یادداشت|راز رشید شعر معاصر

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، مصطفی محدثی خراسانی، شاعر و کارشناس ادبی، در یادداشتی به مناسبت بزرگداشت مقام سیدحسین حسینی، از تأثیرگذاران و چهره‌های شناخته شده کاروان شعر انقلاب، در شانزدهمین سالروز کوچ این شاعر به ویژگی‌های اخلاقی و سبک او پرداخته است. یادداشت محدثی خراسانی را می‌توانید در ادامه بخوانید:

سید حسن حسینی آمده بود تا با عشق، بینش، دانش و مجاهدت خستگی‌ناپذیر خویش، بیرق رسالتی بزرگ را در جبهه فرهنگی انقلاب اسلامی بردوش گیرد. مسئولیت اولین گروه شعر برآمده از انقلاب که درسال 1358 درحوزه هنر و اندیشه اسلامی شکل گرفت، امکانی فراهم آورد تا سیدحسن حسینی از این پایگاه به انجام رسالت خویش مبادرت ورزد. او با همکاری در تشکیل این جلسه و تلاش در قوام یافتن و به کمال رسیدن آن، محور تشکلی قرار گرفت  که جریان‌سازی شعر انقلاب را بر  عهده داشت و پی‌افکن مبانی آن شد.

کلام و بیان سید‌حسن حسینی به‌عنوان یکی از اصلی‌ترین معلمان شعر انقلاب و ترسیم‌کننده مدار آن، در ذهن و زبان صدها شاعر برومند انقلاب جاری است و همچنان فریادگر تفکر شیعی در شعر خواهد بود.

سید در جایی گفته بود: «گنجشک و جبرئیل وصیتنامه معرفتی من است و وصیت کرده‌ام در قبر آن را همراهم کنند.» به واقع آنان که محضر شکوهمند آن حنجره شورشی شیعی و آن روح شفاف و در عین حال طوفانی را به درستی درک کرده‌اند، گواهی خواهند داد که حرف حرف «گنجشک و جبرئیل»، پاره‌های جان و گدازه‌های دلی است که در طول تاریخ تشیع بالیده است و در نیمه دوم قرن چهاردهم شمسی بر زبان بزرگ‌مردی چون او به جلوه آمده  است.

عمر سید، طولی کوتاه داشت اما در عرض عمر با‌ برکتش توانست به اندازه چند انسان فرهیخته، تأثیرگذار، حرکت‌آفرین و جهت‌دهنده باشد،‌ با وجود این چیزی از دریغ ما در از دست دادن این بزرگ‌‌مرد کاسته نخواهد شد و حسرت کارهای بزرگی که هنوز اگر فرصت داشت می‌توانست انجام دهد بر دل ما خواهد ماند.

سیدحسن حسینی در عرصه شعر معاصر از بسیاری جهات چهره‌ای منحصر به فرد بود. بارزترین وجوه این انحصار، خلاقیت‌های بدیع و ژرف و درآمیختن آن با معرفت ارجمند علوی و روح حماسی حسینی است.

بدون تردید «سیدحسن حسینی» با آن آثار عمیق، ارجمند و نقش تأثیرگذاری که در جریان شعر متعهد و ارزشی و آیینی این روزگار داشت، علمدار رشید شعر شیعی در این دوره است. حسینی در شعر، نقد و معرفت، تمامیت‌خواه بود و به قله‌ها می‌اندیشید و همراهانش را نیز در دامنه‌ها نمی‌پسندید. این روحیه سید موجب می‌شد که بسیاری او را سختگیر قلمداد کنند و از همراهی با او بازمانند. سید به آرمان‌ها و ارزش‌هایی دلبسته بود و ایمان داشت که با وجودش عجین شده و بخشی از هویت او را شکل می‌دادند و طبیعی بود که حاضر نباشد و نتواند بر سر آنها معامله کند و یا خدشه‌ وارد کردن بر آنها را به تسامح بگذراند. بسیاری از تلخی‌ها که البته برای اهلش شیرین بودند و قهرها و رنجیدن‌های سید ناشی از ایستادن بر سر این مواضع اصولی بود.

شعر سید نمونه برجسته‌ای از شعر موجز بود. او دنیایی مضمون، تصویر، تخیل، احساس و اندیشه را در شعری به شدت کوتاه، به عمیق‌ترین لایه‌های هستی مخاطبانش منتقل می‌کرد و این درحالی است که نگاه و رفتار و به طور کلی شخصیت و هستی سید، هزاران مرتبه موجزتر از شعرش بود؛ پس باید اذعان کرد که نمی‌شود در این مجال مختصر به بیان بخش کوچکی از وجوه شعر و شخصیت و نقش او در عرصه فرهنگ و هنر این روزگار پرداخت، اما:

آب دریا را اگر نتوان کشید
هم به قدر تشنگی باید چشید

انتهای پیام/