مستندی که به قیمت از دست دادن یک گوش در ۱۸ هزارپایی ساخته شد/ سوژه‌ای خطرناک‌تر از سرطان
مهدی شامحمدی پیش از این با دو مستند «فصل هرس» و «خانه‌ای برای تو» که سوژه‌اش بیماری سرطان بود در جشنواره سینماحقیقت حضور داشت اما امسال سرطانی خطرناک‌تر، سوژه این کارگردان جوان شده است.
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، چهاردهمین دوره از جشنواره سینماحقیقت در حالی از 25 آذرماه برگزار می‌شود که برگزاری آنلاین آن به دلیل شیوع بیماری کرونا اتفاق بسیار ویژه‌ای برای آن است. فیلم‌های این جشنواره در بخش‌های مختلفی به نمایش درمی‌آید اما همانند سال‌های گذشته دو بخش شهید آوینی و ملّی پای ثابت جشنواره است.
مهدی شامحمدی مستندساز که تاکنون با دو فیلم «فصل هرس» و «خانه‌ای برای تو» توانسته جایزه‌های زیادی را از دوره‌های قبل جشنواره به دست بیاورد، سراغ سوژه جدیدی رفته است؛ سوژه‌ای که درباره سرطان نیست اما از سرطان خطرناک‌تر است. او این بار با «هجده هزار پا»، پای به جشنواره گذاشته است.
مهدی شامحمدی کارگردان مستند «هجده هزار پا» که در بخش ملّی چهاردهمین جشنواره «سینما حقیقت» حضور دارد در گفت‌وگو با تسنیم درباره قصه این فیلم گفت: «هجده هزار پا» در سوریه کار شده است؛ مبنای کار ما دو شهر شیعه‌نشین بود که 5 سال در محاصره داعش و جبهةالنصره بودند و در این مدت از طریق هواپیماهای بارریز به آنها آذوقه رسانده می‌شد. موضوع اصلی این فیلم مستند هواپیماهایی است که به شهرهای محاصره شده می‌رفتند و غذاها را در شهرها می‌ریختند تا افراد زنده بمانند.
وی اضافه کرد: ساکنان این دو شهر به جز قصه محاصره مخاطرات بسیار دیگری هم داشته‌اند، از جمله اینکه تحت حملات متعدد داعش و جبهه‌النصره قرار می‌گرفتند. دو شهر کوچک بی‌دفاع با 18 هزار نفر جمعیت که بنا به نوع برخوردی که داعش با شیعیان دارد مشخص است چه اتفاقاتی برای آنها افتاده است. ساکنان آن چندین بار در طول این 5 سال سعی کرده‌اند خط مقاومت این دو شهر را بشکنند؛ مقاومت اندک چند ده‌هزار نفر در برابر چندصدهزار نفر که در نهایت با همین مقاومت‌های اندک، چند سال محاصره به اتمام می‌رسد. در مجموع باید بگویم «هجده هزار پا» قصه زندگی این افراد در محاصره است.
تهیه‌کننده مستند «خانه‌ای برای تو» افزود: تعداد افرادی که در محاصره بودند 18 هزار نفر بود و قبل از محاصره جمع زیادی، از این دو شهر خارج شده و فرار کرده بودند. بسیاری در خارج این دو شهر بودند و اعضای خانواده‌شان در محاصره و داخل شهرها. ما برای روایت قصه‌مان با هواپیماهای بارریز دائم به بالای این دو شهر می‌رفتیم. سرانجام فیلمبرداری در داخل محاصره پیدا کردیم که فیلم‌های مورد نیاز را برای ما می‌گرفت و ارسال می‌کرد و این اتفاق برگ برنده ما در این کار بود. البته این کار با سختی فراوان و تجهیزات محدود صورت گرفت اما این فرد کمک قابل توجهی به ما کرد.
شامحمدی با اشاره به خطرات حین ساخت این کار گفت: خطرات بسیاری حین پرواز بر سطح شهرها وجود داشت؛ به طوری که در زمان بارریزی مدام به سمت هواپیما تیراندازی می‌شد. در ارتفاع 18 هزار پایی مجبور به بازکردن در هواپیما بودیم که در آن شرایط، بدون آموزش، اکسیژن، دمای منفی 30 درجه، تیراندازی و... فضا را برایمان بسیار خطرناک می‌کرد، به شکلی که در این پروازها گوش چپ خود را از دست دادم. در مدت تصویربرداری این مستند، 15 تا 16 مرتبه مجبور به پرواز با این هواپیماها شدیم.
او در بخش دیگری از صحبت‌های خود با اشاره به اهمیت و جایگاه جشنواره سینماحقیقت گفت: «سینما حقیقت» مهم‌ترین جشنواره بین‌المللی سینمای ایران است. در خارج از کشور جشنواره فجر ما را نمی‌شناسند و تنها جشنواره داخلی ایران که با آن آشنایند «سینما حقیقت»است. این جشنواره اعتبار زیادی دارد و امیدوارم بیشتر هم بشود. این جشنواره به مستندسازان و سینمای مستند خط و جهت داده است. فیلم‌های مستند تا پیش از جشنواره خیلی کمتر به سمت سینما حرکت می‌کردند و بیشتر کارکرد تلویزیونی داشتند، بنابراین نیازی نبود مستندساز کیفیت کار خود را به لحاظ محتوایی، ساختاری و دراماتیک به پرده سینما نزدیک کند اما «سینما حقیقت» ایجاد انگیزه کرد و وضعیت را تغییر داد و تفاوتی بین مستندهای سینمای و تلویزیونی ایجاد شد.
وی اضافه کرد: به کمک جشنواره، مستند از حالت تک بعدی خارج شد. البته مقصودم این نیست که مستندسازان در سینما و تلویزیون متفاوت‌اند؛ نه! خانه مستند، تلویزیون است و مستندساز سینمایی برای قاب تلویزیون هم به خوبی مستند می‌سازد. به طور کل مستندسازان ایرانی در سطح جهانی هم مطرح شده‌اند و توانسته‌اند جوایز معتبری را دریافت کنند.
مهدی شامحمدی در پایان تأکید کرد: سال 1396 و 1397 به گواه آماری که خانه سینما منتشر کرد 85 درصد جوایز بین‌المللی سینمای ایران را سینمای مستند دریافت کرده و «سینما حقیقت» در کسب این افتخار خیلی سهم داشته است. با اینکه این جشنواره دولتی است اما استقلال خود را به دلیل نوع مدیران و دبیرانش حفظ کرده است؛ جوایز این جشنواره اهمیت خاص خود را دارند به طوری که جایزه گرفتن در «سینما حقیقت» نوعی رفرنس محسوب می‌شود.
انتهای پیام/
