بخش اول|تمدن‌سازی اسلامی و اقتصاد کالبد روح جمعی

همانطوریکه روح بدون جسم نمی تواند هویت مشخصی را ارایه داده و منشاء اثری مستقل در عالم مادی باشد، روح جمعی نیز بدون کالبد اقتصاد نمی تواند منشاء ایجاد تمدنی مستقل و مشخص گردد.

در رابطه با روح جمعی در جوامع غربی؛ اثر مستقلی که خلق شده تمدن غربی است. همان مجموعه ای که امروزه برای برخی از نخبگان کشور به عنوان الگو و مدینه فاضله تلقی می شود. درباره روح جمعی مسلمانان نیز می شود به تمدن اسلامی اشاره داشت که در قرون گذشته جهانیان  در خاورمیانه و در حوزه مدیترانه شاهد آن بوده و نتایج آن تمدن بصورت دستمایه ای برای تمدن امروزین غرب درآمده و منشاء اثر شده است.

وقتی سخن از روح جمعی به میان می آوریم، قاعدتا منظور اشاره به وجود مشترکاتی است که ان مشترکات موجب می‌شود تا افراد در کنار هم از حس مشترک، منافع و تهدید مشترک، زبان مشترک، ترس مشترک، افتخارات مشترک، غم و شادی مشترک، تعلقات مشترک، زیبایی شناختی مشترک و نهایتا فرجام مشترک در یک سطح حداقلی برخوردار شوند.

 اگر تا همین میزان ملاحظات فوق الذکر را بپذیریم این کالبد مشترک یا همان اقتصاد کلان اجتماعی می بایست از توازن و شکل مشخصی برخوردار باشد که در سایه قواعد و فلسفه مشخصی بتواند مناسبات و ساختارهای مورد نظر را به عنوان اسکلت این روح ایجاد و اراده و خواست شهروندان را در کلیت آن کالبد ساری و جاری کرده و آن را در مسیر تمدن سازی به حرکت درآورد.

از بعد از وقوع انقلاب اسلامی و تا امروز به رغم حیات پویا و سرزنده روح انقلابی ملت ایران که نماد پویایی آن را می‌توان در حمایت و پشتیبانی ملت ایران (به عنوان هسته مرکزی از امت اسلام) از انقلاب و رهبری انقلاب اسلامی و در عین حال امام امت مشاهده نماییم . اما بدلیل عدم وجود و حضور کالبد مشخص یعنی الزامات و قواعد اقتصادی متناسب و هم راستا با الزامات اقتصاد اسلامی موجب شده است تا روح جمعی ملت ایران انقلابی نتواند در طرازی که شایسته آن است از مواهب ظرفیتهای موجود در کشور برخوردار شود و الگوی مشخصی را از تمدن نوین اسلامی ارایه نماید.

عرضه تک محصول هایی در حوزه های هسته ای و نانو و سلولهای پایه جنینی و رشد 11 برابری علمی و … نشانه هایی از حیات و قابلیت های این روح جمعی و تفکر انقلابی است؛ لکن با عرصه تمدن سازی فاصله زیادی دارد و به همین دلیل است که علیرغم این توفیقات باز شاهد هستیم که پس از گذشت 37 سال هنوز کشور انقلابی ایران که باید الگوهای کارامد خود را در عرصه های تمدنی به جهانیان معرفی می کرد، امروز در غم تامین مایحتاج اولیه معیشت مردم بوده و برای رفع مشکل بیکاری و بهداشت مردم و … حاکمیت ان باید چشم امید به کدخدا و متحدینش بدوزد.

ادامه دارد...

ابوالفضل ظهره‌وند

انتهای پیام/