بازگشت لژیونرها به لیگ برتر فوتبال؛ مثبت یا منفی؟/ چراغپور: آنها در اندازه تیم ملی بودند، دیپورت نمی‌شدند!

به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری تسنیم، یکی از نکات قابل توجه فصل گذشته لیگ برتر فوتبال که در سال‌های گذشته دیده نمی‌شد، حضور پُررنگ ملی‌پوشانی بود که طی سال‌های گذشته در تیم‌های خارجی به میدان می‌رفتند.

علیرضا بیرانوند، مرتضی پورعلی‌گنجی، مهدی قایدی، محمد محبی، رامین رضاییان و شهریار مغانلو نفراتی بودند که در دو سال گذشته عزم بازگشت کردند (دائم یا موقت) و تیم‌های داخلی را به ماندن در تیم‌های اروپایی یا قطری ترجیح دادند. مهرداد محمدی و شجاع خلیل‌زاده هم امسال به پیشنهادهای تراکتور و استقلال پاسخ مثبت دادند. زمزمه‌هایی مبنی بر انتقال سعید عزت‌اللهی و محمد حسین کنعانی‌زادگان هم به یکی از تیم‌های داخلی شنیده می‌شود.

این مسئله سبب بروز واکنش‌های مختلفی میان اهالی فوتبال شده است. برخی از کارشناسان، افزایش کیفیت بازی‌های فصل گذشته و رسیدن سه تیم به میانگین دو امتیاز از هر مسابقه را مرهون بازگشت لژیونرها می‌دانند. عده‌ای هم معتقدند باشگاه‌های کشورمان سخت‌افزار کاملی برای حفظ آمادگی لژیونرها در سطح ایده‌آل ندارند. حتی علی خطیر، عضو کمیته کارگروه نظارت بر قراردادها و سقف بودجه باشگاه‌ها نیز مسئله بازگشت لژیونرها را فاجعه‌بار و سبب ضرر تیم ملی دانسته بود.

در همین باره به سراغ جلال چراغپور کارشناس برجسته فوتبال کشورمان رفتیم تا درباره محاسن و معایب بازگشت لژیونرها صحبت کنیم. چراغپور در این باره به خبرنگار تسنیم گفت: قبل از اینکه طرفدار یکی از این دو نظریه باشیم، باید نظریه سوم را بررسی کنیم. باشگاه‌های خارجی زمان اوج شکوفایی و بهره‌وری عضلانی، فکری و سلامتی بازیکنان ایرانی برای جذب آنها اقدام می‌کنند.

وی در ادامه تصریح کرد: لژیونرهای ما در اوج آمادگی، در تیم‌های اروپایی به میدان رفتند و چند سال در تیم‌های عربی بازی کردند. این نفرات سپس به ایران بازگشتند و چهار سال در تیم ملی ماندند. باید ببینیم تیم ملی در منحنی ارزشی و فوتبالی بازیکنان چه جایگاهی دارد. اینگونه نیست که لژیونرها، تیم‌های خارجی را ترک کنند و جدایی زمانی رخ می‌دهد که باشگاه‌های خارجی تمایلی به ادامه همکاری با لژیونرها نداشته باشند.

کارشناس فوتبال ایران با اشاره به لزوم رجوع به اتفاقات گذشته عنوان کرد: ایرانیان در تیم‌های خارجی درآمد، آرامش و امکانات بیشتری دارند و این برهه (بازگشت به کشور)، پایان بازدهی آنهاست. آیا هنگامی که دژاگه یا آندو تیموریان به کشور بازگشتند، چیزی از آنها مانده بود که به تیم ملی کمک کنند؟ کی‌روش هم پس از بازگشت لژیونرها، آنها را کنار گذاشت. وقتی کشور همسایه می‌گوید فلان لژیونر را نمی‌خواهیم و ما از همان بازیکن در تیم ملی استفاده می‌کنیم، آگاهی و نگرش ما زیر سؤال می‌رود.

«تیم ملی کجای منحنی وزن فوتبالی بازیکنان است که بازیکنانِ در آستانه بازنشستگی کنار گوش ما، به این تیم دعوت می‌شوند؟»، چراغپور ضمن طرح این سؤال خاطر نشان کرد: بازیکنانی که به لیگ برتر بازمی‌گردند، بار فنیِ فرای بار تکنیکی لیگ برتر در ذهن دارند. این لژیونرها می‌خواهند درس‌هایی را که از مربیان خارجی در ذهن دارند، در زمین و با بدن‌های خود اجرا کنند. با این حال اگر آنها وضعیت بدنی خوبی داشتند، باشگاه‌های خارجی چنین بازیکنانی را پس نمی‌زدند!

وی با اشاره به تفاوت میان نگرش بازیکنان بیان کرد: اگر با لژیونرهای بازگشته یک تیم ملی درست کنیم، تیم ما به تیم پیشکسوتان نزدیک‌تر است! فوتبال مدرن می‌گوید به‌سوی جلو فکر و فرار کن؛ نه اینکه بایستی تا به تو توپ بدهند. وقتی فرار کنی و به تو توپ بدهند، فوتبال می‌شود زیر 27 سال. وقتی منتظر باشی به تو توپ بدهند، فوتبال می‌شود بالای 32 سال. این نفرات، بخشی از کیفیت خودشان را از دست داده‌اند و تا این کیفیت را داشته باشند، دیپورت نمی‌شوند.

کارشناس فوتبال کشورمان با بیان اینکه مسائلی چون حرکات انفجاری بازیکنان در باشگاه‌های خارجی رصد می‌شود، اظهار داشت: هنگامی که آنها در این نظارت‌ها رفوزه می‌شوند، برمی‌گردند. با گوش‌های خودم شنیدم که یک بازیکن پس از بازگشت گفت راحت شدیم! بازیکنان ایجنت‌های قدرتمندی دارند که آنها را به تیم‌های مختلف بازمی‌گردانند. ایران لیگ هفتم و تیم ملی دوم آسیا را دارد. این بازیکنان می‌توانند در لیگ ما بازی کنند، اما اگر لژیونرها در اندازه تیم ملی باشند، آنها را دیپورت نمی‌کنند.

انتهای پیام/