آنچه در کانادا پنهان است و نمی‌بینیم -۳/ تضیع حقوق بومیان، از فقر و بی‌خانمانی تا محرومیت از تحصیل
بومیان کشور کانادا سالهاست که با معضلات جدی‌ای روبهرو هستند و دولت این کشور نسبت به حقوق ضایع شده آنها بی‌تفاوت مانده است؛ حقوقی که زندگی را برای آنها بسیار دشوار کرده است.
به گزارش خبرنگار اجتماعی باشگاه خبرنگاران پویا؛ سالهاست که کشور کانادا خود را مدعی حقوق بشر در جهان می‌نامد و ادعا‌های متعدد خود مبنی بر مسئولیتش در قبال رعایت حقوق بشر توسط کشورهای مختلف را فریاد می‌زند؛ اما با نیم نگاهی به وضعیت حقوق بشر در این کشور متوجه می‌شویم این ادعاها تهی از واقعیت است.
یکی از مهم ترین موارد نقض حقوق بشر در کشور کانادا، عدم رعایت حقوق بومیان این کشور است؛ کسانی که قبل از مهاجرت گسترده به قاره آمریکا و استقلال این کشور، در این سرزمین حضور داشته و وارثان حقیقی آن هستند.
با وجود قوانینی که در سال 1995 به منظور حمایت از بومیان کانادا در این کشور وضع شد، اما گزارش‌ها و حقایق نشان می‌دهد که هیچ ضمانت اجرایی وجود نداشته و حقوق بومیان کانادایی از طرف دولت‌های سر کار آمده رعایت نمی‌شود.
مشکلات و اوضاع وخیم زندگی مردمان بومی کانادا سالهاست که در گزارش‌های مفصل مختلف مورد اشاره قرار می گیرد و وضع زندگی این ساکنان محروم، هیچ پیشرفتی نمی‌کند.
گزارش‌های مختلف و همچنین بررسی‌های به عمل آمده نشان می‌دهد که بومیان کانادایی از کوچکترین حقوق خود نیز بی‌بهره هستند و برای رسیدن به شرایط مطلوب خود راه بسیار طولانی‌ای در پیش خواهند داشت؛ نمونه‌های نقض حقوق بومیان کانادایی را می‌توان چنین خلاصه کرد:
1. امکانات بهداشتی ضعیف
تحقیقات سازمان بهداشت جهانی در مورد عوامل تعیین کننده سلامت در سالهای گذشته، استعمار اروپا را به عنوان یک عامل اصلی و اساسی در زمینه فقر بهداشت مردمان بومی به رسمیت می شناسد؛ در بسیاری از جوامع بومی گامهایی برداشته شده است تا آموزش و پرورش در مورد مسائل بهداشتی را بهبود بخشند، اما با وجود این پیشرفتها، افراد بومی همچنان در معرض خطر بیشتری برای بیماری و مرگ زودهنگام هستند. بیماری‌های مزمن مانند دیابت و بیماری های قلبی نیز در میان مردمان بومی در حال افزایش است.
مردم بومی کانادا نیز از این امر مستثنی نبوده و مشکلات بهداشتی در زندگی آنها کاملا مشهود است؛ یکی از مشکلاتی که با آن روبهرو هستند، عدم دسترسی به آب آشامیدنی است؛ در کانادا دسترسی به آب آشامیدنی سالم امری طبیعی است، اما برای بومیان این کشور رویایی دست نیافتنی تلقی میشود.
در زمان انتخاب جاستین ترودو به عنوان نخست وزیر کانادا، قرار میشود که به معضل عدم دستیابی به آب آشامیدنی مردمان بومی تا سال 2021، رسیدگی شود اما با گذشت چند سال از این وعده، مردمان بومی همچنان برای دستیابی به آب آشامیدنی با مشکل روبهرو هستند.
دیده‌بان حقوق بشر نیز در سال 2018 گزارشی از وضعیت آب آشامیدنی در کانادا تهیه می‌کند؛ در این گزارش بیان میشود که مردمان بومی برای تهیه آب آشامیدنی خود مجبور به جوشاندن آب می‌شوند؛ دیده‌بان حقوق بشر نسبت به این موضوع واکنش نشان داده و به دولت فدرال کانادا برای حل این مشکل اخطار می‌دهد؛ اما با گذشت دو سال از آن، همچنان مردمان بومی برای دسترسی به آب آشامیدنی، آب آلوده را جوشانده و استفاده می کنند؛ دولت کانادا نیز از طریق مشاوران بهداشتی خود همین راهکار را برای مردمان بومی در نظر می‌گیرد!
همچنین گزارشگر سازمان ملل در سال 2019، گزارشی را در مجمع عمومی سازمان ملل نسبت به وضعیت آب آشامیدنی در کانادا بیان کرد؛ او در گزارش خود گفت: «در کشوری که بیش از هرجای دیگر در جهان آب شیرین دارد، 75 درصد از ذخایر موجود دارای آلودگی هستند و جوامعی مانند "آتاپویدیسکات" در وضعیت اضطراری به سر می‌برند.»
از دیگر مشکلات بهداشتی مردمان بومی کانادا، عدم دسترسی به غذای مناسب است که باعث میشود بیشتر مردمان مناطق بومی امراض غیرقابل جبرانی را متحمل شوند؛ مقاله‌ی کوتاهی در این زمینه در ماه مه 2020 توسط "کریستین برنت" منتشر میشود؛ او در مقاله خود بیان می‌کند 40 درصد از مردمان بومی کانادا، به دلیل سوء تغذیه و عدم دسترسی به غذای مناسب، دچار دیابت نوع 2 شده‌اند.
در این مقاله اخطار داده میشود که دیابت، نگران کننده ترین و گسترده ترین بیماری مزمن در میان جمعیت بومی کانادا است و این مسئله ارتباط مستقیمی با آسیب‌های تاریخی و تبعیض‌های نژادی در این کشور دارد؛ مطالعات نشان می‌دهد که بیماری دیابت دو تا پنج برابر در میان جمعیت بومی کانادا نسبت به دیگر شهروندان، شایع‌تر است.
2. سطح پایین تحصیلات
مسئله تحصیل بومیان یکی دیگر از حقوقی است که سالهاست توسط دولت‌های فدرال کانادا نقض شده و هیچ اهمیتی نسبت به آنها داده نمی‌شود؛ هیچ چیزی بیش از نبرد بر سر تحصیل، ماهیت حل نشدنی مشکلات پیش روی بومیان کانادایی را نشان نمی‌دهد و این مشکل همچنان یکی از سیاسی ترین موضوعات برای روابط دولت و بومیان در کانادا است.
مقاله‌ای در جهت نشان دادن وضعیت تحصیل بومیان کانادا در سال 2015 در پایگاه اطلاعاتی "macleanse" منتشر میشود؛ در این مقاله ذکر میشود که بیش از نیمی از جمعیت بومیان کانادا تحصیلات دوران دبیرستان خود را به اتمام نرسانده‌اند و تنها 6 درصد از آنها دارای مدرک دانشگاهی هستند! این درحالی است که تنها 13 درصد از جمعیت سفیدپوستان کانادایی تحصیلات دانشگاهی ندارند و مابقی از وضعیت آموزشی مناسبی برخوردار هستند.
بسیاری دولت فدرال را مقصر می‌دانند که هزینه کمتری در مدارس بومی نسبت به استانهایی که در سیستم مدارس دولتی خود هزینه می‌کند، خرج می‌کند. تحقیقی نیز در سال 2015 توسط "دون درموند" اقتصاددان کانادایی انجام میشود که او در نتایج تحقیق خود نشان می‌دهد که اختلاف هزینه دولت کانادا نسبت به آموزش بومیان و جمعیت سفیدپوست، برای هر دانشجو 8000 دلار است.
3. مسکن نامناسب
یکی دیگر از تبعیض‌هایی که بومیان کانادا با آن روبهرو هستند، عدم تملک مسکن مناسب و زندگی در خانه‌های کوچک و پرجمعیت است؛ اکثر خانه‌هایی که بومیان کانادایی در آنها ساکن هستند، مانند مخروبه‌هایی می‌ماند که به هیچ‌وجه قابل سکونت نیستند!
در شمال "اونتاریو"، محل زندگی درصد بسیاری از بومیان، شرایط به گونه‌ای است که سقف خانه‌ها به دلیل کپک بیش از حد، قادر به حفاظت خانه از سرما و بارش نیستند؛ پایگاه خبری "گاردین" در سال 2019 گزارشی را از وضعیت مسکن در شمال کانادا تهیه کرد؛ در این گزارش بیان شده است که به دلیل وضعیت بحرانی مسکن در این منطقه، بسیاری از مردمان بومی با خطرات جانی مواجه هستند و برخی از کودکان در این مناطق جان خود را به دلیل سرمای زیاد و نبود شرایط مناسب برای زندگی از دست داده‌اند.
گزارشی در همین مورد در سال 2019 توسط "لیلانی فرها"، گزارشگر ویژه سازمان ملل تهیه میشود؛ او نسبت به وضعیت مسکن بومیان در شمال کانادا هشدار می‌دهد: « بومیان کانادا به احتمال زیاد از نظر مسکن نامناسب و پیامدهای بهداشتی منفی رنج می‌برند؛ آنها با میزان بالایی از بی خانمانی روبهرو هستند و در برابر اخراج‌های اجباری، زمین خواری و اثرات تغییرات آب و هوایی بسیار آسیب پذیر هستند.»
او در گزارش خود خاطر نشان می‌کند که کمبود مسکن در شمال کانادا به قدری شدید است که برخی از افراد در جوامع بومی مجبور می‌شوند به صورت شیفتی بخوابند؛ در این گزارش آمده است: «در خانه‌ای به اندازه یک تریلر 15 نفر زندگی می‌کنند که به دلیل فضای ناچیز مجبور هستند به صورت شیفتی بخوابند.»
فرها در گزارش خود تاکید می‌کند که حق مسکن طبق قوانین بین المللی حقوق بشر چیزی است که از نظر قانونی برای دولت‌های کانادا لازم الاجرا است؛ او بیان می‌کند: «من فکر می‌کنم دولت‌های کانادا باید رابطه خود را با مردم بومی کاملاً تغییر دهند و واقعاً تعیین سرنوشت آنها را بپذیرند و بپذیرند که اشتباهات مداومی وجود دارد که باید برطرف شوند.»
علاوه بر خانه‌های نامناسب و مخروبه، یکی دیگر از مشکلات بومیان در کانادا، بی‌خانمانی آنها است؛ برخی از بومیان به دلایلی نظیر عدم توانایی پرداخت اجاره‌بها و فقر، به بی خانمانی رو آورده و سقفی بالای سر خود ندارند.
"بی‌خانمانی بومی" در بسیاری از شهرهای کانادا حاد است؛ براساس یک مطالعه در سال 2013، در هر شب میانگین 6.97 درصد از جمعیت بومی شهری در کانادا، بی‌خانمانی را تجربه می‌کنند؛ افراد بومی شهری تقریباً هشت برابر بیشتر از افراد غیر بومی بی‌خانمان هستند؛ از هر 15 نفر، یک نفر بدون سرپناه است.
شرایط و تاریخ منتهی به بی‌خانمان شدن در بین جمعیت بومی به طور قابل توجهی با دیگر جمعیت‌های کانادا متفاوت است؛ تحقیقاتی وجود دارد که نشان می‌دهد سابقه بیش از حد مردم بومی در جمعیت بی‌خانمان کانادا، مربوط به میراث استعمار در تاریخ این کشور است.
4. فقر و درآمد ناکافی
اقتصاد و درآمد مردم بومی کانادا سالهاست که مورد توجه سازمان‌ها و نهاد‌های بین‌المللی قرار گرفته است؛ وضعیت نامناسب درآمد و شغلی بومیان کانادا باعث شده تا نام این افراد در گزارش‌های مختلف ذکر شود. گزارشی در سال 2016 توسط "انستیتو فقر کانادا" منتشر میشود که شرایط فقر و درآمد مردمان بومی در آن مشخص میشود.
طبق بررسی‌های به عمل آمده توسط این انستیتو، 25 درصد از مردمان بومی کانادا در فقر به سر برده و درآمد آنها پایین تر از حد متوسط سالیانه (22000 دلار) است؛ این بررسی به این معنی است که 1 نفر از هر 4 بومی ساکن در این کشور زیر خط فقر قرار دارند.
همچنین این گزارش هشدار می‌دهد که از هر 10 کودک بومی در کانادا، 4 نفر در معرض فقر و آسیب‌های اجتماعی قرار دارند؛ زنان نیز از این مسئله مستثنی نبوده و بررسی‌های انجام شده نشان می‌دهد که 21 درصد از کل زنان خانوار در فقر به سر می‌برند.
اکنون نیز با گسترش شیوع ویروس کرونا در کشور کانادا و تحت تاثیر قرار گرفتن اقتصاد مردم این کشور، بومیان کانادا نیز در شرایط نامناسبی قرار دارند؛ گزارشی که اخیرا در سال 2020 توسط موسسه "Statscan" منتشر شده نشان می‌دهد که در پاندمی کرونا، بیش از یک سوم افراد بومی از پس هزینه‌های اساسی خود بر نمی‌آیند.
این گزارش هشدار می دهد که چگونه مردمان بومی کانادا بر اثر شیوع ویروس کرونا، تحت تاثیر آسیب‌های اقتصادی ، اجتماعی و بهداشتی قرار گرفته‌اند؛ این گزارش که در ماه ژوئیه منتشر شده است، نشان می‌دهد که 36 درصد از بومیان کانادا از لحاظ درآمد و هزینه‌های اساسی زندگی در شرایط نامطلوبی قرار دارند.
در این شرایط نیز برخی از بومیان شغل خود را از دست داده و هیچ درآمدی ندارند؛ طبق آمار پایگاه اطلاعاتی "statista" نرخ بیکاری مردمان بومی از اوایل شروع ویروس کرونا تاکنون به 10.3 درصد رسیده است.
5. نرخ بالای زندانی شدن
طبق گزارش‌های انجام شده در سالهای گذشته، درصد قابل توجهی از زندانیان کانادایی را مردمان بومی این کشور تشکیل می‌دهند؛ طبق گزارش مقامات سازمان زندانیان فدرال در کانادا که در اوایل ساری جاری میلادی منتشر شد، بیش از 30 درصد از زندانیان کانادایی را افراد بومی این کشور تشکیل داده‌اند.
این رقم در استان‌های "مانیتوبا"، "ساسکاچوان" و "آلبرتا" که 54 درصد جمعیت زندانها را بومی‌ها تشکیل می‌دهند، بالاترین است؛ "کبک" کمترین نسبت زندانیان بومی را دارد، اما با 15 درصد از این گروه هنوز به طرز چشمگیری بیش از حد نمایان است.
عواملی نظیر فقر، بیکاری و نژادپرستی پلیس کانادا، باعث افزایش نرخ زندانیان بومی کانادا شده است.
"زینگر"، یکی از مقامات سازمان زندانیان فدرال کانادا در سال جاری گزارشی را تهیه می‌کند و در این گزارش از افزایش تعداد زندانیان بومی در چند سال گذشته سخن می‌گوید: «آنچه یافته‌ها را حتی بیشتر نگران کننده می‌کند این است که نسبت زندانیان بومی به طور پیوسته افزایش یافته است؛ از آوریل 2010 تا کنون، جمعیت بومی در زندانها تقریبا 44 درصد رشد کرده است، این در حالی است که جمعیت زندانیان غیربومی در مدت مشابه 13.7 درصد کاهش یافته است.»
او ادامه می‌دهد: «اگرچه تعداد زندانیان زن بسیار اندک است، اما آمار زنان بومی حتی تیره تر است؛ آنها در حال حاضر 42 درصد از جمعیت زندان زنان را تشکیل می‌دهند.»
زندانیان بومی نیز کمتر نسبت به زندانیان غیر بومی از آزادی مشروط بهره‌مند می‌شوند؛ طبق گزارش پایگاه خبری "گاردین" در ماه آوریل سال جاری، سیستم قانون زندان‌های فدرال کانادا برای اعطای آزادی مشروط به زندانیان غیر جرائم عمدی، تبعیض قائل میشود؛ بیشتر سفیدپوستان و مردمان غیر بومی از آزادی مشروط بیشتر از بومیان استفاده می‌کنند.
این بی‌عدالتی در زمان "جاستین ترودو"، نخست وزیر کانادا، افزایش پیدا کرده است و بومیان این کشور هیچگونه آزادی مشروطی دریافت نمی‌کنند و تعداد زندانیان بومی نیز افزایش پیدا می‌کند! در حال حاضر طبق گزارش گاردین، 5 درصد از جمعیت بومیان کانادا در زندان‌های این کشور به سر می‌برند.
6. نرخ بالای خودکشی
تبعیض‌ها و مشکلاتی که مردمان بومی کانادا با آنها روبهرو هستند، باعث شده میزان خودکشی در میان جمعیت بومی این کشور نسبت به دیگر شهروندان، بیشتر باشد؛ طبق بررسی‌های انجام شده، میزان خودکشی افراد بومی سه برابر بیشتر از غیر بومیان کانادا است.
به همین منظور گزارشی توسط "سازمان آسیب‌های اجتماعی" کانادا میان سالهای 2011 تا اوایل 2017 انجام شده است که نشان می‌دهد نرخ خودکشی در میان افراد بومی سه برابر غیر بومیان است؛ طبق این گزارش سالانه 24.3 نفر در 100 هزار نفر از جمعیت بومیان به دلایل مختلف دست به خودکشی می‌زنند؛ این درحالی است که نرخ خودکشی در میان افراد غیر بومی، 8 نفر در 100 هزار نفر است.
همچنین این گزارش بیان می‌کند که میزان خودکشی در میان سنین 15 تا 24 سال در میان جمعیت بومیان بیشتر از سایر سنین است و این نشان می‌دهد که نوجوانان و جوانان بومی بیشتر از سایرین در معرض خودکشی قرار دارند.
یکی از دلایل خودکشی در میان جمعیت بومی کانادا که توسط محققان مطرح میشود، میزان بیکاری این جمعیت از شهروندان کانادایی است؛ طبق گزارش‌ها هم‌اکنون نرخ بیکاری بومیان کانادایی 10.3 درصد است که نشان می‌دهد یک نفر از هر 10 بومی کانادایی هیچ شغلی ندارد. این معضل سالهاست که گریبانگیر جمعیت بومیان کانادایی است و دولت این کشور هیچ برنامه‌ای در جهت رفع آن در نظر نگرفته است!
همانطور که مشاهده شد بومیان کانادایی سالهاست که با این قبیل تبعیض‌ها و معضلات دست و پنجه نرم می‌کنند و دولت کانادا در جهت رفع آنها گامی برنداشته است؛ قوانین این کشور نیز بر این شکاف نژادی افزوده و هیچ حقی را نسبت به جمعیت بومیان کانادایی در نظر نمی‌گیرد.
دولت کانادا تقریبا در تمام جنبه‌های حقوق بشری، حقوق این اقوام بومی را که گونه‌های متفاوتی دارند، تضییع کرده است؛ آنها در شرایطی بسیار اسفناک زندگی می‌کنند و از هیچ حمایت قانونی نیز برخوردار نیستند. کارنامه دولت کانادا در رسیدگی به تبعیض‌های داخلی و معضلات بومیان قابل قبول نیست و این در حالی است که دولت این کشور مدام نسبت به مسائل حقوق بشر در دیگر کشورهای جهان دخالت می‌کند.
انتهای پیام/
