تربیت و رشد در گوهر اشک بر حسین(ع)

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، اگر نبود هیچ چیز در عالم معنا پیدا نمی‌کرد، اگر نبود هیچ چیز در عالم زیبا نمی‌شد، او جانِ عالم و زیباکننده عالم است، اگر نبود عشق نبود، ایثار نبود، فداکاری و وفا نبود، او عالم را عاشق کرد و به عالم درس ایثار و فداکاری داد، او وفا را معنا بخشید و عالم را رشد داد.

او و هرچه که به او منتسب می‌شود، مثل نامش، ذکرش، مجالسش، ذکر مصائبش، تربتش، اشکش، پرچمش، بیرقش، قیامش، زیارتش و حتی سفره نذر و اطعامش، همه‌اش اثر تربیت‌کننده دارد.

اگر نبود، قانون جاذبه دل‌ها به مرکز خوبی‌ها کشف نمی‌شد، اگر نبود خنده و گریه معنا نمی‌شد، او عالم را به خود جذب و خوبی‌ها را در عالم منتشر کرد، او خنده را از فریبندگی و گریه را از افسرده کتنندگی رهانید، اگر نبود راکت می‌شدیم، می‌گندیدیم و ناامید می‌شدیم، او آمد و ما را جاری کرد، زلال و معطر و امیدوار کرد.

اگر نبود عالِم از جاهل شناخته نمی‌شد، عقل از حماقت تمییز داده نمی‌شد و جنون و دیوانگی برتر از علم و عقل فهمیده نمی‌شد. او آمد و نور آمد، او آمد و وادی عشق و جنون درهایش را گشود و بشیریت را از سرگشتگی و حیرانی نجات داد.

اگر نبود خدا شناخته نمی‌شد، خدا پرستش نمی‌شد، چنانکه امام صادق علیه‌السلام فرموده‌اند: «لولانا ما عبدالله؛ اگر ما نبودیم، خدا عبادت نمی‌شد».

این حسین کیست که عالم همه دیوانه اوست، این چه شمعی است که جان‌ها همه پروانه اوست، و این است که با جان و دل می‌خوانیم: سلام بر تو ای بنده خدا و ای پدر بندگان خدا؛ السَّلامُ عَلَیْکَ یا اَباعَبْدِاللَّهِ.

* حجت‌الاسلام احمد صادقی استاد حوزه علمیه

انتهای پیام/