انتقاد بهروز مفید از تولیدات مناسبتی تلویزیون/ اخبار جدید از شروع سریال "بیگانه‌ای با من است"
تهیه‌کننده قدیمی تلویزیون اعتقاد دارد که چرا باید همه شبکه‌ها برنامه سحرگاهی و افطار و سریال داشته باشند؟ دور شدن سریال‌سازان از مناسبت‌ها در عید نوروز زیاد به چشم خورد و در ماه رمضان، مجموعه‌هایی می‌بینیم که قرار بود در ایامی دیگر روی آنتن بروند.
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، این روزها سریال‌ها و برنامه‌هایی روی آنتن می‌بینیم که کاملاً با رمضان بیگانه است. بیگانگی در سریال‌ها کاملاً به وضوح دیده می‌شود و در برنامه‌ها نوعی کپی‌برداری مشهود است. وقتی در شبکه‌ای قصه‌گویی اوج می‌گیرد همه به جان قصه و قصه‌گویی می‌افتند. در سحر و افطار همه به جانِ مخاطب افتاده‌اند و نوعی سردرگمی برای بیننده‌های تلویزیون ایجاد کرده‌اند؛ چهار سریال تلویزیونی را ببینند که اصلاً ربطی به رمضان ندارد یا برنامه‌های سحر و افطار را ببینند که همه در دورِ رقابت شبکه‌ای، دنبال عرض اندام‌اند. در گذشته هم برنامه‌ها نوستالژی می‌شدند و هم سریال‌ها؛ متأسفانه امروز از روی دستِ همدیگر می‌نویسند و دنبالِ کپی‌کردن از مدل‌های قبلی‌اند اما به ظنّ کارشناسان، ناقص و نامعیوب این اتفاق می‌افتد.
در موضوع سریال‌ها هم وقتی دیده می‌شود مجموعه‌ای مثل "متهم گریخت" و نوستالژی‌ها و دیگر مجموعه‌های قدیمی تلویزیون، مخاطب بیشتر از آنها استقبال می‌کند تا کارهای جدید را ببینند، اینها هم دلیل بر این شتاب‌زدگی‌ها و عمدتاً عدم توجه به مناسبت‌ها است. سؤالی که باید از مدیران پرسید چرا از فضای رمضان و مناسبت‌های دیگر بهره نمی‌برند که معنویت و خصوصیات اخلاقی ویژه به نوعی اوج می‌گیرد، دل‌ها و اندیشه‌ها آماده استفاده‌اند اما برای این ایام هم هیچ تمهید و اندیشه‌ای نشده و انگار نه انگار که رمضانی می‌آید و می‌رود. نوروزی داشتیم و یا محرم و صفر و دیگر مناسبت‌های مذهبی و دینی‌مان را در پیش داریم؟! بهروز مفید هم که این روزها در شهرک غزالی با ساخت و طراحی لوکیشن می‌کوشد که سریال "بیگانه‌ای با من است" شبکه 2 سیما را دوباره راه بیندازد، اعتقاد دارد که چرا در مناسبت‌ها، آن‌قدر سریال و برنامه تدارک می‌بینند و البته انتقادهای دیگری هم به نحوه مدیریت رساندن سریالهای مناسبتی به آنتن و عدم توجه به سریال‌هایی همچون "سرگذشت" است تا جایی که این تهیه‌کننده قدیمی تلویزیون اعلام کرد که دیگر "سرگذشت"2 را نمی‌سازم.
مشروح این گپ و گفت را در ادامه بخوانید:
* آقای مفید شنیده‌ایم که قرار است سریال "بیگانه‌ای با من است" را به زودی آغاز کنید. دوران کرونا کار را برای سریال‌سازان و حتی برنامه‌سازان سخت کرده است، برای شما و سریال‌تان هم چنین اتفاقی افتاد؟
بله اما تعهد و رسالتی برعهده داریم که به فکر افتادیم بتوانیم سریال خوبی را برای بیننده تلویزیون آماده کنیم. به همین خاطر کار را به شهرک غزالی بردیم تا با بالا بردن سلامتی بازیگران و عوامل‌مان، یکی دو روزه آینده، کار از سرگرفته شود. در حال حاضر دکورها و لوکیشن‌ها در حال طراحی‌اند که هم کار پیش برود و هم مشکلی برای عزیزی از همکاران‌مان ایجاد نشود. 4، 5 ماه دیگر از تولید "بیگانه‌ای با من است" مانده و ان‌شاءالله خودمان را مهیای آنتن کنیم.
* کار امسال به آنتن خواهد رسید؟
کار مقداری دستخوش تغییراتی شد؛ قرار بود در دو فاز 30 قسمته تولید شود و در نهایت شرایط تولیدمان تغییر کرد. زیرا یک فازه شدیم با چند قسمت بالاتر؛ پیش‌بینی‌مان این است که برای اواخر پاییز، 45 قسمت "بیگانه‌ای با من است" را روانه آنتن شبکه دو سیما کنیم.
نمایی از سریال "بیگانه‌ای با من است"
من هم اذیت شدم وقتی دیدم سریال‌ها با رمضان بیگانه‌اند!
* این روزها به برنامه‌ها و سریالهای ماه رمضانی هجمه و نقد وارد می‌شود که با ماه رمضان بیگانه‌اند؛ نظر شما در این باره چیست؟
متأسفانه این نکته خود من را نیز اذیت کرد و کارهایی که پخش می‌شود این نکته را یادآوری می‌کند و کمتر از گذشته بیننده هم با برنامه‌ها و سریال‌ها ارتباط برقرار می‌کند،در صورتی که روزگاری بهترین‌های تلویزیون در مناسبت‌ها خصوصاً ماه رمضان به رخ مخاطب کشیده می‌شد. قرار بود سریال "زیرخاکی" در دهه فجر پخش شود و اصلاً بنا نبود در ماه رمضان روی آنتن برود. یا "بچه‌مهندس" و "سرباز" هم مناسبتی نبودند. در شبکه پنج سیما هم ظاهراً طنز خوبی درنیامده و به همین دلیل من خودم تعجب می‌کنم با تمام شوراها و گروه‌های مختلفی که وجود دارد؛ باز هم می‌بینیم کارها دیر به آنتن می‌رسند مصداق بارز آن عید نوروز بود که این اتفاق افتاد. یا سریال "نون.خ" تعداد بالاتری بود و جمع و جور پخش شد. متأسفانه به زمان‌بندی‌ها هیچ توجهی نمی‌شود که کارها دقیقه نودی نشوند! چه اشکالی دارد که از همین الان به فکرِ سریال و برنامه رمضان سال آینده باشند. وقتی این‌قدر زمان وجود دارد و برخی از کارها هم مدت‌ها قبل طرح و ایده‌اش مشخص می‌شود، نمی‌فهمم چرا در رمضان یا مناسبت‌های دیگر کار نمی‌رسد. قطعاً این مشکلات، مدیریتی است.
انگار دغدغه ندارند این سریال رمضانی شود یا نوروزی!
* درباره این مشکلات مدیریتی بیشتر توضیح دهید.
من مشکل مدیریتی را در اینجا می‌بینم که کارها را به دقیقه 90 می‌برند؛ امسال در نوروز شاهد آن بودیم سریال "پایتخت" که اوایل سال گذشته با طرح و ایده‌اش موافقت شده بود بدون پایان‌بندی می‌ماند. در صورتی که اگر زمان‌بندی‌ها درست باشد گاف‌های فیلمنامه‌ای و کارگردانی پایین‌تر می‌آید و البته هزینه‌ها هم مقرون به صرفه‌تر است. چرا باید مخاطب منتظر باشد پایانِ "پایتخت" را چند ماه دیگر ببیند؟! نباید کار 15 قسمتی که مدت‌ها قبل تصویب شده به دلیل کرونا نتوانند قسمت آخر داشته باشند. این شتاب‌زدگی در نوشتن فیلمنامه و عجله در ساخت هم به این نکته برمی‌گردد که مدیران فکر و اندیشه لازم را برای ساخت کارهای مناسبتی ندارند. و انگار این دغدغه نسبت به گذشته، کمتر شده است و آرام آرام به رسمی تبدیل می‌شود که این سریال رمضان باشد یا نوروز، فرقی نکند! یک مقداری این مسائل مرا آزرده و اذیت کرده است.
آیا نیاز است این همه سریال و برنامه برای رمضان داشته باشیم؟
* یکی از نقدهای دیگر، سریال‌ها و برنامه‌هایی است که در مناسبت‌ها به مخاطب هجوم می‌آورند؛ یعنی به یک باره چند سریال و چند برنامه در افطار و سحر در همه شبکه‌ها جزو کنداکتور سیما قرار می‌گیرد؛ چرا تلویزیون در مناسبت‌ها، مخاطب را سردرگم می‌کند؟
من هم با شما هم عقیده‌ام که مخاطب نمی‌داند کدام برنامه و سریال را ببیند و به نوعی سردرگم می‌شود. در عید هم این اتفاق به‌وجود آمده بود؛ واقعاً چه نیازی است که همه شبکه‌ها برنامه داشته باشند و چهار سریال رمضانی بشوند؟ برنامه سحرگاهی که بیشتر رادیویی است تا تلویزیونی! چرا که وقتی رادیو را روشن می‌کنیم می‌نشینیم کنار خانواده و سحری می‌خوریم تا اینکه سحری بخوریم و به تلویزیون خیره شویم. به همین خاطر است که می‌گویم برنامه سحرگاهی اقتضا می‌کند آن را در رادیو بشنویم تا در تلویزیون آن را ببینیم. از طرفی من می‌بینم که تلویزیون چندین برنامه صبحگاهی دارد، چرا این‌طور تدارک می‌بینند؟ در صورتی که می‌دانیم مخاطب برنامه‌های صبحگاهی به 8 درصد هم نمی‌رسند. آیا نیاز است این تعداد برنامه صبحگاهی، سحرگاهی و افطار داشته باشیم؟
باید چند شبکه مأمور به تولید برنامه رمضانی شود
تلویزیون باید برای ذائقه مخاطب احترام قائل شود و می‌تواند به جای این همه توجه به کمیّت‌ها، فکری به حال سلیقه با کیفیت مخاطب ایرانی کند. یعنی در واقع سریالهای جدی‌تر و یا طنز و با انرژی‌تری را انتخاب کند و یک ماه جلوتر آماده باشد. از طرفی چند شبکه را مأمور به تولید و پخش برنامه‌های با کیفیت رمضانی کند.
مشکل صداوسیما، تقسیم مسئولیت‌ها است/ مسئولینی که هم سلیقه نیستند!
* مشکل کجاست که این اتفاقات می‌افتد؟
فکر می‌کنم الان مشکل سازمان صداوسیما، تقسیم مسئولیت‌ها است، به طوری که برخی اوقات نمی‌دانیم دقیقاً مسئول مستقیم سریال‌مان چه کسی است؟ بخشی در گروه و شبکه وجود دارد، بخشی در مرکز سیمافیلم و بخشی هم در مالی و شورای بالاتر مدیریت می‌شود؛ اینها هم سلیقه هم نیستند! همین است که بهترین طرح برای رمضان سال آینده هم ارائه شود در این چرخه و تقسیم فوق‌العاده مسئولیت‌ها قرار می‌گیرد و نزدیک آذرماه این طرح تصویب می‌شود. دلیل این همه تعویق را نمی‌دانم که چرا باید دقیقه 90 به فکرِ ساخت برنامه و سریال مناسبتی بیفتیم؟ واقعاً حیف است، بودجه‌های خوبی می‌آید و بازیگران پول‌های خوبی از ما می‌گیرند؛ این‌طور نیست که بگوییم پول نیست، الان عوامل کارها نسبت به بازار بیرون، بهتر درآمد کسب می‌کنند و بازار خوبی را در اینجا داریم.
نمایی از سریال "سرگذشت"
دیگر "سرگذشت"2 را نمی‌سازم!
* من هم شنیدم که یکی از سریالهای عید نوروز که موفق هم نبود کارگردانش برای هر اپیزود 50 میلیون تومان دریافت کرده است...
من هم شنیدم. به نظرمن باید فکری به حالِ کارهای عجله‌ای و شتاب‌زده که هیچ توفیقی هم روی آنتن ندارند، کنیم. فقط می‌آیند و هدفی هم ندارند، در واقع باری به هر جهت‌اند. من سریال "سرگذشت" (محکومین2) را ساختم و کمتر از این برآوردها، تک اپیزودی و با 300، 400 بازیگر، هر قسمت مسائل اجتماعی مهم را هدف‌گذاری کردیم اما هیچ واکنشی در سازمان صداوسیما نداشتند. در صورتی که می‌بینیم برای کارهای عید نوروز با مردم مصاحبه می‌گیرند و هیاهویی برپا می‌کنند. واقعاً سازمان صداوسیما کدام هدف را دنبال می‌کند؟ اگر صرف دیده شدن است که با نگاهی به سینما هم متوجه می‌شویم که کدام کارها اصطلاحاً بفروشند! کاری که مطرح می‌شود و اصطلاحاً آن‌قدر برای آن هیاهو می‌کنند حداقل با آن عکس هم بگیرند. وقتی این شرایط و تبعیض‌ها را می‌بینم ترجیح می‌دهم "سرگذشت"2 را نسازم، چرا که هیچ تفاوتی میان کار با دغدغه و بی‌دغدغه و باری به هر جهت نیست. من دغدغه‌ام این است که مسائل اجتماعی بسازم. باید فکری به حالِ ذائقه‌سازی اشتباه مخاطب کنیم که دنبال شادی صرف و برنامه‌های طنز است. این برنامه‌ها لازم‌اند و ضرورت دارند اما جای کارهایی که حرف برای گفتن داشته باشند خالی است و نیاز به حمایت‌های ویژه دارند؛ امیدوارم مدیران هرچه زودتر به این اندیشه و تمهید برسند.
انتهای پیام/
