هادی‌پور: ماندن بی‌احترامی به خودم بود؛ جوانان را خراب می‌کنند/ کسانی سر کار هستند که اولویت‌شان تکواندو نیست
دارنده یک مدال نقره و برنز تکواندو جهان با اشاره به خداحافظی‌اش از تکواندو گفت: در این شرایط ماندن بی‌احترام به خودم بود، چرا که کسانی سرکار هستند که اولویت‌شان تکواندو نیست.
آرمین هادی‌پور در گفت‌وگو با خبرنگار ورزشی خبرگزاری تسنیم، در پاسخ به این پرسش که چه اتفاقی باعث تصمیم یک باره او برای خداحافظی شد، اظهار داشت: سعی کردم اولویت زندگی‌ام را از تکواندو خارج کنم. فکر می‌کنم به اندازه کافی برای تکواندو وقت گذاشتم، اما در حال حاضر کسانی سر کار هستند که اولویت زندگی‌شان تکواندو نیست. به نظر من هر کسی آنجا باشد خودش را خراب می‌کند.
وی در واکنش به طرح این موضوع که «به نظر می‌رسد از شرایط ناراحت موجود ناراحت هستی»، گفت: دیگر نمی‌شود کار کرد. همیشه عقیده دارم یا نباید کاری را شروع کرد یا اگر کاری را شروع می‌کنیم باید صد درصد توان خود را بگذاریم. وقتی صد درصد توان خود را می‌گذارید، اما همه دنبال خراب کردن شما هستند، ماندن فقط بی‌احترامی به خودتان است.
نه تنها شأن و شخصیتم حفظ نشد، بلکه شأنی برای من قائل نشدند
دارنده یک مدال نقره و یک برنز جهان در مورد اینکه کادر فنی دنبال خراب کردن اوست یا فدراسیون، گفت: شرایط در این چند وقت از انتخابی قهرمانی آسیا تا انتخابی قهرمانی جهان به گونه‌ای پیش رفت که هر چقدر آنها را کنار هم گذاشتم تا متوجه شوم که به ضرر من نیست یا همه چیز برابر است، به نتیجه نرسیدم. در این مدت نه تنها شأن و شخصیتم حفظ نشد، بلکه هیچ شأن و شخصیتی برای من قائل نبودند.
هادی‌پور در پاسخ به این سؤال که ناراحتی او از اتفاقات مسابقات انتخابی است، تأکید کرد: بعد از یک سال و نیم به فدراسیون برگشتم و هر چقدر به این در و آن در برای حضور در یک مسابقه زدم به هیچ نتیجه‌ای نرسیدم. حتی عنوان کردم من را با هزینه شخصی به اولین مرحله گرندپری در رُم اعزام کنند، اما موافقت نشد. اعتقاد داشتند تیم آماده نیست و من گفتم صفر تا 100 کارهای اعزام با خودم، شما فقط مجوز شورای برون مرزی را بگیرید که قبول نکردند.
آینده‌ام بدون تکواندو بهتر خواهد بود
وی با گلایه از اتفاقات انتخابی قهرمانی آسیا گفت: در انتخابی قهرمانی آسیا، بهادری خیلی به من لطف داشت و در 10، 15 ثانیه بازی را به سود حریف درآورد. بعد از بازی گفتند چرا اعتراض کردم و هر چه را داوران تصمیم گرفتند، باید قبول می‌کردم. یک هفته بعد از انتخابی، بهادری در فدراسیون یک سِمَت گرفت که نوش جانش باشد، اما بهادری با این کار آینده‌ام را خراب کرد. البته آینده من بدون تکواندو خیلی بهتر خواهد بود.
دارنده سه مدال طلای مسابقات دانشجویان جهان تصریح کرد: با وجود این اتفاقات، دوباره برای مسابقات گرندپری تمرین کردم. پس از مدتی قرار شد یک تیم به تورنمنت کره جنوبی اعزام شود و من نیز پذیرفتم که شرایط مالی تیم ملی خوب نیست و خودم باید در این شرایط هزینه کنم و با گرفتن اسپانسر در مسابقات حاضر شوم. بعد از یک مدت متوجه شدم همه تیم به جز من و سجاد مردانی اعزام شدند. حدود 30 نفر دختر و پسر اعزام شدند و فقط برای من و مردانی پول نبود!
به ساعی گفتم چرا با من این کار را می‌کنید
هادی‌پور خاطر نشان کرد: بعد از این اتفاقات واقعاً به هم ریخته بودم و فقط فکر و خیال می‌کردم. به گونه‌ای که چند شب واقعاً نخوابیدم و دنبال جواب این سؤال بودم که چرا با من این کار را می‌کنند. این شرایط روحی باعث شد تا در یک تمرین زانویم پیچ بخورد و دوباره مینیسکم پاره شود و به شرایط صفر برسم. بعد از مدتی جراحی کردم و با پشت سر گذاشتن دوران نقاهت تصمیم گرفتم به تمرینات بازگردم و به اتفاقات گذشته فکر نکنم.
وی راجع به اینکه با هادی ساعی این اتفاقات را در میان گذاشته است یا خیر، گفت: بعد از قهرمانی آسیا با ساعی تماس گرفتم و گفتم با من که تمام زندگی‌ام را برای تکواندو گذاشتم این کارها را نکنید. جواب ساعی این بود که شرایط آنطور که تو فکر می‌کنی نیست. قبل از ساعی با رحیمی نیز صحبت کردم که قرار بود مشکلات را حل کنند. نیازی به دلسوزی هیچ‌کس ندارم و تا امروز خدا پشتم بوده و کسی دستم را نگرفته است که بخواهم از چیزی بترسم. رحیمی به من گفت که فقط مصاحبه نکن تا همه چیز را درست کنم. خنده‌ام گرفته بود. من که جزو خانواده تکواندو هستم، چرا باید خانواده خود را خراب کنم؟!
بعد از المپیک خیلی سختی کشیدم
قهرمان تکواندو آسیا درباره شرایطش بعد از جراحی مینیسک گفت: بعد از بازگشت فقط تمرین کردم و دوباره آماده مسابقه شدم. در این چند وقت به خاطر جراحی مدام وزنم بالا و پایین می‌شد. قرار شد انتخابی من و حسین لطفی برای حضور در مسابقات جهانی در تورنمنت بیروت انجام شود، اما یک هفته قبل از تورنمنت گفتند پول برای اعزام همه نفرات نیست و تعدادی از بچه‌ها به این مسابقات اعزام نخواهند شد. همین موضوع باشد تا حسین لطفی اعزام نشود. لطفی یکی از بازیکنان آینده‌دار ایران است و هیچ مشکلی نیز با او ندارم. حتی به‌عنوان یک ایرانی از شکست او در مکزیک ناراحت شدم، چرا که واقعاً زحمت کشیده بود.
هادی‌پور در ادامه بیان کرد: به بیروت رفتیم و در آنجا وزن کم کردم و در مسابقات به میدان رفتم. در مسیر بازگشت به ایران و در فرودگاه گفتند که به دلیل اینکه فرصتی برای ارسال اسامی به فدراسیون جهانی نمانده است باید دو روز بعد وزن‌کشی و در انتخابی شرکت کنم. با بیژن مقانلو صحبت کردم که اگر امکان دارد با توجه به اینکه تازه از مصدومیت بازگشتم، ریکاوری کنم تا خدای ناکرده دوباره مینیسک پایم پاره نشود. واقعاً بعد از المپیک با جراحی‌هایی که داشتم خیلی سختی کشیدم.
درخت را قطع کردند و دنبال نهال‌هایی رفتند که معلوم نیست بار می‌دهد
وی افزود: مقانلو عنوان کرد که زمانی باقی نمانده است و اگر اسامی را ارسال نکنیم سایت بسته خواهد شد. این در حالی است که فدراسیون جهانی قانونی دارد که با 50 یا 100 دلار می‌توان اسم را تغییر داد. حتی این قانون را هم می‌دانستم، اما قبول نکردند و بعد از دو روز انتخابی گذاشتند. در این فاصله باز وزن کم و در انتخابی شرکت کردم، اما واقعاً بدنم خالی کرد و بازی را 2 بر یک باختم. بعد از بازی فقط خنده‌ام می‌گرفت که چرا این کارها را با من می‌کنند. یک هفته بعد از انتخابی وارد سایت فدراسیون جهانی شدم تا ببینم چه ورزشکارانی ثبت‌نام کردند که دیدم هنوز فرصت برای ثبت‌نام وجود دارد. نمی‌دانم چرا با من که همیشه سرم را پایین انداختم و تمرین کردم، این کار را کردند.
هادی‌پور در مورد دلیل مشکل کادر فنی و فدراسیون با او گفت: واقعاً نمی‌دانم مشکل آنها چه چیزی است. در ابتدا عنوان کردند که هدف کسب سهمیه المپیک پاریس است، اما من، سروش احمدی و سجاد مردانی را که در رنکینگ المپیک در جایگاه‌های هفتم و هشتم بودیم، به مسابقات اعزام نکردند. اگر واقعاً به المپیک فکر می‌کردند ما را حفظ و به گرندپری اعزام می‌کردند تا حداقل در فینال گرندپری نماینده بیشتری داشته باشیم. آنها درخت را قطع کردند و دنبال نهال‌هایی رفتند که مشخص نیست بار خواهد داد یا نه. خدا نکند این اتفاق بیفتد، اما اگر یک بازیکن جوان در دو مسابقه مدال نگیرد خراب خواهد شد.
نخبه فرزان عاشورزاده بود
ملی‌پوش المپیکی تکواندو ایران خاطرنشان کرد: در مسابقات لیگ وقتی دیدم حاج موسایی باخت، واقعاً ناراحت شدم، چون می‌دانم او سنی ندارد و به تازگی از مسابقات جهانی بازگشته است و تلاش می‌کند دوباره خودش را جمع کند. من این مسیر را طی کردم و باید این جوانان آرام آرام به تیم تزریق شوند. نمی‌دانم جوانگرایی به چه معنایی است، اما استعداد کسی مانند فرزان عاشورزاده بود که در تمامی مسابقات حریفان را 12 امتیازی می‌کرد. در این شرایط آرمین هادی‌پور آمد و در قهرمانی آسیا اولین مدال طلای تاریخ تکواندو ایران را در سبک وزن کسب کرد و در برخی تورنمنت‌ها وقتی اعزام می‌شدم اصلاً مقابل حریفان عرق نمی‌کردیم.
هادی‌پور یادآور شد: در آن زمان در نخبه بودن عاشورزاده هیچ شکی وجود نداشت و نتیجه نیز می‌گرفت و طبیعتاً فرزان جلوتر از من به مسابقات اعزام می‌شد، اما در حال حاضر نوجوانان را به مسابقات اعزام می‌کنند و بعد از باخت می‌گویند در حال جوانگرایی هستیم، در حالی که جوانگرایی نمی‌کنند و در حال خراب کردن جوانان هستند! جوانگرایی این است که یک بازیکن نوجوان را در مدت کوتاهی به قهرمانی جهان و قهرمانی آسیا رده پایه اعزام و کاری کنیم که نسبت به تکواندو سرد شود و دوباره او را به قهرمانی جهان سنگین بزرگسالان اعزام کنیم؟ هر چقدر حساب و کتاب می‌کنم شرایط با هم جور در نمی‌آید.
برای سروش احمدی گریه کردم
وی در پاسخ به این سؤال که احتمال دارد تصمیمش برای خداحافظی از تکواندو تغییر کند، گفت: خیلی در این چند وقت با خودم کلنجار رفتم. یکی از لذت‌بخش‌ترین کارهای زندگی من ورزش کردن است و با هیچ چیز قابل مقایسه نیست، اما قصدی برای تغییر تصمیمم ندارم.
تکواندوکار کشورمان در مورد اینکه احتمال نمی‌دهد سوءتفاهمی صورت گرفته باشد، تصریح کرد: سوءتفاهم یک بار یا دو بار پیش می‌آید و وقتی تکرار می‌شود دیگر سوءتفاهم نیست. احساس می‌کردم فقط به من بی‌احترامی شد و این خیلی بد است. سروش احمدی خودش یک کلاس تکواندوست و وقتی برای او استوری گذاشتم از ناراحتی گریه کردم.
نخبه‌های تکواندو ماهی یک میلیون و 700 هزار تومان حقوق می‌گیرند
وی در پاسخ به این سؤال که فکر می‌کنید همین شرایط باعث شد تا احمدی از همکاری با تیم ملی کناره‌گیری کند، تأکید کرد: مطمئن باشید همین شرایط باعث شد. مگر می‌شود رنکینگ هفت دنیا یک باره تکواندو را کنار بگذارد؟ آنهم تکواندوکاری که از 76 کیلوگرم می‌آمد و در وزن 63 کیلوگرم رقابت می‌کرد. دلیل اینکه چرا این کارها را می‌کنند، نمی‌دانم. برای همه ما میلیاردی هزینه شده است. بدی من این است که همیشه حقایق را گفتم و اگر کمبودی در اردوی تیم ملی وجود داشت، منتقل می‌کردم. شاید دلیل بدی من همین موضوع باشد که حرف می‌زنم، چرا که در غیر این صورت و در تمامی این هشت سال به هیچ‌کدام از بچه‌ها بدی نکردم.
درباره احتمال حضورش در کشورهای دیگر هم به تسنیم اظهار داشت: اصلاً به چنین چیزی فکر نمی‌کنم. اینجا که کشور خودمان است و برای ذره ذره خاک آن پدرم زحمت کشیده است. متأسفانه شرایط اینطور شد، بروم کشور غریبه چه کار کنم؟! امیدوارم آینده بچه‌هایی که با کلی امید و آرزو وارد تکواندو شدند، بهتر شود. نخبه‌هایی که با هزار سختی ملی‌پوش شدند و در صورتی که یک ماه مدام در اردو باشند ماهیانه یک میلیون و 700 هزار تومان حقوق می‌گیرند. بالاخره هوای نخبه‌های خود را اینگونه داریم.
انتهای پیام/
