هجوم ملخ‌های کوهاندار به مراتع خراسان جنوبی
در حالی‌که خراسان جنوبی با خشکسالی‌های پی‌درپی و بیابان‌زایی گسترده مواجه است، هجوم آفت مهاجم «ملخ کوهاندار» به بیش از ۱۰۰ هزار هکتار از اراضی استان، چالشی تازه برای منابع طبیعی رقم زده است.
به گزارش خبرنگار تسنیم، علیرضا نصرآبادی، مدیرکل منابع طبیعی و آبخیزداری خراسان جنوبی، در نشست خبری، از مدیریت 80 هزار هکتار از اراضی آلوده به ملخ کوهاندار در استان خبر داد.
به گفته وی، تاکنون 102 هزار هکتار از مراتع و اراضی طبیعی استان به‌ویژه در شهرستان‌های زیرکوه و قائنات به این آفت آلوده شده‌اند. با وجود اقدامات انجام شده، روند تخم‌گذاری ملخ‌ها همچنان ادامه دارد و به‌دلیل چرخه زیستی این آفت، زمان مناسب برای مقابله اصلی، بهمن‌ماه سال جاری پیش‌بینی شده است.
نصرآبادی از همکاری نهادهایی مانند جهاد کشاورزی، دهیاری‌ها و بخشداری‌ها در عملیات مقابله قدردانی کرد و افزود: برای سال آینده، خرید پهپاد به‌منظور افزایش دقت و سرعت مبارزه با این آفت در دستور کار قرار گرفته است.
مقابله سنتی یا هوشمند؟
اگرچه به گفته مسئولان، مشکلی از نظر تأمین اعتبار وجود ندارد و استانداری خراسان جنوبی حمایت‌هایی را انجام داده، اما کارشناسان منابع طبیعی معتقدند که بدون تجهیز به فناوری نوین، آموزش نیروهای محلی و پایش مستمر با ابزارهای دقیق، امکان کنترل ریشه‌ای این آفت وجود نخواهد داشت.
تجربه استان‌هایی چون هرمزگان و سیستان و بلوچستان نیز نشان داده که مقابله سنتی، تنها مسکن موقت بحران‌های زیست‌محیطی است و در نبود زیرساخت‌های فناورانه، آفت‌ها بار دیگر به اراضی بازمی‌گردند.
خطر فراتر از پوشش گیاهی
ملخ کوهاندار اگرچه برخلاف ملخ صحرایی قدرت پرواز بالایی ندارد، اما در دسته‌های گسترده حرکت می‌کند و با تغذیه از گیاهان مراتع، چرای دام را نیز با تهدید جدی مواجه می‌سازد. موضوعی که می‌تواند در میان‌مدت بر معیشت دامداران، تولید محصولات دامی و حتی مهاجرت روستاییان تأثیرگذار باشد.
هجوم آفت ملخ کوهاندار را نباید به‌عنوان بحران مقطعی نگریست. آنچه امروز در خراسان جنوبی رخ می‌دهد، بخشی از زنجیره تهدیدهای محیط‌زیستی ناشی از تغییر اقلیم، بهره‌برداری بی‌رویه از منابع و نبود راهکارهای پایدار مدیریتی است.
اکنون زمان آن است که مقابله با آفت‌هایی مانند ملخ کوهاندار، نه‌تنها با سم‌پاشی سطحی، بلکه با رویکردی تحقیقی، فناورانه و بین‌بخشی دنبال شود؛ وگرنه باید در آینده‌ای نه‌چندان دور، منتظر افزایش خسارات به منابع طبیعی و امنیت غذایی جوامع محلی باشیم.
انتهای پیام/ 257
