خیمه مدیران غیرجهادی بر فرهنگ و هنر خرمشهر
خبر می‌رسد رضا مردانی قرار است جانشین همایون قنواتی شود. به عبارتی او قرار است به سبب توانایی‌هایش! مدیریت فراتر به‌دست آورد؛ اما نتیجه مدیریت مردانی در خرمشهر طبق آنچه در ویدئوی تولیدی خبرگزاری تسنیم قابل مشاهده است، هیچ است.
خبرگزاری تسنیم - احسان زیورعالم
سه سال پیش به دعوت دبیر وقت جشنواره تئاتر فتح خرمشهر، حسین مسافر آستانه به منطقه اروند سفر کردم تا علاوه بر تماشای آثار راه‌یافته به این جشنواره، نگاهی به وضعیت فرهنگی خرمشهر و آبادان داشته باشم. در آن روزها قرار بود 2 پلاتوی اجرای تئاتر در 2 شهر منطقه اروند با همکاری میان منطقه آزاد اروند و اداره‌کل هنرهای نمایشی احداث شود؛ اما همان روزها نوشتم کلنگ‌هایی که بر زمین زده شد، در این زمین‌ها باقی خواهند ماند.
در آن گزارش نوشتم «آبادان و خرمشهر یک سال مهلت دارند تا سالن‌های خود را بسازند. سالن‌ها را قرار است منطقه آزاد اروند بنا و معاونت امور هنری آن را تجهیز کند. برای این مهم باغچه‌ای از بین می‌رود به امید بارور شدن نشاهای بیشتر و زمینی لم‌یزرع بارور. اگر تا سال دیگر همت مسئولان آمیخته با اقدام و عمل ثمر داد، رخت بر بستن فلفل‌ها از اذهان پاک می‌شود؛ اما اگر نشد باید گفت "دو صد گفته چون نیم کردار نیست." کلنگ و گچ نه دو صد که چند صد هزار گفتار است و کلنگ‌های جا مانده بر زمین بسیار است و کمی بیشتر از بسیار.»
همان زمان یکی از مسئولان حاضر در مجلس کلنگ‌زنی از بازتاب ضعیف این رویداد ناراضی می‌شود و این مسأله را پیگیری می‌کند که چرا رسانه‌ها به کلنگ‌زنی این سالن‌ها نپرداخته‌اند. آن زمان از خودم پرسیدم آیا مدیر محترم در ساخت و بهره‌برداری این سازه‌ها در بازه پیش‌بینی شده نیز پیگیری می‌کند و در صورت وجود ضعف‌ها، ابراز نارضایتی می‌کند؟ پاسخ برایم امروز مشخص است. یک‌ماه پیش به همراه حمیدرضا آذرنگ، دبیر جشنواره بیست‌ودوم به آبادان و خرمشهر سفر کردیم تا از وضعیت زیرساخت‌های 2 شهر مذکور دیدن و گزارشی تصویری تهیه کنیم. گزارشی که چندی پیش در قالب ویدئو منتشر شد و از وضعیت اسفناک خرمشهر خبر می‌داد.
آن روزها همه به آذرنگ قول مساعدت می‌دادند که جشنواره قرار است به‌خوبی برگزار شود؛ اما اتفاقات جذاب چنان در پی هم آمدند که شما به‌خوبی درک خواهید کرد چرا آن کلنگ سه سال پیش در زمین نرم یادگارهای جنگ باقی ماند. آن روزها مدیریت ارشاد خرمشهر بر عهده رضا مردانی بود که از سال 1393 در خرمشهر مدیریت ارکان فرهنگی خرمشهر را برعهده داشت. در زمان کلنگ‌زنی پلاتوی خرمشهر او موظف شد تا با کمک منطقه آزاد اروند مکانی برای تولید آثار تئاتری در شهر خرمشهر فراهم کند؛ اما این رخ نداد. با آنکه پس از مسافرآستانه، مردانی مسئولیت جشنواره فتح خرمشهر را نیز برعهده داشت؛ اما نتیجه حضور او در این جشنواره چیزی جز تعطیلی نبود.
از سال 1395، همایون قنواتی، مدیرکل پیشین فرهنگ و ارشاد اسلامی خوزستان، به‌عنوان مدیرکل ارشاد منطقه آزاد اروند انتخاب می‌شود. چهره نام‌آشنای دوران مدیریت خسرو نشان در اداره‌کل هنرهای نمایشی، کسی که چندان از تئاتر دور نبود، با آمدنش تمام آن تعهدات منطقه آزاد را نادیده می‌گیرد و این نادیده‌گیری تا زمان برگزاری جشنواره تئاتر فتح خرمشهر ادامه پیدا می‌کند. در حالی که حمیدرضا آذرنگ برای بودجه جشنواره رقمی فراتر از رقم مصوب درخواست می‌کند؛ اما قنواتی به تعهداتش عمل نمی‌کند و بازنشست هم می‌شود. به عبارتی آذرنگ و تلاش‌هایش به یک بن‌بست اداری مواجه می‌شود.
از سوی دیگر خبر می‌رسد رضا مردانی قرار است جانشین همایون قنواتی شود. به عبارتی او قرار است به سبب توانایی‌هایش مدیریت فراتر به‌دست آورد؛ اما نتیجه مدیریت مردانی در خرمشهر طبق آنچه در ویدئوی تولیدی خبرگزاری تسنیم قابل مشاهده است، هیچ است. در روز نخست برگزاری جشنواره بیست‌ودوم در سالن خلیج فارس، نمایشی از آبادان به‌دلیل وجود پلاتوی اجرا مجبور می‌شود نمایش را روی صحنه سالن خلیج فارس اجرا کند و مخاطبان را نیز روی استیج بنشاند. این مسأله باعث می‌شود ظرفیت نمایش به‌شدت تقلیل یابد و محصول این تقلیل جمعیت زیادی باشد که پشت در سالن مانده‌اند. وضعیت زمانی جذاب می‌شود که در سالن ناگهان باز می‌شود و جمعیت به سوی استیج حمله‌ور می‌شوند. بلبشو تا جایی پیش می‌رود که احتمال سقوط سازه طراحی شده می‌رود. جمعیت خشمگین با التماس‌های کارگردان از سالن خارج می‌شوند تا مشخص شود عدم احداث پلاتو چه بلایی بر سر وضعیت فرهنگی خرمشهر می‌آورد.
البته عدم‌توانایی رضا مردانی و قنواتی در تقویت زیرساخت‌ها زمانی جذاب‌تر می‌شود که در تغییر کاربری نگارخانه شهریار به پلاتوی غریفی هیچ المان تئاتری در نظر گرفته نمی‌شود. سالن غریفی که قرار است حکم بلک‌باکس را در خرمشهر داشته باشد، صرفاً سالن است. نه اتاق فرمانی دارد و نه رختکنی. واحد اداری هم ندارد. اتاقی است که فضای نورپردازیش هم به واسطه حضور گروه فنی تئاتر شهر تهران در جشنواره، اجرایی شده است. کف سالن از سنگ است! هیچ چیز سالن سیاه نیست و در ایام جشنواره با پرده‌های سیاه برای اجرا مهیا شده است. با وجود رطوبت بالای خرمشهر، هیچ وسیله خنک‌کننده‌ای برایش فراهم نمی‌شود و در روز دوم جشنواره، نیروهای حمیدرضا آذرنگ درمی‌یابند برای سالن تهویه‌ای خریداری شده اما در انبار ارشاد در حال خاک خوردن است.
با اینکه سالن غریفی بخشی از کتابخانه خرمشهر است؛ اما اداره تحت‌نظر آقای مردانی هیچ تلاشی برای تمیز و مهیا کردن فضای عمومی سالن نمی‌کند. چراغ‌های محوطه سالن همگی سوخته‌اند و اداره ارشاد هیچ اراده‌ای برای تعویض آن از خود نشان نداده است. این در حالی است که اجراها همگی در شب برگزار می‌شوند. با اینکه تعمیرات سالن از مدت‌ها پیش به پایان رسیده، محوطه سالن مملو از نخاله‌های ساختمانی است. وضعیت سالن خلیج‌فارس جذاب‌تر از غریفی نیست. با وجود اجرای نمایش در شب، هیچ سیستم روشنایی برای فضای بیرونی سالن وجود ندارد. وضعیت بد پیاده‌رو نیز با همت حمیدرضا آذرنگ و رایزنی‌هایش با شهرداری خرمشهر رفع می‌شود.
وضعیت زمانی جذاب‌تر می‌شود که با وساطت آذرنگ 150 صندلی برای تجهیز سالن غریفی از تئاتر شهر به خرمشهر ارسال می‌شود؛ اما در کمال تعجب آقای مردانی هیچ اقدامی برای نصب صندلی‌ها نکرده است تا تجربه نشستن در یکی از بدترین سالن‌های کشور را داشته باشیم.
وضعیت بهداشتی و البته فنی سالن فانوس هم که طبق گزارش تصویری و ویدئویی خبرگزاری تسنیم اسفناک است. سالنی که قرار بود نگین تئاتر خرمشهر باشد، با وجود هزینه‌ها شرایط دردناکی را تجربه می‌کند.
فارغ از تمام این مسائل، مردانی و دیگر مسئولان فرهنگی خرمشهر تنها در زمان سیدمجتبی حسینی، معاون وزیر فرهنگ در فضای جشنواره حضور داشتند. آنان به هیچ‌وجه در بطن ماجرای جشنواره نبوده و نیستند. نمی‌دانند گروه‌ها در چه شرایطی اجرا می‌روند و مخاطبان اساساً با چه وضعیتی، به پای نمایش‌ها می‌نشینند. این را در کنار این ماجرا قرار دهید که در جشنواره اخیر، خرمشهر مُصر بوده تنها این شهر میزبان جشنواره باشد و امکانات آبادان از چرخه جشنواره خارج شده است، شهری که این روزها نه شهردار دارد و نه فرماندار.
وضعیت جشنواره فتح خرمشهر تنها با حضور حمیدرضا آذرنگ به حیات خود ادامه داده است که به‌زودی در گزارشی بدان خواهم پرداخت؛ اما پرسش این است که در منطقه آزاد اروند بر چه اساسی مدیریت فرهنگی منطقه عظیمی با جمعیتی نزدیک به نیم میلیون نفر انتخاب می‌شود؟ آیا توانایی مدیر در برآورده کردن خواست عمومی و وعده‌هایش نیست؟ آیا می‌توان به ناکارآمدی مدیریت فرهنگی مدیران منطقه چشم بست و احسنت گفت؟
آنچه مسلّم است مدیریت فرهنگی کنونی در منطقه آزاد اروند زیبنده یادگاران هشت سال دفاع مقدس نیست؛ چرا که مدیران فرهنگی گویی توانایی مدافعان منطقه را ندارند.
انتهای پیام/
