سروده‌هایی در وصف «ملیکه قم»|معصومه یعنی نور، یعنی عصمت زهرا، پیداست در صحن و سرایش جنّت زهرا

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، اولین روز از یازدهمین ماه هجری قمری، تولد بانو حضرت فاطمه معصومه سلام‌الله علیها است. به مناسبت این روز چند سروده از شاعران آیینی کشورمان را مشاهده می‌کنید: 

محمدعلی مجاهدی

اینجا فروغ عشق و صفا موج می‌زند
نور خدا به صحن و سرا، موج می‌زند

اینجا که طورِ جلوه و سینای ایزدی‌ست
از هر کرانه نور خدا موج می‌زند

اینجا مطاف اهل زمین است و آسمان
وز شهپر فرشته فضا موج می‌زند

لبیک از زبان اجابت توان شنید
در این فضا که نور دعا موج می‌زند

اینجا که رشک هشت بهشت است و هفت چرخ
از شش جهت فروغ ولا موج می‌زند

از جلوهٔ جلال تو، ای مظهر کمال!
نور صفا در آینه‌ها موج می‌زند

در کوی تو که ساحل امن است و عافیت
دریای بی‌کران صفا موج می‌زند

ای کعبهٔ امید که در بارگاه تو
نور امید در همه جا موج می‌زند

دستی به دستگیری دل‌ها دراز کن
وین عقده‌ها ز کار دل خسته باز کن...

ای آستان تو حرم کبریا شده
وی خاک آستانهٔ تو ماسوا شده

ای فرش آستانهٔ تو، شهپر ملک
وی خاک راه تو به نظر کیمیا شده

ای کعبهٔ امید خلایق که درگهت
رشک منا و مروه ز سعی و صفا شده

ای زائر حریم تو در بارگاه قدس
مشمول فیض و رحمت بی‌منتها شده...

رنگین کمان مهر به چرخ جلال توست
یا قامت سپهر به تعظیم تا شده؟

معصومهٔ شفیعه تویی، اِشفعی لنا
ای شهره در شفاعت اهل ولا شده

گویم مدیح تو که ز لطف تو تاکنون
بر روی من هزار در بسته واشده

گل‌های طبع من ز نسیم عنایتت
خرم شده، شکفته شده، دلربا شده

تا بارگاه تو حرم اهل‌بیت باد
ما را اگر غمی‌ست غم اهل‌بیت باد

سیدمحمدجواد شرافت

به دریا رسیدم پس از جستجوها
به دریای پهناور آرزوها

به دریای محضی که این خاک سوزان
گرفته از امواج او آبروها

سلام ای که لطف کریمانهٔ تو
کشانده دلم را به این سمت و سوها

سلام ای که گشته شب بارگاهت
به لطف نگاهت شب آرزوها

شراب طهور است و تسنیم نور است
که در این حرم می‌چکد از سبوها

چه شعری چه شوری چه عطری چه نوری
به جانم بتابان از این رنگ و بوها

هیاهوی اشک است و آه و تبسم
مرا غوطه‌ور کن در این های و هوها

به مدح تو گفتند و گفتیم اما
تو هستی فراتر از این گفتگوها

که موسی بن جعفر به وصف تو فرمود:
فداها ابوها فداها ابوها

به شوق مدینه به اینجا رسیدم
به زهرا رسیدم پس از جستجوها

قاسم صرافان

از آسمان که آمده بودی، لبخند می‌زدی به «رضا»یت
اشکی نشست گوشه‌ی چشمش، تا «فاطمه» زدند صدایت

رنج سفر برای تو آسان، شب از قبیله‌ی تو هراسان
شد قبله‌ی دل تو خراسان، ای عطر دوست، قبله‌نمایت!

من تشنه‌ای رسیده به دریا، با حسرت زیارت زهرا
دربان! بگو ملیکه‌ی قم را: از راه آمده‌ست گدایت

پای ضریح سر بگذارم، بال و پری اگر چه ندارم
خود را به دست تو بسپارم، تا پر کشم به سوی خدایت

لبخندِ شهر تو نمکین است، «قم»، قلب مهربان زمین است
ما هر چه داشتیم همین است: جان‌های ما، کریمه! فدایت

ای دختر یگانه‌ی مادر! میراث جاودانه‌ی کوثر!
مثل علی نیامده دیگر، کو همسری به شأن سرایت؟

می‌بارد از ضریح تو رحمت، از آسمان اسم تو عصمت،
از «اشفعی لنا»ی تو «جنت»، وا شد به‌ روی ما، به دعایت

این شاعرت دلش شده آهو، آهو اسیر شهر و هیاهو
اذن زیارتی بده بانو! این شعر را نخوانده برایت

سیدحمیدرضا برقعی

در آسمان ملائکه‌ی خوش‌ذوق شهر بهشت را که بنا کردند
اول به سوی صحن و سرای تو چندین هزار پنجره وا کردند

مشتی ستاره از فلک آوردند در سفره‌های ما نمک آوردند 
بس که بهار از فدک آوردند در شهر قم مدینه به پا کردند

با چشم‌های غرق عطش دیدیم گنبد درون آینه‌ی حوض است 
آن کاسه‌های پر شده از خورشید سیرابمان از آبِ طلا کردند

ملاحسین مولویِ مداح همراه شمس و عاصی و خورشیدی
از بس که بوده‌اند نمک‌گیرت در هر مقام شور به پا کردند

صحن عتیق و جلوهء دیرینش با چلچراغِ خوشهء پروینش
اینها به اتفاق مضامینش پروانه را مدیحه‌سرا کردند

ما قاصریم وصف تو را وقتی امثال مرعشی و بروجردی 
یک عمر روزه‌های معطر را با بوسه بر ضریح تو وا کردند

تکرار فاطمه است عبور تو، توصیف زینب است مرور تو 
معصومه نام داشت حضور تو، اما تو را کریمه صدا کردند

ای تا همیشه کار تو کارستان اثبات کرده شوکت تو هر آن 
هرگز نکرده‌اند همه مردان کاری چنان که "فاطمه‌ها" کردند…

مهدی فرهادی

پر و بالم شکسته، می‌خواهم
سائل آسمان او باشم
مثل جبرئیل آرزو دارم
خادم آسِتان او باشم

بین خوبانِ دور و اطرافش
دیده احوال این گدا را هم
ته اوصاف او چنین گفتند
"شأن آیات سوره‌ی مریم"

دوست دارم شبیه کودکی‌ام
در دل ازدحام گُم بشوم
در حریمش کمی قدم بزنم
سائل آستان قُم بشوم

با غبار حریم قدسی او
کیمیا بارها محک خورده
عالَم و آدم از سر خوانش
روز و شب، روز و شب نمک خورده

قصه صحن قدس و آیینه
قصه خواهر و برادری است
کار این صحن‌های زیبا از
دل عشاقِ یار، دلبری است

سایه‌ات مُستدام خواهر عشق
التیامِ تمام غم هایم
روزگار مرا از آن اول
دست تو داده است بابایم

مهدی رحیمی

همین که ساده می‌چرخند بهجت‌ها به دور تو
همین که مثل اربابند رعیت‌ها به دور تو

یکی با اشک می‌آید یکی در بُهت می‌سوزد
تفاوت می‌کند طرز ارادت‌ها به دور تو

یکی کرببلا آن یک بقیع آن دیگری مشهد
که می‌چرخند انواع زیارت‌ها به دور تو

خُمی لبریز از درد دلند و حرف‌ها دارند
اگر خَم می‌شوند از شوق قامت‌ها به دور تو

مگر تا نگذرد از حد عصمت هر گنهکاری
زمان را گوشزد کردند ساعت‌ها به دور تو

برای آن که دستش را رسانده بر تن مرقد
طلایی می‌شوند اینگونه فرصت‌ها به دور تو

عناصر مثل آب حوض، مثل باد در پرچم
زدند عُمری برای خود سفارت‌ها به دور تو

شکسته می‌رسند از راه امّا بی گُمان اینجا
فقط دارند میل دایره خط‌ها به دور تو

یکی از سمت بالا سر دوتا از سمت پایین پا
سه تا «در» تعبیه کردند جنت‌ها به دور تو

پروانه نجاتی

این زن که خاک قم به وجودش معطر است
تکرار آفرینش زهرای اطهر است

تکرار آفرینش افلاک بر زمین
تکرار آفرینش عرش مصوّر است

این جلوۀ فرشته صفت این شکوه غیب
بر خاک می‌نشیند و از خاک برتر است

دست سخاوتش پر از آمال دوستان
چشم محبتش به غریبان مضطر است

همشیرۀ شقایق و همراز رازقی
با آفتاب مشرقی عشق خواهر است

این زن که از نیایش او مست عالم‌اند
معصومه است مریم آل پیمبر است

سیدپوریا هاشمی و رضا دین‌پرور

هرکس گدایی می‌کند بر ساحت زهرا
باید بیاید قم بیاید خدمت زهرا
معصومه یعنی نور، یعنی عصمت زهرا
پیداست در صحن و سرایش جنّت زهرا

مانند زهرا روشنای خانه این بانوست
راضیّه و انسیّه و حنّانه این بانوست

کوثر شده زهرای اطهر می‌شود بی شک
انسیّة الحورای دیگر می شود بی شک
معراج را معنا و مظهر می شود بی شک
بند دلِ موسی بن جعفر می شود بی شک

بابا اگر این است دختر باید این باشد
چون فاطمه حق است امّ المؤمنین باشد

وا می‌شود سجاده‌اش، وا می‌شود درها
درهای الطاف خداوندی به نوکرها
از نسل اسماعیل‌ها تا نسل هاجَرها
در محضرش از فضّه‌ها هستند و قنبرها

در کهکشانش شاعران منظومه می‌گویند
معصوم ها یا حضرت معصومه می‌گویند

دست کریمه برکتش مثل کریمان است
قم ظاهراً خشک است، در باطن گلستان است
باران نمی خواهد همیشه نورباران است
هر زائرِ قم زائرِ شاه خراسان است

محتاجم و دورِ کس دیگر نمی‌گردم
از محضر او دست خالی بر نمی‌گردم

کعبه تمام عزت خود را به او داده
جنّت به دست خادمان او سبو داده
زهرا به یُمن او به من هم آبرو داده
کن درد دل با او که وقت گفت‌وگو داده

بیخود نمی‌آیند مردم سر به زیر اینجا
پس تو بیا و کربلایت را بگیر اینجا

چون فاطمه نور است و شرحی در بیانش نیست
چون زینب است و جز رضا وِرد زبانش نیست
گرچه شکسته، حرفی از قدّ کمانش نیست
بر آسمان نیزه ماه کاروانش نیست

بیکس نشد یک لحظه هم در این مسیر اصلاً
بیمار شد اما نشد اینجا اسیر اصلاً

باید از آقا گفت یا خواهر که تنها شد
او را زدند اشرار بالا سر که تنها شد
گودال شد عرش خدا مادر که تنها شد
غارت شد از هر گوشه ای پیکر که تنها شد

در ازدحام خیمه  زینب ناتوان افتاد
روبنده ی زن‌ها به‌دست این و آن افتاد

انتهای پیام/