از خرابه شام تا اسلام‌آباد زنجان؛ سفره‌ای به وسعت اشک‌های شیعه + عکس
خرابه‌ای در شام، صدای گریه‌های دختری سه‌ساله را هنوز در خود دارد؛ دختری که در اوج غربت، داغ پدر را تاب نیاورد و مظلومانه جان داد. حالا قرن‌ها بعد، در دل محله‌ای ساده اما دل‌باخته در زنجان، نام او روی سفره‌ای گسترده می‌شود.
به گزارش خبرگزاری تسنیم از زنجان، در میان کوچه‌هایی که هنوز بوی ایمان، غیرت و اشک‌های عاشورایی در آن جاری‌ست، محله اسلام‌آباد زنجان، در نخستین جمعه ماه صفر، حال و هوای دیگری دارد. خیابان‌ها رنگ ماتم می‌گیرند، پرچم‌های سیاه با نام رقیه‌ی سه‌ساله به اهتزاز در می‌آیند، و دل‌های عاشق با زمزمه صلوات و نوای نوحه به هم نزدیک می‌شوند. اینجا، مراسمی برگزار می‌شود که سال‌هاست در دل عاشقان اهل بیت (ع) جا باز کرده و اکنون به یکی از جلوه‌های بی‌بدیل ارادت مردم زنجان به ساحت اهل بیت علیهم‌السلام بدل شده است: سفره جهانی حضرت رقیه (سلام‌الله‌علیها).
این سفره، نه صرفاً بساطی از نذری و طعام است؛ بلکه فرهنگی است آمیخته با اشک و عشق، که نسل به نسل منتقل شده و اکنون در طنین صدای مادحین و عزاداران، روایت مظلومیت دختری خردسال را بازمی‌گوید؛ دختری که در خرابه‌های شام، زخم دلش بیش از آن بود که تن نحیفش تاب بیاورد. و امروز، زنان و مردان، کودکان و کهنسالان، همه و همه آمده‌اند تا با زبان دل، با زبان اشک، با زبان نذر، از رقیه (س) مدد بخواهند، از صبرش درس بگیرند و به یاد مظلومیتش، دل‌ها را به سوی خداوند متعال روانه کنند.
این مراسم معنوی که هر ساله با حضور پرشور مردم مؤمن زنجان برگزار می‌شود، امسال با نیتی ویژه مزین شده بود: تعجیل در فرج حضرت ولی‌عصر (عج). در مسجد حضرت رقیه (س) در منطقه اسلام‌آباد، صدای "یامهدی" در کنار نوحه‌های مظلومیت رقیه، به طرز شگفت‌انگیزی، فریادی واحد ساخت؛ فریادی از دل‌های چشم‌انتظار، که دل در گرو فرزند زهرای اطهر (س) دارند و غم غربت خاندان حسین (ع) را با دعا برای ظهور مرهم می‌گذارند.
همچون سال‌های گذشته، این سفره در نقاط مختلفی از شهر برپا شد؛ از مساجد کوچک تا حسینیه‌های بزرگ، از خانه‌های محقر تا تکایای پرشکوه. اما محور اصلی و قلب تپنده این حرکت عظیم، مسجد حضرت رقیه (س) در اسلام‌آباد بود؛ جایی که دل‌ها آرام می‌گرفتند و نگاه‌ها خیره به ضریح خیالی دخترک سه‌ساله‌ای بود که در خرابه‌ای جان سپرد اما قلب جهانی را بیدار کرد.
در حاشیه این مراسم، توزیع نذری نه فقط به عنوان یک آیین سنتی، بلکه به عنوان نمادی از بخشش، ایثار و همبستگی مردمی جلوه‌گر شد. بانوان با دستانی لرزان از شوق، غذا و شیرینی آماده می‌کردند، کودکان با پرچم‌هایی کوچک در دست، در فضای معنوی مراسم غرق بودند، و پیرمردانی که شاید قامتشان خم شده بود اما اشتیاقشان به خدمت در این مراسم، قامت دلشان را بلندتر از همیشه کرده بود.
این‌گونه است که زنجان، در اولین جمعه صفر، نه فقط میزبان هزاران نفر در یک مراسم مذهبی، بلکه میزبان روایتی زنده از عشق و ارادت به خاندان عصمت و طهارت است. این سفره، تجلی فرهنگ نذر و وفاداری‌ست؛ تجسمی از آموزه‌های شیعی که ریشه در کربلا دارد و امتدادش تا ظهور منجی موعود (عج) ادامه خواهد داشت.
انتهای پیام/
