آیا اتحادیه اروپا در معرض خطر یک انقلاب ناسیونالیستی قرار دارد؟

به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری تسنیم، روزنامه سوئیسی "نویه زوریخه سایتونگ" در مطلبی نوشت در حالی که احزاب سنتی در انتخابات آتی اروپا در معرض تهدید ریزش آراء شدید قرار دارند ناسیونالیست‌ها می‌توانند انتظار موفقیت چشمگیری را داشته باشند. این‌که آیا چنین شرایطی سیاست پارلمان اروپا را می‌تواند به‌صورت ملموس و مشخص تحت تأثیر قرار دهد به انسجام درونی این گروه‌ها بستگی دارد.

انتخابات پارلمانی اروپا از 23 تا 26 ماه می در کشورهای مختلف اروپایی برگزار می‌شود. 373 میلیون واجد شرایط رأی دادن از 27 کشور عضو اتحادیه اروپا در این انتخابات شرکت خواهند کرد و بعد از تعویق تاریخ برگزیت این احتمال بالا رفته است که 66 میلیون انگلیسی‌ها هم بار دیگر برای شرکت در انتخابات پارلمانی اروپا پای صندوق‌های رأی بروند.

 البته مسئله برگزیت در 27 عضو دیگر اتحادیه اروپا حسرت برای خروج از اتحادیه اروپا را کاهش داده است. همچنین نظرسنجی‌ها نشان می‌دهند که میزان مشارکت در انتخابات پارلمانی اروپا بعد از چندین سال سیر نزولی، امسال افزایش پیدا خواهد کرد، در عین حال برای نیروهای ناسیونالیست انتظار موفقیت چشمگیری در این انتخابات می‌رود و به همین دلیل این انتخابات به نزاعی سرسختانه میان پوپولیست‌ها و طرفداران اروپا تبدیل می‌شود.

متئو سالوینی، وزیر کشور ایتالیا از حزب افراطی لیگ شمال از وقوع یک انقلاب خبر داده است. "منفرد وبر"، نامزد اصلی فراکسیون حزب مردم اروپا هم از انتخاباتی سرنوشت‌ساز سخن به‌میان آورده است. رقیب وی "فرانس تیمرمانس" از حزب سوسیال دموکرات هم از مبارزه‌ای بر سر روح‌های اروپایی سخن گفته است.

در ادامه این مطلب آمده است: چنین اظهاراتی البته سروصداهای مبارزات انتخاباتی است. اما پیش‌بینی‌های موجود که به‌دلایل روش‌شناختی با احتیاط بسیار قابل توجه انجام می‌گیرد نشان می‌دهد که پارلمان اروپایی به‌گونه‌ای متفاوت از قبل شکل خواهد گرفت، بر این اساس به‌احتمال زیاد ما شاهد سقوط احزاب ملی سنتی و جدایی‌های حزبی در این پارلمان خواهیم بود.

در سال 1999 حزب مردم اروپا EVP و سوسیال دموکرات‌ها مشترکاً دوسوم کرسی‌های پارلمان اتحادیه اروپا را از آن خود کردند. در سال 2014 نیمی از کرسی‌ها به دست این گروه‌ها افتاد. در سال 2019 هم این خطر وجود دارد که احزاب سنتی برای اولین بار اکثریت خود را از دست بدهند.

از یک طرف نیروهای جدید و طرفدار اروپایی از جمله جنبش در حرکت امانوئل ماکرون و یا سبزها می‌توانند امیدوار به کسب کرسی‌های بیشتر در پارلمان اروپا باشند و از طرف دیگر نیروهای مشکوک به اروپای راست‌گرا و چپ‌گرا بر اساس پیش‌بینی‌ها می‌توانند تا 250 کرسی پارلمان را تصاحب کنند که بعد از برگزیت این کرسی‌ها از 751 به 705 کاهش می‌یابد.

ناظران غربی این روزها درباره سه سؤال مرتبط با هم بحث می‌کنند و سؤال‌ها این است که؛ آیا بعد از انتخابات اروپایی یک گروه‌بندی جدید طرفداران اروپایی در میانه سیاسی پارلمان شکل می‌گیرد؟ آیا فراکسیون حزب مردم متشکل از دموکرات مسیحی‌ها در معرض جدایی قرار می‌گیرد؟ آیا ملی‌گرایان موفق می‌شوند نیروهای خود را صف‌آرایی کرده و مهر خود را در پارلمان بفشارند؟

پاسخ اولین سؤال به شخص امانوئل ماکرون، رئیس جمهور فرانسه مرتبط است. جلیقه‌زردها واقعاً رئیس جمهور فرانسه را تحت فشار قرار داده‌اند اما جنبش "در حرکت" ماکرون با حدود 20 نماینده برای اولین بار به پارلمان اروپا وارد می‌شود. در حال حاضر برنامه‌هایی برای همکاری با فراکسیون لیبرال‌ها در پارلمان از طرف این جنبش وجود دارد، اما ماکرون می‌خواهد نیروهای طرفدار اروپایی بیشتری را زیر پر و بال خود بگیرد. وی همچنین همکاری با نیروهای لیبرال انسانی از فراکسیون حزب مردم اروپا را مد نظر دارد که دیگر نمی‌خواهند با نخست وزیر راستگرای ملی مجارستان سیاست‌گذاری کنند.

همچنین پاسخ دومین سؤال درباره آینده فراکسیون حزب مردم اروپا هم به "ویکتور اوربان"، رهبر مجارستان بستگی دارد. اواخر ماه مارس این فراکسیون دموکرات مسیحی دچار یک جدایی حزبی شده و عضویت حزب فیدز، نخست وزیر مجارستان در این فراکسیون زیر سؤال قرار گرفت. با وجود اینکه این حزب و فراکسیون حزب مردم نهادهایی با دیدگاه‌های متفاوت هستند اما همچنان نمایندگان حزب اوربان در پارلمان اروپا در این فراکسیون می‌نشینند. بعد از انتخابات اروپا تنش‌ها در این فراکسیون سریعاً دوباره بالا خواهد گرفت. این احتمال وجود دارد که اوربان و برخی از حامیان ملی محافظه‌کار او فراکسیون حزب مردم را ترک کرده و به منتقدان راستگرای اتحادیه اروپا بپیوندند.

این وضعیت در پاسخ سؤال سوم مؤثر است که آیا ناسیونالیست‌های راست‌گرا در پارلمان جدید اروپا به یک فاکتور قدرت تبدیل می‌شوند. بر اساس پیش‌بینی‌ها در مجموع تا حدود 35 درصد کرسی‌های پارلمان می‌تواند بین نیروهای قدرتمند و میانه‌روی مشکوک به اتحادیه اروپا تقسیم شود. اما این سؤال مطرح است که؛ آیا ملی‌گرایان هم می‌توانند نفوذ سیاسی خود را گسترش دهند؟

برای اینکه در پارلمان اروپایی یک فراکسیون ساخته شود در حال حاضر 25 نماینده نیاز است که باید از هفت کشور عضو اتحادیه اروپا باشند. امروز نیروهای مشکوک به اتحادیه اروپا در چندین فراکسیون در پارلمان پخش شده‌اند. چپ‌های اتحادیه اروپا هم از منتقدین این اتحادیه هستند اما از نظر ایدئولوژیک هیچ ارتباطی با نیروهای راستگرای مشکوک به اتحادیه اروپا ندارند. این نیروها به‌نوبه خود در سه فراکسیون تقسیم می‌شوند. محافظه‌کاران و اصلاح‌طلبان اروپایی (EKR) با 73 نماینده تحت رهبری محافظه‌کاران انگلیس قرار دارند و حزب حاکم لهستان هم شامل آن می‌شود.

ناسیونالیست‌های انگلیس به‌رهبری "نایجل فاراق" هم در حال حاضر فراکسیون اروپای آزادی و دموکراسی مستقیم (EFDD) با 42 نماینده را رهبری می‌کند که تا به حال جنبش پنج‌ستاره ایتالیا و یا دموکرات‌های سوئد هم به آن پیوسته‌اند. گروه اروپای ملل و آزادی (ENF) هم تحت رهبری مارین لپن فرانسوی قرار دارد. از جمله نمایندگان این فراکسیون، اعضای حزب لیگ شمال ایتالیا، حزب افراطی آزادی اتریش و یا حزب آزادی هلند قرار دارند.

در اوایل تابستان سال 2018 "متئو سالوینی"، رئیس حزب لیگ شمال ایتالیا از اتحاد احزاب افراطی که در پارلمان اروپایی به قدرتمندترین جناح تبدیل خواهند شد خبر داد. در اوایل آوریل هم وی مجدداً بر این هدف خود تأکید کرد، اما در حال حاضر این هدف به‌نظر واقع‌بینانه نمی‌رسد.

در بخش پایانی این مطلب آمده است که به‌هرحال در دوره قانونگذاری جدید پارلمان اروپا دستیابی به توافقات معقول و منطقی دشوارتر می‌شود. نیروهای مشکوک به اتحادیه اروپا طبیعتاً از زمان سخنرانی خود در نشست‌های عمومی استفاده می‌کنند تا نیروهای طرفدار اروپا را بیشتر به‌چالش بکشند. امروز پارلمان اروپا به‌عنوان یک پایگاه دوست با همگرایی مطرح است. اما یک موفقیت انتخاباتی ملی‌گرایان می‌تواند شرایط در این تشکل را به‌شدت تغییر داده و به‌گونه‌ای دیگر از آنچه طرفداران اروپایی دوست دارند تبدیل کند.

تا به حال البته نیروهای مشکوک به اروپا در پارلمان مانند کبریت بی‌خطر رفتار کرده‌اند. هرچند که آن‌ها سخنرانی‌های آتشینی داشته و به‌خصوص مشروعیت پارلمان اروپا را زیر سؤال می‌برند، با این حال تحت تأثیر برگزیت ناسیونالیست‌ها می‌توانند با برنامه‌های خود مبنی بر اینکه اتحادیه اروپا باید تغییر کند جدی گرفته شوند. آن‌ها می‌توانند در کمیسیون‌های مهم پارلمانی تلاش کنند بر قوانین اعمال نفوذ کرده و خود را به فاکتور قدرت تبدیل کنند.

انتهای پیام/*