سروده‌هایی در مدح قمر بنی‌هاشم (ع)|«السلام ای سربلند آزمون کربلا»

به گزارش  خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم،‌ امروز یکشنبه دهم فروردین ماه و چهارم شعبان مصادف با فرا رسیدن سالروز ولادت علمدار کربلا با سعادت حضرت ابالفضل العباس علیه السلام است. به همین مناسبت بسیاری از شاعران کشورمان با سرودن اشعاری ارادت خود را به محضر این بزرگوار ابراز می‌کنند. 

غلامرضا سازگار

گلزار زمین خوب تر از خلد برین است
هر سو نگرم نور خداوند مبین است
دامان زمین سجده گه روح الامین است
در بیت ولایت پسری ماه جبین است
این شمع فروزان حرمخانۀ دین است
این نخل علی دسته گل ام بنین است
در باغ ولا عطر گل یاس مبارک
آمد به جهان حضرت عباس مبارک

امروز بنی هاشمیان را قمر آمد
از بحر خروشان ولایت گهر آمد
گلزار امید علوی را ثمر آمد
یا فاطمۀ ام بنین را پسر آمد
گویی ملکی بود و به شکل بشر آمد
بر حیدر کرّار، حسینی دگر آمد
لبخند حسن بر گل رخسار حسین است
خیزید که میلاد علمدار حسین است

عبّاس که شد فوق بشر قدر و جلالش
عباس که گردیده ملک محو جمالش
هرگز نرسد دست به دامان کمالش
بر قامت رعنا و به حسن و خط و خالش
دائم صلوات نبی و احمد و آلش
عطر نبوی می دمد از باغ خصالش
شد باز چو بر شیر خدا نرگش مستش
زد بوسه به پیشانی و چشم و لب و دستش

ای شیر خدا بوسه بزن بر سرو رویش
ای فاطمه با خنده بزن شانه به مویش
ای مهر ببر سجده به خاک سر کویش
ای ماه زگردون بگشا دیده به سویش
ای خضر ببر آب بقا از لب جویش
ای بحر بگیر آبرو از خون گلویش
ای سیّد عشاق به بر گیر چو جانش
گه بوسه به چشمش بزن و گه به دهانش

این طفل نه سرباز فداکار حسین است
سقّا و سپهدار و علمدار حسین است
جان بر کف و پیوسته خریدار حسین است
چشمش همه دم باز به رخسار حسین است
لبخند به لبهاش زدیدار حسین است
پیداست که قلزم خون یار حسین است
بنوشته به پیشانیش از روز ولادت
عباس بود عاشق ایثار و شهادت

عبّاس حسینی بود از روز ولادت
عباس بود منتظر روز شهادت
عباس کند با تن بی دست عبادت
عباس دهد بر همه گان درس رشادت
عباس سراپا به حسین دارد ارادت
عباس گرفته است در این کوی سعادت
عباس، غمی جز غم دلدار ندارد
عباس، حسینی است به کس کار ندارد

من روز ازل رشتۀ آمال گسستم
من دل به ولای پسر فاطمه بستم
من عاشق و دل باختۀ عهد الستم
من درهم و دینار عدو را نپرستم
من منتظر تیر بلا بودم و هستم
این سینه و پیشانی و چشم و سر و دستم
من در طلب شیر، نی ام تشنۀ دردم
من کودک گهواره نی ام مرد نبردم

قنداقه ام از دامن گهواره برآرید
در زیر قدم های امامم بگذارید
شیرم به چه کار آید شمشیر بیارید
بر دامن گهواره زخونم بنگارید
عباس، حسینی است حقیرش نشمارید
بر گوش دل این نکتۀ شیرین بسپارید
آن لحظه که عاشق به جهان چشم گشاید
از لعل لبش زمزمۀ عشق برآید

ای بحر، خجل از لب عطشان تو عباس
ای عشق و وفا آمده حیران تو عباس
ای در ره دلدار به کف جان تو عباس
ای دین خدا عاشق ایمان تو عباس
ای عالم و آدم همه قربان تو عباس
ای فوق شهیدان، شرف و شأن تو عباس
پیوسته دلم یاد تو و یادحسین است
میلاد تو همچون شب میلاد حسین است

در برج ولایت تو قمری تو قمری تو
بر نخل ولایت ثمری تو ثمری تو
در بحر فضلیت گهری تو گهری تو
در سینۀ عاشق شرری تو شرری تو
بر خلق دو عالم پدری تو پدری تو
الحق که علی را پسری تو پسری تو
تو یوسف دو فاطمه و چار امامی
در بین تمام شهدا ماه تمامی

از روز ازل دست تو تقدیم خدا شد
هر چند که در صحنۀ عاشور جدا شد
جسمت به زمین قبلۀ جان شهدا شد
برنی سرت آئینۀ مصباح هدی شد
افسوس که حقّ تو به شمشیر ادا شد
یکبار نگو، جان تو صد بار فدا شد
آن لحظه شدی کشته تو ای ماه مدینه
کافتاد نگاهت به لب خشک سکینه

ای کشتۀ حق در دل ما زنده توئی تو
تا هست جهان بر پا پاینده توئی تو
بر سیّد عشّاق نماینده توئی تو
در سینۀ ما، نور فزاینده توئی تو
بر هر گره بسته گشاینده توئی تو
در قلزم خون ماه فروزنده توئی تو
الهام تو و لطف تو وجود تو باید
بی فیض تو (میثم) چه بگوید چه سراید

محمود  ژولیده

به خدا دادیِ سقّا غزلی باید خواند
به علی، رتبۀ او را ازلی باید خواند
پسر ٱم بنین نه، پسر فاطمه خوان
همچنانی که ابالفضلِ علی باید خواند
نیست معصوم، ولی در درجاتِ معصوم
برترین است و به عصمت مَثلی باید خواند
صاحبِ تیغ و علَم، روح مواسات و ادب
دستبوسش همۀ پنج ولی باید خواند
دست بر قبضه چو گیرد، همه یَلها به فرار
وسطِ معرکه ها شیرِ یلی باید خواند
ساقیِ تشنه لبان است، ولی در جنّات
از قضا لعل لبش را عسلی باید خواند

چه بخوانم علَمِ مُلک علمداری را
چه بنامم یل میدان وفاداری را
در شجاعت نه به والله نظیری دارد
حرف اول بزند روز فداکاری را
قوّت و عزم و اراده، همه در خدمت دوست
او به میدان عمل ثبت کند یاری را
گر چه انبوهِ أمان نامه به پایش ریزند
جز به دلدار نگوید سخنِ آری را
ز کراماتِ ابالفضل همین یک نَم بس
که به دریا بکُند وصل، مِیِ جاری را
جذبِ حق میکند از دور دلِ نوری را
به دَمِ تیغ بگیرد نفَسِ ناری را

در مناجات، عجب دستِ نیایش دارد
در عنایات، به هر درد گشایش دارد
نمی افتد ز لبش ذکرِ الهی اما
ذکر زهراست که هر لحظه سُرایش دارد
همه اوصافِ الهی است در او جمع، ولی
عشق و احساس در عباس همایش دارد
گر چه مبهوتِ حسین است، ولی در وقتش
چقدَر او به حسن، ناز گرایش دارد
اصلِ مأموریتِ ماهِ بنی هاشم چیست
دور تا دورِ حرم، ماه نمایش دارد
هر چه گوئیم ز رزمیدنِ مولاییِ او
سبک جنگیدن او باز ستایش دارد

ز هجومش، به عقب لشگر دشمن ریزد
ابتدا تا به صفِ آخرِ دشمن ریزد
مرکبِ راهورش، پای چو  کوبد به زمین
لرزه بر شاکلۀ  پیکر دشمن ریزد
جوششِ غیرت او تا به رگش می جنبد
همچنان صاعقه ای بر سر دشمن ریزد
شیرِ صفّین و دلاور پسرِ شیر خدا
پیش چشم همه یَلها پَرِ دشمن ریزد
تا به آهنگِ علی، روی به میدان بکند
دست و پاهاست که دور و بر دشمن ریزد
از عرب تا به عجم، یکسره إذعان دارند
که ز تیغش، سپر و خنجر دشمن ریزد

آه از آندم که حسین، در برِ عباس آید
خبرِ خم شدنِ دلبرِ عباس آید
نالۀ  أدرک أخایش که به خیمه برسد
الوداعِ نفَس آخر عباس آید
تیر باران که شود زانسوی نخلستانها
بُغضِ دشمن به همه پیکر عباس آید
چونکه از هلهلۀ خصم صدا می پیچد
غم عالم به دل مضطر عباس آید
وای از آندم که غم غربت زینب برسد
فکر بی معحری اش در سر عباس آید
خیمه غارت شود و حرمت آن می شکند
بر سرِ نیزۀ دشمن سر عباس آید

علیرضا خاکساری

از ملائک پر شده دور و بر ام البنین
بهر دیدار تو ای تاج سر ام البنین
آمدی از آسمان و عطر خوشبوی تنت
شهر را پر کرده سیب نوبر ام البنین
بی گمان گهواره ات آغوش گرم مادر است
راحت و آسوده ای زیر پر ام البنین
اشک شادی میچکد بر گونه های اطهرت
از میان صحن چشمان تر ام البنین
تو مسیحایی اگر پس خوش به حال مریمت
افتخار نسل پاک و اطهر ام البنین
هم شجاعت هم شهامت در رگانت جاری است
وارث شیر خدا شیر نر ام البنین
أشبه الناسی به مولانا امیرالمونین
ای علی مرتضای دیگر ام البنین
مثل بابا با نگاهت فتح خیبر میکنی
چشم بد دور از وجودت حیدر ام البنین
آمدی قلب سپاه مادرت باشی و بس
ای تمام آبروی لشگر ام البنین
تشنه ی آب فراتیم از کرم مهلت بده
ساقی لب تشنه گان آب آور ام البنین

چهارم شعبان رسید و کربلایم آرزوست
کربلایم آرزو پایین پایم آرزوست

یوسف ام البنین زیبا به دنیا آمدی
مثل بابا خوش قد و بالا به دنیا آمدی
ساکنان آسمان را بنده ی خود کرده ای
با مرام ! از اولش اقا به دنیا آمدی
با "ابد والله ما انسا حسینا "بر لبت
با شکوه حضرت عیسی به دنیا آمدی
قبل میلادت تو را با عبد صالح خوانده اند
کوه ایمان ، اسوه ی تقوا به دنیا آمدی
خضر مایی با خودت آب حیات اورده ای
از همان آغاز تو سقا به دنیا آمدی
به حقیقت شد مبدل آرزوی مرتضی
ای علمدار ولایت تا به دنیا آمدی
هم پناه حجت حق در میان معرکه
هم کفیل زینب کبری به دنیا آمدی
جای قنداقه کفن پوشیده و به یاری
نور چشم حضرت زهرا به دنیا آمدی
صبح محشر که رسد دست تو دست آویز ماست
شکرلله شافع عقبا به دنیا آمدی
نیست بر روی زمین باب الحوائج تر ز تو
ای امید مردم دنیا به دنیا آمدی

در هجوم درد و رنج و غم صدایت میکنند
دردمندان "حضرت مرهم" صدایت میکنند

آزموده ، فانی فی الله ، روشندل تویی
ما شهادت میدهیم از هر نظر کامل تویی
جرعه ای از معرفت امشب بنوشان بر همه
مطمئنا ساقی بن ساقی عادل تویی
جمع ایثار و فداکاری و تقوا و حیا
ضرب در اخلاص و ایمان و ادب حاصل تویی
کوه احسان آسمان جود دریای کرم
از نگاه سائل آقای متمول تویی
هر صد و سی و سه بار اسمت قیامت میکند
بانی هربار دلهای متحول تویی
هرچه خوبی بود یک جا در وجودت جمع شد
 از روایت این چنین پیداست ابوفاضل تویی
حاجت ما هرچه که باشد اجابت میکنی
در گرفتاری فقط حلال هر مشکل تویی
رزق سال تک تک ما را خودت امشب بده
به خدا روزی رسان این همه سائل تویی
مصرعی نذر تو دیوان ها به دنبال آورد
افتخار شهریار و صائب و بیدل تویی

السلام ای سربلند آزمون کربلا
بازوان تو شده تنها ستون کربلا

خلق و خویت حیدری مشی و مرامت فاطمی
محشری و ناز شصتت شیرمرد هاشمی
صاحب نطق علی حسن حسن صبر حسین
علم باقر صدق صادق کظم غیظ کاظمی
ابجد نام تو و نام اباصالح یکی ست
پس به نوعی آینه دار امام قائمی
دشمنانت در عذاب از ضربه های مهلک ات
در امان از تیغ تو هرگز نباشد ظالمی
در میان جنگ الگوی علی اکبری
بی گمان از ابتدا استاد رزم قاسمی
هیچ کس از حلقه ی دشمن جلودار تو نیست
هر زمانی که به سوی قلب لشگر عازمی
طعمه ی شمشیر تو با سر به دوزخ میرود
از مصافت برنمیگردد حریف سالمی
در بصیرت هم چنان اوازه داری پهلوان
هم به باطل واقفی هم به حقیقت عالمی
شور جاری در رجزهای "رضازاده" تویی
 تو شکوه پنجه ی ناب رسول خادمی

در جوانمردی همیشه تخته ات باشد وسط
عالم و ادم همه بنده تو مولایی فقط

ارمنی‌ها از تو خواندند و عبادت کرده‌اند
تا کلیمی ها به تو عرض ارادت کرده اند
ما که میمردیم اگر صحن و سرای تو نبود
شیعیان به خاکبوسی تو عادت کرده اند
نه که جبرائیل ، اسرافیل و میکاییل هم
محرم کویت شده قصد زیارت کرده اند
یک طرف زهرای اطهر یک طرف ام البنین
با مزار کوچک و پاک تو خلوت کرده اند
نه فقط ما در میان محفلت زانو زدیم
از شهیدان نیز در جشن تو دعوت کرده اند
مهدی صاحب زمان را در میان محفلت
اهل دل با چشم سر همواره رویت کرده اند
بهترین آموزه ها در سیره ی اجداد توست
ساده لوحان در کجا مشق سیاست کرده اند
دین فروشانی که سر در آخور خود برده اند
آخرت را خرج کرسی ریاست کرده اند
عقل ضایع آدمی را به تباهی میکشد
بی خردهای فرومایه حماقت کرده اند

مثل اسپند به روی آتش ایم و درهمیم
بی ادب ها را به شمشیرت حواله میدهیم

***

حسن لطفی

دِلی دارم و خانه یِ بوتُراب است
سَری دارم و خاکِ عالیجناب است
عوض کرده روز و شَبَم جایِ خود را
که ماهی دمیده پُر از آفتاب است
مرا قبله بابُ الحُسینِ حسین است
مرا نامِ عباس فَصلُ الخِطاب است
حساب و کتابی ندارد دل ما
که دیوانه اش بی حساب و کتاب است
نوشته به ایوانِ میخانه ی او
که در بزمِ ساقی دعا مستجاب است
از امشب بهشت آفرین است زهرا
که مهمانِ ام البنین است زهرا

خدا گِرد گِردَت مداری کشیده
به هر یک صفِ بی شماری کشیده
و در طاقِ عرشش به تصویر سبزی
عَلَم را به دوشِ سواری کشیده
که نصرُمِن الله بر بیرقِ اوست
و در قبضه اش ذوالفقاری کشیده
شَبیهِ علی رویِ دُل دُل نشسته
و در زیرِ پا تار و ماری کشیده
نه اَبرو بگو ذوالفقاری دو پیکر
نه گیسو بگو آبشاری کشیده
اگر حالتِ چشمِمان التماس است
برای حریمش خُماری کشیده
نیازی ندارد به غیر از ضریحت
کسی که به چشمش غباری کشیده
رسیدم مرا زیرِ بالَت بگیری
امیری حسین وَنِعمَ الامیری

نگاه تو جُز شورِ دریا ندارد
طَنینَت به جز لحن مولا ندارد
تو مثلِ حسن کوچه هایت شلوغ است
که بی تو مدینه تماشا ندارد
برای تماشات یوسف رسیده
مدینه ولی بیش از این جا ندارد
من از ارمنی های شهرم شنیدم
که پیش تو رنگی مسیحا ندارد
پسرهای او جایِ خود ، می شود گفت
که مانند عباس زهرا ندارد
گره های کورِ همه، صَف کشیدند
که کارَت اگر،شاید،اما ندارد
اگر کار داری تو هَم با ابالفضل
بگو یا حسین و بگو یا ابالفضل

تو مهتابِ نوری برایِ سحرها
تو خورشیدی اما میانِ قَمرها
تو را روزِ اول برایِ حسینش
سوا کرده زهرا برایِ پسرها
مرا منصبِ تو به شاهی رساند
اگر جا دَهی در صفِ رُفتگرها
نقابی بزن وقتِ رزمت به صفین
که ذُخرالحسینی ...امان از نظرها
از آن دور لشگر تو را خیره دیدند
نیازی ندارد بِپیچَد خبرها
به میدان بیا تا به پایت بریزند
عرق ها جگرها و سرها و پرها
جوابِ رَجزخوانیِ تو سکوت است
فقط می رسد صوتِ اَین المَفَرها
عَلَم را بِزن وقتِ طوفانی توست
علی عاشقِ این رجز خوانی توست

کسی چون تو بر قلب لشگر نمی زد
کسی چون تو فریادِ حیدر نمی زد
تو در سیزده سالگی ات به دشمن
چنان می زدی مالک اشتر نمی زد
چنان گِرد بادی به پا می شُد از تو
که جبریل در پیش تو پَر نمی زد
فقط زانویَت جایِ پایِ عقیله است
که خواهر قدم جایِ دیگر نمی زد
اگر دستهایت نباشد که زهرا
قدم بر شفاعت به محشر نمی زد
فقط خاطرِ فاطمه بود وَر نه
به آقا خطابِ برادر نمی زد
به مدح علی زَر شود دفتر شعر
سه بیت از فؤاد آورم آخر شعر

(نبودی حَصینِ حِصنِ دین گَر زِ مردی
قدم بَر درِ حِصن خیبر نمی زد
چنان کَند در را از آن حِصن سنگین
که گَر حِلمِ او حلقه بر در نمی زد
زمین را هم از جا بِکَند و فِکَندی
به جایی که مرغِ نظر پر نمی زد)*

* فوادکرمانی
*****

مهدی رحیمی

اگر در خاک آذربایجان جانان اباالفضل است
دلیل جان به اسم شهر زنجان، جان ابالفضل است

ستون خیمه‌ی کرب و بلا در باد و در طوفان
نمی‌افتد یقین تا تکیه‌گاه آن اباالفضل است

اذا الشمس است چشمانش، لبش در اصل والصبح است
مراد از سورۀ تکویر در قرآن اباالفضل است

نماز و روزه و اسلام خیلی‌هاست یعنی که
امام کربلا بالقوه در ایران اباالفضل است

رسیده چارم شعبان پس از ارباب در واقع
نخستین منتظر بر نیمه شعبان اباالفضل است

بگو روز برادر روز میلاد همامش را
اباالفضلی در این عالم برادرجان اباالفضل است

اگر طوفان یاتار یاتماز حسینین پرچمی گفتی
بگو بعدش که پرچمدار این سامان اباالفضل است

برای آن کسی که جان خود را می‌دهد با عشق
نگو عباس، وقتی بهترین عنوان اباالفضل است

برای مادر پیرم به وقت روضه‌خوانی ها
بالام جان شد علی اکبر، سنه قربان اباالفضل است

دلیل نم نم باران علی‌اصغر اگر باشد
یقین دارم دلیل شدت باران اباالفضل است

انتهای پیام/