همه دل‌ها به مشهد دخیل بسته‌اند؛ پایان صفر در کوی ضامن آهو
اینجا صحن و سرای رضوی است؛ جایی که بغض‌ها باز می‌شود و دل‌ها دخیل می‌بندند به ضریح "ضامن آهو".
به گزارش خبرگزاری تسنیم از بیرجند، پایان ماه صفر است و مشهد، آغوشی شده برای دل‌های خسته از فراق. از خراسان جنوبی تا اقصی‌نقاط ایران، زائران با چشمانی اشکبار راهی کوی امامی شده‌اند که غریب‌ترین بود و غریب‌نوازترین ماند.
اینجا مشهد است، نه فقط یک شهر، که مأمن دل‌هایی خسته از روزگار. پایان ماه صفر است و حالا، در شب‌های پر بغض این شهر مقدس، طنین «یا علی بن موسی الرضا» نه‌تنها در کوچه‌پس‌کوچه‌های خراسان، که در تمام ایران و جهان پیچیده است.
امروز همه ایران مشهد است، نه، همه جهان مشهد است؛ گویی دل‌ها از گوشه‌گوشه عالم پر کشیده‌اند سمت گنبد طلا. هر که آمده، چیزی از جنس امید در دل دارد؛ حاجتی، دلی شکسته، بغضی فروخورده، نذر بی‌صدایی یا اشکی برای آرام گرفتن در سایه گنبد طلای ضامن آهو.
هجرتی از دل کویر، تا بارگاه آسمانی
کاروان‌ها راه افتاده‌اند. از دل دشت‌های بی‌انتها، از میان کوه‌های خشک و بی‌سایه خراسان جنوبی. راهیان دل، آمده‌اند با پای دل، با پای جان. عده‌ای پیاده، برخی با دوچرخه و بعضی هم سوار بر اتوبوس‌های کهنه، ولی همه با یک مقصد: مشهد.
از بیرجند تا فردوس، از خوسف تا نهبندان، همه آمده‌اند. آمده‌اند تا پایان عزای حسینی را در جوار رضوی رقم بزنند. آمده‌اند تا ماهِ داغِ صفر را در خنکای صحن گوهرشاد به پایان ببرند و به گلدسته‌هایی دخیل ببندند که پایه‌های عرش‌اند.
حاج قاسم‌های نوجوان، دختران روایتگر از گروه‌های فرهنگی، پیرمردان عاشق، مادران شهید، همه جمع‌اند. در نگاه‌شان شوقی موج می‌زند که به گلدسته‌های طلایی وصل است.
عزاداری، خدمت، روایت؛ مأموریت زائران خراسان جنوبی
حجت‌الاسلام حجت سالاری‌مکی، مدیرکل تبلیغات اسلامی خراسان جنوبی، در گفت‌وگو با تسنیم می‌گوید: امسال بیش از 5000 نفر از استان به مشهد مقدس اعزام شدند. این زائران در قالب هیئت‌های مذهبی، کاروان‌های پیاده و موکب‌ها، با تمام توان خود در این اجتماع عظیم حاضر شده‌اند.
وی از برپایی 10 موکب فعال در صحن‌های مختلف حرم امام رضا(ع) خبر می‌دهد. موکب‌هایی که فقط برای اطعام نیستند؛ آن‌جا روایت می‌کنند، کار فرهنگی می‌کنند، کودک و نوجوان آموزش می‌دهند، روایت اهل‌بیت را زنده نگه می‌دارند.
فعالیت رسانه‌ای یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های این حضور است. گروه‌های دخترانه با ساخت کلیپ، پادکست و مستند، سعی در انتقال پیام فرهنگ رضوی و عاشورایی به زبان هنر دارند. این یعنی ترکیب عشق و آگاهی، شور و شعور.
موکب‌هایی که قصه دارند...
موکب‌دار پیر از خوسف می‌گوید: همانطور که در اربعین برای زائران حسین(ع) چای می‌دادیم، حالا هم چای‌مان را در صحن رضا(ع) می‌ریزیم. هر لیوانی که می‌دهیم، می‌گوییم یا امام رضا، این زائر را به آرزویش برسان.
زائر نوجوانی که با پای پیاده از طبس آمده می‌گوید: آمده‌ام تا شبیه آهو پناه ببرم. نه پولی داشتم، نه وسیله‌ای. ولی گفتم اگر آهو به ضامن آهو رسید، من هم می‌رسم. و رسیدم...
در کنار موکب‌ها، کودکانی مشغول نقاشی چهره گنبد هستند. نوجوانان با دوربین به‌دست، در حال ضبط روایت زائران‌اند. دل‌ها به کار گرفته شده‌اند، نه فقط دست‌ها.
شب‌های مشهد، شب‌های وداع با صفر
در صحن جمهوری، عزاداران سه‌قلعه، همان کفن‌پوشان معروف، سوگ‌سروده می‌خوانند. نوای «ای پناه بی‌پناهان» بلند است. زنان بشرویه و خضری با صدای آرام ذکر می‌گویند. غمِ پایان صفر، روی دل‌ها سنگینی می‌کند. آخرین اشک‌ها برای وداع با ماه مصیبت، بر گونه‌ها می‌چکد.
هیئت‌هایی که در اربعین حسینی، موکب‌دار طریق‌الحسین بودند، حالا در طریق‌الرضا خیمه زده‌اند. این‌بار نه برای غربت کربلا، که برای غربت غریب‌ترین امام در سرزمین ایران. غریبی که از مدینه آمد و در توس دفن شد، اما حالا صاحب دل‌های بی‌شمار است.
وقتی شیعه و سنی، همدل می‌شوند
در این اجتماع معنوی، نه فقط شیعیان، که اهل سنت هم حضور پررنگی دارند. استاندار خراسان جنوبی، سید محمدرضا هاشمی در بازدید از موکب‌ها، گفت: وحدت شیعه و سنی در این مراسم‌ها ستودنی است. اهل سنت استان همانند همیشه، در کنار شیعیان، در خدمت زائران رضوی هستند. این همدلی، نشانه وحدت واقعی اسلامی است.
وی همچنین از مشارکت 210 هیئت مذهبی و برپایی 28 موکب از استان در داخل و خارج استان خبر داد و تأکید کرد رسانه‌ها نقش مهمی در انتقال این شکوه برعهده دارند.
ضریحی که ضامن است، حتی برای دل‌های جا مانده
همه آمده‌اند، اما برخی هنوز در راه‌اند، برخی در دل‌شان آمده‌اند. برخی هم با اشک، از پشت قاب تلویزیون یا گوشی موبایل، دل‌شان را به گنبد بسته‌اند.
در میان جمعیت، پیرزنی از طبس زیر لب زمزمه می‌کند: نذر کردم تا زنده‌ام، هر سال، همین شب‌ها مشهد باشم... تا برم گره دل‌مو باز کنه، ضامن آهو...
مشهد، آغازی برای ربیع
حال که ماه صفر به پایان می‌رسد، مردم به امید بهار، به ربیع، به روزهای روشن دل بسته‌اند. گویی پایان این شب‌های سرد، با طلوع خورشید از گنبد طلا پیوند خورده است.
اینجا مشهد است؛ شهری که این روزها، نه فقط خانه امام رضا(ع)، که خانه دل‌های شکسته است. همه آمده‌اند تا حاجت بگیرند، آرام شوند، یا دست کم، گریه کنند. و چه جایی بهتر از صحن رضا برای گریه‌های بی‌صدا؟
انتهای پیام/258
