کاهش پلانکتون‌ها و غیرقابل سکونت شدن آب‌ها برای ماهیان
اقیانوس‌ها، دریاها و دریاچه‌های زمین به سرعت توانایی خود را در حفظ حیات ماهیان از دست می‌دهند.
به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری تسنیم، دانشمندان به یافته‌ای نگران‌کننده درباره تأثیر تغییرات اقلیمی بر اقیانوس‌های زمین دست یافته‌اند که بر اساس این یافته‌ها، تغییرات کوچک در بخش‌های پایین زنجیره غذایی می‌توانند پیامدهای بزرگی بر جمعیت ماهیان و در ادامه امنیت غذایی انسان و همچنین حیات دریایی داشته باشند. این پژوهش جدید نشان می‌دهد که شبکه غذایی اقیانوس‌ها بسیار حساس‌تر از آن است که پیش‌تر تصور می‌شد.
موجودات ریز اقیانوسی، تأثیری بزرگ بر ماهیان
فیتوپلانکتون‌ها، موجودات میکروسکوپی شبیه گیاهان هستند که در اقیانوس‌ها، دریاها و دریاچه‌ها شناورند. این موجودات با استفاده از نور خورشید و فرآیند فتوسنتز، غذای خود را تولید می‌کنند و در همین فرآیند، تا نیمی از اکسیژن زمین را فراهم می‌کنند.
فیتوپلانکتون‌ها نخستین حلقه زنجیره غذایی در محیط‌های آبی هستند و غذای موجوداتی مانند ماهیان کوچک و میگوها را تأمین می‌کنند. همچنین، این موجودات نقشی کلیدی در جذب دی‌اکسیدکربن از جو دارند و به تنظیم اقلیم زمین کمک می‌کنند.
اما این موجودات حساس به تغییرات محیطی، از جمله گرم‌شدن آب‌ها، هستند. مدل‌های اقلیمی نشان می‌دهند که گرم‌شدن اقیانوس‌ها می‌تواند باعث کاهش 16 تا 26 درصدی سطح فیتوپلانکتون‌ها در مناطقی همچون اقیانوس اطلس شمالی شود. این کاهش ظاهراً کوچک می‌تواند ظرفیت اقیانوس‌ها برای حمایت از حیات ماهیان را تا 38 تا 55 درصد کاهش دهد؛ یعنی بیش از دو برابر کاهش اولیه فیتوپلانکتون‌ها.
تأثیرات غیرمستقیم تغییرات اقلیمی
دکتر آنگوس اتکینسون از آزمایشگاه دریایی پلیموث و دکتر اکسل روسبرگ از دانشگاه کوئین مری لندن، این پژوهش را رهبری کرده‌اند. آن‌ها دریافتند که عامل اصلی کاهش ماهیان، کاهش تعداد فیتوپلانکتون‌ها و نه افزایش دمای آب است. این کاهش به دلیل کمبود مواد مغذی از اعماق آب‌ها اتفاق می‌افتد.
با گرم‌شدن سطح آب‌ها، لایه‌بندی آب بیشتر شده و مانع از رسیدن مواد مغذی از اعماق به سطح می‌شود. این کمبود مواد مغذی منجر به کاهش اندازه فیتوپلانکتون‌ها و کاهش کارایی انتقال انرژی در زنجیره غذایی می‌شود.
کاهش تعداد فیتوپلانکتون‌ها نه‌تنها بر کیفیت آب، بلکه بر تعداد ماهیان و در نهایت، بر معیشت جوامع وابسته به ماهیگیری تأثیر می‌گذارد. این پژوهش نشان می‌دهد که مناطق دارای فعالیت‌های ماهیگیری متمرکز، بیشترین کاهش را تجربه خواهند کرد.
راهکارهای پیشنهادی
برای حفاظت از اقیانوس‌ها در برابر این بحران، پژوهشگران پیشنهاد می‌کنند که از مدل‌های شبیه‌سازی پیشرفته و داده‌های دقیق درباره ساختار اندازه پلانکتون‌ها استفاده شود. با درک بهتر این مکانیزم‌های پنهان، می‌توان استراتژی‌های مؤثرتری برای حفاظت از اقیانوس‌ها و منابع حیاتی آن تدوین کرد.
این پژوهش، که در مجله Nature Communications منتشر شده است، یادآور اهمیت موجودات کوچک در حفظ سلامت اکوسیستم زمین است و تأکید می‌کند که هر تغییری، هرچند کوچک، می‌تواند پیامدهای بزرگی داشته باشد.
انتهای پیام/
