کدام داستان قرآنی دعوت به توسل می‌کند؟ / توجه به امام عصر کلید عبور از بلایاست
حجت‌الاسلام خلج با اشاره به آیاتی از قرآن ضمن بیان اهمیت توسل به درگاه خوبان الهی، گفت: توسل به خوبان درگاه الهی آموزه‌ای قرآنی و دعوتی الهی است. کسانی که بدون وسیله نزد خدا می‌روند بهره کمی از محبت‌های الهی دارند.
حجت‌الاسلام ناصر خلج استاد سطح عالی حوزه علمیه در گفت‌وگو با خبرنگار فرهنگی تسنیم با طرح این بحث که باید در بلایا احساس نیازمان به خداوند و خوبان درگاهش بیشتر از گذشته شود، به طرح این مسئله پرداخت که اساساً دنیا محل لذت دائمی نیست بلکه خداوند آن را با بلاها آمیخته است تا انسانها مسیر رشد را طی کنند. بنابراین تفکرمان را باید نسبت به نشئه دنیا اصلاح کنیم.
وی همچنین یکی از ابزارهای مهم در برابر بلایا را توسل به خوبان درگاه الهی و در این زمان، امام عصر (عج) معرفی کرد که ریشه در باورهای شیعی و ایرانی‌مان دارد و باید آن را تقویت کرد؛ هرچند به اعتقاد این استاد حوزه علمیه، کسانی که بدون وسیله نزد خدا می‌روند در واقع بهره کمی از محبت‌های الهی دارند و این سنت خداست که از ابتدای خلقت بشر قرار داده است.
مشروح این مطلب را در ادامه می‌خوانید:
ما باید نگرش‌مان نسبت به دنیا را اصلاح کنیم. دنیا جای لذت و آرامش مطلق نیست بلکه آمیخته به بلا و مصیبت‌هاست تا انسانها به کمال رشد خود دست یابند. در واقع دنیا بهترین عرصه برای رشد کمالی انسان است و این رشد برای عموم افراد جز در ابتلائات حاصل نمی‌شود. امیرالمؤمنین علیه‌السلام در تعبیری راجع به دنیا فرمود «دارٌ بِالبَلاءِ مَحفوفَةٌ» یعنی سرتاسر دنیا را بلا در بر گرفته است. محفوف یعنی مثل انگشتری در مشت انسان است که دست آن را در بر گرفته است. بنابراین خواه ناخواه گرفتاری هایی ایجاد می‌شود. گاهی انسان گرفتار اعمال خود و گاهی گرفتار ترفندها و سهل‌انگاری دیگران می‌شود؛ در چنین شرایطی قرآن می‌فرماید دست به توسل بر دارید.
اهمیت توسل به خوبان درگاه الهی مسئله‌ای است که در داستان‌های قرآنی تصریح شده است. زمانی که برادران یوسف نبی علیه‌السلام دست‌شان در قبال ماجرای برادرشان رو می‌شود، بسوی یعقوب نبی می‌آیند و ایشان را وسیله استغفار خود نزد خداوند قرار می‌دهند. خداوند این ماجرا را در آیه97 این سوره می‌آورد و می‌فرماید «قالُوا یا أَبانَا اسْتَغْفِرْ لَنا ذُنُوبَنا إِنَّا کُنَّا خاطِئین؛ گفتند: اى پدر، براى گناهان ما آمرزش خواه که ما خطاکار بودیم.» در قبال این ماجرا پدرشان فرمود «قالَ سَوْفَ أَسْتَغْفِرُ لَکُمْ رَبِّی إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحیمُ؛ به زودى از پروردگارم براى شما آمرزش مىخواهم، که او همانا آمرزنده مهربان است.»
یا در آیه64 سوره نساء خداوند اطرافیان پیامبر صلی الله علیه و آله را دعوت به واسطه قرار دادن پیامبر نسبت به آمرزش گناهانشان می‌کند: «وَ لَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جاؤُکَ فَاسْتَغْفَرُوا اللَّهَ وَ اسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللَّهَ تَوَّاباً رَحیماً؛ اگر آنان وقتى به خود ستم کرده بودند، پیش تو مىآمدند و از خدا آمرزش مىخواستند و پیامبر [نیز] براى آنان طلب آمرزش مىکرد، قطعاً خدا را توبهپذیرِ مهربان مىیافتند.»
بنابراین توسل به خوبان درگاه الهی آموزه‌ای قرآنی و دعوتی الهی است. کسانی که بدون وسیله نزد خدا می‌روند بهره کمی از محبت‌های الهی دارند. این سنت خداست که از ابتدای خلقت بشر قرار داده است. حتی آدم علیه‌السلام زمانی که آن خطا را مرتکب می‌شود، توسط کلماتی که به ایشان القاء شده بود توبه داده شد که بر اساس روایات‌مان، کلماتی منسوب به برترین خوبان درگاه الهی یعنی پنج تن آل عبا بود.
با جمع‌بندی روایات می‌توان گفت مهم‌ترین قِسم توسل، نسبت به وجود مقدس پیامبر صلی الله علیه و آله و اهل‌بیت ایشان است. در آیه35 سوره مائده خداوند می‌فرماید «یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَ ابْتَغُوا إِلَیْهِ الْوَسیلَة؛ اى کسانى که ایمان آوردهاید، از خدا پروا کنید؛ و به او [توسل و] تقرب جویید». امیرالمؤمنین علیه‌السلام ذیل این آیه فرمود أَنَا وَسِیلَتُهُ وَ أَنَا وَ وُلْدِی ذُرِّیَّتُه؛ من وسیله خداوند هستم؛ من و فرزندانم از ذریه‌ام.
اما در عصر حاضر که در دوران غیبت امام عصر عجل الله تعالی فرجه به سر می‌بریم، لزوم توسل به آن حضرت بیشتر احساس می‌شود. هرچند سایر عترت هر کدام وسیله‌های الهی هستند، اما نباید از امامی که خداوند بالا سرمان قرار داده غافل شویم. ما باید جامعه را به این تفکر سوق می‌دادیم که کلید حل تمام مشکلات در دستان امام عصر است؛ همان تفکر قرآنی که امام راحل دنبال کردند و از این روست که به توفیقات عظیمی دست یافتند.
یکی از ثمرات توسل به درگاه این انوار مقدس سوای از رفع حاجات، زنده‌دلی و امید به آینده است؛ چرا که ماهیت یاد و ذکر این انوار مقدس دارای خاصیت معنوی بالایی است. در قسمت‌هایی از دعای عهد می‌خوانیم: «وَ اعْمُرِ اللَّهُمَّ بِهِ بِلَادَکَ، وَ أَحْیِ بِهِ عِبَادَک؛ خداوندا سرزمین‌های خود را به واسطه او آباد کن و بندگانت را توسط او احیاء کن». این نکته ضروری است که ما نباید به خود عادت دهیم صرفاً در سختی‌ها و ابتلائات به درگاه خداوند و اهل‌بیت (علیهم‌السلام) توسل کنیم بلکه در هر شرایطی باید ارتباط خود را حفظ کنیم.
انتهای‌پیام/
