شکست سیاست فشار حداکثری ترامپ با توافق ۴۰۰ میلیاردی ایران و چین

به گزارش خبرگزاری تسنیم به نقل از فوربز، مایک پمپئو وزیر امور خارجه آمریکا ایران را مقصر حمله به تاسیسات نفتی عربستان می‌داند. به این ترتیب، تنش ها بین ایران و آمریکا به بالاترین حد از زمان تسخیر سفارت آمریکا در تهران رسیده است. ولی این تقابل تاثیراتی بر رقابت استراتژیک چین و آمریکا دارد .
در بحبوحه تنش های تاریخی بین ایران و آمریکا، پکن علی‌رغم تلاش‌های آمریکا برای منزوی کردن جمهوری اسلامی در بازارهای جهانی، همکاری استراتژیک خود را با تهران دوبرابر می کند. به دنبال دیدار ماه اوت محمدجواد ظریف از پکن، دو کشور توافق کردند یک قرارداد 25 ساله را که در 2016 بسته شده بود احیا کنند . این قرارداد شامل 400 میلیارد دلار سرمایه‌گذاری در اقتصاد ایران می‌شود .
این تزریق سرمایه که بر بخش نفت و گاز ایران متمرکز شده است تا زیرساخت های حمل و نقل و تولید ایران هم توسعه می‌یابد .در عوض، شرکت های چینی این حق را دارند اولین طرفی باشند که هر کدام از پروژه های پتروشیمی در ایران را دریافت می کنند .
یک مقام ارشد در بخش پتروشیمی ایران در مورد این قرارداد جدید گفت:« ستون اصلی قرارداد جدید این است که چین 280 میلیارد دلار در بخش‌های نفت گاز و پتروشیمی ایران سرمایه گذاری می کند. 120 میلیارد دلار سرمایه‌گذاری دیگر هم در توسعه زیرساخت‌های حمل و نقل و تولید ایران صورت می گیرد. هر دو طرف توافق کرده اند هزینه اولین دوره پنج ساله در ابتدا پرداخت شود» .
این قرارداد در شرایطی بسته می شود که واشنگتن استراتژی حداکثر فشار خود را علیه ایران تشدید کرده است. هدف از این استراتژی تغییر رفتار های بین المللی ایران با صفر کردن تمام صادرات نفت این کشور است .
تحریم های دولت ترامپ رشد اقتصادی ایران را تا 3.7 درصد کاهش داده است. تولید نفت این کشور هم از حدود 4 میلیون بشکه در روز 2018 به 2.5 میلیون بشکه در روز در مارس سال جاری میلادی رسیده است و صادرات ایران بسیار ناچیز است .
با توجه به شرایط ژئوپلیتیکی و ژئواقتصادی ایران، این کشور هیچ گزینه دیگری جز نزدیک شدن به چین ندارد. روسیه هم یک شریک بزرگ برای ایران است که سلاح و تکنولوژی نظامی به این کشور می دهد .
مانند سایر اقتصادهای اوراسیا که در طرح کمربند و جاده چین شرکت کرده‌اند، اکثر نیروی کار وارد شده چین برای ساخت کارخانه هایی مورد استفاده قرار می گیرند که توسط تولیدکنندگان بزرگ چینی طراحی و مدیریت می شود. طبق این قرارداد می توان پرداخت این هزینه ها را تا دو سال به تعویق انداخت و این پرداخت ها با یوان چین صورت می گیرد .
این شرایط برای چین بسیار مناسب است چون این کشور از پروژه هایی که در آفریقا و آسیای مرکزی دارد، یوآن به دست می‌آورد، بنابراین نیازی نیست در معاملات نفتی از دلار آمریکا استفاده کند. در عوض، تهران یک متحد دیگر در شورای امنیت و همچنین یک بازار امن نفت و محصولات پتروشیمی به دست می آورد. این قرارداد تلاش ایران برای تبدیل شدن به یک قدرت در منطقه را تسهیل می‌کند.
در شرایطی که بسیاری از کشورها از جمله کشورهای سراسر اروپا، گرینلند و جمهوری های آسیای مرکزی در سرمایه‌گذاری چین محتاطانه تر عمل می کنند ، ایران با آغوش بازتری پذیرای چین و بازیگران دیگری مثل روسیه و ترکیه است . مطمئناً هدف اصلی چین و ایران در بسیاری از سرمایه گذاری های قبلی سودآوری نبوده است. این مورد هم تفاوت چندانی ندارد. این یک محور ژئوپلیتیکی ضدآمریکایی است. بازی چین در اینجا واضح است: اول افزایش تنش ها بین آمریکا و ایران با تضعیف تاثیر تحریم‌های آمریکا و افزایش قدرت خود در خاورمیانه و بعد وارد کردن ایران به طرح کمربند و جاده و همچنین به سازمان همکاری شانگهای که تهران یک عضو ناظر آن است .
انتهای پیام/85