صلح استراتژی حکیمانه امام حسن(ع) برای حفظ اسلام
در صلح امام حسن مجتبی(ع) با معاویه با نگاهی عمیق به شرایط آن دوران، به وضوح می‌توان حکمت‌های الهی این تصمیم تاریخی را درک کرد. این رویداد نه تنها نشان‌دهنده درایت سیاسی امام(ع) بود، بلکه زمینه‌ساز قیام عاشورا شد.
به گزارش خبرگزاری تسنیم از بوشهر، صلح امام حسن مجتبی (ع) یکی از مهم‌ترین وقایع تاریخ اسلام است که نیازمند تحلیل عمیق شرایط زمانی و مکانی خاص خود می‌باشد. این رویداد نه یک شکست، بلکه اوج حکمت و درایت امام معصوم در حفظ اسلام ناب محمدی (ص) بود.
شرایط تاریخی:
پس از شهادت امیرالمؤمنین علی (ع) در سال 40 هجری، امام حسن (ع) در شرایطی بسیار دشوار مسئولیت رهبری امت اسلامی را بر عهده گرفتند. جامعه اسلامی آن روز با چالش‌های متعددی از جمله خستگی مفرط نیروهای مؤمن پس از جنگ‌های پی در پی جمل، صفین و نهروان، نفوذ گسترده عوامل بنی‌امیه در بدنه حکومت اسلامی ، قدرت‌گیری روزافزون معاویه در شام و تبلیغات سوء او علیه اهل بیت (ع) مواجه بود.
دلایل صلح:
امام حسن (ع) با درایت الهی خود، تصمیم به صلح گرفتند که مهم‌ترین دلایل آن عبارتند از:
حفظ جان شیعیان و جلوگیری از نسل‌کشی کامل آنان
افشای چهره واقعی حکومت اموی برای عموم مسلمانان
خنثی‌سازی توطئه‌های پنهانی معاویه برای نابودی تشیع
زمینه‌سازی برای قیام خونین امام حسین (ع)
این صلح ظاهری، دستاوردهای بزرگی برای امت اسلامی از جمله حفظ هسته مرکزی تشیع از نابودی کامل، بیداری تدریجی افکار عمومی نسبت به فساد حکومت اموی، ایجاد اسناد محکمه‌پسند برای مشروعیت‌زدایی از بنی‌امیه و آماده‌سازی بستر مناسب برای قیام عاشورا به همراه داشت.
صلح امام حسن (ع) به ما می‌آموزد که در مدیریت بحران‌ها، گاهی عقب‌نشینی تاکتیکی لازمه پیشبرد اهداف استراتژیک است، حفظ اصل اسلام مهم‌تر از حفظ ظواهر قدرت می‌باشد، مبارزه فقط نظامی نیست؛ فرهنگی و فکری نیز هست و رهبری الهی همیشه به مصلحت کل امت اسلامی می‌اندیشد.
صلح امام حسن (ع) نمونه‌ای بی‌نظیر از مدیریت بحران با نگاهی آینده‌نگرانه بود.
این رویداد تاریخی نشان می‌دهد که تصمیم امام حسن مجتبی (ع) نه از سر ضعف، بلکه از موضع حکمت، آینده‌نگری و مسئولیت‌پذیری در قبال سرنوشت امت اسلامی گرفته شد. صلحی که مقدمه‌ای شد برای قیام جاودانه عاشورا حسینی شد.
نویسنده: محمود خدری کارشناس مذهبی، فرهنگی و سیاسی استان بوشهر
انتهای پیام/
