یادداشت|دیپلماسی قرآنی

خبرگزاری تسنیم، سجاد قنبری، جانباز نخاعی 70درصد:

قال الله تعالی فی کتابه الحکیم:
محمّد رسول اللّه والّذین معه اشدّاء علی الکفّار و رحماء بینهم

آیه فوق را می‌توان پایه و اساس دکترین دیپلماسی اسلام دانست، یکی از سیاسی‌ترین آیه‌های قرآن که با وجود ترجمه ساده و روان آن دارای مضامین دقیق و عالی است که می‌تواند معیار و مقیاس روابط در سیاست خارجی و داخلی دولت اسلامی باشد. در آیه فوق پیامبر اعظم(ص) و کسانی را که با ایشان هستند دارای خصوصیتی می‌خواند که مقابل کفار که دشمنان قسم‌خورده دین اسلام هستند با شدت عمل برخورد می‌کنند و مقابل دوستان مهربان و نرمخو هستند.

در آیه فوق کفار به‌صورت مطلق آورده شده " ال" اول کفار دلالت بر اطلاق دارد یعنی همه کفار اگر کفار را در آیه مذکور دشمنان اسلام تفسیر کنیم؛ می‌توان گفت دشمنان دین را نمی‌توان به خوب و بد تقسیم کرد و اساساً در جبهه دشمن خوب و بد معنی ندارد حتی افعال دشمنان هم از آن جهت که منتسب به دشمن است به‌عنوان فعل بد محسوب می‌شود ولو در نظر خودشان خوب باشد‌، به‌عبارت دیگر کسانی که افتخار همراهی با پیامبر را دارند و در جبهه حق مستقر می‌باشند در برابر هر عمل و حرکت دشمن با بدبینی و شدت و غلظت برخورد می‌کنند.

همان‌طور که عرض شد این معنی از اطلاق کلمه کفار مفهوم می‌گردد، چون عملی که از کفار ساطع می‌شود از دو حال خارج نیست؛ یا دارای خصومت آشکار است که در این صورت طبیعتاً هر عقل سلیمی مقابل عمل خصومت‌آمیز، شدت عمل به‌خرج می‌دهد و این امر آن‌چنان بدیهی است که توصیف کردن یاران پیامبر به این صفت طبیعی، آن‌چنان موضوعیت ندارد چرا که این خصیصه بین همه ادیان و فرق ذاتی است که با کسی که دشمنی می‌کند می‌بایست با شدت برخورد کرد، پس منظور آیه احتمالاً شق دوم است یعنی یاران پیامبر حتی در مواقعی که دشمنان ظاهراً روی خوش می‌نمایانند و عملشان ظاهراً دوستانه است، هم با شدت و غلظت برخورد می‌کنند چون ذات دشمنان دین بر از بین بردن دین اسلام است و دست از این مقصود برنمی‌دارند تا به هدف برسند.

پس دشمن چه عملش دشمنی محض باشد چه به‌ظاهر دوستی، جوابش از جانب جبهه حق شدت و غلظت است و دوستی بین جبهه حق و باطل معنی ندارد همان‌گونه که به‌تعبیر امام راحل بین گرگ و گوسفند دشمنی هرگز از بین نمی‌رود. در سیاست داخلی هم همین معنای دوگانه نهفته است یعنی بدیهی است که هر کسی مقابل دوستی و عمل نیک جوابی جز نیکی و مهربانی ندارد پس منظور دقیق‌تر آیه از "رحماء بینهم" زمانی است که خطا و بدی از جانب دوست سربزند که در این حالت، یاران پیامبر کسانی هستند که مقابل خطا و بدی یکدیگر مهربان و عطوفند و با گذشت برخورد می‌کنند و خطا و لغزش در جناح حق منجر به کدورت و تفرقه نمی‌شود.

طبق آیه فوق سیاست خارجی دولت اسلامی می‌بایست بر بدبینی حداکثری و شدت و غلظت تمام با دشمنان انقلاب باشد در این دیپلماسی فرقی بین اوباما و ترامپ وجود ندارد، قاعده یاران پیامبر بودن این است که با دست دوستی اوباما، همان‌گونه رفتار کنیم که با مشت دشمنی ترامپ برخورد می‌کنیم، طبق دیپلماسی اسلامی فرقی بین اوبامای به‌ظاهر مؤدب و متشخص، و ترامپ که به هیچ وجه مبادی آداب نیست وجود ندارد و بر این مبنا رؤسای جنتلمن ادوکلن‌زده اروپایی که شراکتشان در دشمنی ثابت شده، همان‌قدر چندش‌آورند که قیافه‌های نخراشیده داعش حال‌به‌هم‌زن هستند.

به‌تعبیر آقا نباید "دستکش چرمی بر دست آهنین"شان ما را به اشتباه بیندازد، دست این "جنتلمن‌های پشت میز مذاکره" همان‌قدر به خون آغشته است که دست ابوبکر بغدادی. حتی اگر مذاکره‌ای هم لازم باشد، می‌بایست با شدت و غلظت و بدبینی هرچه تمامتر صورت گیرد، در دیپلماسی اسلامی خنده به‌روی دشمن عین حماقت و خیانت است!

دیپلمات‌های کشور وقتی می‌توانند نام دیپلمات تراز انقلاب اسلامی را یدک بکشند که وقتی در روابط بین‌الملل و یا میز مذاکره روبه‌روی جنتلمن‌های ادکلن‌زده قرار می‌گیرند، همان تنفر و غلظت و بدبینی در اعماق وجودشان شراره بکشد که اگر مثلاً برابر قیافه‌های نخراشیده جلادهای داعشی قرار بگیرند، در غیر این صورت می‌بایست در اصل دیانت و وفاداری خویش شک کنند، مسلمانی که به دشمن اسلام اعتماد کند و دوستی بورزد یا خائن است یا بویی از اسلام نبرده هرچند شب‌ها را به عبادت و روزها را به روزه سپری کرده باشد چون اصل تبری و تولی را هنوز درک نکرده است.

انتهای پیام/+