"حالا که میروی" و جذب مخاطبان خاکستری
«حالا که میروی» حرکتی برای جذب مخاطبان خاکستری است.
خبرگزاری تسنیم - یاسر یگانه
«حالا که میروی» آغازِ یک حرکت سنجیده بود. آلبومی عاشقانه با صدای خواننده‌ای که خوب می‌خواند. آهنگ‌هایی عاشقانه با شعرهایی پر از احساس. مثلث آهنگساز، شاعر و خواننده در هر کجای موسیقی ایران به درستی شکل گرفت، جریان ساز شد؛ این را تاریخ موسیقی ایران گواهی می‌دهد.
وقتی شاعر با قدرت بسراید، آهنگساز پیامِ شاعر را درک کند و خواننده هم احساسش را با آنها یکی کند؛ حاصل می‌شود اثری ماندگار مانند «حالا که میروی».
مثلث هنریِ محمد معتمدی، محمد مهدی سیار و فرید سعادتمند آلبومی را شکل داده‌اند که بی‌شک اثری هنری و قابل تامل است. اثری که مخاطبان بسیاری داشته و ثابت کرده که اگر آلبومی با درایت و هوشیاری تولید شود؛ در عین داشتنِ ویژگی‌های هنری، می‌تواند مخاطبانی از اقشار مختلف جامعه هم داشته باشد و البته تمام ضوابط فرهنگیِ جامعه را هم رعایت کند.
در واقع «حالا که میروی» ثابت کرد که برای شنیده شدن حتما نباید به سمت ابتذال رفت.
اما این تمام ماجرا نیست. اثری که نسخه‌های بسیاری از آن به فروش رفته و علاقه‌مندان، استقبال خوبی از آن داشته‌اند، تولید موسسه‌ای است به نام «ماوا».
«عشق» چیزی نیست که مختصِ قشر خاصی از جامعه باشد. چپ باشی یا راست، انقلابی باشی یا نباشی، اهل موسیقی باشی یا نباشی؛ روزی عاشق شده‌ای یا عاشق خواهی شد. عشق در انسانیت آدم‌ها نهفته است و فعالیت در این زمینه بی‌شک تصمیمی درست و دقیق است.
در مخاطب شناسیِ رسانه‌ها اصلی هست که براساس آن مخاطبان هر رسانه‌ای به سه دسته‌ی مخاطبان سفید، سیاه و خاکستری تبدیل می‌شوند. مخاطبان سفید کسانی هستند که با سیاست‌های آن رسانه کاملا موافقند. مخاطبان سیاه کسانی هستند که با سیاست‌ها و رویکردهای آن رسانه کاملا مخالفند.
هر رسانه‌ای مخاطبان «سفید»ی دارد که تقریبا با تمامِ سیاست‌ها و رویکردهای آن رسانه همسو هستند و خیلی نیازی نیست که آن رسانه تلاشی برای جذب این مخاطبان سفید داشته باشد.
از سوی دیگر برخی مخاطبان در دسته «سیاه» قرار می‌گیرند. این مخاطبان دیدگاه‌ها و اندیشه‌هایشان به هیچ وجه با سیاست‌ها و رویکردهای آن رسانه همخوانی ندارد و هرگونه تلاشی برای جذب این مخاطبان تقریبا بی‌فایده است.
اما دسته سومی هستند که به آنها مخاطبان «خاکستری» می‌گویند. در واقع موفق‌ترین رسانه‌ها، آنهایی هستند که در جذب این دسته از مخاطبان موفق عمل می‌کنند. مخاطبان خاکستری دیدگاه‌هایی بینابینی دارند و اگر رسانه عملکرد درستی داشته باشد، می‌تواند این مخاطبان را جذب کند.
مخاطبانی که زاویه‌ی فکری مخالفی با ارگان‌های انقلابی ندارند و بیشتر از هر چیزی به کیفیت آثار هنری توجه می‌کنند. برای این مخاطبان مهم نیست که یک اثر را چه ارگانی یا چه کسی تولید کرده است، آنها به کیفیت اهمیت می‌دهند و چه اثری بهتر از «حالا که میروی».
به هر روی حرکتی که آغاز شده بی‌شک بر روند موسیقی ایران تاثیر می‌گذارد. البته که این حرکت برای نخستین بار نیست که در ارگان‌های انقلابی شکل می‌گیرد. اما بی‌شک، «حالا که میروی» یکی از بهترین تولیداتی است که در این زمینه شکل گرفته است.
پیشتر دیده شده که برخی ارگان‌های انقلابی به چنین عرصه‌هایی ورود داشته‌اند اما حاصل تلاش‌شان اثری درخور نشده است.
در ورود به این فضا بیش از هر چیز باید کیفیت را مدنظر قرار داد و به راستی که «حالا که میروی» تقریبا تمام استانداردهای لازم را دارد. موسیقی، شعر و آوازِ این اثر در نزد اهل فن تایید شده است. از سوی دیگر محتوا و پیامی که در قطعه‌های این آلبوم هست، بیش از هر چیز با معیارهای فرهنگیِ کشورمان همخوانی دارد. از یک آلبوم موسیقی بیش از این چه می‌خواهید؟
پس باید به انتشار چنین آثاری در آینده امیدوار بود.
انتهای پیام/
