در ستایش قلم؛ وقتی رسانه و مسئول کنار هم ایستادند+ فیلم

به گزارش خبرگزاری تسنیم از بیرجند،  سید محمدرضا هاشمی، استاندار خراسان جنوبی، آمده بود تا نه برای سخنرانی یا گزارش عملکرد، بلکه برای پاسداشت قلم و تقدیر از اهل خبر، کنار خبرنگاران تسنیم بنشیند؛ همان‌هایی که بی‌وقفه روایت‌گر واقعیت‌اند. از شهید صارمی گفتند، از جهاد تبیین، و از نقش رسانه در توسعه؛ گفت‌وگویی صمیمی میان دولت و دیده‌بانان جامعه.

هوا گرم بود، اما دل‌ها گرم‌تر. خبرنگاران خبرگزاری تسنیم در خراسان جنوبی شاید تصورش را هم نمی‌کردند که در شلوغ‌ترین روزهای مرداد، میزبان بالاترین مقام اجرایی استان باشند؛ آن‌هم نه برای گفت‌وگویی رسمی، بلکه برای ادای احترام به قلم.

نوزدهم مرداد ماه، تقویم کنار مانیتورها می‌درخشید. روز خبرنگار، یاد شهید صارمی، صدای خاموش‌نشدنی جبهه خبر. در همین فضا بود که سید محمدرضا هاشمی، استاندار خراسان جنوبی، بی‌تکلف و با لبخند وارد شد؛ نه با نطق‌های اداری و فاصله‌های مرسوم، که با صداقت و همدلی.

 «آمده‌ام تا از شما تشکر کنم؛ به نمایندگی از مردم.»
اولین جمله، ساده بود، ولی وزین. لحظه‌ای همه سکوت کردند. حرفی که از دل برخیزد، روی دل می‌نشیند.

استاندار، در میان خبرنگاران نشست؛ همان‌هایی که شب و روز را نمی‌شناسند، برای ثبت حقیقت. او گفت: «خبرنگاران چشم بینای جامعه‌اند. هیچ توسعه‌ای بدون دیده شدن ممکن نیست. شما دیده‌بان پیشرفت این استان هستید.»

و بعد، به نقطه‌ای روشن اشاره کرد.
«امروز خراسان جنوبی، در بهار 1404، کمترین نرخ بیکاری را در کشور دارد. و در تیرماه، پایین‌ترین نرخ تورم را ثبت کرده‌ایم. این یعنی حرکت در مسیر درست؛ اما این مسیر بدون بازتاب رسانه‌ای شما دیده نمی‌شود.»

حرف‌هایش بوی واقع‌گرایی می‌داد. نه اغراق، نه وعده. بلکه دعوت به همکاری؛ رسانه و دولت، کنار هم، نه مقابل هم.

در این میان، دانی، مدیرکل امور استان‌های خبرگزاری تسنیم هم آرام اما قاطع گفت:«تسنیم بازوی رسانه‌ای شماست. آمده‌ایم تا هم‌پای شما باشیم؛ برای توسعه استان، برای آگاهی مردم.»

کسی حرف از گلایه نزد. کسی خود را در مقام مطالبه‌گر صرف ندانست. این بار گفت‌وگو از جنس مشارکت بود. از نوعی تفاهم میان مدیر و رسانه؛ از جنس هم‌نفسی برای مردمی که باید بدانند چه می‌گذرد، چه کرده‌ایم، و چه در پیش است.

دقایقی بعد، همه در قاب یک عکس ایستادند. لبخندهایی بی‌تکلف، دستی بر شانه‌ای، و شاید دعایی بی‌صدا:
«قلم‌تان ماندگار، راه‌تان روشن.»

انتهای پیام/258/