مجید کیانی مرد تقوا و عمل بود

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، ابوالفضل صادقی‌نژاد از جمله مسئولان شاغل در وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی است که آهنگ‌سازی و نوازندگی سنتور هم در کارنامه‌اش دیده می‌شود. صادقی‌نژاد سال‌های بسیاری در دفتر موسیقی فعالیت می‌کرد و اکنون معاون فرهنگی و رسانه اداره‌کل فرهنگ و ارشاد ‌اسلامی استان‌ سمنان است.

در کارنامه صادقی‌نژاد آثار زیادی دیده می‌شود که شاید بتوان از میان آنها به آهنگ‌سازیِ آلبوم «از تنهایی گریه مکن» با صدای سالار عقیلی اشاره کرد.

شب گذشته ابوالفضل صادقی‌نژاد با حضور در برنامه رادیوییِ «گفتاهنگ» درباره دوران آشنایی‌اش با موسیقی و مسیری که در این هنر طی کرده است، توضیح‌هایی ارائه داد. در ادامه متن صحبت‌های صادقی‌نژاد را می‌خوانید:

موسیقی در خانواده‌ام رواج داشت؛ برادر ارشدم ــ استاد اکبر صادقی‌نژاد ــ سنتور و ویولن  را وارد منزل کردند. وقتی اساتید برای آموختن ساز به برادرم وارد منزل ما می‌شدند، من پشت پرده پنهان می‌شدم و به دروس اساتید گوش می‌دادم و نکات را فرامی‌گرفتم. وقتی برادر ارشدم از منزل خارج می‌شد، پای سازِ او می‌نشستم و آنچه را استاد یاد داده بود تمرین می‌کردم.

در مقطع ابتدایی در جشن‌های مدرسه، ساز می‌نواختم و سپس وارد آموزشگاه‌های این حوزه شدم. در این آموزش‌ها با دوستان ارجمندی از جمله استاد مجید درخشانی آشنا شدم که امروز جزو مفاخر کشورمان هستند.

آشنایی با این عزیزان کم‌کم بنده را به‌سمت آزمون باربَد سوق داد. صداوسیما سال 55 یا 56 این آزمون را برگزار کرده بود و همزمان با ما، شادروان استاد پرویز مشکاتیان هم حضور داشتند و طریقه کوک کردن ساز را از ایشان یاد گرفتم. دوستی‌ام با مشکاتیان تا دوران انقلاب ادامه داشت و سپس از این ارتباط دور افتادیم. سال 1355 اداره فرهنگ و هنر در دامغان تأسیس شده بود و استاد محمود عطار نخستین رئیس این اداره و از کارشناسان خبره تئاتر بودند.

روزهای اول و دوم از من درخواست شد به تدریس موسیقی بپردازم، اما شخصاً تصور می‌کردم چیزی برای تدریس در چنته ندارم ولی آن دوران نقطه عطفی در زندگی هنری‌ام بود؛ چراکه با آنکه چیزی نمی‌دانستم، اعتمادی در من ایجاد کرد تا هرآنچه را داشتم ارائه دهم.

بعد از انقلاب در جشن‌های مربوط به مراسمات انقلابی و تئاترها شرکت می‌کردم و موسیقی‌های مرتبط با نمایش‌های صحنه را می‌ساختم. سرپرستی آن گروه را مرحوم آقای احمد قدوسیان عهده‌دار بود که به‌عنوان یکی از تعزیه‌خوانانِ مطرح شناخته می‌شد و سپس آقای سیدحسین موسویان سرپرستی را به‌عهده گرفت.

این روند موجب آشنایی بیشترم با اهالی هنر شد. توسط یکی از دوستان به‌سمت کار در رادیو هدایت شدم که کارهای محلی و طنز را در برنامه «صبح جمعه» کار می‌کردم و معروف‌ترین کاری که آن زمان انجام دادم، طنزی با عنوان «دیگه نمیرُم ولایت» بود که نقطه عطفی برای بنده بود تا بیشتر دیده شوم.

در دی‌ماه 1369 به کلاس استاد مجید کیانی راه یافتم و مسیر اصلی زندگی موسیقیایی من که همانا موسیقی کلاسیک بود، در همان سال آغاز شد.
استاد کیانی مرد تقوا و عمل بود که این خصلت‌های نیک، در رفتار و در شخصیت هنری ایشان نمایان بود و چنان تأثیر بر من گذاشت که دیدگاهم را نسبت به موسیقی تغییر داد.

انتهای پیام/+