یک قاب لبخند از ۳۷ بانوی خبرنگارِ شهید در غزه

خبرگزاری تسنیم ـ فاطمه مرادزاده: توی یک قاب نشستند، با لبخند، همه یک جا کنار هم...

یک قاب با 37 چهره شاد، گویا که رفقای چندین و چندساله‌اند و یک روز در یک دورهمیِ دوستانه، رو به دوربین ایستاده‌اند و لبخند می‌زنند تا بماند یادگاری برای سال‌های پیری و ازکارافتادگی، برای روزهای بلند و کِش‌دار تنهایی که تماشای این عکس، دفتر هزار خاطره و حکایت شیرین را می‌گشاید و تا روزها و ماهها سرشان را گرم و دلگیری تنهایی‌شان را آب می‌کند. 

سرزنده‌اند؛ اینجا توی این قاب سرزنده‌اند و گویی هزار سال عمر می‌کنند و به پیری می‌رسند، به تماشای پرحسرت این عکس و آهی که از سینه بیرون می‌ریزد و لبخندی که روی لبانشان می‌نشیند و آرام محو می‌شود... .

آنها پیر نمی‌شوند

آنها اما پیر نمی‌شوند، نه پیر می‌شوند و نه به دوران پیری می‌رسند و نه به تماشای پرحسرت عکس زیبای جوانی و مرور خاطرات جوانی‌شان!

آنها به پیری نمی‌رسند، چون شهید شده‌اند.

آنها؛ همه آن زن‌های جوان و زیبا که چشمانشان برق می‌زند و لب‌هایشان لبخند، در غبار محو شده‌اند؛ در دود و باروت و آتش؛ در غزه...

آن قاب پرسکوت با آن 37 لبخند دلنشین امروز فقط یک خاطره است، تا یکی‌دو سال پیش اما جای آن قاب ...

اصلاً قابی نبود... هر چه بود زندگی بود و شور ... مادرانگی بود و دلبرانگی ...

 37 قلب زنده در جای جای غزه می‌تپید و با هر تپش، زندگی در رگ‌های باریکه پمپاژ می‌شد و امید ریشه می‌دواند.

37 زندگی، 37 دختر، 37 همسر، 37 مادری که خبرنگار بودند و در صف مقدم رزم، از همان روز اول ـ از 7 اکتبر 2023 ـ که هیولای صهیون به غزه تاخت، پنجه‌ در جانش کشید، چهره‌اش را خراشید، فرزندانش را درید.

از همان روز که جنگاورانِ حماس به جنگِ دیو رفتند و خبرنگاران به میدان روایتگری. از همان روز، زنانی که مادرانگی در خونشان بود و مهرورزی خصلت‌شان، به‌پا خاستند و مادر غزه شدند؛ خبرنگار شدند...

خبرنگار شدند و دوربین و قلم به دست... دست‌های پنهان و پلیدِ دیو برای دنیا هویدا شد...

دژخیمِ بدذات عصبی بود، وحشی بود؛ خبرنگاران که به میدان آمدند، هارتر شد؛ وحشی‌تر... پنجه‌هایش درنده‌تر شد و قلاب شد روی قلب خبرنگارها؛ قلب مادران غزه را درید...

خبرنگارها شهید شدند؛ مادران غزه؛ آن 37 قلب تپنده؛ همان 37 شور زندگی؛ آن 37 طراوتی که هنگام خندیدن‌شان بهار به غزه می‌آمد و عشق جوانه می‌زد و خورشید عاشقانه‌تر می‌تابید.

مادرخبرنگارها؛ مادرهای امروز و آینده غزه، شهید شدند. یکی یکی؛ هر کدام در گوشه‌ای از خاک سرخ و گلگون غزه... بعد، لبخند شدند و توی یک قاب نشستند؛ زیبا، تحسین‌برانگیز؛ الهام‌بخش...

• دعا شرف (Duaa Sharaf)، روزنامه‌نگار و گوینده رادیوالاقصی 26 اکتبر 2023 وقتی شب پرده روی آسمان غزه کشیده بود، دست در دست دخترک زیبایش در بمباران جنگنده‌های صهیون در منطقه الزوایده در مرکز غزه به شهادت رسید.
• سلما مخیمر (Salma Mukhaimer) روزنامه‌نگار آزاد بود. رژیم اشغالگر 25 اکتبر 2023 رفح را بمباران کرد و سلما در آغوش فرزندش به شهادت رسید.
• روزنامه‌نگار بود و راوی جنایت‌های صهیونیست در غزه. سلام مما (Salam Mema) همراه خانواده‌اش در حمله هوایی رژیم به اردوگاه پناهندگان جبالیا در شمال غزه به شهادت رسید؛ 9 اکتبر 2023. پیکرش اما چهار روز بعد از زیر خاک و آهن و بتن بیرون کشیده شد.
• خبرنگار بود و مجری باتجربه شبکه المجدات. اشغالگران 20نوامبر 2023 خانه او را در محله الدراج شهر غزه بمباران کردند. علاء طاهر الحسنات (Alaa Taher Al Hassanat) و چند نفر از اعضای خانواده‌اش یکجا و با هم شهید شدند.
• جنگنده‌های اشغالگر مدام آسمان بیت‌لاهیا در شمال غزه را با غرش‌های سهمگین می‌شکافتند و با هر پروازشان یک ردیف خانه آن پایین در سیاهی شب آوار می‌شد و دهها نفر شهید. آیت خدوره (Ayat Khadoura) یکی از آن شهدا بود، در یکی از همان خانه‌های آوارشده؛ تقویم آن شب 20 نوامبر 2023 را نشان می‌داد.
• امل زهد (Amal Zohd) خبرنگار الجزیره و المیادین بود. از سحرگاه 24 نوامبر 2023 چیزی نگذشته بود که غرش گوشخراش جنگنده‌های اشغالگر آسمان غزه را شکافت. بمب‌ها یکی یکی پایین آمدند و یکی از آنها روی خانه امل افتاد؛ امل و خانواده‌اش زیر آوار ماندند و آسمانی شدند.
• شیما الجزار (Shima El-Gazzar) خبرنگار شبکه المجدات را هم رژیم صهیونیستی کشت، در 3 دسامبر 2023، وقتی که در خانه بود،‌ در خواب، در رفح، نه در حال کار!

• اولا عطاالله (Ola Atallah) خبرنگار حرفه‌ایِ چند رسانه بین‌المللی، محلی و خبرگزاری آناتولی (AA) بود. 9 دسامبر 2023 خانه آنها در شرق غزه بمباران شد. اشغالگران اولا و چند نفر از خانواده‌اش را به شهادت رساندند. 
• صهیونیست‌ها دعا السبور (Dua al-Cebbur) و همسر و فرزندانش را با هم و در یک بمباران به شهادت رساندند، 9 دسامبر در یک حمله هوایی در خان‌یونس. دعا روزنامه‌نگار شبکه محلی مدیا آی بود.
• بمب‌های اشغالگران روی خانه نرمین کاواس (Nermin Qawwas) هم افتادند، 13 دسامبر 2023، نرمین اخبار و تصاویر و گزارش‌هایش را برای راشا تودی می‌فرستاد.
• منطقه قدیمی شهر غزه زیر آماج گلوله‌های توپ اشغالگران بود و خانه‌ها یک به یک ویران می‌شدند. خانه حنان ایاد (Hanan Ayyad) خالق آثار دیجیتال هم آنجا بود. حنان، همسر و دو فرزندش 13 دسامبر 2023 بر اثر اصابت آن گلوله‌ها شهید شدند.
• جنگنده‌ها همه‌جا بودند و هیچ‌کجا در امان نبود. اردوگاه پناهندگان نصیرات بمباران شد. خیلی‌ها شهید شدند. حنین علی القطشان (Haneen Ali al-Qutshan)، روزنامه‌نگار فلسطینی هم به شهادت رسید، حنین و تعداد زیادی از اعضای خانواده و فامیلش، آن روز 17 دسامبر 2023 بود.
• 9 ژانویه 2024 خان‌یونس دوباره بمباران شد و اشغالگران هبه العبادله (Heba Al-Abadla) و دخترش جودی را کنار تعداد زیادی از اهالی شهر به شهادت رساندند.
• علاء حسن الحمس (Alaa Hassan Al-Hams) خبرنگار خبرگزاری محلی سند در رفح بود. 12 فوریه 2024 یکی از آن صدها روزی که رفح بمباران شد، علا به شهادت رسید.
• گزارش‌های انغام احمد عدوان؛ روزنامه‌نگار فلسطینی (Angam Ahmad Edwan) به کانال فوریه لیبی می‌رسید، رفح پیاپی بمباران می‌شد، 12 فوریه 2024 انغام هدف یکی از آن حملات هوایی بود.
• آمنه حمید (Amna Hamid) روزنامه‌نگار بود و نویسنده، مادر هم بود؛ مادر دو فرزند، عصر 24 آوریل 2024 اردوگاه پناهندگان الشاطی در غرب شهر غزه بمباران شد، آمنه و دو فرزندش شهید شدند، اشغالگران آنها را به شهادت رساندند.
• اولا الدحدوح (Ola AlDahdouh) روزنامه‌نگار فلسطینی، سردبیر و مجریِ باتجربه ایستگاه رادیویی محلی صوت‌الوطن بود، خانه‌شان در محله الجلاء در غزه بمباران شد، اولا شهید شد و شوهر و پسر یک‌ونیم‌ساله‌اش مجروح، بمباران بی‌هوا بود و بدون هشدار قبلی، مثل تمام بمباران‌های غزه، آن روز 31 مه 2024 بود.
• 6 ژوئیه 2024، جنون سراپای اشغالگران را گرفته و خشونت‌ها تشدید شده بود. پنج روزنامه‌نگار فلسطینی فقط در عرض 24 ساعت در باریکه غزه به شهادت رسیدند، یکی از آنها وفا ابودبعان (Wafa Abu Dabaan) خبرنگار رادیوی دانشگاه اسلامی غزه بود.
• وفا العدینی (Wafa AlUdaini) کنار همسر و دو فرزندش در دیرالبلح به شهادت رسید، در 30 سپتامبر 2024 و در یک حمله هوایی رژیم به مرکز غزه، وفا هم خبرنگار بود.
• صهیون دوباره به اردوگاه نصیرات حمله کرد، این‌بار سمیه عابد ربو (Sumaya Abed Rabou)؛ روزنامه‌نگار آزاد به‌همراه برادرش؛ محمد ربو؛ خبرنگار المناره مدیا به شهادت رسید، تقویم 28 آگوست 2024 را نشان می‌داد.

فاطمه حسونا (Fatima Hassouna) دلش می‌خواست دنیا را تکان بدهد، پس عکاس شد و راوی و چشمان تیزبین غزه، روایت‌های تصویری‌اش در سایت‌های خبری می‌نشست و هر روز چشم دنیا را بیشتر به‌روی جنایات صهیونیست‌ها می‌گشود. مستندی از فاطمه و تلاش‌های 18ماهه‌اش از انعکاس تصاویر نسل‌کشی در غزه با عنوان «روحت را در دست بگیر و راه بیفت» توسط سپیده فارسی ساخته و در هفتادوهشتمین جشنواره کناکران شد، آن زمان فاطمه دیگر نبود. 16 آوریل 2025 یکی از همان بمب‌های سنگین دوهزارپوندی روی خانه‌اش در غزه افتاده بود، فاطمه کنار خانواده‌اش ـ برادران و خواهر باردارش ـ زیر آوار ماندند و جان دادند و در بهار شهید شدند.

• در 9 نوامبر 2024، رژیم اشغالگر چهار روزنامه‌نگار دیگر را در غزه نشانه گرفت، زهرا ابوسخیل (Zahra Abu Sakheil) یکی از شهدا بود که همراه برادرش احمد و پدرش محمد به شهادت رسید. آنها در مدرسه فهد الصباح در شهر غزه شهید شدند، مدرسه، آن‌موقع پناهگاه آوارگان بود، پناهگاه بمباران شده بود.
• ایمان الشنتی (Eman El Shanti) همراه همسر و سه پسرش به شهادت رسید، دشمن صهیون خانه‌شان را در محله شیخ رضوان شهر غزه بمباران کرد؛ در  11 دسامبر 2024... ایمان، گوینده رادیو الاقصی بود.
• نادیا السید (Nadia Al-Sayed) و حنین بارود (Haneen Baroud)، دو بانوی خبرنگار دیگری بودند که کنار همکارانشان سعید رضوان، عبدالرحمن التنانی و حمزه ابوسلمیه در غزه به شهادت رسیدند، 27 اکتبر 2024 در حملات هوایی اشغالگران صهیونیست.
• احلام النافد (Ahlam  AL Nafeth) عکاس بود و روزنامه‌نگار، گزارش‌ها و تصاویرش از خطوط مقدم رزم، از بمباران‌ها و آوارها و نسل‌کشی به‌مدت 100 روز، روی سایت خبریِ Drop Site News و رسانه‌های مختلف می‌نشست. احلام وقتی رسالتش به پایان رسید که دنیا با گزارش‌های او و همکاران خبرنگارش بیدار شده بود، در 13 ژانویه 2025 وقتی برای تهیه گزارشی به‌سمت بیمارستان شفا می‌رفت، جنگنده‌های صهیونیست شهر غزه را بمباران کردند، احلام به شهادت رسید.
• آریج شاهین (Areej Shaheen) همیشه در بیمارستان شهدای الاقصی در دیرالبلح و بیمارستان العوده در اردوگاه نصیرات در مرکز غزه بود و عکاسی می‌کرد و مستندسازی، روایت‌های تصویری‌اش از نسل‌کشی در غزه را در صفحه اینستاگرامی پرمخاطبش منتشر می‌کرد. 3 ژانویه 2025 اردوگاه پناهندگان نصیرات و خانه‌های اطرافش در مرکز غزه بمباران شد، آریج و مادرش به شهادت رسیدند و پدرش مجروح شد.
• نور قندیل (Nour Qandil) روزنامه‌نگار بود، هواپیماهای جنگیِ اشغالگران خانه‌شان را در دیرالبلح هدف گرفتند و خانه روی سرِ نور قندیل و همسر و دخترش آوار شد، آنها 17 مه 2025 شهید شدند.
• مریم ابودقه (Mariam Abu Dagga) خبرنگار آزاد آسوشیتدپرس و ایندیپندنت عربی بود، بیشتر اوقات در بیمارستان ناصر در خان‌یونس بود و روایت‌های تصویری‌اش از کودکان به خاک و خون کشیده شده و مجروح در بیمارستان، الهام‌بخش اعتراضات بسیاری در دنیا شده بود. 25 آگوست 2025 بمب‌های جنگنده‌های اشغالگر روی ساختمان اورژانس بیمارستان ریخت که مریم و همکارانش آنجا بودند، مریم و همکاران خبرنگارش شهید شدند.

آنها با وجود بارش بی‌امان بمب‌ها، با غیرت مادرانه، غزه را به آغوش کشیدند و مثل کوه پشت خاکشان درآمدند، دشمن هم آگاهانه خانه‌هایشان را، آنها را نشانه گرفت، شاید که صدایشان خاموش شود، شاید که آبروی رفته برگردد، اما نه خبرنگاران خاموش شدند و می‌شوند و نه آبروی دشمن بی‌حیا و بی‌آبرو بر خواهد گشت.

غیرت و نبرد اسطوره‌ای و رسانه‌ای آن 37 بانوی خبرنگار، کنار رشادت‌های 231 خبرنگارِ مرد که تاکنون (تا 18 سپتامبر 2025) به شهادت رسیده‌اند و غزه با خونشان آبیاری شده است، شکوفه داده و گل کرده و نتیجه داده است و نتیجه‌اش شده است فریاد روزانه «Free Free Palestine» و پرچم‌های برافراشته در کف خیابان‌های پرجمعیتِ اروپا و آمریکا؛ راه شده برای ناوگان جهانی و مردمی صمود با ده‌ها کشتی و صدها هنرمند و نویسنده و فعال اجتماعی و رسانه‌ای؛ صدها آزاده؛ صدها خبرنگار از سراسر جهان که در مسیر آب‌های غزه‌اند؛ بی‌مهابا و بدون ترس، درست مثل خبرنگاران شهید؛ مثل 268 خبرنگار شهید غزه‌ای... .

انتهای پیام/+