سینمای مستقل فلسطین در جشنواره کن

به گزارش خبرنگار گروه فرهنگی خبرگزاری تسنیم، این فیلمساز فلسطینی که پیش از این فیلم "اکنون بهشت" را در سال 2005 ساخته بود این بار با عمر راوی یک عشق غیر متعارف در سرزمین های اشغالی است. این داستان زندگی سه دوست دوران کودکی و زنی جوان است که در سرزمین های اشغالی زندگی می کنند.  "عمر" یکی از اولین و معدود فیلم های سینمای فلسطین به صورت مستقل است که توانسته از مرزهای اشغال شده سرزمینش عبور کند و به دنیا معرفی شود. سینمایی که در این چند ساله نشان داده شاید اگر می توانست کار کند، سینمای بسیاری از کشورهای عربی و غیر عربی را وام دار خود می کرد. آنها در اسکار 2013 برای اولین بار نامزد دریافت تندیس طلایی اسکار شدند و حالا هم فیلمی از این کشور در بخش نوعی نگاه جشنواره کن حاضر است. 

فیلمنامه این اثر نوشته خود هانی ابو اسعد است. "عمر" دوشنبه در جشنواره کن به نمایش در آمد و مصاحبه زیر پاسخ به دو سوالی است که در سایت رسمی جشنواره منتشر شده است. 

در زندگی واقعی من، چیزهایی هست که برای هر فیلمساز داستان گویی با طراوت و جذاب است. در مورد "عمر" هم غیر از این نیست. وقتی چند سال پیش با یکی از دوستان خویم در رام الله چای می خوردیم، او داستان خودش را گفت که یک عامل حکومتی با اطلاعات شخصی به وی نزدیک شده بود. در آن زمان مامور دولتی از این اطلاعات در جهت همکاری دوست من استفاده می کرد. بعد از شنیدن این حرف ها خیلی زود فهمیدم که باید در مورد این موضوع به تحقیق بپردازم و بر تاثیرات چنین شرایطی بر عشق، دوستی و صداقت ببینم.

من تا به حال کاری انجام نداده بودم که عمیقا مرا تحت تاثیر قرار دهد به طوری که خودم هم احساساتی شوم. در یکی از صحنه ها با گفتن "کات" سرم را انداختم پایین. چرا که اشکم در آمده بود و من خجالت می کشیدم. نکته بامزه این است که بعد متوجه شدم همه گروه همین عکس العمل را داشته اند. ما همگی اشک هایمان را مخفی کردیم. این مرا شگفت زده کرد. چرا بعضی از مردم احساساتشان را مخفی می کنند و بعضی نه؟ چرا ما این لحظه های مشترک را انکار می کنیم در حالی که در روز، سر صحنه در جایی که همه به شدت کار می کنند برای خلق لحظه ای درست مثل این برای خودشان و دیگران، اما در اتاق تاریک سینما؟ و این درست زمانی بود که متوجه شدم جرا سینما اینقدر قدرتمند است. سینما ها یکی از معدود جاهایی است که افراد می توانند بدون هیچ گونه قضاوت و پیش داوری این لحظات مشترک را تجربه کنند. این تنها جایی است که لازم نیست مردم در آن افکار و احساساتشان را بپوشانند.

انتهای پیام/