با خالق کامبک طلایی کشتی؛ از اوتیسم برادر تا رابطه با پدر و رویارویی با گرایی

سید دانیال سهرابی که در فینال امیدهای جهان کشتی 7 بر صفر باخته را با کامبک طلایی به برد 17-7 تبدیل کرد و قهرمان جهان شد، در رابطه با اتفاقی که در فینال برایش رخ داد، به خبرنگار ورزشی خبرگزاری تسنیم گفت: یک کم بدنم دَم کرده بود. نرمش که کردم کمی سرحال شدم، اما در یکی دو دقیقه اول، همین دَم داشتن بدنم باعث شد فن بخورم و 7 بر صفر عقب بیفتم. فن که خوردم انگار بدنم خوب شد. مطمئن بودم دیگر به حریفم امتیاز نمی‌دهم، آن 7 امتیاز هم یک اتفاق بود. سراغ امتیاز گرفتن رفتم و امتیازات از دست داده را جبران کردم. ان‌شاءالله که بعد از این دیگر اینطور مبارزه نمی‌کنم و نمی‌گذارم اینقدر امتیاز عقب بیفتم.

وی که امسال در مسابقات جوانان جهان مدال برنز گرفته بود، در مورد شکستش در بلغارستان گفت: آنجا مشکلاتی پیش آمد که پیش از مبارزه با کشتی‌گیر گرجستانی از نظر روحی - روانی به هم ریختم. مقصر بودم و توجیه نمی‌کنم.

سهرابی در مورد اینکه پیش از این در مسابقات نوجوانان جهان مدال نگرفته بود، تأکید کرد: آنجا چون زیاد وزن کم کرده بودم کشتی قبل از فینال به حریف روس را 3-3 باختم و بعد در مبارزه سوم پنجمی در حالی که 7- صفر جلو بودم نتوانستم برنده از تشک بیرون بیایم. به تیم ملی جوانان که رفتم، سال اول نتوانستم مقامی کسب کنم، ولی امسال هم در مسابقات جوانان و هم امید، مدال جهانی گرفتم.

کشتی‌گیر خوزستانی که در جام تختی اهواز هم قهرمان شده بود، افزود: در جام تختی اول شدم اما به آسیایی بزرگسالان نرفتم چون گفتند باید در جوانان کشتی بگیری. در آسیایی جوانان 13 روز بود که به خاطر آسیب‌دیدگی مچ پایم، روی تشک نرفته بودم، ولی با این حال طلای آسیا و برنز جهان را گرفتم. بعد از حضور در مسابقات جوانان جهان در بلغارستان می‌دانستم باید در امیدهای جهان هم کشتی بگیرم و به همین دلیل فردای همان روزی که به خانه برگشتم، تمریناتم را شروع کردم که طلای امیدهای جهان را بگیرم.

دارنده مدال نقره نوجوانان آسیا در مورد اینکه به نظر افت و خیز کشتی‌اش زیاد است، گفت: قبول دارم، اما این اولین تجربه‌های من بود. هنوز 4-5 سال دیگر می‌توانم در امیدهای جهان کشتی بگیرم. 19 ساله هستم، تجربه‌ام خیلی بالا نبود، تا فینال هم خیلی خوب کشتی گرفتم و در فینال هم تلنگری به من وارد شد. خداراشکر که دست پُر برگشتم.

این کشتی‌گیر اندیمشکی که شاگرد ایمان علیزاده است، با اشاره به اینکه چقدر پدر و مادرش در موفقیت او نقش داشته‌اند، خاطرنشان کرد: من که شغل ندارم و پدرم خیلی کمکم می‌کند. او تاثیر زیادی در زندگی من داشته و همه چیزم را از او دارم. یک برادر کوچکتر از خودم دارم که اوتیسم دارد، مادرم مشغول نگهداری از اوست و خیلی اذیت می‌شود. باید با مدال و موفقیتم پدر و مادرم را خوشحال کنم به ویژه اینکه مادرم به خاطر اوتیسم برادرم اذیت می‌شود. آنها خیلی برای من زحمت کشیدند. اگر پدرم نبود، به هیچ جا نمی‌رسیدم. او از بچگی دستم را گرفت و هدایتم کرد. پدرم گوش شکسته و عشق کشتی است، در بچگی من را به باشگاه برد. یکی دو سال اول، نتیجه نمی‌گرفتم و استرس زیادی داشتم، پدرم یک روز گفت، من خودم ترسو نبودم و نمی‌خواهم پسرم ترسو بار بیاید. بعد یاد گرفتم که استرسم را روی تشک کنترل کنم.

وی ادامه داد: پدرم همیشه با من حرف می‌زد. او اولین معلم و رفیق زندگی‎‌ام بوده، جز پدرم، رفیق دیگری ندارم، بابت همه چیز از او ممنونم که همیشه هوایم را داشته و می‌خواهم همیشه خوشحالش کنم. به او قول دادم، دو سه مدال المپیک کسب کنم. می‌توانم تا 35 سالگی مدال بگیرم.

سهرابی درخصوص پاداشی که بعد از کسب مدال در مسابقات جوانان و امیدهای جهان به او تعلق گرفته، گفت: چیز زیادی نبود. اصلاً برای پول کشتی نمی‌گیرم و فقط به فکر قهرمانی جهان و المپیک هستم.

قهرمان امیدهای جهان با تأکید بر اینکه در 67 کیلوگرم کارش را ادامه خواهد داد در مورد رقابت با محمدرضا گرایی برای رسیدن به دوبنده تیم ملی بزرگسالان به تسنیم گفت: خیلی گرایی را دوست دارم و برایش احترام قائلم اما دوست دارم که با قهرمانان بزرگ کشتی بگیرم و آنها را ببرم، اینطور بزرگ خواهم شد. هرچند یک سر کشتی برد است و یک سر آن باخت، اما برنده کسی است که تلاش کند و پشتکار داشته باشد. شب و روز به بردن گرایی فکر می‌کنم، حرفم را هم روی تشک خواهم زد.

انتهای پیام/