پیامبر مهربانی‌ها؛ چراغ هدایت تا قیامت
یاد رسول اکرم(ص) همچنان در دل‌ها روشن است و عشق او آغازگر مسیر بندگی و مهربانی برای انسان‌هاست.
به گزارش خبرگزاری تسنیم از کرج، 28 صفر، شبیه شبی است که خورشید پشت ابرها پنهان شود و زمین در حیرت تاریکی فرو رود. دل‌ها گرفته است، آسمان اشک می‌ریزد و زمین سیاه‌پوش می‌شود؛ چرا که امروز، جهان پیامبر رحمت را از دست داده است. انگار زمان از حرکت ایستاده و فرشتگان نیز در سوگ فرو رفته باشند.
چه روز سختی بود روزی که مدینه، در غم رحلت پیامبر اکرم (ص) فرو رفت، کوچه‌های خاکی مدینه با هر صدای گریه می‌لرزیدند و زنان و کودکان، مردان و سالخوردگان، همه با چشمانی اشک‌بار در سوگ پیامبری نشستند که برایشان نه تنها رهبر بلکه پدری مهربان و پناهگاهی امن بود.
ای رسول خدا! چگونه دل‌ها به نبودنت عادت کنند؟ تویی که با آمدنت، شب جاهلیت را شکافتی و صبح ایمان را برانگیختی، تویی که در ظلمات جهل، چراغ دانایی شدی و در بی‌پناهی مردم، رحمت بی‌کران خدا. از تو بود که اسلام آغاز شد، از تو بود که عشق معنا گرفت.
این عشق نه تنها میان انسان‌ها، بلکه میان بنده و پروردگار پیوندی جاودان آفرید. تو آمدی تا نشان دهی که بندگی، زیباترین راه عشق ورزیدن است. آمدی تا بگویی خداوند نه در قصرهای شاهان و نه در خدایان ساختگی، بلکه در دل‌های شکسته است.
ای پیامبر! یاد تو، بوی مهربانی می‌دهد. وقتی از تو می‌گوییم، از انسانی می‌گوییم که هرگز بر کسی تندی نکرد، جز آن‌که دلش در برابر حق سخت می‌شد. از پیامبری می‌گوییم که در میان یارانش بر زمین می‌نشست، نان جو می‌خورد، بر دوش خود هیزم می‌گذاشت و بر سفره فقیران می‌نشست.
با تو بودن یعنی همسفر شدن با عشق
تو را رحمةً للعالمین خواندن و چه درست بود این چون مهربانی تو همه مرزها را درنوردید. کودکان یتیم در نگاهت آرامش می‌یافتند و دشمنانت در برابر بزرگواری‌ات شرمنده می‌شدند. ای رسول خدا! با یاد تو، باران رحمت می‌بارد. ما هنوز از عطش تو سیراب نشده‌ایم. هنوز در کوچه‌های مدینه، جای پای تو باقی است؛ جایی که با تو بودن، یعنی همسفر شدن با عشق.
28 صفر اما روز فراق است؛ روزی که زمین یتیم شد، روزی که مدینه در سوگ نشست و خانه‌ها پر از آه شد. روزی که دخترت فاطمه(س) در آغوش غم شکست و علی(ع) بی‌تابانه بر پیکر تو گریست. چه سنگین بود آن لحظه که آسمان، خورشید خود را از دست داد.
ای پیامبر مهربان! تو نه فقط پدر امت بلکه سرچشمه ولایت بودی. رسالت تو در غدیر به ولایت علی(ع) ادامه یافت تا امت در طوفان‌ها بی‌پناه نماند. تو رفتی اما راهت ماندنی است. تو رحلت کردی اما نور هدایتت خاموش نشد. امروز جهان امروز بیش از هر زمان دیگری به تو محتاج است.
در میان جنگ‌ها، ظلم‌ها، فقر و بی‌عدالتی‌ها، هنوز ندای تو شنیده می‌شود که می‌فرمودی: «الناس صنفان؛ إما أخ لک فی الدین، أو نظیر لک فی الخلق.» (مردم یا برادر دینی تو هستند یا در آفرینش همانند تو). چه پیام زیبایی! تو انسان را، هر که و هر کجا باشد، شایسته کرامت دانستی.
اخلاق تو، مدرسه‌ای جاودان است. تو به ما آموختی که بزرگ‌ترین عبادت، مهربانی با خلق خداست. به ما گفتی بهترین مردم کسی است که سود بیشتری به دیگران برساند. تو نشان دادی که ایمان بدون اخلاق، ناتمام است. ای رسول خدا! این روزها که نامت را می‌بریم، اشک بی‌اختیار جاری می‌شود.
در هر دل شکسته پناهی جز تو نیست
ای رسول مهربانی ها تصور جدایی از تو، جانکاه است. چگونه زمین تاب آورد روزی که پیکرت را در بقیع آرام کردند؟ چگونه فرشتگان آرام گرفتند وقتی تو به سوی آسمان پر کشیدی؟ اما یاد تو هنوز زنده است. در هر اذان، نام تو بر فراز گلدسته‌ها طنین می‌اندازد و در هر نماز، صلوات بر تو جاری می‌شود.
در هر دل شکسته، پناهی جز تو نیست؛ عشق از تو آغاز شد و تا قیامت ادامه خواهد یافت. 28 صفر تنها روز غم نیست، روز عهد بستن دوباره است؛ عهدی که ما با تو می‌بندیم تا راهت را ادامه دهیم و اخلاق و مهربانی‌ات را چراغ راه زندگی‌مان کنیم. روزی که با اشک می‌گوییم: «لن نترک یا رسول الله! ما راهت را رها نمی‌کنیم.»
ای رسول عشق! هرچند جسمت از میان ما رفته، اما دل‌هایمان هنوز در کنار توست. هرچند خانه‌ات در مدینه ساکت است، اما نامت در هر خانه‌ای جاری است. هرچند کوچه‌های مدینه غمگین است، اما کوچه‌های دل‌های ما روشن به نورت است.
ای پیامبر! امروز که زمین در ماتم است، ما بر سر عهدی که در غدیر بسته شد، ایستاده‌ایم. تو رفتی، اما علی(ع) و فرزندانش راهت را زنده نگه داشتند. تو رفتی اما ولایت، پرچم‌دار رسالتت شد. در پایان، دل را به آسمان می‌سپارم و با اشک زمزمه می‌کنم:
«السلام علیک یا رسول الله، یا حبیب الله، یا رحمةً للعالمین. شهادت می‌دهم که تو پیامبر خدایی، تو چراغ هدایت و کشتی نجاتی. ما را در قیامت شفاعت کن و دستمان را در سختی‌های دنیا رها مکن.» و باز، 28 صفر می‌آید و می‌رود اما نامت، یا رسول خدا، هرگز کهنه نمی‌شود، چون تو آغاز عشق بودی و عشق، جاودان است.
یادداشت: اکبر علاقه‌بندی
انتهای پیام/
