دختری که بدون دست قهرمان پاراتکواندوی جهان شد

به گزارش گروه رسانه های خبرگزاری تسنیم، گاهی اوقات با انسان‌هایی مواجه می شویم که با وجود مشکلات جسمی کارها و فعالیت‌های بی نظیری انجام می دهند و این مشکلات نه تنها موجب گوشه گیری و سکون آنها نشده؛ بلکه دریچه تازه ای از زندگی را به روی آنها باز کرده است. در دوران تحصیلات یک هم کلاسی داشتم که از لحاظ جسمی مشکلاتی داشت ولی همیشه بهترین شاگرد کلاس بود و برای خیلی از هم کلاسی های دیگر هم الگو بود. یا همین الان خبرنگاری را می شناسم که با وجود اینکه چشمانش نمی بینند، عملکرد بسیار خوبی را در حوزه رسانه دارد و انصافا نه تنها چیزی از خبرنگاران دیگر کم ندارد بلکه در برخی بخش های خبری تواناتر هم هست و در یک رسانه معتبر مشغول به فعالیت است.

به هر حال همه ما با این جمله که معلولیت محدودیت نیست، آشنا هستیم؛ ولی شاید گاهی احساس کنیم این تنها یک جمله دلگرم کننده برای کسانی است که مشکلات جسمانی دارند، اما واقعیت این است که معلولان سرتاسر دنیا، بارها این را به اثبات رسانده‌اند که معلولیت، واقعا محدودیت نیست.

در همین رابطه این بار به سراغ سید مهتاب نبوی متولد 1377و یکی از دختران موفق کشورعزیزمان رفته ایم که با وجود داشتن مشکلات جسمی توانسته ثابت کند که از خیلی از ما بهتر عمل کرده است. او این روزها در دوره کارشناسی رشته زیست شناسی دانشکده علوم دانشگاه شیراز تحصیل می کند. کمی که با او صحبت کنید متوجه می شوید دختر بسیار با نشاط و مقتدری است. به آینده بسیار امیدوار است و در رشته های مختلف توانسته توانمندی خودش را ثابت کند.

مهتاب این روزها در به صورت حرفه ای در وزرش پاراتکواندوکار فعالیت دارد و اخیرا هم توانسته در مسابقات قهرمانی جهانی آنتالیای ترکیه مدال طلای وزن 58- کیلوگرم را به دست بیاورد. این دختر خونگرم و مهربان در سن 9 سالگی رشته تکواندو را آغاز کرده و با حمایت خانواده توانسته در این رشته موفق شود همچنین در زمینه نقاشی فعالیت دارد و او با پشتکار و توانایی خود توانست کتاب‌های در«نگاه مهتاب و تا بی نهایت» را نوشته و چاپ کند. موفقیت او به عنوان یکی بانوان موفق در رشته پاراتکواندوکار بهانه ای شد تا با او به گفتگو بنشینیم که در ادامه مشروح این گفتگو آمده است.

برای ما از خودتان بگویید و در مورد رقابت‌های مسابقه پاراتکواندو برای ما بیشتر توضیح دهید
من مهتاب نبوی هستم و در این رابطه باید بگویم که هشتمین دوره رقابت‌های قهرمانی جهان پاراتکواندو با حضور 400 ورزشکار در دو بخش پومسه و کیورگی به میزبانی آنتالیای ترکیه برگزار شد و من در وزن منهای 58 کیلوگرم در کلاس K. 41 موفق به کسب مدال طلای جهان شدم.

 این چندمین بار است که در مسابقات جهانی پاراتکواندو شرکت می‌کنید؟

رقابت‌های ترکیه اولین تجربه من در سطح جهانی بود و پیش از این، تنها در مسابقات آسیایی شرکت کرده بودم. تعداد تیم‌هایی که در این دوره از مسابقات حضور داشتند بیشتر بود و همه در تلاش بودند که موفق به کسب مدال رقابت‌ها شوند و خوشبختانه من توانستم مدال طلا را بدست آورم.

البته دوست دارم که در پارالمپیک شرکت کنم، اما در مسابقات 2020 توکیو رشته پاراتکواندو فقط در کلاس «K44» برگزار می‌شود که 3 کلاس از من بالاتر است و این باعث محدودیت حضور من و خیلی از ورزشکاران خواهد شد.

باید بگویم که کلاسبندی‌ها توسط پزشکان فدراسیون جهانی و بر اساس قوانین این فدراسیون انجام می‌شود و دست من نیست که بتوانم با تغییر آن در کلاس دیگری شرکت کنم.

 در رقابت‌های قهرمانی آسیا پاراتکواندو آیا موفق به کسب مدالی شده اید؟
رقابت‌های قهرمانی آسیا پاراتکواندو با حضور120 هوگوپوش از 28 کشور به میزبانی شهر هوشیمینه ویتنام برگزار شد، که توانستم مدال برنز چهارمین دوره این رقابت‌ها کسب کنم.

 حضور بانوان در این رشته را چگونه ارزیابی می‌کنید؟
کشور‌های مختلف در حال سرمایه‌گذاری روی این رشته هستند و اکنون زمان مناسبی است تا بانوان ما با حضور در پاراتکواندو بتوانند مانند دیگر رشته‌های ورزشی برای تیم ملی ایران در مسابقات مختلف افتخار آفرینی کنند.

 برای آینده چه برنامه‌ای در آینده دارید؟
راستش را بخواهید تصمیم دارم در تورنمنتی که در جزیره کیش برگزار می‌شود، شرکت کنم و به همین دلیل بعد از مسابقات جهانی ترکیه تمریناتم را مجدد آغاز کردم.

 برای تمریناتی که برای آماده سازی خود برای مسابقات دارید؟ مشکلی ندارید؟

باید بگویم که رشته تکواندو به صورت مبارزه‌ای است و نمی‌توان به تنهایی تمرین کرد، من در کنار افراد سالم شهر شیراز و زیر نظر سارا نوروزی مربی‌ام تمریناتم را ادامه می‌دهم تا آمادگی‌ام را برای مسابقات پیش رو حفظ کنم.

 مشکلات شما در رشته تکواندو بیشتر در چه زمینه‌ای است؟
یکی از مشکلاتی که در این رشته وجود دارد کمبود امکانات است. من، چون اولین بانوی پارالمپیک بودم اردویی برای تمرینات نداشتم و تمریناتم را با کمک هیات تکواندو استان و مربی ام انجام شد و دوست داشتم به این موضوع به صورت جدی تری پرداخته می‌شد.

 آیا در مسابقات پاراتکواندو مشکل خاصی نداشتنید؟
مربی من در این مسابقه همراهم نبود و به خاطر شرایط جسمانی ام باید همراه می داشتم، البته خواهرم با من به این مسابقه آمد و چون تکواندو بلد نبود کمی کار برای من سخت شد.

روحیه مبارزه‌گری را خانواده ام به من آموخت

 خانواده شما چقدر در موفقیت شما تاثیرگذار هستند؟

از کودکی خانواده ام طوری با من برخورد نکردند که کمبودی احساس کنم و دچار انزاو بشوم و در خیلی از مواقع مخصوصا درس خواندن بهم سخت می‌گرفتند و برای رسیدن به موفقیت تشویقم و حمایتم می‌کردند و روحیه مبارزگری را خانواده ام به من آموختند.

 زمانی که شما در مسابقات پارالمپیک شرکت کردید برخورد اطرافیانتان چگونه بود؟
دوستان وبستگانم روحیه و توانایی من را می‌شناختند برای این کار تشویقم می‌کردند و ممکن است کسانی که شناختی نسبت به من ندارند، من را فردی ناتوان بدانند البته چنین مواردی زیاد پیش آمده است و سعی کرده ام ان موضوع را درک کنم، متاسفانه افرادی که دچار معلولیت جسمی هستند خیلی جامعه حضور پیدا نمی‌کنند و این نشانه ضعف است.

در مسابقه پارالمپیک، چون همه بازیکنان در چار معلولیت بودند و در جمع آدم‌های قوی قرار گرفتن باعث تقویت روحیه می‌شود، اگر سازمان‌های مختلف مانند آموزش پرورش، رسانه ها، به این موضوع بیشتر بپردازند و نشان دهند که مشکلات جسمی یا جوری که اسمش را گذاشته اند معلولیت دلیل بر ناتوانی فرد نیست اینطوری در نسل‌های آینده دید مردم عوض می‌شود و برخورد بهتری خواهند داشت.

برای برداشتن قدم‌های بزرگ باید برنامه ریزی کرد

 با توجه به شرایط جسمی شما آیا در دوران تحصیل مشکلی نداشتید؟
خیر. در دوران تحصیلم مدیر مدرسه، دبیران و دوستانم اگر کاری داشتم به من کمک می‌کردند و رفتار خوبی با من داشتند.

 شما به عنوان یک دختر موفق چه توصیه‌ای برای هم سن‌های خود دارید؟
اگر شخصی بخواهد به موفقیت برسد باید در زندگی خود هدف داشته باشد، برای برداشتن قدم‌های بزرگ باید برنامه ریزی کرد. اولین گام برای رسیدن به موفقیت این است که به حرف‌های نیشدار و تمسخر‌های دیگران توجه نشود، محبت‌ها را بپذیرند و به ترحم‌ها بی اعتنا باشند، محبت را اغلب انسان‌ها دارند، اما ترحم برای آدم‌های بدبخت است، اگر کسی ترحم کند، بدبختی از خودش نشات می‌گیرد.

 بیشترین مشکل افرادی که معلولیت جسمی دارند، چیست؟
برای فردی که معلولیت دارد امکانات شهری وجود ندارد وسایل نقلیه مثل اتوبوس، تاکسی در دسترس نیست، افرادی که مشکل جسمی دارند به خاطر منزوی بودن نیست که در خانه می‌مانند به علت نبود امکانات شهری است.

افرادی که از ویلچر استفاده می‌کنند برای تردد نمی‌تواند از پله‌ها استفاده کند و نیاز به سطح شیب دار دارند، مسئولین باید این نکته توجه کنند افراد‌ی که معلولیت دارند انسان هستند و اهدافی در زندگی دارند و می‌خواهند به اهداف خود برسند و نیاز‌های روز مره خود را فراهم کنند و دوست ندارند کار‌ها خود را به عهده کسی بندازند.

 آیا به فعالیت های هنری هم علاقه دارید یا در این زمینه فعالیتی می کنید؟

بله در حوزه نقاشی، با پا نقاشی می‌کشم، آبرنگ مداد رنگ و پاستیل گچی و روغنی کار می‌کنم، بیشتر از پا استفاده می‌کنم و تقریبا همه کارهایم را انجام می‌دهم.

 آیا به این عبارت، که می گویند « معلولیت محدودیت است » اعتقاد دارید؟
این هم مثل تمام شعار‌ها فقط یک شعار است و تا وقتی به منصه عمل نرسد معنی خاصی ندارد، اما به گمان من این عبارت به این معنی است که ویژگی‌های جسمی و ظاهری مانعی برای نمایش توانایی‌های افراد نیست، من به این مفهوم ایمان دارم، اما این کافی نیست، مردم و مسئولان هم باید این مفهوم را باور داشته باشند.

این عبارت کلا کلیشه‌ای است و من از آن خیلی خوشم نمی‌آید، اما نه به عنوان یک معلول بلکه به عنوان یک انسان می‌توانم خیلی کار‌ها را انجام بدهم، در دانشگاه شیراز و در رشته زیست شناسی سلولی ملکولی به انتخاب و تشخیص خودم قبول شدم، مدال مسابقات شنا آوردم، کتاب چاپ کردم این‌ها بخشی از توانایی‌های من است که نشان می‌دهد معلولیت محدودیت نیست.

 و صحبت پایانی شما برای ما:

در خاتمه از خانواده و مربیان دوستان که من را برای رسیدن به اهدافم راهنمایی و همیاری کردند قدردانی می‌کنم.

منبع:دانشجو

انتهای پیام/

بازگشت به صفحه رسانه‌ها