جرعه‌ای چای داغ و خرمابریز نذر دستان حاجت‌مند زائران رضوی

به گزارش خبرگزاری تسنیم از کرمان، هر فصل که می‌رسد، دل‌هایمان شروع می‌کند به شمارش معکوس؛ برای رسیدن به روزی که لباس سبز خادمی را بر تن کنیم و دوباره زائر آستان خورشید شویم، اما این‌بار نه از پشت پنجره فولاد، بلکه در چایخانه حرم مطهر امام رضا (ع) در گوشه یکی از صحن‌ها؛ چهار بار در سال نوبت عاشقی ما فرا می‌رسد، چهار بهار دل‌انگیز برای ما که عاشقانه در حاشیه‌ یکی از صحن‌ها جرعه‌ای چای داغ، نذر دستان حاجت‌مند زائران می‌کنیم.

این‌جا موسسه عشاق کرمان است. این‌جا قدح‌های بزرگ خرماو کاسه‌های پر از کنجد، دیگر فقط ابزار تهیه خرمابریز نیستند؛ هر کدامشان را نیت می‌کنیم. یکی برای شفای مریضی، دیگری برای گشایش کار بسته‌ یک پدر، آن یکی برای آرامش دلی بی‌قرار.

دستان خادم‌یاران، با وسواس و احترام، تکه‌ای از خرمابریزهای کرمانی را جدا می‌کنند و پس از آنکه به شکل گلوله‌ای در مشت‌شان می‌فشارند، با مُهر پلاستیکی طرح‌دار، آن را مزین می‌کند به طرح‌هایی که هر کدام، انگار دعاهایی خاموش در دل دارند؛ نفر آخر هم کنجد می‌پاشد؛ همان چند دانه ساده که به چشم نمی‌آید، اما در دل، خود هزاران دعا و حاجت را راهی مشهد الرضا می‌کند.

بعد همه را کنار هم می‌گذارند. می‌دانند که این‌ها قرار است با چای داغ نذری، نصیب دستان زائرانی شود که شب‌ها با گریه خوابیده و حالا از راه دور آمده تا سلامی بدهد و جوابی بگیرد و ما، در چایخانه‌ای ساده در گوشه‌ی صحن، می‌شویم واسطه نذر و نیاز، امید و اجابت.

همه اینها را یکی از خادم‌یاران موسسه عشاق کرمان می‌گفت؛ حالا دیگر صدای صلوات خاصه، آرام پخش می‌شد و فضا پر شده بود از عطر صلوات و معنویت. بوی خرمابریز و برق نبات، دست به دست هم داده بودند تا لحظه‌ای کوتاه، دل‌هایمان را از زمین بکنند و تا آسمان ببرند.

یکی از خادمان می‌گفت: نمی‌دانم کدام‌یک از این خرمابریزها قرار است طعم شیرینی زیارت را به دل چه کسی بنشاند... اما معجزات زیادی را با همین چشمانم دیده‌ام. زائری که با چشم‌های اشک‌آلود، در صف چای نذری ایستاده بود، پیرمردی که خرمابریز را در جیب لباسش می‌گذاشت تا برای نوه‌اش که در بستر بیماری است، به نیت شفا ببرد و کودکی که با ذوق، خرمابریز را چون هدیه‌ای از امام رضا علیه‌السلام می‌دانست.

وی ادامه داد: نوبت عاشقی، شاید چند ساعت بیشتر نباشد، اما طعم و شیرینی‌اش، سال‌ها در دل می‌ماند؛ مانند بوی حرم، که حتی سال‌ها پس از آخرین زیارت، با شنیدن صدای صلوات خاصه، یادش در جان آدم زنده می‌شود.

وی افزود: اینجا نه فقط چای، نه فقط خرمابریز و نه فقط کنجد...؛ اینجا همه‌چیز عاشقانه است و چه افتخاری بالاتر از آن‌که دستی باشی برای اجابت، لبخندی برای دلی گرفته، یا جرعه‌ای چای، نذریِ.

وی گفت: در میان نغمه‌های نقاره‌خانه، در زیر سایه گنبد زرین امام رضا (ع)، دلمان را نذر لحظه‌ای خدمت به زائران رضوی می‌کنیم. نه برای دیده شدن و نه برای نام و نشان، که برای پیدا کردن نشانی از تو شدن در دلمان و این شنبه نوبت عاشقی ما فرا می‌رسد در چایخانه حرم رضوی در گوشه یکی از صحن‌های مطهر.

انتهای پیام/511/