را به گردن عوامل بیرونی بیندازد؛ او شغل مناسب ندارد، نمی‌تواند مسکن تهیه کند و پدر پولداری نداشته که برایش ارثیه‌ای مناسب به جا بگذارد. به دلیل همین شرایط پیش‌آمده، نامزدش ستاره، مانند ستاره‌های آسمان برایش دست‌نایافتنی است.
فیلم عصبانی نیستم

فائزه ساسانی‌خواه

فیلم «عصبانی نیستم» داستان پسری است که به طبقه اجتماعی پایین جامعه تعلق دارد و می‌خواهد با «دوست‌دخترش» که به طبقه اجتماعی بالاتری تعلق دارد ازدواج کند، اما با مشکلات اقتصادی روبه‌روست.

فیلم، افق جدیدی را به روی مخاطب نمی‌گشاید و قصه‌ای تکراری را روایت می‌کند؛ قصه پسر فقیر و دختر ثروتمند که قصد دارند پس از چهار سال دوستی با یکدیگر ازدواج کنند.

بهانه ساخت فیلم، بازخوانی وقایع انتخابات سال 88 از نگاه نویسنده و کارگردان است و در حاشیه آن به رابطه عاشقانه خارج از شرع و عرف نوید و ستاره اشاره می‌شود. فیلم بیش از آنکه اجتماعی و خانوادگی باشد، سیاسی است. نوید، هم‌کلاسی ستاره؛ پسر 26 ساله‌ایست که به دلیل فعالیت سیاسی سال 88 از دانشگاه اخراج شده است و همه داستان، حول این محور روایت می‌شود.

پسر عصبی و روان‌پریش داستان، اصرار دارد با شیوه روایت زندگیش مشکلاتش را به گردن عوامل بیرونی بیندازد؛ او شغل مناسب ندارد، نمی‌تواند مسکن تهیه کند و پدر پولداری نداشته که برایش ارثیه‌ای مناسب به جا بگذارد. به دلیل همین شرایط پیش‌آمده، نامزدش ستاره، مانند ستاره‌های آسمان برایش دست‌نایافتنی است، اما به‌زعم فیلم ریشه اصلی همه مشکلات پیش‌آمده برای او به دولت هشت ساله گذشته برمی‌گردد؛ او وانمود می‌کند مبارزی سیاسی است که همه این بدبختی‌ها و فلاکت‌ها به همین دلیل بر روی سرش آوار شده است. مقصر اصلی همه مشکلات لاینحل او دولت گذشته است که باید یک‌تنه بار مشکلات نوید را بر دوش بکشد و دولت گذشته مردم را دزد، بداخلاق و منزوی کرده است و همه همدیگر را با پول می‌سنجند. پدر ستاره یکی از افرادی است که آدم‌ها را با ملاک پول می‌سنجد؛ او هم مانند افراد سودجو و کلاه‌بردار، کالاهای چینی را به اسم ترک می‌فروشند.

کارگردان اصرار دارد به ما بفهماند که پسر جوان عاشق‌پیشه کُردی که از دانشگاه اخراج شده است به هردری می‌زند تا مشکلش را حل کند، اما درها باز نمی‌شود و افراد جامعه‌ای که او با آنها روبه‌رو می‌شود دزد،کلاهبردار، خشن، بددهن، و بی‌خاصیت هستند. به همین دلیل او عصبی است و دستش را روی دیگران بلند می‌کند و کتک‌شان می‌زند.

او به جای گزینش راه‌حل درست و منطقی برای این مشکلات، به رفتن از ایران، کتک زدن پسرپولداری که نمی‌شناسد و قرض گرفتن پول از دیگران فکر می‌کند و می‌خواهد از دست دادن چهار سال هدر رفته‌اش را طی یک ماه جبران کند.

نوید سعی دارد خودش را از هر ضعف و خطایی تطهیر و تمام بی‌عرضگی‌هایش را به گردن جامعه سیاست‌زده‌اش بیندازد، اما موفق نیست. شخصیت او به‌گونه‌ای پردازش شده که به مخاطب باهوش و منصف که فارغ از نگاه سیاسی فیلم را تماشا می‌کند، اجازه نمی‌دهد به راحتی این روایت را باور کند. او یک مبارز سیاسی است که حتی از اداره زندگی شخصی‌اش نیز ناتوان است؛ چه برسد به آنکه بخواهد راهکاری درست و منطقی جلوی پای جامعه سیاست‌زده‌اش بگذارد.

مخاطب با کنار هم قرا دادن سکانس‌های فیلم درمی‌یابد نوید منفعل است، بهانه‌گیر است، توجیه‌گر است، و برای حفظ عشقش هیچ کوشش منطقی و درخور تأملی نمی‌کند و تنها با عبارات: "دوستت دارم، عاشقت هستم و می‌میرم برایت ستاره"؛ عشقش را به ستاره ابراز می‌کند.

او بعد از چهارسال از دوستی‌اش با ستاره برای آماده کردن زندگی مشترکش هیچ کاری نکرده است؛ درحالی‌که مخاطب انتظار دارد طی این مدت، دست و پنجه نرم کردن او با سختی‌ها و فراز و نشیب زندگی برای به دست آوردن ستاره با تلاشی مردانه را ببیند.

در تمام طول فیلم مخاطب شاهد است بعد از درگیری با صاحبکارش و اخراج از آنجا تنها برای مدت کوتاهی در بنگاه مسکن مشغول به کار می‌شود، یا به دنبال کارهایی می‌گردد که از او عدم سوءپیشینه می‌خواهند. سکانسی در فیلم وجود ندارد که در آگهی روزنامه‌ها یا سایت کاریابی دنبال کار بگردد و مسیری این‌چنینی را برای کاریابی طی می‌کند، اگر هم جایی به دنبال کار می‌رود تعمدی دارد تا شغل‌های نامتعارف را نشان دهد، مثل حضور در مکانی که سگ می‌فروشند، دلالی ماشین می‌کنند یا به او پیشنهاد شراکت در دزدی قطعات ماشین خارجی می‌دهند.

اغراق در فیلم بسیار است. فضای فیلم گرفته و یأس‌آلود است. همه مردم آدم‌های بدی هستند؛ حتی دکتر روان‌پزشک که تنها صدایش در فیلم شنیده می‌شود، گویی دارد از روی کتاب فارسی دیکته شب نوید را می‌گوید و صدای خشک و خشنی دارد. به همین دلیل است که پیام‌هایش باورپذیر نیست.

«عصبانی نیستم» سعی دارد به مشکلات اقتصادی و اجتماعی جوانان بپردازد، اما چاشنی سیاست آن، آنقدر زیاد است که دل مخاطبش را آشوب می‌کند. هدف اصلی فیلم پرداختن به سیاست است و رابطه عاشقانه نوید و ستاره، بهانه‌ای برای طرح حرف‌های کارگردان است. کارگردان سعی دارد مخالفین سیاسی سال 88 را که عمدتاً از طبقه متوسط جامعه بودند، از طبقه محروم نشان دهد که نه ارثیه‌ای پشت سرشان است و نه از وضعیت مالی و شغل خوبی برخوردار بوده‌اند. جوانی که در این فیلم نمایندگی جوانان جامعه ایرانی را بر عهده می‌گیرد، به هیچ‌وجه نماینده همه آنان نیست.

علاوه بر همه این‌ها، «عصبانی نیستم» پر از صحنه‌های غیراخلاقی و دیالوگ‌هایی است که با فرهنگ باحجب و حیای ایرانی- اسلامی ‌همخوانی ندارد. به راحتی از خط قرمزها عبور کرده و این حق را برای خودش قائل شده است که فرهنگ درون‌گرای ایرانی را به فرهنگی نزدیک کند که مخاطب را به یاد فیلم‌های هندی و عاشقانه بی‌محتوا بیندازد. رفتار عاشقانه نوید و ستاره در کوچه، خیابان و مترو چه مناسبتی با فرهنگی دارد که در روزگاری نه چندان دور خانه‌اش اندرونی و بیرونی داشته است و معلوم نیست نگاه جاری در فیلم و مناسباتش در جامعه ما، با فرهنگ چه کسانی هم‌خوانی دارد؟

ایسنا

تماشاگران «عصبانی نیستم» توسط یگان ویژه متفرق شدند
 ایسنا نوشت: مدیر سینما «استقلال» با ابراز تاسف از برخورد دوگانه‌ی دفتر جشنواره فیلم در ارایه سانس فوق‌العاده به سینماها گفت: شامگاه گذشته 20 بهمن ماه، ناچار شدیم تعداد زیادی از تماشاگران را که پشت در سالن مانده بودند را با یگان ویژه متفرق کنیم.پاسبانیان ادامه داد: حدود دو هزار تماشاگر شب گذشته برای تماشای فیلم «عصبانی نیستم» به سینمای ما مراجعه کردند اما پشت در ماندند.او ادامه داد: سانس نمایش فیلم 22:30 بود و بیشتر بلیت‌های آن سانس پیش‌فروش شده بود با این حال 200 بلیت فروختیم و سعی کردیم جمعیت را هدایت و کنترل کنیم اما بیش از دو هزار نفر، بیرون سالن ماندند.این مدیر سینما با اشاره به پیگیری سینما «استقلال» برای دریافت سانس فوق العاده برای نمایش فیلم «عصبانی نیستم» افزود: متاسفانه دفتر جشنواره و نمایندگانشان به هیچ عنوان موافقت نکردند و این در حالی بود که جمعیت حتی پس از تمام شدن فیلم، همچنان پشت در سینما حضور داشتند و ناچار شدیم با یگان ویژه جمعیت را متفرق کنیم.پاسبانیان اظهار تاسف کرد: دلیل برخورد دوگانه دفتر جشنواره را متوجه نمی‌شوم، چگونه است که برای برخی از سینماها که 100 صندلی دارند سانس فوق العاده می‌گذارند اما برای سینمای ما که در مرکز شهر است و بیش از 500 صندلی دارد چنین حقی قائل نمی‌شود.او با اظهار ناراحتی از اینکه تماشاگران دست خالی به خانه‌هایشان برگشته‌اند گفت: این گونه رفتار خیلی نادرست است اگر جشنواره برگزار می‌کنیم باید رضایت تماشاگر را جلب کنیم، اگر فیلمی مشکلی دارد چرا آن را در جشنواره نمایش می‌دهند و اگر ندارد چرا اجازه نمایش فوق‌العاده نمی‌دهند؟! این گونه برخوردها باعث شد که شب گذشته خیلی اذیت شویم.پاسبانیان متذکر شد: سالن ما 500 صندلی دارد با این حال بیش از 800 نفر تماشاگر فیلم «عصبانی نیستم» بودم به طوری که حتی اگر سانس فوق‌العاده می‌گذاشتیم باز هم عده دیگری نمی‌توانستند به سالن راه پیدا کنند.او ادامه داد: پیش از این هم برای نمایش فیلم «چ» کار آقای حاتمی‌کیا با چنین مشکلی روبرو شدیم و دفتر جشنواره اجازه اکران سانس فوق‌العاده نداد و این شرایط تبعیض‌آمیز بسیار غم‌انگیز است.

انتهای پیام/