بازخوانی ماجرایی از دوران کرونا / متهم اصلی هزینه‌های هنگفت در کنسرت‌های آنلاین چه کسی است؟

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، چند روزی است که خبرِ رفتنِ مهدی سالم از بنیاد رودکی منتشر شده است. با رفتنِ سالم از بنیاد رودکی، نامِ محمد اله‌یاری به عنوان گزینه‌ای برای رفتن به بنیاد رودکی مطرح شد. اله‌یاری در حال حاضر مدیرکل دفتر موسیقی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی است. رفتن الهیاری به بنیاد رودکی به معنای خالی ماندنِ پُستِ مدیریتِ مرکز موسیقی است. لذا اهالی موسیقی به شدت نگران هستند؛ چرا که الهیاری در طول چهار سال حضورش در دفتر موسیقی، آرامش و ثبات را به این مجموعه تزریق کرده بود. حالا آنها نگران هستند که با رفتنِ اله‌یاری از دفتر موسیقی، اوضاعِ این هنر در کشور به چه سمتی خواهد رفت!

به هر روی وقتی ماجرا جدی شد، نام‌هایی هم برای جایگزینیِ الهیاری در دفتر موسیقی مطرح شد.

امیرحسین سمیعی و بشیر بی‌آزار نام‌هایی بودند که برای تصدیِ پُستِ مدیرکل مرکز موسیقی وزارت ارشاد مطرح شدند. بشیر بی‌آزار که خیلی زود واکنش نشان داد و اعلام کرد که در فرانسه به سر می‌برد و آمدنش به مرکز موسیقی منتفی است. سمیعی اما داستان دیگری داشت؛ او که از هنرمندان عرصه موسیقی است و تجربه‌های موفقی در عرصه آواز کلاسیک دارد، نسبت به رفتنش به مرکز موسیقی واکنشی نداشت. سمیعی در حال حاضر معاون هنری سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران است.

برخی که گمان کردند رفتنِ سمیعی به مرکز موسیقی وزارت ارشاد محتمل است، ماجرای تخریب او را آغاز کردند. آنها مدعی شدند که سمیعی در زمان حضورش در مرکز موسیقیِ سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران، کنسرت‌هایی با حضور علیرضا قربانی و اهالی موسیقی نواحی برگزار کرده که در جریان برگزاری این اجراها رقم‌های سنگینی جابه‌جا شده است. ماجرای دیگری هم که برای سمیعی مطرح کردند به انتشار آلبومی با صدای محمد معتمدی مربوط بود که در آنجا هم سمیعی را به حیف‌ومیلِ بودجه‌های هنگفت متهم کردند.

همه‌ی این اتهام‌ها در حالی است که گویا هیچ کدام از این رویدادها به امیرحسین سمیعی و البته به سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران ربطی ندارد و در جای دیگری برای این برنامه‌ها تصمیم‌گیری شده است. برای روشن شدنِ ماجرا و بازخوانیِ‌ آنچه در گذشته رخ داده، سراغِ امیرحسین سمیعی رفتیم. او که خواننده موسیقی کلاسیک و آهنگساز بسیاری از آثارِ معتبر موسیقی فاخر کشورمان است، تمایلی به صحبت در این باره نداشت، بالاخره حاضر شد درباره برخی تصاویر و اسنادی که به او نشان دادیم، توضیحاتی را ارائه کند. توضیحاتی که خواندنش را به مخاطبان توصیه می‌کنیم:

تصویر بالا یکی از نخستین مطالبی بود که درباره کنسرتِ آنلاین علیرضا قربانی و کنسرت‌های آنلاین موسیقی نواحی و  انتشار آلبومی با صدای محمد معتمدی منتشر شد. در اینجا سازمان فرهنگی شهرداری تهران مورد خطاب قرار می‌گیرد و بعدها از همین موارد برای تخریب این سازمان و البته امیرحسین سمیعی استفاده می‌شود.

سمیعی درباره تصویر بالا می‌گوید: کلیه برنامه‌هایی که در این تصویر نامشان ذکر شده، هیچ ربطی به سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران ندارند. همه این برنامه‌ها در زمانِ شهردارِ پیشین و در معاونت اجتماعیِ شهرداری تهران برنامه‌ریزی و انجام شده است!

انتشار تصویر بالا برای زیرسوال بردنِ اعداد و ارقامی بود که برای کنسرت آنلاین علیرضا قربانی هزینه شده بود. اعداد و ارقامی که به انصاف هم قابلِ انتقاد و اعتراض بود.
همچنین هزینه‌های اجرای موسیقی نواحی به شدت مورد هجمه قرار گرفت. تصور کنید برای مستند سازی و تصویربرداری اجراهای موسیقی نواحی در آن سال بیش از 400 میلیون تومان هزینه شده بود! این رقم در حالی به نامِ موسیقی نواحی هزینه شده بود که برخی از پیشکسوتانِ موسیقی نواحی، ماهانه حقوقی معادل یک و نیم میلیون تومان می‌گیرند!
 

سمیعی درباره این تصویر می‌گوید: من درباره جزئیات این کارها هیچ نظری ندارم. اما باز هم باید تاکید کنم که این کارها در سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران انجام نشده‌اند و متعلق به معاونت اجتماعی شهرداری در دوره شهردارِ پیشین بودند. متاسفانه نمی‌دانم چه کسی یا کسانی و با چه هدفی، همه این کارها را به من و به سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران ربط دادند.

امیرحسین سمیعی با کشیدنِ کادرهای زرد دورِ تاریخ‌هایِ تصویر بالا، می‌گوید: در تصویر بالا به کادرهای زرد توجه کنید! همه این اتفاقات در دوران شهردار قبل و البته در معاونت اجتماعیِ شهرداری تهران انجام شده است. نکته مهمتر اینجاست که تاریخی که این قراردادها منعقد شده و این بودجه‌ها صرف یا شاید حیف و میل شده، زمانی است که من حتی در سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران هم نبوده‌ام!

امیرحسین سمیعی با ارسال عکس فوق برای خبرنگار تسنیم، اثبات می‌کند که نخستین حضورش در سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران، در سِمتِ مدیر امور موسیقی و سرودِ سازمان، در تاریخ سیزدهم خرداد 1399 بوده است.

تمام آنچه به عنوان اتهام متوجهِ سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران و شخصِ امیرحسین سمیعی شده، در فروردینِ 1399 برایشان تصمیم گیری شده است.
حال آنکه امیرحسین سمیعی طبقِ تصویر حکمِ او، در خردادِ 1399 به سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران رفته است.
فراموش نکنیم که اصل ماجرا هم از اساس به اشتباه یا با هدفی دیگر مطرح شده است؛ چرا که تمام آن برنامه‌ها را معاونت اجتماعی شهرداری تهران در دوره‌ی شهردارِ پیشین انجام داده و اگر مشکلی هم در این زمینه وجود داشته باشد، متوجهِ بخش دیگری است.

توضیح: معاونت اجتماعی شهرداری تهران و سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران دو مجموعه‌ی مجزا با مدیریت‌های متفاوت با ماموریت‌های متفاوت هستند.

انتهای پیام/